Που είχα μείνει?
Αχα. Μάλλον έχουμε βγεί από το Low profile και ίσως πάμε μετά στο Jazz & jazz (νομίζω έτσι λέγεται...) Γνωστό πάντως jazz στέκι, ανήκει σε έναν παλιό ναυτικό ,που είχε καημό με το είδος και άνοιξε μπαράκι όταν τελείωσε με τα ταξίδια. Κι έπιασε τα ξίδια... Καταπληκτική μουσική, ωραίο ντεκόρ, φωτογραφίες, ενθύμια προωσωπικά από όλο τον κόσμο, παλιά όργανα... Και καλά ποτά!
Η Αθήνα όμως αυτή τη φορά δεν με κρατούσε με τίποτα. Ήθελα να φύγω, ήθελα να πατάω φρέσκα χιλιόμετρα, καινούρια... Υπήρχε και μια συναυλία που ήθελα να δω... αλλά όχι Αθήνα, όχι. Θεσσαλονίκη! Η απόφαση πάρθηκε γρήγορα. Μπαγκάζια, κράνος και φύγαμε. Φεύγοντας προς Αθηνών-Λαμίας, η κυκλοφορία σιγά-σιγά λασκάριζε και οι ταχύτητες ανέβαιναν. Κάπου στα όρια της Αττικής σταμάτησα για καφέ. Η καφετέρια , κλασσική στάση λεωφορείων, πολλά τραπέζια, μόνο 2-3 κατειλλημένα... Ήπια τον καφέ μου, χαζεύοντας φάτσες ελληνικές, προσπαθώντας να μαντέψω τις προσωπικές τους ιστορίες. Σύντομα έφτασαν και δύο πούλμαν με τουρίστες, Κύπριους, διάφορες ηλικίες, γριούλες, γέροι, μεσήλικες, και μερικά μωρά για να 'χει κι ενδιαφέρον. Γυάλισε το μάτι μου για μια στιγμή, έτσι όπως ήμουν και μπακούρι...
Πλήρωσα και την κοπάνησα. Πέρασα το πέταλο του Μαλλιακού, και ανέβαινα βόρεια... έκανα αρκετά χιλιόμετρα και άρχισα να ψάχνω για βενζινάδικο. Το πρώτο που είδα , ήταν εκτός της Εθνικής και δεν πρόλαβα να βγω στο σχετικό exit. Το δεύτερο το πήρε το μάτι μου τη στιγμή που προπερνούσα ένα λεωφορείο...πολύ αργά. Τα χιλιόμετρα περνούσαν και η στάθμη έπεφτε. Είχα αρχίσει πραγματικά να ανησυχώ. Ξαφνικά βλέπω μια πινακίδα, βενζίνη στα 1500 μέτρα, και νιώθω μια ανακούφιση. Βγάζω φλας, βρίσκω την έξοδο, και βρίσκομαι σε ένα παράδρομο. βλέπω το βενζινάδικο. Μάρκα άγνωστη, αλλά δεν πειράζει. Άλλωστε εδώ είμαι έξω από τις συνηθισμένες μου διαδρομές, οπότε δεν παραξενεύομαι. Άλλος πελάτης δεν υπήρχε , ούτε και εμφανής υπάλληλος. Σταματάω δίπλα στην αντλία και βλέπω νούμερα στις οθονίτσες. Καλό σημάδι. Φυσαέι πολύ δυνατά και περνάει από μπροστά μου ένας από εκείνος τους θάμνους που βλέπαμε στην έρημο να κυλάνε, όπως στα παλιά γουέστερν έργα. Κακό σημάδι...
Βλέπω πως η πόρτα του κτιρίου είναι ανοιχτή και κατεβαίνω από το V-strom να πάω να ρωτήσω. Μπαινόντας στο μεγαλούτσικο χώρο, βλέπω ένα ψυγείο, ευθεία μπροστά μου, με μερικές μοναχικές τουλούμπες στο κάτω ράφι. Αριστερά μου ακούγεται μια τηλεόραση, και όπως γυρνάω να κοιτάξω, βλέπω ένα γέρο μισοκοιμισμένο σε μια καρέκλα, με το κεφάλι του να ταλαντεύεται μπρος πίσω σαν τα σκυλάκια που βλέπαμε παλιά στις εταζέρες. Αναρτιέμαι αν θα έπρεπε να μιλήσω η να βήξω η κάτι τέτοιο, φοβούμενος μήπως τον τρομάξω. Με βγάζει από το δίλλημα όταν το κεφάλι του σε μια βαθύτερη ταλάντωση, βρίσκει με ένα δυνατό κρότο στον τοίχο που ήταν ακριβώς πίσω του. Ανασηκώνεται αλαφιασμένος και με κοιτά. "Βενζίνη?" του λέω. "Δεν δουλεύουν οι αντλίες" μου λέει. "Τουαλέτα?" ρωτάω. "Δεν έχει νερό" μου απαντάει...
Προχωράω λίγα μέτρα παρακάτω και κατουράω πίσω από ένα θάμνο. (του είδους που ΔΕΝ κυλάει...) το πρόβλημα της βενζίνης παραμένει. Είναι πια φανερό ότι πρόκειται να πάρω το πρώτο μου μάθημα σχετικά με το να βάζεις βενζίνη όπου βρίσκεις και συχνά, αντί να το αφήνεις τελευταία στιγμή. Καμιά δεκαριά χιλιόμετρα παρακάτω, μένω. Ο δρόμος εδώ είναι σαν μια ταχεία λωρίδα. Με το που χάνω ταχύτητα, αρχίζουν όλοι να με προπερνούν κάπως τρομακτικά. Αυτοκίνητα, λεωφορεία, φορτηγά. Νιώθω εκτεθειμένος.
είναι κατηφόρα και τσουλάω. Βλέπω μια έξοδο. Μπαίνω. ακόμη κατηφόρα. Περνώ κάτω από το δρόμο σε μια γέφυρα. Βλέπω απενάντι ένα βενζινάδικο. βάζω τη μηχανή στο ποδαράκι και περπατάω 500 μέτρα ως το βενζινάδικο. γεμίζω ένα μουκαλάκι, ίσα να φτάσω εκεί να γεμίσω... ουφ. όλα καλά.
Η συνέχεια του ταξιδιού, κάπως βαρετή, το χέρι στο γκάζι σταθερό, ως τη θεσσαλονίκη.Φτάνοντας ανακαλύπτω πως στα διόδια της Θεσσαλονίκης οι μοτοσυκλετες δεν πληρώνουν. Το βράδυ θα φιλοξενηθώ στο σπίτι του Λευτέρη, πρόεδρου του ΜΟΘ και γραματέα της ΜΟΤΟΕ αν θυμάμαι καλά, όπου θα γνωριστούμε, και θα κοιμηθώ στον καναπέ τους. Αυτό αφού πήγα βέβαια στην συναυλία των Violent femmes! Οι οποίοι ήταν καταπληκτικοί...
(κάπου εδώ παιδάκια σας αφήνω διότ είναι αργά. η συνέχεια στο νο3...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου