Απλά άλλο ένα άρθρο για την χρεωκοπία...?

Καλημέρα...
Διάβαζα σήμερα ένα άρθρο από έναν κύριο Τουτουδάκη όπου έλεγε ότι η χρεωκοπία της χώρας δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά μια κατάσταση η οποία ουσιαστικά υφίσταται εδώ και καιρό. Το θέμα μάλιστα το επέκτεινε και στη γενικότερη χρεωκοπία του τρόπου ζωής της Δύσης. Και ομολογώ ότι συμφωνώ μαζί του. Αυτό που βρήκα αρκετά ενδιαφέρον ήταν ότι αυτό το άρθρο (με το κάπως "αριστερό" του ύφος, το διάβασα στο site της εφημερίδας "Capital" (capital.gr για όσους θελήσουν να τσεκάρουν.

Υπήρχαν και κάποια σχόλια, κάποια θετικά που συμφωνούσαν μαζί του απόλυτα και κάποια αρνητικά τα οποία μάλιστα τον κατηγορούσαν για καταστροφολόγο, ανεύθυνο κλπ. Ένας ρωτούσε που είναι καλύτερα να επενδύσει, χρυσό η μετοχές κλπ. Ο καθένας δηλαδή με το μακρύ του και το κοντό του.

Ο τρόπος ζωής της Δύσης χρεωκοπημένος. Θα μου επιτρέψετε να... συμφωνήσω απόλυτα!!
Σχεδόν όλοι ζούμε με δανεικά. Δανεικά από τις κάρτες, δανεικά από τις τράπεζες, δανεικά από το ίδιο μας το μέλλον! Γιατί βέβαια όλο αυτό το σύστημα προυποθέτει ότι θα ζήσουμε για να πληρώνουμε... Οπότε είναι σαν να δανειζόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό και να παίρνει τους τόκους άλλος... Πόσο ηλίθιο είναι αυτό θεε μου...

Το λαχταρώ το μπαμ... το λαχταρώ μπας και ξεκαθαρίσει το τοπίο. Η ζωή μας έχει γίνει απίστευτα περίπλοκη και πολύπλοκη... Χρειάζεται μια απλοποίηση. Μια επιστροφή στις ρίζες, στην απλή ζωή γιατί έχουμε ξεφύγει...

Για να δούμε...

Οι γνώμες είναι σαν τις κωλοτρυπίδες, κάθε άνθρωπος έχει κι από μία...

Ας μου συγχωρέσουν οι φίλοι την έκφραση του τίτλου... Κι είχα πάντα και μια ένσταση σε αυτήν που έγκειται στο γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι έχουν και παραπάνω από μία... γνώμες!

Για όσο αξίζει όμως έχω και γω μια...

Προβληματίζομαι αρκετά αυτές τις μέρες με το θέμα του που πάει η οικονομία μας, το αν θα πτωχεύσει το κράτος, το αν θα βγούμε από την ευρωζώνη.

Με τίποτα δεν θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά ενήμερο αλλά ούτε και αρκετά γνώστη όλων αυτών των συνθηκών που επηρρεάζουν την κατάσταση ώστε να μπορούσα να διατυπώσω μια άποψη και να είμαι σίγουρος για αυτήν. Κι αναρωτιέμαι αν υπάρχει κανείς που μπορεί να είναι αρκετά γνώστης και ενήμερος. Τα δεδομένα, οι καταστάσεις, οι άνθρωποι που αποφασίζουν είναι τόσα πολλά, που πιστεύω είναι σχεδόν αδύνατο να ξέρει κανείς.

Ακόμη και δύο δηλώσεις του ίδιου άνθρωπου ,φαίνοται να αντικρούουν η μια την άλλη. (βλέπε Triche-Merkel)

Η πτώχευση της χώρας πιστεύω θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη. Το κράτος, σε ένα παραλληλισμό με τον μέσο πολίτη του, ζει εδώ και καιρό σε μια φούσκα πίστωσης. Η φούσκα έχει ουσιαστικά σκάσει ,αλλά πολλοί αρνούνται πεισματικά να το καταλάβουν. Κυβερνητικοί και πολίτες συνεχίζουν οι περισσότεροι να ζουν το παραμύθι τους...
Τα σενάρια για την αποχώρηση μας από την ευρωζώνη δίνουν και παίρνουν. Πολλοί τα αντικρούουν δίνοντας διάφορες δικαιολογίες, του στυλ , ότι την ευρώπη δεν την συμφέρει να μας διώξει, διότι θα έχει περισσότερα να χάσει τότε. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ θεωρεί τα σενάρια παράλογα. Και βέβαια πολλοί ακούνε τις διαψεύσεις και πείθονται ακόμη περισσότερο πως είναι αλήθεια.

Ιδιαίτερο πρόβλημα αυτό που προέκυψε με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία. Ξεφτιλιστήκαμε παγκοσμίως, για μια ακόμη φορά.

Που να ήξεραν οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες πόσο μεγάλο μέρος της οικονομίας μας κινείται με μεταχρονολογημένες επιταγές και πως αυτές (παράνομα) χρησιμοποιούντε από τις τράπεζες ως εγγύηση για δάνεια (κοινώς προεξόφληση) Τότε θα είχαμε χοντρά γέλια...

Διαβάζω παντού άρθρα και σχόλια επ αυτών από διάφορους ειδήμονες και μη. Απόψεις ήπιες η φανατικές, με κρυφά η όχι συμφερόντα, αφελής η πονηρές. Δεν ξέρεις τι να πιστέψεις...

