Κυριακή, Δεκεμβρίου 19, 2010

Ανησυχητικά γεγονότα συμβαίνουν στην Κέρκυρα...

Σήμερα το πρωί (12 η ώρα δηλαδή, αυτό είναι το πρωί για τον Κερκυραίο, ειδικά τις Κυριακές..χαχα!!) εθεάθη στην κεντρική πλατεία της Κέρκυρας, ονόματι Σαρόκο, μια μικρή, πλην δραστήρια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι μέσα σε μια ωρίτσα και 20 λεπτά, μάζεψαν σχεδόν όλα τα σκουπίδια τα οποία βρίσκοταν απλωμένα παντού στην πλατεία.

Εξοπλισμένοι με σακκούλες, σκούπες, ένα φτυάρι και λίγη (όχι πολλή...) καλή θέληση, κατάφεραν να συνεφέρουν λίγο ένα χώρο, από τον οποίον περνά ο περισσότερος κόσμος που επισκέπτεται το εμπορικό κέντρο της πόλης. Είχε λίγο κόσμο το πρωί, μια και τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά, τηρώντας το εορταστικό ωράριο... Οι περαστικοί έριξαν μερικές κλεφτιές ματιές αλλά κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία.

Κάποια στιγμή σηκώθηκε κι ένας μετανάστης από το παγκάκι, ήρθε κοντά στις σακκούλες κι έριξε στα κλεφτά ένα σκουπιδάκι μέσα, καλημερίζοντας την κοπέλα που σκούπιζε τα φύλλα δίπλα.

Μάζεψαν τις σακκούλες τους μια μεγάλη στοίβα στη μέση της πλατείας κι έβγαλαν μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες. Μετά τις φόρτωσαν σε ένα αυτοκίνητο κι ένα τρέιλερ και τις πήραν στον ΧΥΤΑ Τεμπλονίου.

Εκεί είχαν την ευκαιρία να δουν το αποτέλεσμα της έλευσης του ανθρώπου επάνω στη γη, σε όλο του το μεγαλείο... αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα, πολύ μεγάλη! Μεγάλη όσο τα βουνά από σκουπίδια στον ΧΥΤΑ...

Ποιοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι?

Δεν έχει σημασία. Αρκεί να πούμε πως είναι άνθρωποι σαν κι εσάς. Απλοί άνθρωποι που καπνίζουν η όχι, που έχουν παιδιά η δεν έχουν, που καβαλάνε ποδήλατο (άλλος πολύ κι άλλος λιγότερο...) που μπορεί να έχουν πετάξει και κανένα σκουπίδι κάτου στη ζωή τους (αλλά μπορεί και όχι...δεν ξέρω σίγουρα!) Απλοί άνθρωποι, όχι τέλειοι, αλλά όμορφοι. Απλοί άνθρωποι που τους ενώνει ένα πράγμα. Ότι βαρέθηκαν να είναι μέρος του προβλήματος και προτιμούν να γίνουν μέρος της λύσης.

Μπορείς κι εσύ να γίνεις ένα από αυτούς. Το μόνο που απαιτείται είναι να χαμογελάς!

Κυριακή, Νοεμβρίου 28, 2010

Zap!

Μες την τσέπη μου έχω ένα gadget. Είναι σαν τηλεκοντρόλ. Είναι μαύρο κι έχει μόνο ένα κουμπί. Το gadget μου αυτό σκοτώνει κινητά. Τα σκοτώνει και τα μεταμορφώνει σε κάτι άλλο.

Της κυρίας που οδηγάει το αυτοκίνητο που μόλις πέρασε, το σκότωσε και το μεταμόρφωσε σε κόλλα. Να μη βγάζει τα χέρια της από το τιμόνι...
Το ίδιο και του φορτηγατζή που μόλις και μετά βίας απέφυγε το λεωφορείο.
Όταν τα κινητά που σημαδεύω τα κρατούν τα παιδιά, τα μεταμορφώνει σε γλυφιτζούρια, κι άμα είναι καλοκαίρι παγωτά.

Το κινητό που χρησιμοποιεί ο Β. για να ανταλάσσει μυνήματα με την γκομενίτσα κρυφά από τη Μ. το σκότωσε και το μεταμόρφωσε σε ένα μπουκέτο λουλούδια. Να της το δώσει να χαρεί κι αυτή. Να θυμηθεί κι αυτός πως ήταν να την αγαπάει και να τον αγαπάει κι εκείνη.

Στις συναυλίες το διασκεδάζω πολύ. Όσοι στέλνουν μυνήματα αντί να ΑΚΟΥΝ και να ΒΛΕΠΟΥΝ, τα σκοτώνει και τα μεταμορφώνει σε χαρτί και μολύβια. Κι όσοι βλέπουν τη συναυλία μέσα από την οθόνη του κινητού τους, τα σκοτώνει και τα μεταμορφώνει σε εκείνα τα μικρά κυάλια που είχαν παλιά στην όπερα για να βλέπουν αυτoί που κάθονταν στα θεωρεία! Να δεις για πόσο τα βάζουν στην τσέπη τους και δεν τα ξαναβγάζουν.

Προχτές είδα κι ένα φίλο που πήγαινε με τη μηχανή και μιλούσε στο κινητό. Το δικό του το σκότωσε και το μεταμόρφωσε σε κράνος. Μην πέσει και χτυπήσει. Και πως θα ξαναφιλήσει την κορούλα του αν πέσει και πάθει τίποτα...


Τα μισώ τα κινητά. Έχουν καταλάβει τη ζωή μας. Δεν φτάνει που χτυπούν σε κάθε στιγμή, ούτε στην τουαλέτα δεν μπορείς να ησυχάσεις. Σε βρίσκουν όλοι παντού. Δεν μπορείς να έχεις μια στιγμή ηρεμίας. Και σου δημιουργούν προβλήματα με κάθε τρόπο. Στη σχέση σου, είτε σαν όργανο κρυφής επικοινωνίας η σαν στόχος για τις χειρότερες ζήλιες. Όταν χαλάνε. Όταν ψήνεσαι πως πρέπει να πάρεις καινούριο. Όταν σου προσφέρουν επιδότηση συσκευής και μπαίνεις στο τριπ της επιλογής. Με κάμερα η χωρίς, με ίντερνετ η όχι. Mp3 player, radio μόνο σουβλάκια δεν ψήνουν κι αυτό επειδή δεν θα χώραγαν μέσα.

Η ζωή μου ήταν καλύτερη χωρίς κινητό.
Όπως ήταν καλύτερη χωρίς τσιγάρο.

Κι όμως και τα δύο μου τα χώνουν στα μούτρα από παντού.

Βαρέθηκα.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 17, 2010

Getting to know you....

Τώρα τελευταία βλέπουμε συχνά να συζητιέται, μεταξύ μας , αλλά και στα media, το θέμα του διαδίκτυου, του facebook και των γνωριμιών μέσω των μέσων αυτών. Είπα λοιπόν να αποτυπώσω εδώ και κάποιες από τις δικές μου σκέψεις και εμπειρίες επάνω στο θέμα.



Απέκτησα PC και πρωτοσυνδέθηκα στο διαδίκτυο (με δική μου σύνδεση) το φθινόπωρο του 1997. Μέχρι τότε η μόνη μου επαφή με το διαδίκτυο, ήταν μέσω φίλων πιο "προχωρημένων" όσον αφορά τη χρήση της τεχνολογίας. Στο σπίτι ενός από αυτούς ήταν που είχα και την πρώτη μου εμπειρία της αμεσότητας στην διάδοση της πληροφορίας μέσω διαδίκτυου. Εγώ, η τότε γυναίκα μου και η αδερφή μου φιλοξενούμασταν στο σπίτι του, προκειμένου να πάμε όλοι μαζί στο γάμο ενός άλλου κολλητού. Ήταν πολύ νωρίς το πρωί, γύρω στις 6 η 7 και είχα ξυπνήσει από νωρίς, προκειμένου να "σερφάρω"! Ήταν σαν μαγνήτης δεν μπορούσα να κρατηθώ μακρυά... ΄Ήδη διαφαίνονταν το πόσο θα μας επηρρεάζε αυτό το μέσο αργότερα... Κλικάρισα σε κάποιο ειδησεογραφικό κανάλι και βρέθηκα μπροστά στην ανακοίνωση του θανάτου της Lady Diana...

Θυμάμαι πολύ καλά πως δεν μπορούσα να το πιστέψω, μου φαινόταν σαν κάποιο κακόγουστο αστείο. Ήταν και το γεγονός πως το έβλεπα στο web, ένα μέσο που δεν είχα συνηθίσει ακόμα ως παροχέα ειδήσεων...



Τώρα είμαστε 13 χρόνια μετά από τότε, και το διαδίκτυο είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής των περισσότερων από μας. Στην δουλειά μου το χρησιμοποιώ καθημερινά, στο σπίτι το ίδιο. Blog(s), e-mail, facebook, online games, προσωπικό και επιχειρηματικό website. H ζωή μου είναι γεμάτη από www και @@@! (Και ο κώλος μου, αν δεν προσέξω, θα γίνει τεράαααστιος...)

Αφού κάποια στιγμή έγραψα κι ένα τραγούδι, και το ονόμασα screensaver blues...

Μέσα όμως από όλα αυτά το διαδίκτυο μου έχει προσφέρει και την χαρά της γνωριμίας, της φιλικής επαφής με άλλους ανθρώπους ακόμη και τη χαρά του έρωτα.

Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα φίλος των chat. Πολύ παλιά είχα το ICQ (αλήθεια το θυμάται κανείς?) αλλά ποτέ δεν ψήθηκα ιδιαίτερα.

Οι πρώτες μου διαδικτυακές γνωριμίες ήρθαν μέσω ένός ελληνικού site, του sxeseis.gr.
Αρχικά έμπαινα από περιέργεια στο φόρουμ, όπου και ανταλλάσαμε απόψεις με διάφορους και διάφορες επάνω σε σχεσιακά θέματα. Που να ήξερα τότε ότι μερικούς μήνες μετά θα χώριζα και θα έβρισκα εκεί μέσα κάποιες ψυχές (να είναι καλά, όλες τους) να με υποστηρίξουν και να μου δώσουν κουράγιο, στις ομολογουμένως δύσκολες στιγμές που πέρασα. Με κάποιους από αυτούς, άντρες και γυναίκες, συναντήθηκα και κατ'ιδίαν. Ήταν μια χαρά άνθρωποι, ο καθένας με τα χούγια του και τα προβλήματα του. Και απλά κάποια στιγμή οι τροχιές μας συναντήθηκαν διαδικτυακά και βοηθήσαμε ο ένας των άλλον. Αργότερα με τη σειρά μου , και όντας πια κάπως πεπειραμένος πάνω στο θέμα πρόσφερα κι εγώ με τη σειρά μου υποστήριξη σε κάποιους άλλους...

Εν τω μεταξύ η νέα μου ιδιότητα του single, με ώθησε να αρχίσω να "ψάχνομαι" για διαδικτυακές γνωριμίες πιο... σφιχτές! Δεν είχα πολλές εμπειρίες. Η πρώτη μου ήταν με μια επίσης χωρισμένη. Στις γραπτές επαφές των mail και του φόρουμ τα πηγαίναμε καλά. Κάποια στιγμή είχαμε την επιθυμία να γνωριστούμε από κοντά. Συναντηθήκαμε στο Μεσολόγγι. Απλά δεν υπήρξε χημεία...

Έχοντας φάει και μια non-web χυλόπιτα αποφάσισα να κάτσω στα αυγά μου. Έλα όμως που το PC ήταν εκεί, συνέχεια αναμμένο και συνδεδεμένο πια μόνιμα με ένα ολόκληρο κόσμο! (Είχα βάλει aDSL...)

Από κάποια διαφήμιση είδα ένα site που λεγόταν eligiblegreeks.com. Δηλαδή έλληνεςτηςπαντρειάς.com!



