Μου λείπει η πλατεία....!!!

Πάνε 14 μέρες που πρωτοκατέβηκα στην πλατεία, και έκτοτε δεν έλειψα ούτε μια μέρα... εκτός από σήμερα! Κάτι η κούραση, κάτι η ιδέα να μαγειρέψω κάτι για ένα πικνίκ συμφιλίωσης που λέμε να κάνουμε αύριο... Τελικά έμεινα σπίτι, μαγείρεψα, έφαγα με τα παιδιά. Είχαμε μέρες να το κάνουμε αυτό. Η μεγάλη με έβλεπε στην... τηλεόραση, η μεσαία ερχόταν κι αυτή στη πλατεία κι ο μικρός ρωτούσε τη μαμά του "Που είν' ο μπαμπααααάς..." Είδα και λίγο τηλεόραση! Αρκετή για να θυμώσω και να πω "Μου λείπει η πλατεία!!"

Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω ξανακατέβει στους δρόμους, με εξαίρεση μια εκδήλωση των Κερκυραίων πολιτών εν δράσει πριν κάνα δυό χρόνια. Ποτέ δεν έκανα κάτι στη ζωή μου με τέτοια ευλάβεια, να πηγαίνω κάθε μέρα, εκτός αν εξαιρέσουμε βέβαια το κόλλημα με το ιντερνετ, αλλά κι αυτό εύκολο ήταν, από το καναπέ η την πολυθρόνα. Όχι, η πλατεία, ήθελε λίγο περισσότερη προσπάθεια. Αυτοκίνητο και ποδήλατο, συχνά και τρέιλερ για να κουβαλάω μικροφωνική, μικρόφωνα και πανώ, μπαλαντέζες και κατσαρόλες...

Στην πλατεία ένιωσα για πρώτη φορά ζωντανός μετά από καιρό. Στην πλατεία φώναξα τα πρώτα μου συνθήματα κι ένιωσα την καρδιά μου να πηγαίνει κατιτίς πιο γρήγορα... Στην πλατεία συνειδητοποίησα τι εστί πολίτης ενεργός. Στην πλατεία απέκτησα ελπίδα κι άρχισα να βλέπω πως ίσως υπάρχει δρόμος...

Τώρα βέβαια δρόμος προς τα που? Τις τελευταίες μέρες δεν έχω και πολλή επαφή με τα γεγονότα από πλευράς ειδήσεων, στην πλατεία όμως μαθαίνω διάφορα. Ένα που έχω μάθει πχ είναι το πόσο κολλημένοι είναι οι Έλληνες με τα κόμματα και τις ιδεολογίες τους και πόσο δυσκολεύονται να τις κάνουν πέρα, ακόμη και για ένα τόο ιερό σκοπό, όσο είναι αυτός της πλατείας... Κι εννοώ βέβαια τον σκοπό του ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ!

Σε αυτό το σημείο θα ήθλεα να αναφερθώ σε κάποια θέματα που έχουν δημιουργηθεί στη δική μας πλατεία και να πω τη γνώμη μου για αυτά.

Όπως φαντάζομαι ξέρετε, στην πλατεία μας, όπως και σε όλες, υπάρχουν καθε καρυδιάς καρύδια. Από όλο το φάσμα της πολιτικής σκηνής...Από άκρο σε άκρο... Και βέβαια υπάρχουν και αρκετοί ακομμάτιστοι, πραγματικοί η μή...

Θαυμάζω το σθένος με το οποίο κάποιοι ακόμη πιστεύουν πως ο ΔΙΚΟΣ τους βουλευτής, αυτός που ψήφισαν αυτοί η τουλάχιστον ο αρχηγός του κόμματος τους, δεν φέρει τόσο ευθύνη όσοι οι άλλοι, οι πιο "κεντρικοί". Κι η απάντηση είναι έτοιμη σε όποια αντίρηση. "Οι δικοί μας δεν ήταν ποτέ στην εξουσία". Άρα πως να είναι διεφθαρμένοι αφού δεν έφτασαν ποτέ στη πηγή... Αμ έλα ντε....