τι λέει το gut feeling μου?

we're going down...

Αυτό που πιστεύω ότι θα γίνει είναι ότι θα αποχωρήσουμε οικειοθελώς και μετά θα έρθουν τα πάνω κάτω. Επιστροφή στη δραχμή, πληθωρισμός και μια ευκαιρία για καινούρια αρχή (ίσως) πιο οργανωμένη.

Μένει να το δούμε..

Βλέπω μια κατάσταση σαν την Αργεντινή στο πιο πολιτισμένο της. Αντί για άστεγους να επιτίθονται στο προεδρικό μέγαρο, οι Έλληνες θα κατεβουν στο Σύνταγμα σπρώχνοντας τα SUV τους που θα έχουν μείνει προ πολλού από βενζίνη και που δεν θα έχουν πινακίδες μια και κανείς δεν θα έχει πια λεφτά για τα τέλη κυκλοφορίας...

Lost in Translation

Θυμάμαι αυτήν την καταπληκτική ταινία και το πόσο με ενθουσίασε. Μια χαμηλών τόνων παραγωγή με τον "κωμικό" Bill Murray και την έξοχη, πρωτοεμφανιζόμενη τότε Scarlett Johansson! Ο Bill δεν μας είχε συνηθίσει σε τόσο ευαίσθητους ρόλους και όσο για την Scarlett τι να πει κανείς... Δεν τη χόρταινα την ταινία, δεν ήθελα να τελειώσει. Μέσα μου κρυφά λαχταρούσα κι εγώ να ζήσω μια τέτοια ρομαντική ιστορία, κι ας μην είχε αίσια κατάληξη το "ρομάντσο" στην ταινία. Οτιδήποτε αρκεί να ένιωθα ξανά αυτά τα έντονα συναισθήματα, την ποίηση να αναβλύζει, την έμπνευση που βρίσκει κανείς για τα πάντα, μέσα σε δυό όμορφα μάτια...

Αναγνωρίζω τώρα πως τότε βρισκόμουν παγιδευμένος μέσα σε μια σχέση η οποία είχε τελματώσει. Μια σχέση ζωής, που όμως δεν είχε πια καθόλου "ζωή" μέσα της. Είμασταν κι οι δυό κατά κάποιον τρόπο στον κόσμο του ο καθένας, και αντί να κοιτάμε προς την ίδια κατεύθυνση, ατενίζαμε διαφορετικούς ορίζοντες. Έτσι λοιπόν βλέποντας το "Lost in translation" ξύπνησαν μέσα μου διάφορες ανάγκες, συναισθηματικές και μη. Ήταν ένα από τα σημάδια. Το ξέραμε άραγε πως μερικά χρόνια αργότερα θα ζούσαμε ξανά όλα αυτά τα υπέροχα, δυνατά αισθήματα και τις συγκινήσεις που συνοδεύουν έναν φρεσκο έρωτα? (Ο καθένας τον δικό του, εννοείτε...)

Η ζωή είναι εξαιρετικά καλή στο να φέρνει τα πανω-κάτω. Στην περίπτωση μου, όχι μόνο ένας έρωτας, αλλά και μια καινούρια οικογένεια, ένα ακόμη παιδί, με όλες τις υπέροχες συγκινήσεις που τα συνοδεύουν! Και την έμπνευση μου βρήκα, και όρεξη για μια ζωή που ώρες μοιάζει να ξεκινά ξανά από την αρχή (Η τουλάχιστον έτσι θα ήθελα να πιστεύω, στα 42 χρονάκια μου...χαχα!)

Μέσα σε όλα αυτά τώρα βρίσκομαι αντιμέτωπος και με μια άλλη οπτική του ίδιου θέματος. Αυτήν του πατέρα που βλέπει το παιδί του να ανοίγει τα φτερά του, για να πετάξει. Να ερωτευτεί, να πονέσει, να χαρεί, να κλάψει, να γελάσει, να ζήσει...

Μου φαίνεται πως βιάζεται. Αλλά ποιός από μας δεν βιαζόταν στην ηλικία του? Ο καθένας για τους λόγους αλλά οι περισσότεροι βιαστήκαμε να πάρουμε οποιαδήποτε απόφαση. Στηριγμένος στην δική μου εμειρία πια, θέλω να πω "μην βιάζεσαι παιδί μου, take yor time.." αλλά ξέρω πως δεν θα με ακούσει, όπως κι εγώ με τη σειρά μου δεν άκουσα κάποτε. Και καλά έκανα! Ποιός ξέρει που θα ήμουν τώρα και αν θα ήταν καλύτερα?

Δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου. Αυτή ήταν η ζωή μου ως τώρα, έτσι την έζησα. Γιαυτό και θα διατηρήσω μιαν απόσταση από τον έρωτα του παιδιού μου. Εντάξει μια δυο κουβεντούλες γλυκιές τις έχω πει, φτάνει μου τώρα. Τώρα είναι η σειρά του παιδιού μου. Να βρει το δικό του ποίημα στα μάτια κάποιου άλλου παιδιού...



Βλέποντας ξανά τις σκηνές της ταινίας, δεν μπορούσα παρά να θαυμάσω την φωτογραφία. Κάθε σκηνή σχεδόν μια μικρή ζωγραφιά. θέλω να πω περισσότερα αλλά δεν ξέρω από που να αρχίσω! Όσοι δεν την έχετε δει, δείτε την και όσοι την έχετε δει , δείτε την ξανά!!

Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες μου και φίλους μια καλή χρονιά. Και πάντα ερωτευμένοι!!