Ειλικρινά δεν μπήκα ψάχνοντας για νύφη! Αλλά περισσότερο από περιέργεια για να δω ποιοι/ποιες ψάχνουν για έλληνες/ελληνίδες... Στην αρχή γέλασα! Το site ήταν γεμάτο κυρίως από χοντρές Ελληνοαμερικάνες που έψαχναν Έλληνες άντρες για να γυρίσουν στην πατρίδα.
Ανάμεσα όμως σε όλα αυτά ξετρύπωσα μερικά διαμάντια. Μια κοπέλα από το Hong-Kong, 42 χρονών, καρακουκλάρα! Τις είχαν πει ότι οι ΄Ελληνες είναι οι καλύτεροι άντρες... Μια 39χρονη Ρουμάνα βιολίστρια, χωρισμένη από Έλληνα, πολύ ενδιαφέρων τύπος. Δεν είχε μάθει το μάθημα κι έψαχνε Έλληνα ακόμη...Ανταλλάξαμε μερικά mail, ήταν ενδιαφέρων να μιλάς με άλλους ανθρώπους, αν μη τι άλλο. Γνώρισα επίσης και μια 27χρονη γυμνάστρια από τα Ιωάννινα, την οποία αργότερα παντρεύτηκα και έχουμε κι ένα παιδάκι! Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Για να γραφτώ στο site έπρεπε να δημιουργήσω ένα προφίλ με στοιχεία σχετικά με μένα. Επέλεξα τον τρόπο που επιλέγω πάντα. Αυτόν της ειλικρίνειας. Απάντησα σε κάποιες ερωτήσεις λέγοντας ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν και χωρίς να κρύψω τίποτα για μένα. Και οι δύο πρώτες μου γνωριμίες, ένιωσαν αμέσως άνετα και είχαμε πολύ ευχάριστες, ειλικρινείς συζητήσεις. Με την τρίτη μου γνωριμία, βέβαια το πράγμα πήγε πιο μακριά. Και σε αυτή την περίπτωση , η ειλικρίνεια έπαιξε μεγάλο ρόλο. Μήνες μετά, η 27χρονη γυμνάστρια μου κι εγώ, μέναμε μαζί και σερφάραμε πια μαζί το διαδίκτυο (Βλέπετε κάποιες συνήθεις κόβονται δύσκολα!) Μαζί της ανακάλυψα την άλλη πλευρά του διαδίκτυου την οποία, ομολογουμένως, δεν είχα δει μέχρι τώρα. Στα ελληνικά κοινωνικά site, τύπου zoo.gr και parea.gr, εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες, αρρωστημένα τυπάκια, σέρνονται από chatroom σε chatroom ψάχνοντας κάποιαν η κάποιον με τον οποίο/α να μοιραστούν της αρρωστημένες φαντασιώσεις τους. Προφίλ επί το πλείστον ψεύτικα, πίσω από τα οποία κρύβονταί από 13χρονα κωλοπαιδαράκια έως 60χρονοι σάτυροι, για να μην πω παιδεραστές. Ομολογώ τις πρώτες φορές που είδα τι έγραφαν και τι ήθελαν, έφριξα! Ήθελα να τους φωνάξω "Καλά η μάνα σας το ξέρει ότι λέτε αυτές τις βλακείες? Πιπέρι στο στόμα θα σας έβαζα!!"
Αυτή η φάση δεν διήρκεσε πολύ. Είδα τι οχετός υπάρχει και δεν ξανα-ασχολήθηκα. Η επόμενη φάση διαδικτυακών γνωριμιών ήρθε από ένα site για νέους γονείς. Οκ εγώ δεν ήμουν και τόσο νέος γονιός αλλά η 29χρονη πια γυμνάστρια ήταν! Εκεί γνωρίσαμε γονείς από όλη την Ελλάδα. Με κάποιους από αυτούς διατηρούμε σχέσεις ακόμη και σήμερα. Πλάκα είχε το γεγονός πως εδώ γνωρίσαμε και μια κοπέλα που είχα ήδη γνωρίσει από το sxeseis.gr! Ακόμη και το διαδίκτυο , μικρός κόσμος είναι... κάτι το οποίο επιβεβαίωσα ξανά και πρόσφατα.

Και φτάνουμε στο facebook...

Εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Εδώ, το προφίλ είναι εκεί, μπορούν να το δουν, αν θες, όλοι. Φίλοι παλιοί, συμμαθητές, φίλοι από το στρατό, φίλοι από το πανεπιστήμιο (δεν πήγα αλλά δεν πειράζει...), φίλοι από τη δουλειά, φίλοι που σε έχουν φίλο στο FB αλλά δεν σου λένε καλημέρα στο δρόμο, χαμός!!

Αυτό όμως που μου αρέσει, ναι μου αρέσει, στο facebook είναι πως μας δίνει τη δυνατότητα, εφόσον βέβαια τo προφίλ, τα σχόλια και οι αναρτήσεις μας είναι ειλικρινείς, να μάθουμε ο ένας για τον άλλον αν "ταιριάζουν τα χνώτα μας". Μια διαδικασία η οποία σε νορμάλ συνθήκες μπορεί να έπαιρνε πολύ χρόνο η να μην συνέβαινε και καθόλου. Ειδικά τον τελευταίο καιρό, με τις πολιτικές και κοινωνικές ζυμώσεις στη χώρα μας, μας δίνεται ακόμη και η ευκαιρία να δούμε πόσοι από τους γύρω μας είναι σαν κι εμάς, αγανακτισμένοι. (Όπως επίσης και να δούμε πόσοι είναι χαμένοι στο διάστημα, ακροδεξιοί, ρατσιστές, ηλίθιοι κλπ...)



Αυτό συνέβη και με την γνωριμία της 27χρονης γυμνάστριας. Στο προφίλ μου είδε κάτι που την έκανε να θέλει να μάθει περισσότερα για μένα, αλλά και ότι τα περισσότερα από όσα δήλωνα ως χαρακτηριστικά του χαρακτήρα μου της άρεσαν. Αντίστοιχα κι εγώ είδα στο δικό της προφίλ, ότι ήταν μια 27χρονη γυμνάστρια! Το όνειρο κάθε 39χρονου! Αστειεύομαι βέβαια. Αυτό που είδα στο προφίλ της, και με έκανε να καταλάβω ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που θα μπορούσα να συνεννοηθώ, ήταν ότι της άρεσε ένα τραγούδι του David gray, το sail away. ίσως ακούγεται κουτό, αλλά έτσι είναι. Αν είχε πει ότι γούσταρε κλαρίνα η μπουζούκια, θα την έκανα αλά Johnny (keep on walking...)

Σήμερα διάβασα μια εκπληκτική ανάρτηση στο facebook σχετικά με έναν πρώην δήμαρχο της Μπογκοτά στην Κολομβία, των Antanas Mockus. Από τα σχόλια που ακολούθησαν, κατάλαβα ήδη που στέκουν κάποιοι από τον fecebookικό μου περίγυρο.Όχι ότι δεν είχα ήδη μια ιδέα αλλά... Ειδικά μετά τις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, που ειδικά για την Κέρκυρα ήταν μια φαρσοκωμωδία, είναι δροσιστικό και ελπιδοφόρο, να ξέρω ότι γύρω μου, υπάρχουν και άνθρωποι με φαντασία, με όραμα, άνθρωποι που, κατά τη γνώμη μου δεν χρειάζονται πολυ σπρώξιμο για να κάνουν την κίνηση, την υπέρβαση που λέμε και να ξεκινήσουν κάτι καλό για αυτόν τον τόπο. Ένας από αυτούς είμαι κι εγώ. Και είμαι σίγουρος πως υπάρχουν και πολύ περισσότεροι.

ΥΓ Κάντε ένα κόπο και δείτε το ακόλουθο βίντεο. είναι το πρώτο από μια σειρά των 7 στα οποία βλέπουμε και μαθαίνουμε την ιστορία του πως ο Antanas Mockus έγινε δήμαρχος της Μπογκοτά. Πραγματικά αξίζει. Εμπνέει... ελπίζω να το νιώσετε κι εσείς!

Κυριακή, Νοεμβρίου 14, 2010

My men in black...



Άμα βλέπετε εμένα, πρωί της Κυριακής και ακούω Leonard Cohen πάει να πει πως με έχουν πιάσει οι μαύρες μου...

Oh the wind, the wind is blowing, through the trees the wind is blowing, freedom soon will come...

αναρωτιέμαι πως θα έρθει αυτή η ελευθερία? Και ποιά ελευθερία θα είναι αυτή? Γιατί στην παρούσα κατάσταση μόνο μια ελευθερία πραγματική βλέπω κι αυτή είναι του θανάτου...

Δοξάστε αυτή την Κυριακή την ελευθερία της επιλογής, το θέατρο του παραλόγου. Από αύρο τα νέα μέτρα έρχονται. Οι κυβερνώντες δεν έχουν εξαντλήσει ακόμα την φαντασία τους επάνω μας...



It's always been the same, the same old story...
Ο Johnny Cash είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που θα ήθελα πραγματικά να είχα γνωρίσει. Ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ με όλα του τα ψεγάδια, που η ζωή σημάδεψε αλλά και του έδωσε ένα χάρισμα , να αγγίζει τις καρδιές μας με τη φωνή του και τη κιθάρα του...
Ένας άλλος άνθρωπος που θα ήθελα να είχα γνωρίσει, ήταν ο Αλέκος ο Παναγούλης. Να έβλεπα στα μάτια του αυτή τη φωτιά, του ελεύθερου πραγματικά ανθρώπου. Τον Αλέκο τον Παναγούλη μπορεί να τον φυλάκισαν, να τον βασάνισαν αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να του στερήσουν την ελευθερία, γιατί ήταν ελεύθερος μέσα στο κεφάλι του!
Εμείς να δω πως θα ελευθερωθούμε που έχουν φοντίσει να μας κρατούν φυλακισμένους από τη στιγμή που γεννηθήκαμε...



My men in black... Αυτοί είναι οι τρεις μου μουσικοί ήρωες.Αλλά δεν είναι μόνο η μουσική τους που μιλάει στην καρδιά μου. Είναι και οι ίδιοι ως άνθρωποι.
Τον Leonard Cohen τον ανακάλυψα νωρίς, εκεί στα εφηβικά μου χρόνια, όταν άκουγα τα σκοτεινά του τραγούδια από το songs of love and hate, κλεισμένος στο δωμάτιο μου. Αργότερα ήρθε η σειρά του Cave και πιο μετά η σειρά του Cash. Και hey, ολονών τα ονόματα αρχίζουν από C... Τυχαίο? δεν νομίζω...χαχα...

There she goes my beautiful world... στην αρχή έλεγα να βάλω το People just ain't no good. Επειδή αυτό ακριβώς αυτή είναι μια σκέψη που με βασανίζει πολύ τον τελευταίο καιρό. Είμαστε τελικά περισσότερο ζώα παρά άνθρωποι? Αφήνουμε το ένστικτο να μας παρασύρει αντί να ανέβουμε ένα σκαλί πιο πάνω και να επιβληθούμε σε αυτά? Μην με παρεξηγείτε δεν την έχω δει μοναχός... Απλά πιστεύω πως αυτό που θα έπρεπε να μας ξεχωρίζει από τα ζώα είναι η δυνατότητα μας να δράσουμε με γνώμονα ένα ανώτερο ένστικτο, αυτό της καλοσύνης και της αυτοθυσίας. Να κάνουμε κάτι για τους άλλους κι ας μην είναι αναγκαστικά καλό για μας. Αλλά καθημερινά γύρω μου βλέπω οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. Ακόρεστη δίψα για χρήμα, δόξα, τηλεθέαση και δεν ξέρω και γω τι άλλο...

και μετά περιμένουμε να αλλάξει κάτι στον κόσμο, όταν αυτοί που επιθυμούμε την αλλαγή είμαστε σαφώς μειοψηφία και ολοένα κλεινόμαστε και περισσότερο στον εαυτό μας... εκ των πραγμάτων...

Κάποτε, πριν από 50 χρόνια ίσως, αν κάποιος ήθελε να ξεφύγει υπήρχαν κάποια μέρη του κόσμου, όπου μπορούσε να πάει να κάνει τη ζωή του πιο απλή. Τώρα πια πάει, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο τέτοιο μέρος... Τα γεμίσαμε όλα με τους κανόνες, και την τεχνολογία μας. Μικρύναμε τον πλανήτη μας και τώρα πια δεν χωράμε...


(αναστεναγμός)


Αυτά για κυριακή πρωί. Ελπίζω να μην σας κάτσουν βαριά. Γιά να μην στεναχωριούνται οι φίλοι μου ας πούμε ότι είναι μια φάση, θα περάσει. Σε μισή ωρίτσα θα είμαι χαρούμενος και χαμογελαστός ως συνήθως...

την πιο γλυκιά μου καλήμερα σε όλους σας!
papapete

Τρίτη, Οκτωβρίου 26, 2010

Κλέφτες κι αμαρτωλοί...

Όλοι εμείς που τόσα χρόνια βλέπαμε τι συνέβαινε γύρω μας, αλλά σιωπούσαμε προτιμώντας είτε την ησυχία μας η τα όποια μικρά πλεονεκτήματα μας παρείχε η παρατεινόμενη σιωπή μας, καλούμαστε σήμερα να πληρώσουμε ξανά, και ξανά, και ξανά, για τη σιωπή μας...

Τις τύχες μας ορίζουν 300 κλέφτες μαζί με άλλους 2000 παρατρεχάμενους, που δεν χωρούν καν στο κτίριο που τους πληρώνουμε να δουλεύουν μέσα. Κι αυτοί βέβαια απλά χαζεύουν στο facebook όπως οι περισσότεροι από μας... Τους πληρώνουμε αδρά. Κι επειδή δεν φτάνουν τα λεφτά για να πάρουν αυτά που έχουν μάθει να παίρνουν, κόψανε από τη σύνταξη του πατέρα μου, της μάνας σας, της γιαγιάς σας και του παππού σας για να φτάσουν να φάνε κάνα χρόνο ακόμα... Παράλληλα στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές τα απομεινάρια της πάλαι πότε Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα μας ζητήσουν να τους ψηφίσουμε, δίνοντας τους το δικαίωμα να μας αποτελειώσουν και σε τοπικό επίπεδο...

Με fast-track μεθόδους περνάνε νομοσχέδια που επιτρέπουν σε αυτούς αλλά και όσους θα έρθουν μετά από αυτούς να μας λιώσουν, ώσπου να μην μείνει τίποτα. Να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι...

Τις τελευταίες μέρες τα ξένα ειδησεογραφικά και οικονομικά sites σπρώχνουν πάλι τη γραμμή της πτώχευσης της Ελλάδας στα επόμενα χρόνια. Ο ΓΑΠ στην ομιλία του ανέφερε ότι δεν έχουμε βγει από τις δυσκολίες ακόμα. Τότε προς τι όλες αυτές οι θυσίες? Πολύ απλά για να είμαστε όσο πιο χωμένοι γίνετε όταν έρθει η ώρα... να μην μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι...

Θυμόσαστε εκείνο το φοβερό "Σταματήστε τη γη να κατέβω"? Τώρα θα λέμε σταματήστε τη Greece να κατέβω...

Δευτέρα, Οκτωβρίου 25, 2010

Απέραντο μπούρδελο...

Καταρχήν θα ήθελα να σας προτείνω να διαβάσετε το άρθρο του Νίκου Βαφειάδη "Και οι διάδρομοι...έχουν προνόμια". Θα το βρείτε εδώ:


http://nikosvafiadis.files.wordpress.com/2010/09/t382-reportaz_sti_vouli.pdf

Αν το διαβάσατε, λογικά θα αισθάνεστε όπως αισθάνομαι κι εγώ τώρα! Απίστευτα θυμώμενοι! Τώρα θα σας πω κι εγώ τον κaημό μου να θυμώσετε περισσότερο...

