10.000 Χρόνια αδικίας δεν ξεπλένονται

Δέκα χιλιάδες χρόνια κατά κάποιες έρευνες λένε ότι κρατάει η πατριαρχία. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι είναι αποτέλεσμα της στροφής του Homo Sapiens προς την αγροτική παραγωγή. 

 

Είναι αστείο που μας λένε Homo Sapiens γιατί κάθε άλλο παρά σοφοί είμαστε (sapiens σημαίνει σοφός στα λατινικά)

Δέκα χιλιάδες χρόνια το μισό ανθρώπινο είδος υπόκειται σε καταπίεση και βία από το άλλο μισό. 

 

(θα χώσω μια μικρή σκέψη εδώ, bear with, δεν είναι μόνο το μισό, διότι η Πατριαρχία, η αλλιώς ουσιαστικά η επιβολή του ισχυρότερου, δεν κακοποιεί μόνο τις γυναίκες αλλά και τους ομοφυλόφιλους, τους πιο ευαίσθητους ανθρώπους αλλά κι ένα τεράστιο ποσοστό ανδρών οι οποίοι χωρίς να μπορούν  να καταλάβουν το γιατί, αυτοκτονούν σε δραματικούς, συγκριτικά με τις γυναίκες, ρυθμούς.) 

 Όμως ας μη χάνουμε το νήμα, τα μεγάλα θύματα της Πατριαρχίας είναι οι γυναίκες. 

Οι υπέρμαχοι της χρησιμοποιούν διάφορα επιχειρήματα για να μας πείσουν ότι είναι μέχρι και θέμα "φύσις" 

 Βασικά, πούτσες. Δεν ισχύει. 

Με λίγα λόγια τι θέλουν να μας πουν? Πως η ζωή είναι μια ζούγκλα κι εμείς άλλο ένα ζώο μέσα σε αυτήν που υπερισχύει? Πούτσες επίσης. 

Διότι τα ζώα είναι λιγότερο θηρία από μας. 

Το χειρότερο σαρκοβόρο δεν μας φτάνει στην θηριωδία. Σκεφτείτε τη λέξη. Δεν χρησιμοποιείται ποτέ για να εκφράσει κάτι που έκανε ένα ζώο. Μόνο οι άνθρωποι κάνουν θηριωδίες. 

Ξαναγυρίζω στο θέμα μου. 

Δεν ξεπλένονται λοιπόν τα 10.000 χρόνια Πατριαρχίας με καμιά ισότητα. Όχι. Καλό θα ήταν να πάρουμε χαμπάρι ότι χρωστάμε. Χρωστάμε 10.000 χρόνια αδικίας στις γυναίκες και τους καταπιεσμένους του κόσμου. 

Οφείλουμε όλοι να ενημερωθούμε, να ενημερώσουμε και να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να αλλάξει αυτό. Να μεγαλώσουμε καλύτερα παιδια. Να ειμαστε καλύτερα παραδείγματα. Να μην κρατάμε το στόμα ας κλειστό . Να μιλάμε. Να καταδεικνύουμε το άδικο.

Δεν με ενδιαφέρει αν κρατάει 10.000 χρόνια. Αυτό δεν δικαιολογεί καμιά αδικία

Σήμερα , ημέρα της Γυναίκας, μια γιορτή που δεν ξεκίνησε από τίποτε εργάτριες στην Αμερική αλλά αντίθετα καθιερώθηκε από τους Κομμουνιστές στην Ρωσία και αποτέλεσε στην αρχή της και μέρος της επανάστασης των Μπολσεβίκων εγώ θέλω να ευχαριστήσω όλες τις γυναίκες που αγάπησα και με αγάπησαν, τη μάνα, την αδερφή μου, τις συντρόφους μου, τις φίλες αλλά κι όλες αυτές που δεν γνώρισα και δε θα γνωρίσω ποτέ, που καταπιέστηκαν, ου στερήθηκαν τον σεβασμό και την αγάπη, η χειρότερα ακόμη την ίδια τους τη ζωή, για μια τόσο σάπια ιδέα, τόσο χαζή, ότι μπορεί τάχα μου ένας άντρας να αξίζει περισσότερο από μια γυναίκα...