Πριν κάνα χρόνο διάβασα ένα υπέροχο άρθρο του Νικόλα Βαφειάδη. Περιέγραφε στιγμές που είχε ζήσει μέσα στη βουλή, μια μέρα πριν υπογραφεί το μνημόνιο. Αυτό που μου έμεινε από αυτό το άρθρο περισσότερο ήταν η αίσθηση πως ΟΛΟΙ οι βουλευτές μας κοροιδεύουν. Κι αυτό γιατί ο ρόλος των βουλευτών των μικρών κομμάτων, είναι να είναι απλά το αντίπαλο δέος. Και τον παίζουν αυτόν τον ρόλο καλά. Μέσα στη βουλή και στα παράθυρα δεν έχουν παρά μόνο χολή και αγριάδες για την κυβέρνηση και τη μείζονα αντιπολίτευση. Πίσω από κλειστές πόρτες όμως? Αγκαλίτσες, καφεδάκια και δεν τρέχει μία... Άλλωστε μην ξεχνάμε πως καλά πληρώνονται κι αυτοί. Δεν είναι μόνο οι κακοί που τα παίρνουν χοντρά!

Ω είμαι σίγουρος πως ο κάθε ένας από τους αγαπητούς μας βουλευτές και υπουργούς, με την εξαίρεση ίσως αυτών που μπήκαν λόγω οικογενειακής σχέσης, ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις. Ναι σίγουρα ήθελα να αλλάξουν τον κόσμο! Και να τα κάνουν όλα πιο δίκαια... αλλά πολύ γρήγορα φαντάζομαι υπήρξε κάποιος που τους άνοιξε τα μάτια και είπε "Έι που πας, τι τρέχεις, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε, ο λαός κοιμάται... μην τον ξυπνάς. άστον να κοιμάται, είναι καλύτερα έτσι...για όλους μας... "

Γιαυτό αδέρφια μην τσακωνόμαστε μεταξύ μας. Ναι σίγουρα έχουμε διαφορές. Κι εγώ το βρίσκω δύσκολο να συνυπάρξω με έναν ακροδεξιό στου οποίου την "ιδεολογία" δεν βρίσκω τίποτα μα τίποτα που να μου λέει έστω και λίγο. Όμως κατανοώ πως από καπου προέρχεται κι αυτός, κάποιος λόγος υπάρχει που έφτασε αυτός ο άνθρωπος να σκέφτεται έτσι...

Που θα καταλήξει όμως η πλατεία?

Οι δύο Κυριακές που πέρασαν ήταν μια ένδειξη. Οι συγκεντρώσεις στην Αθήνα ήταν γιγάντιες! Έπονται κι άλλες, έρχεται κάποιο crescendo? Για τις 12/6 στοχος το 1.000.000 άνθρωποι. Κάποιοι θα κατέβουν Αθήνα κι από δω. Επομενη ημερομηνία στόχος η 15/6 ημέρα υπογραφής του μεσοπρόθεσμου...

Στη δική μας πλατεία θα έλεγα οι αριθμοί αυξομειώνονται αλλά γενικά κρατούν καλά. Οι φάτσες αρχίζουν και γίνονται γνωστές. Μας λείπει ακόμη μια οικειότητα, μια εμπιστοσύνη στους άλλους. Δεν είναι παράξενο. Μεγαλώσαμε στους καναπέδες και μπροστά από οθόνες. Τους φίλους που ξέραμε από μικροί λίγοι τους βλέπουμε πια. Οι γνώριμίες είναι άγαρμπες, ονόματα ανταλλάσονται και χέρια σφίγγουν, αλλά την άλλη μέρα αναρωτιέσαι από μέσα σου "ποιός είναι αυτός, ο Σπύρος, ο Κώστας, η Έλλη?" Σιγά-σιγά μαθαίνουμε τα ονόματα όμως... Και αρχίζουμε να κοιταζόμαστε στα μάτια.

Στην χειρότερη θα μας μείνει μια γλυκιά γεύση από το δρόμο και μια επιθυμία να μην ξαναφήσουμε τα ιδανικά μας. Να προσπαθήοσυμε να ζήσουμε βάσει αυτών. Να είμαστε περήφανοι για αυτό που είμαστε. Άνθρωποι και όχι ποντίκια...

Μια μέρα θα μιλάμε για την γενιά της πλατείας. Και θα μπορούμε να λέμε "είμασταν κι εμείς εκεί..."

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Πέτρος