Όπως οι περισσότεροι αναγνώστες μου ξέρουν πρόσφατα η μεγάλη μου κόρη, πέρασε στην ΑΕΝ Μακεδονίας (Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού) και ειδικότερα στη σχολή Μηχανικών. Βασικά ήθελε να πάει Πλοιάρχων, αλλά για κάποιους λόγους (άγνωστους) δεν πέρασε εκεί αν και άλλοι με χαμηλότερη βαθμολογία πέρασαν!

Τα μαθήματα ξεκίνησαν. Με τις κλασσικές "τρύπες" στο πρόγραμμα λόγω έλλειψης καθηγητών. Έχουμε συνηθίσει σε αυτά εδώ στην Ελλάδα...

Στη σχολή αυτή, η οποία διαρκεί 4 χρόνια το 2ο εξάμηνο και το 5ο (νομίζω...) είναι εξάμηνα πρακτικής εξάσκησης. Απαιτείται από τους σπουδαστές να συμπληρώσουν συνολικά 9 μήνες θαλάσσιας υπηρεσίας μέχρι το τέλος της σχολής προκειμένου να πάρουν πτυχίο. Επίσης απαιτείται να κάνουν την πρακτική του 2ου εξαμήνου προκειμένου να περάσουν στο τρίτο. Κι εδώ είναι που η χώρα μας διαπρέπει για μια ακόμα φορά σε άλλο ένα επεισόδιο της σειράς "Το θέατρο του παραλόγου"...

Το καράβι στο οποίο θα μπαρκάρουν οι σπουδαστές πρέπει να είναι, ελληνικής σημαίας και πάνω από 500 κόρους. Επίσης πρέπει να το βρουν μόνοι τους! Αν δεν βρουν, κρίμα! Απλά διαγράφονται από τη σχολή...

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχουν σχεδόν 150 σπουδαστές που κινδυνεύουν να διαγραφούν λόγω μη εύρεσης θέσης. Τα ελληνικά καράβια δεν προσλαμβάνουν πια προσωπικό! (Τουλάχιστον όχι Έλληνες...)Μέχρι πέρσι το έκαναν αλλά κάτι άλλαξε... Κάποτε επιδοτούνταν προκειμένου να το κάνουν, τώρα από ότι κατάλαβα πάει κι αυτό... Τα περισσότερα προσλαμβάνουν Φιλλιπινέζους κλπ. αλλά Έλληνες κανείς. Τα παιδιά λοιπόν αυτά που ονειρεύτηκαν μια ζωή στη θάλασσα, υποχρεούνται να αλλάξουν όνειρα, να συμβιβαστούν η απλά να φύγουν. Που να πάνε? Μα στο εξωτερικό βέβαια. Εκεί όπου στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό που θα κρίνει το αν θα βρουν εργασία θα είναι η ικανότητα τους και όχι το ποιόν ξέρουν... Δουλειές υπάρχουν, αλλά εμείς εδώ δεν είμαστε ικανοί ούτε να παρέχουμε τα βασικά όσον αφορά την εκπαίδευση...

Πριν κάποιους μήνες έλεγα στη μικρή "Τελείωσε τη σχολή και μετά φύγε όσο πιο μακριά μπορείς από αυτή τη χώρα.." Τώρα ούτε αυτό δεν μπορώ να της πω...μόνο "φύγε τώρα, φύγε να γλυτώσεις..."

Κατά τα άλλα στη βουλή σπαταλιούνται τόσα λεφτά...

Και στο λιμάνι το παλιό εκπαιδευτικό του Πολεμικού Ναυτικού (και ενίοτε του Εμπορικού Ναυτικού), το "Ευγένιος Ευγενίδης" σαπίζει κι αργοπεθαίνει. Είχαμε κι εμείς ένα tall ship και το χαραμίσαμε... Τι καλύτερο σχολείο θα υπήρχε για αυτά τα παιδιά από το να κάναμε ένα πρόγραμμα ανακατασκευής του, χρησιμοποιώντας μερικούς τεχνίτες και τους φοιτητές των ΑΕΝ για εργάτες? Αλλά βέβαια ακόμη κι αυτό θα βάλτωνε μεχρι να αποφάσιζαν για το ποιός θα αποφασίσει να προσλάβει ποιόν για να κάνει τι και πότε...

Ζούμε σε ένα απέραντο μπουρδέλο!!!!

Διαβάζω συχνά-πυκνά για τις θεωρίες συνομωσίας που θέλουν την Ελλάδα στο στόχαστρο κάποιας παγκόσμιας συμμορίας ανθελλήνων και αντιχριστιανών... Και μετά βλέπω το χάλι μας και αναρωτιέμαι αν δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού μας...


Αφιερωμένο σε όλους μας...



...

Δευτέρα, Οκτωβρίου 18, 2010

Στιγμές Εγνατίας continued...(Το σύμπαν συνομωτεί …)

Συναντάμε στο δρόμο, δύο ημιφορτηγά. Είναι κόκκινα, ψιλοδιαλυμένα και σκουριασμένα. Στην "κασούνα" βρίσκονται από 5 άτομα στο καθένα μαζί με σκεπάσματα, κατσαρόλες και διαφόρων ειδών τζουμπερλέκια...

Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα αλλάξουν ποτέ. Είναι νομάδες. Ζουν στο περιθώριο της δικής μας ζωής, εκμεταλευόμενοι είτε τα σκουπίδια μας, είτε εμάς όπου μπορούν. Αυτός είναι ο τρόπος τους, αυτός ήταν πάντα. Αλλοι νόμοι, άλλα δεδομένα. Διαφορετικοί...



Ένα τέτοιο είδος ανθρώπων είναι και οι Ρομά που εκδιώκονται από τη Γαλλία. Ο Σαρκοζί άραγε θα κάνει το ίδιο και με τους Τυνήσιους η τους Αλγερινούς όταν ξεφορτωθεί τους Ρομά?

Διάβασα χτες ένα ενδιαφέρον άρθρο, γραμμένο από έναν ισραηλινό πριν μερικούς μήνες.
(Δείτε το original εδώ)
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3966017,00.html

Ο αρθρόγραφος απευθύνεται στην Ευρώπη, συλλογικά (Dear Continent) και προειδοποιεί για την εισβολή των μουσουλμάνων στην ήπειρο που ζούμε, πράγμα που σύμφωνα με ορισμένους και κάποια ,ομολογουμένως πειστικά, στοιχεία, πραγματοποιείται ήδη...

(σχεδόν ένα μήνα μετά...)

Η ανάρτηση αυτή για μια ακόμη φορά μαζέψε λίγο ηλεκτρονική "σκόνη" στον υπολογιστή μου μια και έτυχε να την ξεκινήσω λίγο πριν από μια σειρά ατυχών συνθηκών...

Έξω η καταιγίδα λυσσομανούσε. Απτόητος πληκτρολογούσα... ο κεραυνός άστραψε μέσα(!) στο σπίτι, καίγοντας το router, την γραμμή του τηλεφώνου και την δυστυχή την μητρική πλακέτα του pc μου. Στο διάστημα που ακολούθησε ώσπου να διορθωθούν όλα αυτά παρέμεινα "offline" τουλάχιστον στο σπίτι, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να κάνω πολλές δουλειές στο σπίτι που είχαν χρονίσει περιμένοντας πότε θα έχω χρόνο...

Συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά, ομολογουμένως πόσο χρόνο σπαταλώ στον η/υ. Δεν είναι δύσκολο να πιστέψω πως η εφεύρεση αυτή είναι προιόν μιας ακόμη συνομωσίας... Αλλά ίσως απλά χρειάζεται λίγο ισορροπία στο μοίρασμα του χρόνου...



Θα κοτσάρω κάπου εδώ και κάποιες σκόρπιες σκέψεις από αυτή την εβδομάδα.

Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάω η να κλαίω με όλα όσα συμβαίνουν τελευταία…

Οι δηλώσεις του κύριου Juncker πχ. Γιατί άναψαν τέτοια φωτιά? Πέραν του ότι δεν έχει σημασία με ποιόν πρωθυπουργό τα λέγανε, η δήλωση που τόσο μας «πόνεσε» περί της διακυβερνήσεως μιας διεφθαρμένης χώρας γιατί μας πονά? Επειδή είναι αλήθεια… Η αλήθεια είναι αυτή που πονάει.

Πριν λίγες μέρες, βγήκα, για πρώτη φορά εδώ και καιρό. Ήταν μια ευκαιρία να δω τι παίζει σχετικά με το κάπνισμα. Ομολογώ εντυπωσιάστηκα. Το εστιατόριο αλλά και το μπαρ στο οποίο επήγαμε, και τα δύο άκαπνα. Στο μπαρ βέβαια είχε περισσότερο κόσμο έξω από ότι μέσα, αν και λίγο κόσμο γενικότερα. Ίσως ήταν νωρίς… Αλλά στο εστιατόριο? Γεμάτο!!

Λοιπόν πριν καιρό σκεφτόμουν γιατί οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι κάνουν όλα αυτά που κάνουν και γιατί μας επιβάλλουν όλα αυτά που μας επιβάλλουν. Κατά τη γνώμη μου είναι φως φανάρι! Καταρχήν για χρόνια ο ελληνικός αρσενικός πληθυσμός κάθε καλοκαίρι πηδούσε τις γυναίκες τους, τις αδερφές τους και τις κόρες τους. Προφανώς λοιπόν τώρα τιμωρούμαστε ως λαός για τις όμορφες νύχτες (και μέρες) που χαρίσαμε τα περασμένα χρόνια σε όλες αυτές τις σεξουαλικά πεινασμένες τουρίστριες…

Όσον αφορά στην απαγόρευση του τσιγάρου, πιστεύω υπάρχει κι ένας ακόμη λόγος. Οι Ευρωπαίοι πάντα θεωρούσαν ότι ο Έλληνας διασκεδάζει πολύ περισσότερο από ότι δικαιούται βάσει του πόσο δουλεύει. Ήταν άδικο! Θεώρησαν λοιπόν ότι κόβοντας μας το τσιγάρο, θα βγαίναμε λιγότερο, και θα κλεινόμασταν περισσότερο στα σπίτια μας, όπως μας αρμόζει…

Δείτε όμως κι αυτό να γελάσετε!!



Επίσης, επειδή είναι εμφανές ότι η χώρα μας ξεπουλιέται κομμάτι-κομμάτι στους ξένους μια και εμείς είμασταν ανίκανοι α την κουμαντάρουμε, όλοι αυτοί οι Ευρωπαίοι οι οποίοι σύντομα θα καταλύσουν την χώρα θέλουν να ζουν σε μια χώρα που να σέβεται κάποια θέματα όπως και στισ πατρίδες τους, γιαυτό μας πιέζουν στο να τους μοιάσουμε.

Τώρα οι μαγαζάτορε αντιδρούν για το κάπνισμα και βέβαια μια και πλησιάζουν εκλογές δεν πρόκειται να τους ακουμπήσει κανείς. Για να νομοθετείς και να επιβάλλεις τον νόμο χρειάζεσαι πολιτικούς με αρχίδια... και μεις δυστυχώς έχουμε απλά αρχίδια πολιτικούς...

Αι σιχτίρ!!!!

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 25, 2010

The Sandwich Maker...

Είναι πολύς καιρός που το'χω καημό να γράψω ένα παραπονιάρικο αρθράκι για το πόσο δύσκολο είναι να βρει κανείς ένα καλό σάντουιτς στις μέρες μας.
Ποιά θα ήταν η ουσία όμως? Τι ωφελεί να κάτσω να γκρινιάξω αν δεν έχω κάτι να προσφέρω?

Γιαυτό λοιπόν θα κάνω κάτι καλύτερο. Σε ελεύθερη (δική μου) μετάφραση από το βιβλίο του Douglas Adams, "Mostly Harmless" το πέμπτο βιβλίο της τριλογίας (?) που ξεκίνησε με το "Hitch hiker's guide to the galaxy" το κεφάλαιο του σχετικά με την παρασκευή ενός σωστού σάντουιτς...

"Υπάρχει μια τέχνη στο να φτιάχνεις ένα σάντουιτς, την οποία λίγοι έχουν ποτέ το χρόνο να εξερευνήσουν σε βάθος. Είναι μια απλή δουλειά, αλλα οι ευκαιρίες για ικανοποίηση είναι πολλές και προφανείς. Η επιλογή του σωστού ψωμιού για παράδειγμα.
Το ψωμί πρέπει να είναι επαρκώς πυκνό ώστε να κόβεται εύκολα σε λέπτες φέτες παραμένοντας ελαφρύ, μαλακό και να έχει εκείνη την ελαφρώς φυστικένια γεύση που συμπληρώνει την γεύση της γέμισης...
Υπάρχει επίσης και ένα θέμα γεωμετρίας που χρήζει προσοχής. Οι ακριβείς σχέσεις μεταξύ του πλάτους και του ύψους όπως επίσης και του πάχους πρέπει να δίνουν την σωστή αίσθηση όγκου και βάρους στο τελειωμένο σάντουιτς. Εδώ και πάλι η ελαφρύτητα είναι προσόν, όπως επίσης και η πυκνότητα, η γενναιοδωρία και αυτή η υπόσχεση ζουμερής γεύσης που είναι η ένδειξη μια πραγματικά έντονης σάντουιτσοεμπειρίας.

Είναι βέβαια απαραίτητη και η επιλογή των σωστών εργαλείων. Χρειάζονται συνολικά τρία μαχαίρια. Πρώτα είναι το μαχαίρι για το κόψιμο του ψωμιού. Μια γερή και "εξουσιαστική" λάμα που ασκεί καθαρά την "εξουσία" της πάνω στο καρβέλι. Μετά είναι το μαχαίρι αλείματος του βούτυρου, πιο ελαστικό αλλά σύναμα σταθερό. Ο συνδυασμός των δύο αυτών ικανότητων προσδίδει την απαραίτητη ευκολία και χάρη στο άλειμμα.