Ηθοποιός σημαίνει φως (και ποίηση ήθους και αστερόσκονη)

     Είναι ίσως το πρώτο που πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό, όταν λες η ακούς τη λέξη ηθοποιός. Ειδικά φωναχτά   "ΗΘΟΠΟΙΟΣ...σημαίνει φως..." από το τραγούδι που λέει ο Δημήτρης Χορν, σε στίχους και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Είναι μέρος της κουλτούρας μας, του πολιτισμού, της ανατροφής μας. Όσοι μεγαλώσαμε με ελληνικές ταινίες θα το ακούσαμε κάποια στιγμή. 

The stage is set...

 Ηθοποιός όμως σημαίνει πολλά πράγματα. Και στο σημερινό κόσμο που καταναλώνει και νομισματοποιεί τα πάντα, από τα αντικείμενα, ως τους ανθρώπους, ηθοποιός μπορεί να σημαίνει και "ντίβα" η 'σελεμπριτυ" και σίγουρα κάποιον που είναι πιθανό να πληρώνεται πολύ αδρά για αυτό που κάνει. Κάποιον η κάποιαν που ανήκει σε μια ελίτ πχ... Την ίδια στιγμή πόσοι και πόσοι γονείς τρέμουν τη στιγμή που το παιδί τους θα πει "θέλω να γίνω ηθοποιός" και αμέσως στο μυαλό τους έχουν εικόνες των χιλιάδων παιδιών που έχουν αυτό το όνειρο, που έχει καταντήσει κλασσικό, σαν να λέμε θέλω να γίνω αστροναύτης η ποδοσφαιριστής η τραγουδιστής. Γιατί δυστυχώς για κάθε έναν η μια που φτάνει στην επιτυχία, χιλιάδες ταλέντα χάνονται, αλέθονται στο μύλο της ζωής.

Ηθοποιός όμως σημαίνει και αυτό που λέει η ίδια η ετυμολογία της λέξης και θα έλεγα ότι είναι και η έννοια στην οποία, πια, δίνεται η λιγότερη σημασία. 

Ηθο-ποιός.  Ήθος  + ποιώ. 

Φτιάχνω, δημιουργώ ήθος. Με το ήθος να σημαίνει χαρακτήρα. 

Ο ηθοποιός πλάθει χαρακτήρες. Όχι όμως τους χαρακτήρες που παίζει. 

Αλλά τους χαρακτήρες αυτών που τον βλέπουν, τον ακούν, τον παρακολουθούν.

Και θα το κάνει άσχετα με ποιο ρόλο παίζει, αν το κάνει σωστά. Είτε είναι ο κακός, η ο καλός, η κωμική η η τραγική φιγούρα, η πρωταγωνίστρια η η ανταγωνίστρια είτε απλά κάποιος τρίτος η τέταρτος χαρακτήρας.

Έχω την τύχη να ζω με μια ηθοποιό. 

Μπορεί να μην είναι ηθοποιός από τα γεννοφάσκια της, η να έχει κάνει αμέτρητες παραστάσεις, αλλά αντιμετωπίζει το έργο της, την τέχνη της με μια σοβαρότητα αξιοζήλευτη. 

Γεμίζει κι αδειάζει με κάθε παράσταση, ανήσυχη κι αγχωμένη πριν ίσως την πρώτη, και μετά τη βλέπω πάνω στη σκηνή, όπως έγραψα και κάπου πέρσι, μια γνωστή μου άγνωστη. Μια Μήδεια, μια Α...

Πέρσι πήγαινα ως θεατής και την παρακολουθούσα κάθε φορά, σε συνεχόμενες μια, δύο, τρεις, έξι παραστάσεις, κι αναρωτιόμουν στα 15 με 16 λεπτά που διαρκούσε η σκηνή της, ποια είναι και αν την ξέρω.