Ο αρχηγός όμως είναι το μαχαίρι κοψίματος του κρέατος. Αυτό το μαχαίρι δεν πρέπει απλά να επιβάλλει την "εξουσία" του στο υλικό διαμέσου του οποίου κινείται. Πρέπει να δουλέψει μαζί του, να οδηγηθεί από τις ίνες του, να πετύχει φέτες έξοχης διαφάνειας και συνοχής, που να πέφτουν και να κάνουν δίπλες σαν φίνο μετάξι πάνω στην επιφάνεια κοπής.

Η κάθε φέτα μετά θα τοποθετηθεί πάνω στο ψωμί που αποτελεί το κάτω μέρος του σάντουιτς, και με γρήγορες και ακριβείς κινήσεις θα κοπούν αυτά που περισσεύουν και θα τοποθετηθούν στη μέση έτσι ώστε να συμπληρώνουν το ένα το άλλο σαν παζλ."

Κάπου εδώ τελειώνει κι η μετάφραση...Και συμπληρώνω Μερικές φέτες αγγούρι και ντομάτας κια μια δόση branston pickle η μουστάρδας κι έχουμε το τέλειο σάντουιτς.

Από το τέλειο σάντουιτς δεν τρέχουν ζουμιά, γιατί έχει ακριβώς την ποσότητα σάλτσας η υγρών που μπορεί να συγκρατήσει μέσα του. Τα συστατικά συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Το ψωμί δεν πρέπει να είναι ποτέ βρεγμένο, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο απαίσιο από την αίσθηση του βρεγμένου ψωμιού! Γιαυτό όταν βάζουμε τόνο νερού, στραγγίζουμε πρώτα πολύ καλά! Επίσης ότι βάζουμε που έχει ζουμιά φροντίζουμε να είναι ανάμεσα σε κάτι που δεν τα αφήνει να περάσουν στο ψωμί. Για έξτρα γεύση μπορούμε να προσθέσουμε κάπια μπαχαρικά 9δεν ταιριάζουν όλα...) πιπέρι, αλάτι.

Γνωστοί και αγαπημένοι συνδυασμοί. Ντομάτα,σαλάμι, φέτα και πιπέρι. Ντομάτα με Φιλαδέλφεια. Αγγούρι και Φιλαδέλφεια. Ζαμπόν, edam, ντομάτα και μαγιονέζα. (Η μαγιονέζα αλείφεται μεταξύ ζαμπόν και τυριού για να μην μπλεχτεί με τα ζουμιά της ντομάτας και τρέχει...) cheddar, καπνιστό και branston pickle. Κοτόπουλο, μπέικον και μαγιονέζα. Τόνος και gouda τριμμένη με λίγο μαγιονέζα και κρεμμύδι. Πολύ γνωστό αλλά ομολογώ δεν το έχω δοκιμασει είναι το φυστικοβούτυρο με μπανάνα!

Βρήκα και αυτόν τον μαθηματικό τύπο για την παρασκευή του τέλειου σάντουιτς...

S(√CM+C/P) x (B2)+(M1 +M2) = The perfect sandwich.

Κάποτε πριν από χρόνια παρήγγειλα σε διπλανό καφέ μπαρ που είχε μόλις ανοίξει ένα τοστ με ζαμόν τυρί και μαγιονέζα. Η κοπελίτσα ήταν τόσο άσχετη που όταν πήγα να το πάρω δεν ήξερε πως να μου το δώσει. Είχε αλείψει την μαγιονέζα από την έξω μεριά...(ναι και τις δύο!)
Και μερικά σχετικά βίντεο...







Αυτά...

θα ήθελα να πω ότι πάω να φάω ένα σάντουιτς τώρα αλλά είμαι σε.. δίαιτα!

See ya soon!

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 17, 2010

All her bags are packed, she's ready to go...

Από την ημέρα που γεννήθηκε πίστευα ότι μπορούσα να προετοιμαστώ αλλά κα να την προετοιμάσω για τη στιγμή που θα έφευγε. 17 χρόνια και 10 μήνες προετοιμασία και των δυό μας. Ώσπου έρχεται αυτή η μέρα και ανακαλύπτεις ότι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είναι προετοιμασμένος.



Τόσα χρόνια πέρασαν, όπου έριξα το βάρος στην "ψυχολογική" προετοιμασία. Κατά το "Ευρωπαϊκό" μοντέλο, δεν είχα καμιά επιθυμία να την κρατήσω κοντά μου περισσότερο από όσο χρειαζόταν.
"Οταν φτάσεις στα 18, θα είσαι ελεύθερη. Να κάνεις ότι θέλεις!"
Την έβλεπα χτες που έκλαιγε, κι έκλαιγε κι έλεγα από μέσα μου "Που πάει?"...



Μήπως έπρεπε να ήμουν πιο κακός, ώστε να θέλει να φύγει περισσότερο?
Μήπως τελικά αυτό που λένε ότι όσο πιο πολύ "διώχνεις" κάποιον τόσο θέλει να γυρίσει, είναι αλήθεια? Και το αντίθετο βέβαια...

Το είπε και ο Sting...



Όσο για την προετοιμασία την υπόλοιπη, ανησυχώ. Δυστυχώς όλοι μας, με λίγες ίσως εξαιρέσεις, τα κακομαθαίνουμε. Όλα στο χέρι τα έχουν. Πόσα παιδιά σήμερα βοηθάνε στις δουλειές του σπιτιού, η ξέρουν να μαγειρεύουν, πόσο μάλλον να πλένουν και να καθαρίζουν? (Αχ, σας παρακαλώ μην μου απαντήσετε δεν θέλω να ξέρω...!)



Αλλά στο "τέλος της μέρας" που λένε κι οι Άγγλοι, το ξέρω πως θα τα καταφέρεις μικρή μου...

Your face has fallen sad now
For you know the time is nigh
When I must remove your wings
And you, you must try to fly


...

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 12, 2010

Radio Days continued...

Το 1998 (νομίζω...) γνώρισα μέσω ενός φίλου μια κοπελιά που αγαπούσε τη μουσική οσο κι εγώ. Σε ένα πάρτυ την θυμάμαι σαν και τώρα, καθισμένη μπροστά στο στερεοφωνικό και τους δίσκους να ψάχνει-να ψάχνει... Μερικούς μήνες αργότερα μέσω του κοινού μας φίλου εξέφρασε την επιθυμία να κάνει ραδιόφωνο. Εγώ είχα σταματήσει την ποηγούμενη εκπομπή μου, Blues with a Feeling λίγο καιρό πριν, αλλά διατηρούσα την επαφή με τα παιδιά από τον σταθμό και έτσι τους κάναμε την πρόταση. Μια δίωρη εκπομπή, κάθε Κυριακή βράδυ 10-12, με αντικείμενο κυρίως Jazz και Blues. Η κοπελιά, ας την πούμε Χριστιάνα, μια και έτσι την λένε, ήταν λάτρης και γνώστης της Jazz. Για παράδειγα τα γραφεία του περιοδικού Jazz & Τζαζ ήταν κάτω από το σπίτι της στην Αθήνα. Σύμπτωση, αλλά διαβολική...χαχα!

Έτσι ξεκίνησε η εκπομπή "Όμορφος κόσμος μουσικός, αγγελικά πλασμένος..." Βγαίναμε στον αέρα έναν ολόκληρο χειμώνα, και κάπου στο καλοκαίρι τα παρατήσαμε για διάφορους λόγους, τους οποίους δεν έχει ουσία να αναλύσω. Η ουσία είναι ότι ήταν πολύ ωραία όσο κράτησε. Πρώτον γιατί ήταν μια πολύ καλή εκπομπή και δεύτερον γιατί από κει ξεκίνησε μια μακρόχρονη φιλία που διαρκεί ως σήμερα. Παράλληλα βέβαια μάθαμε και πολλά ο ένας, για το είδος μουσικής που αγαπούσε ο άλλος...

Κάθε Πέμπτη συναντιόμασταν συνήθως στο σπίτι της Χριστιάνας, πάνω από το Λιστόν για να καταστρώσουμε πλάνο για την εκπομπή. Επιλογές τραγουδιών, θέμα, κείμενα από διάφορα περιοδικά και το ίντερνετ, η δικά μας. Μια εκπομπή είχε θέμα τα χρώματα και βέβαια όλα τα τραγούδια είχαν κάτι να κάνουν με χρώμα κι αυτά. Rhapsody in Blue, Green Onions, Red House, Yellow Moon, Purple Haze, Pain it Black, White Rabbit. Ναι ξέρω, ξεφύγαμε λίγο από το blues και τη Jazz αλλά έτσι απλά για παράδειγμα τα βάζω...

Ας ακούσουμε εν τω μεταξύ το White Rabbit από την πολύ καλή Grace Potter και τους Nocturnals:



Σε μια άλλη εκπομπή, παίξαμε κομμάτια από όλα τα καινούρια CD που είχε φέρει ο φίλος μου ο Roy από την Αγγλία. Ο Roy ήταν από αυτούς μου έμαθαν για το blues, (τραγουδούσα στο group του) αλλά τότε είχε τύχει να πάρει αρκετά cd jazz. Ακούστηκαν εκείνη την μέρα ανάμεσα σε πολλά άλλα, και τα εξής:
Django Reinhardt



Fapy Lafertin



Jimmy Rosenberg



Για τον Jimmy Rosenberg θα ήθελα να πω τα εξής. Πρώτη ηχογράφηση στα 9 του. Στα 11 παίζει live με τον Stephane Grapelli.Δημιουργεί το group Gypsy kids (με τα επίσης ανήλικα φιλράκια του). Τους τη λένε οι Gypsy Kings και το αλλάζουν σε Rosenberg trio. Έχει γυρίσει όλο τον κόσμο με τις συναυλίες του. ΑΞΙΟΣ συνεχιστής του Django και εκπρόσωπος της Gypsy Swing Jazz. Κατάγεται από την φυλή των SINTI, ένα είδος Ρομά, αυτούς ακριβώς που ο κ. Σαρκοζί πετάει έξω από τη χώρα του ως ανεπιθύμητους... ασκώντας χιτλερικές πρακτικές... ο λάτρης κατά τα άλλα της δημοκρατίας!

Antonio Forcione
Για τον Forcione έχουν πει ότι «παίζει τα άχορδα μέρη της κιθάρας τα οποία άλλο κιθαρίστες δεν ξέρουν καν που είναι.»



Annie Raines & Paul Rishell



Λοιπόν έτσι όπως εξελίσσεται αυτό το blog είναι κάτι σαν εκπομπούλες που μπορείτε να ακούτε όποτε θέλετε...

Να προσθέσω εδώ πως το περασμένο Σάββατο, χτες δηλαδή, εγώ και ο theStyleCouncil ζήσαμε ένα γερό flashback. Ακούγαμε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια έναν αγαπημένο φίλο, να μας προσφωνεί όπως τότε εκείνα τα χρόνια, μέσα στη νύχτα...Συνταξιδιώτες!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γιώργο, που έκανε τις καρδιές μας να σκιρτήσουν τώρα όπως και τότε...

Και μια σημείωση. Nα πω ότι και για τις δύο εκπομπές με τις οποίες ασχολήθηκα, κανείς μας δεν πήρε φράγκο. Δεν μας προσφέρθηκαν λεφτα και δεν ζητήσαμε. Ήταν αυτό που λέμε labour of love, το κάναμε γιατί το αγαπούσαμε...

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 09, 2010

Radio Days...

Κάποτε, πολυ παλιά, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν cd, κινητά, flatscreen τηλεοράσεις, PC και Internet, ήμουν κάπου στην αρχή της εφηβείας μου... Πέρα από το βινύλιο και τις κασσέτες (ααααχχχχ...κασσέτες....θυμίζω ετικέτες, BASF90, Maxell, TDK...) η άλλη διέξοδος στις μουσικές μου αναζητήσεις ήταν το ραδιόφωνο. Γιάννης Πετρίδης, Τα τραγούδια της παρέας, αλλά και κάποιες μεταμεσονύχτιες εκπομπές, όπως και, κλασσικά, διάφοροι πειρατικοί σταθμοί φίλων. (Θυμάται κανείς το Ράδιο Φράουλα? Δημητριάδης, θεοτόκης και οι συνήθεις ύποπτοι...χαχα!)

Αγαπημένη τότε εκπομπή, και η πρώτη από την οποία άκουσα αυτό που έμελλε να γίνει ο ευρύς χώρος της Alternative μουσικής, ήταν "Τα Μονοπάτια του Γαλαξία". Ο Γιώργος Πήττας, νεαρός τότε δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός, είχε την ιδέα για αυτή την εκπομπή, που το πρώτο πρόγραμμα αρνήθηκε να βγάλει στον αέρα γιατί όπως είπαν "δεν υπήρχε κοινό σχετικό..." Ευτυχώς στο δεύτερο πρόγραμμα ήταν στα καλά τους και έτσι βγήκε στον αέρα μια εκπομπή που έμεινε στην ιστορία του νεότερου ελληνικού ραδιοφώνου. Υπήρχαν παρέες που μαζεύοταν σε σπίτια για να την ακούσουν εν είδη συγκέντρωσης. Όταν κάποια στιγμή οργανώθηκε μια ανοιχτή ακρόαση-πάρτυ και ο Γιώργος έφτασε εκεί που θα γινόταν βρήκε μια ουρά εκατοντάδων ανθρώπων να περιμένουν απέξω...
Στα μονοπάτια του γαλαξία, εκτός από την υπέροχη και ακρως ραδιοφωνική βαρύτονη φωνή του Γιώργου, είχα τη χαρά να ακούσω: Ιστορίες με βαμπίρ, νέα σχετικά με ούφο, τους Died Pretty, τον εθνικό ύμνο του IRA (προς απόλυτη φρίκη της αγγλίδας μάνας μου) και άλλα πολλά.



Εκπομπές σαν κι αυτήν ενέπνευσαν μια μεγάλη αγάπη για το ραδιόφωνο και με έκαναν να ονειρεύομαι μια μέρα να κάνω κι εγώ εκπομπές στο ραδιόφωνο. Η πρώτη εκπομπή που έλαβα μέρος λεγόταν "τρεις στη βάρκα, χώρια ο σκύλος" και παιζόταν στον "διάσταση 2000" τον ραδιοσταθμό του Αγίου Προκοπίου. Δεν διήρκεσε πολύ αλλά αποτέλεσε ένα από τα πρώτα βήματα της κουμπάρας μου της Ινας Ταράντου η οποία σίγουρα τα κατάφερε μια χαρά κι έκανε καριέρα στον χώρο...

ακολούθησε η εκπομπή ενός φίλου, ο οποίος μας καλούσε κάθε Σάββατο και κάναμε εκπομπές-αφιερώματα, παρέα. Θα μου μείνει αξέχαστη μια εκπομπή αφιέρωμα στους Ramones που κάναμε και μας έπαιρναν τηλέφωνο από ηγουμενίτσα για να μας συγχαρούν , είχαν ενθουσιαστεί. Η εκπομπή λεγόταν "127 Decibel"και την παρουσίαζε ο Γιάννης Δημητριάδης.



Μερικά χρόνια αργότερα, έτυχε να ακούσω μια διαφήμιση σε έναν καινούριο τοπικό σταθμό, τον Heart Radio. Ζητούσαν νέους ραδιοφωνικούς παραγωγούς. πήρα τηλέφωνο κι έκλεισα ένα ραντεβού. Συνέντευξη μου πήρε ο πολύ καλός και γνωστός στο τοπικό ραδιόφωνο, Κώστας Κυπριώτης. Ο Κώστας ενθουσιάστηκε που δεν ήμουν κάποιο πιτσιρίκι που ήθελε απλά να βγάλει γκόμενες μέσω ραδιοφώνου. Ήθελα να κάνω μια εκπομπή κυρίως Blues αλλά και rock με διάφορα θέματα, όπου η επιλογή των τραγουδιών να γίνεται είτε με κάποιο κεντρικό θέμα, η να οδηγούν απλά το ένα στο άλλο. Θα έδινα και κάποιες πληροφορίες κλπ. έτσι λοιπόν απέκτησα την πρώτη ολόδικη μου εκπομπή. Λεγόταν Blues with a feeling. το σήμα της εκπομπής ήταν το ομώνυμο τραγούδι σε εκτέλεση των Blues Bug, ενός ελληνικού blues group που είχα δει live στο Jazz Rock Bar.



με την εκπομπή αυτή ασχολήθηκα περίπου 1μιση χρόνο αν θυμάμαι καλά. Ήταν κάθε κυριακή βράδυ από τις 10-12. Απέκτησα ένα κοινό καταρχήν από φίλους, ειδικά ξένους που γούσταραν blues αλλά και σιγά-σιγά και κάποιους άλλους που ήθελαν να ακούσουν κάτι διαφορετικό. Είχα και μερικές θαυμάστριες, κυρίως πιτσιρίκες που κράτησα διακριτικά σε αποσταση λόγω του ότι ήμουν παντρεμένος και με παιδί...

Ήταν όμορφα
κάπου εδώ θα σας καληνυχτίσω και περισσότερα στο Radio days 2...

Κλείνω με ένα κομμάτι που μου ζητούσε μια από τις fans μου σχεδόν πάντα.



Καληνύχτα...

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 01, 2010

31 Αυγούστου 2010

Ως συνήθως, όταν έχουν περάσει λίγες μέρες χωρίς ανάρτηση, έχουν μαζευτεί κάποιες πρόχειρες, ημιτελείς, σπαρμένες και στους δύο "σκληρούς". Και αυτόν που βρίσκεται μέσα στο pc μου αλλά και αυτόν που έχω ανάμεσα στα αυτιά μου...που δεν είναι και τόσο σκληρός βέβαια...χαχα!

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα του τελευταίου μήνα του καλοκαιριού. Το τέλος του καλοκαιριού. Ήδη φάγαμε μια βροχούλα χτες βράδυ, ο αέρας εξώ φυσά δροσερός και σύννεφα σε διάφορα φανταστικά σχήματα και χρώματα, διατρέχουν τον ξάστερο ουρανό...

Σήμερα το πρωί πέρασα έξω από το Τεχνικό Λύκειο, και συνειδητοποίησα πως δεν θα ξαναπάρω την κόρη μου από το σχολείο... πάει, αποφοίτησε και φεύγει προς Salonica μεριά... Πως πέρασε έτσι ο καιρός?

Το Σάββατο φεύγουμε γα ολοήμερες διακοπές, όλοι μαζί, λίγο πριν αρχίσουν τα σχολεία. Τις έχουμε ανάγκη, αυτό το καλοκαίρι δεν το φχαριστηθήκαμε ακόμα...

Άκουσα πριν λίγες μέρες , ότι το Υπουργείο οικονομικών ξεκίνησε ένα διαγωνισμό, όπου ο καθένας μας μπορεί να φτιάξει ένα βίντεο 60 δευτερολέπτων, μέσω του οποίου να προωθούμε την ιδέα της "φορολογικής συνείδησης". Να βρούμε δηλαδή εμείς, τον τρόπο να "ψήσουμε" τους υπόλοιπους από μας, πως είναι σωστό να πληρώνουμε φόρους και πως πρέπει να το αποζητούμε και όχι να το αποφεύγουμε.

Κάποτε, πριν από χρόνια, δούλευα στο Νορβηγικό προξενείο, με αποτέλεσμα να γνωρίσω αρκετές Νορβηγίδες τουρίστριες. Μην φανταστείτε τίποτε πονηρό... από όλες τις συζητήσεις μου έχει μείνει μια, με μια 16χρονη που μου έλεγε ότι εκεί μόλις κλείσεις τα 16 κάνεις φορολογική δήλωση. Μου εξήγησε πως για αυτούς μετρούσε σαν σημάδι ενηλικίωσης, η "φορολογική" ωριμότητα... Ήταν μια στιγμή που λαχταρούσαν! Ενώ εμείς...Καλά λένε πως είμαστε ένα έθνος αιώνια εφήβων...!



Από αύριο, 1η σεπτέμβρη, πάμε πάλι με την απαγόρευση του καπνίσματος. Είναι από μια πλευρά γελοίο, έτσι νομίζω. Νομοθετήσαμε ήδη μια φορά, αλλά δεν καταφέραμε τίποτα, οπότε πάμε πάλι. Η κυβέρνηση προσπαθεί να μάθει "τρόπους" στους πολίτες της. Το έχω ξαναπεί από αυτό το βήμα. Το θέμα του καπνίσματος είναι θέμα παιδείας, ευγένειας και τρόπων. Το να μην επιβάλλεις τον καπνό σου στα μούτρα του άλλου είνα θέμα ανθρωπιάς. Πραγματικά έχω βαρεθεί να ακούω καπνιστές να γκρινιάζουν και να το παίζουν ψευτοεπαναστάτες με το θέμα τους. Αι σιχτίρ...

Ο καπνός κάνει κακό,και όποιος προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο, φέρεται το λιγότερο ανώριμα και εγωιστικά. Πως είναι δυνατόν να θεωρείται η απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους αφαίρεση ελευθερίας στους καπνιστές? Για το καλό τους είναι...



Το πρόβλημα είναι ότι με το νόμο αυτό πάνε να μας μάθουν τρόπους. Δυστυχώς όμως ευγενικός δεν γίνεται κανένας με το ζόρι... όπως δεν αποκτά και φορολογική συνείδηση... κι εδώ που τα λέμε γιατί να αποκτήσει? Είδαμε κανέναν να δίνει το καλό πάράδειγμα?

Είδατε κανέναν Αλογοσκούφη, Καραμανλή, Λαλιώτη η Τσοχατζόπουλο να λέει "Ορίστε, πλούτισα και είμαι άνετος, ας πάρει και το κράτος ότι του αναλογεί..." χαχαχα σιγά μην γίνει ποτέ!

Όσο για τις δημοτικές εκλογές που πλησιάζουν, δεν βλέπω φως. Οι δήμοι, σαν μικρογραφίες της κυβέρνησης, γεμάτοι βολεψάκηδες, ρουσφετοθήρες και πασης λογής χαμένα κορμιά, είναι σάπιοι από την κρφή ως το πάτο. Στην περίπτωση που "βγεί" κάποιος από τους ήδη δοκιμασμένους, ξέρουμε ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Στην ομολογουμένως απίθανη περίπτωση να πάρουν την πλειοψηφία κάποια φρέσκα, καινούρια πρόσωπα τι θα μπορέσουν να αλλάξουν? Θα ηγούνται ενός σάπιου συστήματος, το οποίο ΔΕΝ ΘΑ ΘΕΛΕΙ να αλλάξει γιατί η αλλαγή του προς το καλύτερο θα ισοδυναμεί με την ουσιαστική κατάρρευση του.

Περπάτησα από το Σάροκο στο ΚΤΕΛ σήμερα. Στο δρόμο είδα μια Κέρκυρα βρώμικη, με σκουπίδια στις άκρες των δρόμων. Είδα μια κοπέλα με ένα μηχανάκι να ανεβαίνει ανάποδα την Ιωάννου Θεοτόκη, χωρίς κράνος και μέσα στον ποδηλατόδρομο. Είδα 3 οδηγούς λεωφορείων του ΚΤΕΛ να καπνίζουν μέσα στα λεωφορεία τους και τον ένα να πετά τη γόπα από το παράθυρο. Είδα ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο πάνω στον ποδηλατόδρομο να βρίζει τον ποδηλάτη ο οποίος με στωικότητα περίμενε να περάσει, αναγκάζοντας τον οδηγό στο τέλος να φύγει από τη παράνομη θέση του.

Κάτι μου λέει ότι όλοι αυτοί (εκτός ίσως του ποδηλάτη...) είναι και φοροφυγάδες. εσείς τι λέτε?

;-)

Παρασκευή, Αυγούστου 20, 2010

Εν' όψει δημοτικών εκλογών...

Πάνε κάποια χρόνια τώρα που ένα πρωί, όπως κάθε χειμωνιάτικη μέρα της εβδομάδας κατέβαζα τα παιδιά μου στο σχολείο, με το αυτοκίνητο. Φτάνοντας στο φανάρι, δίπλα στο καινούριο μας νοσοκομείο( τότε ήταν μόνο το κτήμα με μια μεγάλη τρύπα στη μέση...) το φανάρι γίνεται πορτοκαλί και κρίνοντας πως είμαι μακριά, και δεν προλαβαίνω, πάτησα φρένο και σταμάτησα. Εκείνη τη στιγμή έγινε και κόκκινο, δικαιώνοντας την απόφαση μου.
Από πίσω μου άκουσα ένα δυνατό κορνάρισμα, και αμέσως μετά μια σκουρόχρωμη Mercedes με προσπερνά με τα λάστιχα να στριγγλίζουν, περνάει με κόκκινο, βγαίνοντας στον κεντρικό και εξαφανίζεται σε ένα σύννεφο σκόνης και βροχή χαλικιών... Στο τιμόνι ο γνωστός, κ. Σπύρος Σπύρου, πρώην βουλευτής. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι ακόμη κι αν κάτι γινόταν, και τρελαινόμουν και ψήφιζα δεξιό, αυτόν πάντως δεν θα τον ψήφιζα...

Πιο πρόσφατα είχα την "ευχαρίστηση" να συναντηθώ μια δυό φορές με τον δήμαρχο μας, κ. Μικάλεφ λόγω της ιδιότητας μου ως γραμματέα του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του δημοτικού σχολείου Κοντοκαλίου. Ο κ. Μικάλεφ μπήκε φουριόζος στην συνάντηση μας και άρχισε να μας μιλά... για κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που μας ενδιέφερε. Αλλά δεν ήταν αυτό που μου έκανε τόσο άσχημη εντύπωση. Άνθρωποι είμαστε, σφάλματα κάνουμε. Το πρόβλημα είναι ότι δεν σε κοιτά στα μάτια. Παίζει το μάτι από δω, παίζει από κει και σκέφτεσαι από μέσα σου, μπα ψέματα μου λέει...

Και το άλλο βέβαια είναι πως, ότι κουβέντα και να γίνεται το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η αυτοπροβολή του. Μην του πεις ότι δεν έχει κάνει κάτι! Από δω το πάει, από κει το φέρνει, άρκεί να πούμε ότι η πρόοδος σε όποιο ζήτημα, οφείλεται σε αυτόν...

Αυτοί οι δύο άντρες της δημόσιας ζωής της Κέρκυρας, είναι χαρακτηριστικά δείγματα. Και τώρα στις επερχόμενες εκλογές αυτοί και άλλοι σαν κι αυτούς θα ζητήσουν από μένα κι από σας να τους ψηφίσουμε...

Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας. Κανένας από αυτούς, τους παλιούς, γνωστούς, ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ και ψεύτες, που πληρώθηκαν και θησαύρισαν με τα λεφτά των φόρων πού πληρώσαμε εμείς, και που θα πληρώνουμε μέχρι να πεθάνουμε, κανένας να μην πάρει όχι καρέκλα, ούτε σκαμνάκι...

Άντε μπας και καταφέρουμε να αλλάξει τίποτα...