Ποιούσε ήθος. 

Εγώ συνήθως έκλαιγα.

Τώρα το κορίτσι μου παίζει στο Πλυντήριο του Θανάση Τριαρίδη. 

 

Σκηνή από το Πλυντήριο

Η Σοφία Λινοσπόρη στο ρόλο της Α

Φαντάζομαι δεν θα θεωρείται ακριβώς σωστό να γράψω κάτι σαν κριτική του έργου, ειδικά από τη στιγμή που εμπλέκομαι όχι μόνο σχετιζόμενος με τη μια εκ των δυο πρωταγωνιστριών αλλά έχοντας συμμετάσχει και στις κατασκευές σκηνικών, δημιουργία ηχητικών και βίντεο και διαφόρων γραφικών όπως της αφίσας κλπ. Είμαι εμπλεκόμενος αλλα όχι διαπλεκόμενος, συμμετάσχω... και συμπάσχω...

Το φερέφωνο του Κράτους

 Άααα ξέχασα είμαι και στα εισιτήρια και στις κρατήσεις, δίνω το πρόσταγμα να ξεκινήσει η παράσταση και έχω βαφτίσει τον εαυτό μου Stage Manager. Όλοι manager είμαστε σε αυτή την παράσταση, ο καθένας στο κομμάτι του. 

Οι manager της ποίησης ήθους βέβαια είναι οι δυο μας πρωταγωνίστριες, η Σοφία Λινοσπόρη και η Κωνσταντίνα Μαυροπούλου.

Σωστό είναι να συμφωνείς με?

 

Έχω τη χαρά, την τεράστια χαρά να είμαι μέρος όλου αυτού. Μια χαρά που εξαργυρώνεται κάθε βράδυ με τα χαμόγελα, τα ευχαριστώ, τα επιφωνήματα θαυμασμού και σοκ, τα γέλια, ακόμη και σε κάποιες περιπτώσεις τα βλέμματα μόνο, τα σιωπηλά βλέμματα των θεατών που φεύγουν από την παράσταση.

Χαίρομαι κιόλας που τους βλέπω να μη φεύγουν βιαστικά αλλά με μια διάθεση να μείνουν λίγο ακόμα, να πουν κάτι ακόμα, να ευχαριστήσουν τις πρωταγωνίστριες και τους συντελεστές, κι ίσως να νιώσουν λίγο από αυτό που νιώθουμε όλοι όσοι συμμετέχουμε σε αυτά τα μαγικά πράγματα, κάτι σαν αστερόσκονη που πετάνε οι νεράιδες πάνω σου και νιώθεις ίσως σαν να πετάς λίγο, σαν για λίγο να μην είναι τα πόδια σου στη γη, αλλά ίσως λίγο πιο πάνω, στον αέρα, δυο τρεις πόντους πιο ψηλά η και παραπάνω αν το έχεις.

Σήμερα δεν άντεξα και είπα σε κάποιους φίλους οι οποίοι μόλις είχαν βγει από την αίθουσα του Studio, πως νιώθω περήφανος για αυτή την παράσταση. Νιώθω περήφανος για όλα, γιατί νιώθω πως δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Θα μπορούσε να είναι ίσως διαφορετική αλλά όχι καλύτερη. Κι είναι μια παραγωγή επιπέδου.

Κι οι φίλοι που με ξέρουν, και ξέρουν ότι δεν είμαι των μεγάλων λόγων, συμφώνησαν και μου είπαν πως είχα κάθε δικαίωμα να είμαι περήφανος. 

Το πιο όμορφο όμως ίσως σχόλιο που άκουσα για την παράσταση ήταν το εξής:

-   Το νησί αναβαθμίστηκε. Μπράβο.