Σας φιλώ
Papapete

Τρίτη, Αυγούστου 17, 2010

Είμαι Γ(ι)ατί ζηλεύω

Μία ειλικρινής προσπάθεια στην αυτοψυχανιαούλυση και αυτοχουρχουριτική...
Του Γάτου Ζηλιαρόπουλου

Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι. Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας γάτος και μια ψιψίνα. Ο γάτος ήταν ένας πολύ σοβαρός γάτος, όλη μέρα κυνηγούσε ποντίκια και άλλα τέτοια. Η ψιψίνα τον βοηθούσε και αυτή, αλλά κάποια στιγμή ο γάτος μας, θεώρησε πως μπορούσε να τα καταφέρει καλύτερα στο κυνήγι μόνος του και είπε στην ψιψίνα να κάτσει σπίτι με τα γατάκια τους... Αυτή δεν ήθελε να τον στεναχωρήσει και μια και είχε ήδη ψιλοβαρεθεί να κυνηγάει ποντίκια, έκανε όπως της είπε. Οι μέρες περνούσαν και η ζωή της ψιψίνας γινόταν ολοένα και πιο βαρετή. Ο γάτος τα δικά του. Η ψιψίνα προσπαθώντας να διασκεδάσει την ανία της το είχε ρίξει στις βόλτες. Ήταν κι ένας γάτος, άλλος, φίλος του δικού μας, ο οποίος ήταν και αυτός ψιλοαργόσχολος και η ψιψίνα μας, τον έπαιρνε μαζί της για παρέα και πήγαιναν για κεραμιδοτσάρκες.. Σύντομα ο γάτος μας, ένιωθε πως άκουγε συνέχεια το όνομα του άλλου γάτου, και πως η ψιψίνα του περνούσε περισσότερες ώρες με τον άλλον γάτο, παρά με αυτόν. Άσε που τελικά δεν τα κατάφερνε μόνος στο κυνήγι των ποντικιών, αλλά έτσι όπως τα κατάφερε είχε διώξει μόνος του, την μόνη πραγματική βοηθό του. Εκείνο το καλοκαίρι φυτεύτηκε στο μυαλό του γάτου μας το πρώτο σποράκι της ζήλειας. Ένας άλλος γάτος χαιρόνταν την παρέα της ψιψίνας του!
Μια μέρα, εκεί που έξυνε τα νύχια του, άκουσε κάτι στα κεραμίδια. Πήγε να δει τι ήταν, αλλά την τελευταία στιγμή άκουσε την ψιψίνα του να χουρχουρίζει ήδη εκεί και σκέφτηκε πως θα κοίταζε αυτή. Η γατίσια περιέργεια του δεν τον σταμάτησε όμως να κρυφακούσει και να καταλάβει πως η ψιψίνα του, χουρχούριζε με παρέα... Όταν κατέβηκε κάτω, την ρώτησε, ποιός ήταν στα κεραμίδια. Κανείς του είπε αυτή. Ένα κρύο σουβλερό νύχι του έξυσε την καρδιά. Η ψιψίνα του, του έλεγε ψέματα!
Από κει και πέρα τα πράγματα, πήραν την κάτω βόλτα, με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ο γάτος μας έβγαινε συχνά στα κεραμίδια και καλούσε την ψιψίνα του, αλλά αυτή δεν τον άκουγε. Αυτός το έπαιρνε κατάκαρδα. Δεν καταλάβαινε πως σε μια τόσο μεγάλη πόλη, με τόσο πολύ θόρυβο, η ψιψίνα του δύσκολα θα τον ξεχώριζε ανάμεσα στους άλλους ήχους. Άρχισαν βέβαια να βγαίνουν κεραμιδοτσάρκες μαζί, αλλά τα πράγματα δεν ήταν όπως παλιά που ήταν νέοι γάτοι. Αυτουνού δεν του άρεσε η πολύ φασαρία, και στις μεγάλες γατοπαρέες που έβρισκαν, ο ένας του μύριζε και ο άλλος του βρώμαγε. Η ψιψίνα του από την άλλη που ήθελε να ξεσκάσει, γινόταν άμεσως το κέντρο της παρέας και της προσοχής. Ειδικά των άλλων γάτων...
Στην αρχή του γάτου μας, του άρεσε που η ψιψίνα του τραβούσε την προσοχή των άλλων γάτων. Ήταν ένα είδος προσοχής και σε αυτόν. Είχε δική του την ψιψίνα που λαχταρούσαν όλοι οι άλλοι. Το πρόβλημα ήταν πως τον είχαν πάρει και λίγο τα χρόνια, τον είχε πάρει και λίγο από κάτω, (τι λίγο δηλαδή, πάντα από κάτω ήταν, έπασχε από σύμπλεγμα μειωμένου νιάου!) και άρχισε να ανησυχεί. Η ψιψίνα του εν τω μεταξύ, έμοιαζε να μεθάει από το αίσθημα της ακαταμάχητης έλξης που ανέδιδε. Οι άλλοι γάτοι την τριγύριζαν ολοένα και ο γάτος μας φοβόταν την σύγκριση.
Άρχισε να δείχνει στην ψιψίνα του πως ζήλευε, αλλά δεν του έβγαινε καλά. Η ζήλεια ήταν ένα πρωτόγνωρο αίσθημα για αυτόν και δεν ήξερε ούτε πως να το χειριστεί, ούτε πως να το εκφράσει. Ανησυχούσε διαρκώς.
Κάποιο πρωί πήγε σπίτι τους και βρήκε τα γατάκια μόνα. Την ρώτησε αργότερα που πήγε και αυτή του είπε «βόλτα στα κεραμίδια!». Τα μάτια της είχαν γίνει σαν δύο μικρές γραμμές και κατάλαβε πως δεν τον έπαιρνε για περισσότερη κουβέντα. Εκείνο το βράδυ είχαν ραντεβού στην λέσχη των «βετεράνων ποντικοκυνηγών». Η ψιψίνα άργησε ομως πολύ να έρθει ενώ είχε φύγει νωρίς από το σπίτι τους. Την είχε δει ένας άλλος γάτος και του το είπε. Δεν του προσέφερε καμία εξήγηση για την αργοπορία της και αυτό ήταν άλλη μια κρύα νυχιά στην καρδιά του...
Περνούσε λοιπόν έτσι ο καιρός και τα πράγματα ολοένα χειροτέρευαν. Ο γάτος μας άρχισε να την κοπανάει και αυτός γιατί ένιωθε πως δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στην κατάσταση, και προτιμούσε την φυγή. Λάθος μεγάλο...
Μια μέρα προσπάθησε να μιλήσει στην ψιψίνα του να της ξηγήσει πως αισθάνεται, μα αυτη ούτε που ήθελε να ακούσει. Είχαν φτάσει στο στάδιο που κάθε του ναζιάρικο χουρχούρισμα, ακουγόταν σαν απειλητικό γρύλισμα στην ψιψίνα. Τα νύχια ήταν έτοιμα να βγούν!
Με πολλή επιμονή κατάφεραν κάποια στιγμή να έρθουν σε μια συνεννόηση. Μα ο γάτος μας ακόμη ζηλεύει... Θα του περάσει?


Η συνέχεια στο επόμενο

Αυτή η κάπως χιουμοριστική ιστορία, βασίζεται σαφώς σε μια αληθινή από το παρελθόν. Η μάλλον θα έπρεπε να πω βασίζεται σε πολλές γιατί τέτοιες ιστορίες διαδραματίζονται καθημερινά. Όσο για το ζηλιάρη γάτο? Του πέρασε. Του πέρασαν όλα για την ακρίβεια. Έμειναν τα γατάκια για ενθύμιο. Γνώρισε και μιαν άλλη... γάτα, δυό φορές πιο γάτα από την προηγούμενη και σκαρώσανε κι άλλα γατάκια...

Τους βλέπω τώρα από δω που κάθομαι. Είναι στην διπλανή στέγη, χαζεύουν το φεγγάρι μαζί και περιμένουν να σκάσει μύτη κάνα ποντίκι... Κεραμιδότσαρκα είχαν πάει χτες και πολύ την ευχαριστήθηκαν. Και ο γάτος ξεπέρασε και το σύνδρομο του μειωμένου νιάου... Πήρε τα πάνω του γενικώς...
τα χουρχουρητά τους ακούγονται ως εδώ...





Έβαλα τον τούρκο στο παρίσι για ευνόητους λόγους αλλά μετά είδα και το "είναι το γέλιο σου" και δεν μπορούσα να αντισταθώ...

Αν ήμουν τραγουδοποιός ένα ίδιο τραγούδι θα έγραφα για τα παιδιά μου. Μπράβο στον Λαυρέντη που το έγραψε για μας... Είναι και συμπαθέστατος τον είχα πετύχει στη συναυλία των Doors το 2004. Χρόνια του πολλά έστω και λίγο καθυστερημένα...

Κυριακή, Αυγούστου 15, 2010

Scripta Manent...

Υποψιάζομαι πως οι περισσότεροι blogger πρέπει να είχαν από ανεκάθεν μια καλή σχέση με το γράψιμο. Εκθέσεις, πεζογραφήματα, ποιήματα η γράμματα σε αγαπημένα πρόσωπα θα ήταν η μορφές που θα έπαιρνε στο παρελθόν αυτή η επιθυμία για αποτύπωση ,γραπτή, των σκέψεων και αισθημάτων. Και λογικά θα διάβαζαν κιόλας. Μετά ηρθε η εποχή που διαδόθηκαν οι υπολογιστές, και η δυνατότητα που είχε κανείς, να γράψει, και να σβήσει, με τόση ευκολία, και πάντα με ωραία γράμματα (σημαντικό για μένα που κάνω ορνιθοσκαλίσματα...) έκανε τα πληκτρολόγια να πάρουν φωτιά.

Η ευκολία αυτή, της γραφής, της αποτύπωσης και αποθήκευσης, των μύριων εφήμερων η όχι, σκέψεων και αισθημάτων, με έχει κάνει αρκετά πιο "παραγωγικό" από ότι παλιότερα. Αποτέλεσμα αυτού βέβαια είναι να υπάρχουν παντού, σε διάφορα "ηλεκτρονικά" μέρη αφημένα, μικρά κομμάτια του εαυτού μου!

Τις προάλλες καθαρίζαμε έναν παλιό υπολογιστή προκειμένου να τον κάνουμε στην άκρη. Βλέπετε δεν είναι πια αρκετά "σύγχρονος" ώστε να τρέξει όλα τα προγράμματα... αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Και που λέτε, βρίσκω μέσα κάτι κειμενάκια που δεν θυμόμουν καν να τα έγραψα. Τα διάβασα και στην αρχή δυσκολευόμουν να καταλάβω ποιός μπορεί να τα έγραψε... Μετά άρχισα να θυμάμαι πως μάλλον τα έγραψα εγώ. Ήταν από μια φάση της ζωής μου πολύ διαφορετική από αυτήν που ζω τώρα. Μου φάνηκαν κάπως αφελή, και μου θύμισαν πόσο πολύ είχα πονέσει κάποτε πριν μερικά χρόνια όταν χώρισα. Σκέφτηκα πως αυτά το κειμενάκια ήταν σαν τα κομματάκια ενός σπασμένου μπουκαλιού στην παραλία. Στην αρχή μπορείς να τα πατήσεις και να κοπείς, αλλά δεδομένου του Χρόνου, η άμμος και τα κύματα θα φθείρουν τις κοφτερές γωνίες, καθιστώντας τα άκακα χρωματιστά πετραδάκια, μικρά χρωματιστά στολίδια που δεν μπορούν να κάνουν πια κακό...





Την καλημέρα μου σε όλους!!!!

Τρίτη, Αυγούστου 10, 2010

Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα , είναι ικανότητα...

Δεν σταματά ποτέ να με εκπλήσσει, ευχάριστα, το γεγονός πως σε πολλές ταινίες, ακόμη και εμπορικές αμερικανιές, συχνά υπάρχει κάποιο μήνυμα η δίδαγμα. Θα έλεγα μάλιστα, πως ειδικά σ'αυτές, τις εμπορικές, είναι που εκπλήσσει, μια και σε κάτι πιο "κουλτουριάρικο" περιμένεις να βρεις κάτι τέτοιο...κι ας μην το βρίσκεις ποτέ!

Κάτι τέτοιο συνέβη σε μια σκηνή, της έξοχης ταινίας "Ο Νταν έφαγε κόλλημα" (Dan in Real life, 2007). Πρόκειται για τη σκηνή όπου ο Dan, πατέρας τριών κοριτσιών, διώχνει τον νεαρό γκόμενο της μεσαίας κόρης του, κάνοντας του παράλληλα ένα μικρό κήρυγμα περί έρωτα, αγάπης και συναισθημάτων στην εφηβική ηλικία. Ο νεαρός τον στέλνει αδιάβαστο με την εξής φράση: "Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, κύριε Burns, είναι ικανότητα".

Θέλω να πω wowww! πόσο βαθύ είναι αυτό? Γιατί αν το καλοσκεφτείτε είναι τόσο αληθινό. Γιατί όλα αυτά δεν μας τα μαθαίνουν στο σχολείο? Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, πριν το ανθρώπινο είδος περιπλέξει την ζωή του τόσο μα τόσο πολύ, στο όνομα κάποιας υποτιθέμενης προόδου, η σοφία που είχαμε, ως είδος, μαζέψει, είχε κάποιους δίαυλους, μέσα από τους οποίους διοχετεύονταν στις νεότερες γενιές. Τα παραμύθια, τα τραγούδια, οι παραδόσεις, η ποίηση, το θέατρο, σκοπό είχαν, μεταξύ άλλων, την μετάδοση της γνώσης, της σοφίας, από τους μεγαλύτερους στους νεότερους...