 

Το Πλυντήριο του Θανάση Τριαρίδη ανεβαίνει λοιπόν για δύο ακόμα παραστάσεις στο Studio του ΔΗΠΕΘΕ Στο Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας στις 26 και 27 Φεβρουαρίου. Μετά από τρεις μέρες συνεχόμενα sold out που αναγκαζόμουν να διώχνω κόσμο κάθε μέρα, μας δόθηκαν δυο μέρες ακόμα, οπότε όσοι δεν τα καταφέρατε ιδού η ευκαιρία σας

Οι ηθοποιοί μας σας περιμένουν για να σας πλάσουν τον χαρακτήρα. 

Και το κάνουν πάρα πολύ καλά.  

Το ίδιο καλά κάνει την δουλειά του να φωτίσει τους ηθοποιούς μας και τη σκηνή ο Maitre de la Lumiere Τώνης Χοντρογιάννης και τη δουλειά του να ενδύσει μουσικά την όλη προσπάθεια  ο ταλαντούχος και γλυκύτατος κύριος Μάνθος Δαμίγος. 

Εμένα θα με βρείτε στα εισιτήρια και στην είσοδο/έξοδο όπου θα δέχομαι συγχαρητήρια εκ μέρους όλων, και να πασαλείβομαι κι εγώ με λίγη από την προαναφερόμενη αστερόσκονη. Και αν προσέξετε λίγο θα με ακούσετε και θα με δείτε σε κάτι παραινέσεις και διαφημίσεις... 

Ενα μεγάλο ευχαριστώ και στον φωτογράφο φίλο μας Γιώργο Τερζή, του οποίου είναι οι περισσότερες φωτό στο ποστ. 

Κι ένα μεγάλο, μεγάλο, το μεγαλύτερο ευχαριστώ, στον Θανάση Τριαρίδη για το κείμενο του. Γιατί χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε τίποτα. Στον Θανάση Τριαρίδη που δεν κατάφερε να έρθει ακόμη να μας δει, αλλά όμως η παρουσία του είναι εκεί, την νιώθουμε.

Θα σε δαγκώσω!

    Όταν ήμουν στο γυμνάσιο υπήρχε ένα αγόρι που το πείραζαν όλοι. Δε ξέρω η μάλλον δε θυμάμαι πως τον έλεγαν. Έχω όμως ακόμη μέσα στο μυαλό μου την ξεκάθαρη, ηχητική, ανάμνηση της φωνής του. Όταν τον πείραζαν,  η συνηθισμένη αντίδραση του ήταν να πει "Άσε με, θα σε δαγκώσω!!"
Ο "Θα σε δαγκώσω" λοιπόν έτσι τον έχω στο μυαλό μου εντυπωμένο, το έλεγε αυτό με τον ίδιο τρόπο που μιλούσε γενικότερα. Σαν κορίτσι. Θα μπορούσε να πει κανείς μάλιστα σχεδόν σαν καρικατούρα ενός κοριτσιού, τόσο έντονα "κοριτσίστικα", ώστε να ακούγεται πιο κορίτσι από πολλά "πραγματικά" κορίτσια. Αναρωτιέμαι που να βρίσκεται και τι να τράβηξε στη ζωή του αυτό το παιδί. Στο σχολείο πάντως δεν πέρναγε καλά.. 

    Εγώ πάλι, μικρός είχα μακριά μαλλάκια και ένα κάπως αγγελικό, όπως βλέπω πια στις φώτο προσωπάκι, με αποτέλεσμα να με λένε και μένα κοριτσάκι καμία φορά διάφοροι γκαβοί, όπως ο περιπτεράς στη γωνία στο Σαρόκο που βρισκόταν το φωτογραφείο του Κρεμόνα. 

 

Δυο Καρέλια κασετίνα και δεν είμαι κοριτσάκι!

    Στην εφηβεία πάλι, την τόσο άχαρη αυτή ηλικία, η οποία είναι στην ουσία μια ορμονική διαταραχή διάρκειας οχτώ με εννέα χρόνων την οποία περνάμε όλοι, πέρασα επίσης δύσκολα. Θα έλεγα ότι χαρακτηρίστηκε για μένα από αυτό που εξέλαβα ως μια σχεδόν πλήρη αποτυχία στην εξεύρεση του έρωτα, και συνεπακόλουθα μια βαθιά μοναξιά, μια και, όπως είπε μια συμμαθήτρια μου μια φορά κοιτώντας με υποτιμητικά, ήμουν "ακίνδυνος". Και ως γνωστόν στην εφηβεία για να σε γουστάρουν τα κορίτσια πρέπει να είσαι επικίνδυνος και όχι ακίνδυνος. Η τουλάχιστον να δίνεις αυτή την εντύπωση...
Χρόνια αργότερα κατάλαβα ότι το "ακίνδυνος" στην πραγματικότητα σήμαινε ασφαλής και άξιος εμπιστοσύνης, κάτι που οι περισσότερες αν όχι όλες οι γυναίκες στις οποίες μετουσιώθηκαν εκείνα τα κορίτσια, μια χαρά θα το θέλανε. Μου το επιβεβαίωσε και ο ψυχοθεραπευτής μου. 

Mostly Harmless

    Για ένα διάστημα μου κόλλησαν και την ταμπέλα του gay κάτι κάγκουρες. Δεν ήμουν, αν και το θεωρώ καθαρά τυχαίο. Απλά μου αρέσουν οι γυναίκες, και μου αρέσουν πολύ.
Η επικαιρότητα αυτές τις μέρες βρίθει από αναφορές στο ζήτημα του γάμου των ομόφυλων.
Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους όλοι όσοι είναι εναντίον της ιδέας. Οι οποίοι ουσιαστικά, ας είμαστε ειλικρινείς είναι κατά της ύπαρξης των ομοφυλόφιλων.

Πράγμα το οποίο είναι παντελώς γελοίο.

    Οποιοσδήποτε απλά νοήμων άνθρωπος μπορεί να καταλάβει ότι η ομοφυλοφιλία είναι μόνο άλλο ένα χαρακτηριστικό των περίπλοκων, ομολογουμένως, τρόπων που σχετίζονται τα μέλη της ανθρώπινης φυλής.
Και ο λόγος που είμαστε περίπλοκοι κι έχουμε περίπλοκους τρόπους να σχετιζόμαστε, για μένα τουλάχιστον, είναι απόλυτα εμφανής και προφανής.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟΙ ΜΟΝΟΜΠΛΟΚ ΑΠΌ ΕΝΑ η ΔΥΟ ΚΑΛΟΥΠΙΑ. 

Δεν υπάρχουν "προκάτ" άντρες και γυναίκες.  (και να υπάρχουν, τι να τους κάνεις... Booooring!!.)
Αν δεχτούμε ότι υπάρχουν ξεκάθαρα αντρικά χαρακτηριστικά και ξεκάθαρα γυναικεία, πράγμα που κατά τη γνώμη μου έτσι κι αλλιώς δεν ισχύει, τα χαρακτηριστικά αυτά δεν μοιράζονται στις υπάρξεις μας με κάποιο κανόνα του 100%. Η του ροζ και του γαλάζιου.
Είμαστε όλοι μείγματα.

Εγώ αναγνωρίζω στον εαυτό μου στοιχεία που κάποιοι θα θεωρούσαν γυναικεία. Μ' αρέσει να μαγειρεύω. Μ αρέσει το ροζ. Ειδικά το φούξια. 

Ο σκαραβαίος μου, 1966, φούξια!

     Ξέρω περισσότερα χρώματα από τα βασικά. Συγκινούμαι στις ρομαντικές ταινίες. Ζηλεύω το πόσο πιο ωραία είναι τα γυναικεία ρούχα, και το γεγονός ότι οι γυναίκες βάφουν τα νύχια τους, ειδικά των ποδιών.