Τώρα όλα αυτά που κάποτε αποτελούσαν μέσο πνευματικής αναψυχής και μετάδοσης της γνώσης, έχουν εμπορικοποιηθεί. Ακόμη κι αυτός ο έρωτας, ο ίδιος, εμπορευματοποιήθηκε από τους επιτήδειους, όποιοι κι αν είναι αυτοί... Βλέπε ημέρα Αγίου Βαλεντίνου, και όλη τη συναφή φιλοσοφία ότι όποιος αγαπά πρέπει να το δείχνει βάζοντας το χέρι στην τσέπη...

Η αγάπη λοιπόν δεν είναι συναίσθημα, είναι ικανότητα. Μια ικανότητα που κάποτε είχαμε μήπως, και τώρα τείνουμε να χάσουμε? Μήπως έτσι εξηγείτε η αύξηση των διαζυγίων, η μείωση των γεννήσεων, κι ένα σωρό άλλα?

Έχουμε γίνει όλοι παρτάκηδες, τα θέλουμε όλα δικά μας. Πολλοί λίγοι είναι αυτοί που τελικά επιδεικνύουν αυτήν την ικανότητα της αγάπης. Ως γνωστόν οι ικανότητες αποκτούνται, δεν γεννιέσαι με αυτές. Ο Λούις Άρμστρονγκ δεν γεννήθηκε μεγάλος νέγρος τζαζίστας. Ούτε ο Πικάσσο βγήκε από την κοιλιά της μάνας του μουτζουρωμένος με χρώματα και κρατώντας πινέλα...
Όπως αυτοί έμαθαν κι έγιναν ένας μεγάλος μουσικός κι ένας τρανός ζωγράφος, έτσι και η αγάπη μαθαίνεται. Την μαθαίνεις με το καλό παράδειγμα, από τη μάνα σου, τον πατέρα σου, και όλους γύρω σου. Και όταν με τη σειρά σου έρθει η ώρα να αγαπήσεις, ξέρεις.

Ξέρεις, μεταξύ άλλων, πως ο έρωτας, που είναι όντως συναίσθημα, που δίνει φτερά στην καρδιά σου, που σου κόβει την όρεξη για φαγητό, αλλά σε κάνει να νιώθεις τόσο γεμάτος, που γεμίζει ποίηση ακόμη και την πιο πεζή ζωή, είναι καταδικασμένος μια μέρα να "ξεφουσκώσει" Πολλοί λένε η ρουτίνα, ο γάμος ,τα παιδιά σκοτώνουν τον έρωτα. Δεν πιστεύω όμως πως είναι έτσι. Γιατί αν μέναμε μια ζωή ερωτευμένοι όπως στην αρχή, δεν θα αντέχαμε! Κάποια στιγμή πρέπει και να ηρεμήσουμε, να ασχοληθούμε και με τις πιο πεζές , αλλά πολύ αναγκαίες πλευρές της ζωής, που απαιτούνται για την επιβίωση μας. Στην κατάσταση αλλοφροσύνης που νιώθουμε όταν είμαστε ερωτευμένοι, θα ήταν δύσκολο αυτό.

Εκεί λοιπόν σε αυτό το σημείο, που ο έρωτας "ξεφουσκώνει" είναι που χρειαζόμαστε αυτήν την ικανότητα, την ικανότητα της αγάπης. Γιατί αν όλα είναι σωστά, κι αν η καρδιά μας λέει πως αυτός είναι άνθρωπος μας, αυτός με τον οποίον θέλουμε να ξυπνάμε δίπλα κάθε πρωί, είναι η ικανότητα της αγάπης που θα μας επιτρέψει να προχωρήσουμε παρακάτω. Μια ικανότητα που πρέπει να έχουμε και οι δυό. Γιατί ακόμη κι αν την έχει μόνο ο ένας δεν φτάνει. Όσο ικανός κι αν είναι κάποιος στην αγάπη πόσο θα αντέξει να αγαπά μόνος του? Πόσο θα αντέξει να βλέπει όλη του την προσπάθεια να πηγαίνει στράφι, να μην την σέβεται ο σύντροφος του και να μην βλέπει το αντάλλαγμα? Η αγάπη μόνο ένα αντάλλαγμα θέλει, κι αυτό είναι αγάπη από την άλλη. Μπορεί να υπάρξει αγάπη μονόπλευρη, αλλά δεν αντέχει για πολύ. Κι αν αντέχει κακό του κεφαλιού αυτού που την έχει !!

Τα ανωτέρω βέβαια, είναι και λίγο σχετικά με το τι εννοεί αγάπη ο καθένας, αλλά και με το ποιά αγάπη εννοώ εγώ που σας γράφω. Και για να το διευκρινίσω, αναφέρομαι σε αυτήν την αγάπη που δένει δυο ανθρώπους μαζί, ένα ζευγάρι που αποφασίζει να ζήσει μαζί, να κάνει οικογένεια κλπ.

Δεν είχα την ευκαιρία να ζήσω έναν έρωτα που να μην καρποφόρησε ένα παιδί. Και έτσι δεν μπορώ να ξέρω , από την εμπειρία, αν, και πως, επιβιώνει ένας έρωτας και γίνεται αγάπη αν δεν υπάρχει κάτι σαν την "κόλλα" που λέγεται παιδιά. όχι βέβαια ότι αυτή η "κόλλα" είναι και καμιά logo στιγμής... χαχα! Αλλά κάποτε ήταν! Κάποτε οι γυναίκες δεν χώριζαν τους μπερμπάντηδες άντρες τους για το καλό των παιδιών τους. Και κάποιοι άντρες δεν υπέκυπταν στα θέλγητρα ενός νέου έρωτα για τα παιδιά τους επίσης. Και τώρα που οι ρόλοι έχουν αλλάξει, όλα αυτά συμβαίνουν και ανάποδα...

Τώρα υπερέχει το εγώ, ο εαυτός μας και το να περνάμε εμείς καλά. Λυπάμαι για αυτό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας άντρας να νιώθει πιο περήφανος για τις "κατακτήσεις" παρά για το γεγονός ότι έμεινε κοντά στα παιδιά του και τα μεγάλωσε ΜΑΖΙ με τη μάνα τους όπως χρειάζονται. Όπως επίσης λυπάμαι για τις γυναίκες που στο όνομα όποιας απελευθέρωσης και όποιου φεμινιστικού οίστρου παράτησαν τα παιδιά τους. Δεν είναι πιο "άντρας" ένας άντρας που κρατάει την υπόσχεση του, αυτήν που έδωσε όταν είπε "I do!" παρά αυτός που ξενοχοροπηδάει σε κάθε ευκαιρία? Δεν είναι πιο άξια σεβασμού η γυναίκα/μάνα που "τιμά το στεφάνι της"? Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται πολύ παλιομοδίτικα, την σήμερον ημέρα. Και μπορεί να δίνω την εντύπωση ότι είμαι κάνας βαρεμένος...

Αλλά δεν είναι έτσι. μέσα από την εφηβεία μου και φτάνοντας εδώ που είμαι τώρα έζησα καταστάσεις είτε ο ίδιος είτε μέσω φίλων και καταλήγω στο συμπέρασμα αυτό. Υπάρχει ακόμη αξία στις παλιές αξίες. Και η αγάπη είναι μια πολύ δημιουργική ικανότητα...

Σίγουρα αυτά που συμβαίνουν δεν είναι όλα άσπρα και μαύρα όπως ίσως φαίνεται ότι τα βλέπω εγώ. Γυναίκες και παιδιά κακοποιούνται, άντρες δέχονται συναισθηματικούς εκβιασμούς και παγιδεύονται σε μίζερες ζωές και τα ανάποδα. Δεν παύω όμως να πιστεύω ότι αν προσπαθούμε όλοι λίγο περισσότερο να αποκτήσουμε αυτήν την ικανότητα, την ικανότητα της αγάπης, τα πράγματα θα ήταν τόσο καλύτερα.
Θα κλείσω εδώ με ένα τραγουδάκι, πέρασε κι η ώρα, αλλά το θέμα ελπίζω να το συνεχίσω, θα περιμένω και κανένα σχόλιο σας...

Περί αγάπης λοιπόν...

Παρασκευή, Αυγούστου 06, 2010

Στιγμές Εγνατίας...

Στην αρχή ήταν μια φήμη. Μετά μεγάλες σκονισμένες πληγές άνοιξαν στα βουνά. Από μακριά έβλεπες τα μηχανήματα και τουw ανθρώπους γύρω σαν μυρμήγκια να πηγαινοέρχονται...

Σιγά-σιγά μεγάλα κομμάτια σαν τις παύλες ενός γιγαντιαίου κώδικα Μορς απλώθηκαν πάνω στα βουνά και ανάμεσα στα δέντρα.

Κάποια στιγμή, αν και ημιτελής παραδόθηκαν κάποια μέρη στη κυκλοφορία.

Η παρέα με τις μοτοσυκλέτες μεγάλου κυβισμού, αφού εξερεύνησε όλη μέρα τους μικρούς, ορεινούς, δρόμους των Τζουμέρκων, ξεχύθηκε στην τελευταία παύλα του κώδικα. Ένας-ένας άνοιξαν το γκάζι, δοκιμάζοντας για μια ακόμα φορά τα όρια μηχανών και αναβατών. Αργότερα στο φέρρυ της επιστροφής θα σύγκριναν τις επιδόσεις τους, όπως τόσες φορές πριν και τόσες ξανά...

Ο σκύλος παραπατούσε ζαλισμένος στη μέση δρόμου. Πως βρέθηκε εκεί? Αφού υπάρχει περίφραξη (υποτίθεται...) Πλησιάζοντας τον κατάλαβα γιατί. Το πρόσωπο του ήταν γεμάτο αίματα, τα μάτια του έπαιζαν τρελά. Η γλώσσα του κρεμόταν, φαινόταν διψασμένος και ζαλισμένος. Όλα τα σημάδια του σοκ...

Μια λίμνη, τρεις παύλες του κώδικα, και μια θάλασσα. Αυτά τους χώριζαν. Δεν ήξεραν ο ένας τoν άλλον. Αλλά σε μια άλλη θάλασσα , κι έναν άλλον κώδικα, HTML αυτή τη φορά, γνωρίστηκαν. Και έτσι ήρθαν πολλές στιγμές Εγνατίας, για μήνες, μέχρι που την έσμπρωξαν από τη μέση κι ένωσαν τη λίμνη με τη θάλασσα. Και κάνανε μια λιμνοθάλασσα, δικιά τους μονάχα. Να κάνουν ιστιοπλοία και kite.

Μετά από τα διόδια, στην άκρη του δρόμου, είναι σταματημένα τρια αυτοκίνητα. Επιβάτες και οδηγοί όλοι έξω. Χρυσές αλυσίδες, πουκάμισα ανοιχτά, μάτια που γυαλίζουν. Τα αυτοκίνητα είναι όλα σκούροχρωμα. Audi, BMW και Mercedes. Αυτά τα αυτοκίνητα είναι το status symbol εδώ. Είναι φίλοι του πατέρα της νύφης, και περιμένουν την πομπή. Θα κάνουν τα δικά τους... οι περισσότεροι θα αποφύγουν να τους κοιτάξουν στα μάτια...

Ο δρόμος έχει δική του βούληση. Πότε χώνεται σαν τυφλοπόντικας, μέσα στο χώμα, εξαφανίζεται, και κει που βγαίνει δεν βρέχει πια, έχει ήλιο. Αλλού πάλι βγάζει φτερά, πετάει, πάνω, ψηλά. Ο κάμπος φαίνεται μικρός, σαν από αεροπλάνο. Τώρα χαμηλώνει πάλι , ξύνει τις κορφές των δέντρων και ξαφνικά το βλέπω! Είναι ένα σπιτί, χωμένο μες τα δέντρα, ορεινό στυλ, με ξύλο και πέτρα, όμορφο! Μεγάλα κόκκινα γράμματα πάνω σε άπρο πανί, "ΠΩΛΕΙΤΑΙ" γιατί τώρα πια η απομακρυσμένη ορεινή βίλλα δεν είναι πάρά αλλο ένα σπίτι δίπλα στο δρόμο, δίπλα στη φασαρία, στη βουή που δεν σταματά ποτέ, νύχτα - μέρα...

Φτάνοντας για μια ακόμη φορά στο τέλος του δρόμου, εκεί που οι θαλάσσιοι δρόμοι συνεχίζουν το έργο του, εκτυλίσσεται ξαφνικά μια σκηνή. Τόσο γρήγορα που θες λίγο χρόνο να καταλάβεις τι συνέβη... Είδες έναν μαυριδερό τύπο να περνά γρήγορα το δρόμο, αμέσως μετά το προπορευόμενο όχημα? Κι άλλο έναν κρυμμένο στους θάμνους? Και αυτός που πετάχτηκε τι ψάχνει στο μεγάλο βυτιοφόρο? Και που εξαφανίστηκε ξαφνικά? Ο φίλος του ετοιμάζεται κι αυτός. Σκέφτεσαι να πας το πεις στο Λιμεναρχείο. Για μια στιγμή. Μετά δεν το σκέφτεσαι άλλο. Τι δουλειά έχεις να ανακατεύεσαι με την μιζέρια των άλλων... Πρόσφυγες, λαθρεπιβάτες, απελπισία, ελπίδα.

Η παρέα στο κόκκινο αυτοκίνητο είναι κουρασμένη. Οι επιβάτες πίσω, έχουν για μαξιλάρι, ο ένας τον άλλον. Η μουσική παίζει, με κρατά ξύπνιο. Το κεφάλι μου είναι γεμάτο με τη δικιά του μουσική, μουσική από τη συναυλία. Θα μείνει έτσι, ευχάριστα γεμάτο,χορτάτο, για μερικές μέρες.

Στιγμές Εγνατίας. Καλοκαιρινές, χειμερινές, μοναχικές η με παρέα. Ηλιόλουστες η βροχερές. Χαρούμενες η λυπημένες. Του πηγαιμού η του γυρισμού. Αληθινές η μέσα στο μυαλό μας. Δικές μας όμως.