Ωραίο χρωματάκι αλλα το θελα λιγο πιο σκούρο

 

    Την ίδια στιγμή, με εξιτάρει οτιδήποτε το μηχανικό, βρίσκομαι στο στοιχείο μου με ένα τιμόνι σκάφους στα χέρια, και λατρεύω τις γυναίκες. Ειδικά τελευταία τις μεγαλύτερες γιατί θεωρώ ότι βλέπω σε αυτές περισσότερης διάρκειας ομορφιά. Είναι γιατί έχουν υπάρξει όμορφες για περισσότερο καιρό κι εμπεριέχουν την ομορφιά της νιότης τους αλλά και της ωριμότητας. Μια όμορφη πενηντάρα είναι τριάντα χρόνια ομορφότερη από μια εικοσάρα. Δε συγκρίνεται.
Το άλλο ενδιαφέρον είναι ότι με έλκυαν πάντα τα αγοροκόριτσα. Έχω καψουρευτεί και κάνα δύο λεσβίες στο παρελθόν.
Ξεφεύγω όμως.

Δεν είμαστε ένα πράγμα. Δεν υπάρχει απόλυτος άνδρας, δεν υπάρχει απόλυτη γυναίκα.
Και ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω τι φοβούνται όσοι δε το βλέπουν αυτό η μάλλον αρνούνται να το δουν.
Δε νιώθω καμία απειλή στον ανδρισμό μου από το γεγονός ότι μ αρέσει να ζυμώνω.

Ενα ψωμί που έφτιαξα χτες

Πολύ απλά γιατί δεν θεωρώ ότι ο "ανδρισμός" μου είναι και κάτι για το οποίο θα έπρεπε να περηφανεύομαι.
Δεν νιώθω πια ότι οφείλω η πρέπει να είμαι πρώτα και κύρια ένας άντρας, προτιμώ να είμαι ένας άνθρωπος, ο Πήτερ ή ο Πέτρος και να βλέπω τους άλλους γύρω μου όπως πχ τη σύντροφό μου ως άνθρωπο πρώτα και μετά ως τη γυναίκα που θαυμάζω και αγαπώ.
Και αυτό με δυο λόγια παιδάκια, είναι ο φεμινισμός.
Η αντιμετώπιση των άλλων ως ανθρώπων πρώτα και κύρια.
Με τα δικαιώματα τους τα ανθρώπινα και σεβασμό σε αυτά.

ΥΓ η πλάκα είναι ότι εγώ είμαι αντίθετος πια στο γάμο γενικότερα ως ιδέα τον οποίο θεωρώ μεγάλη βλακεία. Αλλά αν οι άλλοι θέλουν να είναι σύζυγοι ποιος είμαι εγώ να τους σταματήσω? Αφήστε τον κόσμο να κάνει ότι θέλει. Αμάν. 

ΥΓ2 Πριν χρόνια διάβασα αυτό το βιβλίο. 

 Έχει κάνει τρελές πωλήσεις. Τότε, που ίσως έψαχνα κι εγώ να βρω απαντήσεις σε διάφορα που με προβλημάτιζαν στις σχέσεις γενικότερα, κάποια πράγματα βγάζανε νόημα. Αλλά και κάποια άλλα καθόλου. Τώρα πια καταλαβαίνω ότι οι γενικεύσεις τέτοιου τύπου κολλάνε μόνο εκεί που τα πράγματα είναι απλά. Δηλαδή στους κουτούς. Οι έξυπνοι άνθρωποι είναι περίπλοκοι. 

Τώρα ανακάλυψα ότι υπάρχει κι αυτό!!

ΥΓ3 Κυκλοφορεί επίσης εδώ και χρόνια η εξής εικόνα σε διάφορες μορφές.

Προσωπικά τη βρίσκω προσβλητική. Το να είμαι κάποιος που έχει μόνο ένα κουμπί on-off και μάλιστα αυτό να είναι και σε απευθείας σύνδεση με το πουλί μου, είναι ειλικρινά το λιγότερο, λυπηρό. 

Προτιμώ να υπάρχει κάτι ουσιαστικότερο στο χαρακτήρα μου κι ας είναι και κάποιο άλλο χρώμα, η ας είναι και λίγο ευαίσθητο.

ΥΓ4 Γιατί στα θέατρα πάνε περισσότερες γυναίκες παρά άντρες?