Παρασκευή, Ιουλίου 30, 2010

Το soundtrack της ζωής μου... (Μέρος δεύτερον)

Στην προηγούμενη ανάρτηση δέχτηκα συγχαρητήρια που τα θυμάμαι όλα αυτά... Ομολογώ όμως πως η σειρά είναι λίγο μπερδεμένη έτσι το μέρος δεύτερον θα μας πάει σε κάποια χρόνια προηγούμενα αντί για επομενα...

Είναι 1984, οργουελική χρονιά, και είμαι στη Δευτέρα Λυκείου. Ένας καινούριος συμμαθητής, ο Γ.,εξ Αθηνών περαστικός για μια χρονιά, θα γίνει φίλος στενός και μέντορας μουσικός. Είναι η χρονιά που θα με δει να κάνω τις περισσότερες κοπάνες. Ειδικά πλησιάζοντας το καλοκαίρι του 1985, οι ζεστές ανοιξιάτικες μέρες θα μας βρουν συχνά στο μνημείο των επτανήσων με την κιθάρα να σιγοτραγουδάμε τραγούδια όπως αυτό:



αλλά και αυτό:



Ο Γ. είχε ένα ευρύ ρεπερτόριο. Έπαιζε κι ένα απίθανο ελληνικό τραγούδι μεταξύ άλλων, που είχα να το ακούσω καιρό. Ήταν η ΟΔΟΣ ΣΑΝΤΑΡΟΖΑ του Βασίλη Νικολαίδη.



Ήταν κι ένα κομμάτι που μου άρεσε τόσο που έμαθα και λίγο κιθάρα, ίσα ίσα την εισαγωγή να παίζω , να φτιάχνομαι...



Εκείνο το καλοκαίρι του 1985, για πρώτη φορά δεν δούλεψα για τον πατέρα μου, και βρήκα μια δουλειά σε ένα εστιατόριο στη Λάκκα Παξών. Η πρώτη μου δουλειά μακριά από το σπίτι. Κάθε 3-4 μέρες έβαζα μια σακκούλα άπλυτα στο καραβάκι και τα στελνα την κακομοίρα την μάνα μου... είχα καλή δικαιολογία, οι Παξοί είχαν πρόβλημα νερού και δεν είχα και πλυντήριο. Όχι ότι αν είχα ήξερα πως δουλεύει! Αυτό θα πέρναγαν πολλά χρόνια κι ένας χωρισμός για να το μάθω...
Στους Παξούς λοιπόν ,πολλη δουλειά, λίγο μοναξιά, που είναι οι φίλοι... Έρχεται λοιπόν ο Σπύρος από Κάβο, με καίκι, για τα γενέθλια μου. Και φέρνει μια κασσέτα δώρο, που είχε γράψει στο μαγαζί. Τότε αυτό έκανες για το φιλαράκι η την γκόμενα που γούσταρες στη δίπλα τάξη. Τους έγραφες μια κασέτα compilation. Ίδρωνες ένα βράδυ ολόκληρο, play, record, pause, rewind, fast forward κι έφτιαχνες ένα "πρόγραμμα" μοναδικό, κομμένο και ραμμένο σε αυτά που ήθελες να εκφράσεις. Αν έλεγα ότι τα θυμάμαι όλα τα τραγούδια θα έλεγα ψέματα , αλλά θυμάμαι αρκετά... πήγαινε κάπως έτσι...





Η δουλειά στους Παξούς δεν κράτησε πολύ, ο Άγγλος ιδιοκτήτης αντιμετώπιζε προβλήματα με τους ντόπιους και έτσι τον Αύγουστο είχα γυρίσει Κέρκυρα , όπου και την έβγαλα με τον Γ. και δυο ιταλίδες να κοιμόμαστε στις παραλίες, η να παίζουμε τάβλι στο μπαλκόνι του. Τον Σεπτέμβρη πήγα μαζί του στον Πειραιά και μετά Αίγινα, μουσαφίρης του φίλου μου στο σπίτι της γιαγιάς του στη Σουβάλα.



Στη Σουβάλα είχε πλάκα, υπήρχε ένα μπαράκι, κλασσικό καλοκαιρινό eighties με καρέκλες από σωλήνα και πλεγμένο πλαστικό και μεταλλικά τραπέζια. Κάτω είχε χαλίκι και ήταν και θερινό σινεμά μαζί. Είχαμε μαζευτεί μια παρέα εκεί σαν να είχες πάρει ένα δείγμα από κάθε "φυλή" των Αθηνών. Εμείς τα δύο χιπιά, ένα χούλιγκαν του Ολυμπιακού, ένα καρεκλάς, ένας λαικός, ένας ροκαμπιλάς...



Σε κανονικές συνθήκες μπορεί και να μην μιλάγμαε αλλά στη Σουβάλα δεν έιχαμε και πολλές επιλογές. Αυτή ήταν η παρέα. Είχα την ευκαιρία έτσι να μάθω από πρώτο χέρι τι σημαίνει να πεθαίνεις για την ομάδα. Κάτι που ομολογουμένως δεν είχα ζήσει ,αλλά και ούτε επρόκειτο ποτέ να ζήσω...



Αυτός ο τύπος θυμόταν την ζωή του σε σχέση με τα παιχνίδια της ομάδας, και ήταν πιο περήφανος για στιγμές όπως τότε που κοιμήθηκε σε παγκάκι στην Ελβετία τον χειμώνα, με μείον 16 βαθμούς η για τις φορές που είχε φάει το ξύλο της αρκούδας... Επίσης με είχε εντυπωσιάσει το γεγονός πως ο καρεκλάς (disco lover κοινώς) έπαιζε εκπληκτικά disco τραγούδια στην ακουστική.Με φουλ disco ρυθμικό στυλ!



Αυτά όμως για απόψε... περισσότερες μουσικές αναμνήσεις σύντομα...

σας φιλώ!

Είμαστε έτοιμοι?

Μέσ στη δίνη της καλοκαιρινής σαιζόν, εύκολα ξεχάστηκα και δεν παρακολουθώ τις εξελίξεις με το ίδιο σθένος που τις παρακολουθούσα όταν είχα περισσότερο χρόνο, δηλ τον χειμώνα...

όμως οι εξελίξεις τρέχουν. Και δυστυχώς οι περισσότεροι από μας δεν ξέρουμε που θα μας βγάλουν. Η απεργία των φορτηγατζήδων, οι τρομοκρατικές ενέργειες της "Σέχτας", τα πρώτα ακούσματα για στάσεις πληρωμών είναι άκρως ανησυχητικά. Μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και τις δημοτικές εκλογές που πλησιάζουν.

Εδώ κι αρκετά χρόνια η ιδέα παίζει στο μυαλό μου να θέσω υποψηφιότητα στις δημοτικές εκλογές. Μέχρι τώρα αυτό που με σταματούσε ήταν κυρίως η επιθυμία μου να μην σχετιστώ με κάτι τόσο βρώμικο όσο η πολιτική έστω και σε τοπικό επίπεδο. Έχω βαρεθεί όμως και κυρίως φοβάμαι "όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα..." που λέει και το τραγούδι. Σωστός πολίτης είναι ο ενεργός πολίτης. Κάπου ντρέπομαι να γυρίζω συνεχώς την πλάτη μου σε όλο αυτό το χάλι.

τελευταία έχει ακουστεί μια νέα κίνηση στο διαδίκτυο, και πιο συγκεκριμένα στο facebook, αποτελούμενη από Κερκυραίους που έχουν απηυδήσει και αυτοί. Γνωρίζω λίγους από αυτούς και ελπίζω σύντομα να γνωρίσω και περισσότερους. Δεν ξέρω τι μπορεί να βγει από όλο αυτό, ελπίζω κάτι καλό. Πρόκειται για το ΠΟΛΙΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑ και αποτελείται από ανθρώπους που δεν έχουν εμπλακεί στην πολιτική ως τώρα, είναι "φρέσκοι".

Αυτό που αναρωτιέμαι όμως γενικότερα, είναι το εξής. Είμαστε έτοιμοι? Είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε το οποιοδήποτε προσωπικό συμφέρον για το κοινό καλό? Είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε τους κανόνες της τιμιότητας, της σωστής συμπεριφοράς και να ορθώσουμε το παράστημα μας, κόντρα σε οποιοδήποτε συμφέρον ακόμη και των συγγενών μας, η του ίδιου μας του εαυτού. Εγώ τέτοιους ανθρώπους θέλω να δω να ασχολούνται με τα κοινά. Ανθρώπους με όραμα και τιμιότητα. Ανθρώπους που επιθυμούν να δώσουν αφιλοκερδώς. Ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τι σημαίνουν οι λέξεις νεποτισμός, δωροληψία, υπεξαίρεση, εκβιασμός και κατάχρηση εξουσίας. Τέτοιους ανθρώπους θέλω να δω να κατεβαίνου στις εκλογές. Και με τέτοιους μόνο έχω την διάθεση να συνεργαστώ...

Τετάρτη, Ιουλίου 28, 2010

Το soundtrack της ζωής μου... (Μέρος πρώτον)

Πριν καν ξεκινήσω να γράφω το κομμάτι ξέρω πως δεν έχω ελπίδες. Ολόκληρωμένο δεν πρόκειται να είναι για πολλούς λόγους. Πρώτον σίγουρα δεν θυμάμαι όλα τα κομμάτια. Δεύτερον και αυτά που θυμάμαι, πολλά είναι. Αν βάλω όσα θυμάμαι και με βιντεάκι θα έχετε διάβασμα και ακούσματα για τις επόμενες μέρες... (Σημ. γιαυτό του πρόσθεσα μετα το "μέρος πρώτον"...) Παρακαλώ δώστε volume και ακούστε τα κομματια!!!



Spirit in the sky για αρχή. Βρισκόμαστε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 80, και το remake της επιτυχίας τον Norman Greenbaum ακούγεται αρκετά. Εγώ πάντα θα θυμάμαι να το ακούω στο Coca Club του Πέλεκα. Αυτού του Πέλεκα που τότε έσφυζε από ζωή, γεμάτος νέα παιδιά από την Ευρώπη, φρικιά, ροκάδες, με μπαρ που σχεδόν δεν έκλειναν ποτέ,με coca, βαβέλ, cactus, hard rock, καίσαρα(!!), με κείνο το σουβλατζίδικο στη γωνία πάντα έτοιμο να ικανοποιήσει τα πιο αργοπορημένα munchies και ανακατεμένα από το αλκοόλ στομαχάκια... Ένα βράδυ στο γυρισμό με τα συνηθισμένα παπιά, μοτοποδήλατα κλπ. ένας φίλος θα φύγει από το δρόμο και βρεθεί κρεμασμένος σε ένα δέντρο (ζωντανός εννοείται, νομίζω κοιμήθηκε εκεί...θυμάται κανείς ποιός ήταν? Εγώ ναι!!)



You spin me right round baby right round, like a record... Γιατί τότε ήταν ακόμη εποχή του βινυλίου. Ένα άλλο τραγούδι που πάντα για μένα θα σημαίνει Coca Club ειναι και το εξής:



Από τα πιο ανεβαστικά κομμάτια, πιστεύω να συμφωνήσετε!

Η αγαπημένη μας Coca Club, σύντομα τότε μετουσιώθηκε σε Coca Flash και ήρθε πιο κοντά στην πόλη για να μην ξεπαγιάζουμε τόσο δρόμο μέχρι τον Πέλεκα. Και τα τραγούδια άλλαξαν κι αυτά. Θυμάμαι να ξεσκίζομαι στο χορό, ποιός εγώ! που τώρα όπου κι αν πάω είναι λες και τα πόδια μου έχουν γίνει δέντρα, έχουν βγάλει ρίζες. Χρόνια έχω να χορέψω, από τους one drop στην Ελιά πριν κάτι χρόνια, αλλά θα το ξανακάνω!!
Ας μην ξεφεύγω όμως, αξέχαστες επιτυχίες της Coca Flash:



Χρόνια αργότερα (πως πέρναγαν έτσι γρήγορα...) έπεισα την μπάντα μου να παίξουμε αυτό το τραγούδι. Σαξόφωνο δεν είχαμε αλλά το παλεύαμε, ήταν και θα είναι πάντα από τα πιο αγαπημένα μου... Αγαπημένο επίσης και αυτό:




η αυτό!!



αααα!!! αυτά τα τραγούδια δεν ξεχνιούνται. Έχουμε ξενυχτήσει, μεθύσει, αγαπήσει, κλάψει, χορέψει, χαθεί και ξαναβρεθεί ακούγοντας τα...



Κι όταν τότε όπως τώρα η νύχτα έπρεπε να τελειώσει, η τουλάχιστον το μαγαζί να κλείσει και η νύχτα ας συνεχίσει αλλού, τότε έπεφτε ένα πολύ συγκεκριμμένο τραγούδι. Ένα τραγούδι που από τότε το θεωρούσα πάντα τραγούδι των τίτλων του τέλους...



Μετά από αυτό μόνο μια καληνύχτα μπορώ να σας πω. Ελπίζω να σας "έφτιαξα" λιγάκι...

Τρίτη, Ιουλίου 27, 2010

Θα με βρεις στο Χ, για Χαμένα Κορμιά....

Κάπου γύρω στα 15 με 16 μου άρχισα τις "κακόφημες" παρέες...

Ροκάδες, μαλλιάδες, απομεινάρια της Flower Power ιδεολογίας που επιζούσε σε κάποια χωριά του νησιού, επιρρεπείς σε καταχρήσεις, ψαγμένοι, χαμένοι και γλυκά μαστουρωμένοι...

Μπορεί να μεγάλωσα, μπορεί να ωρίμασα (δεν θα το κρίνω εγώ...) αλλά για τις "κακές" μου παρέες δεν μετάνιωσα. Χρωστώ σ'αυτές μια εναλλακτική ματιά στον κόσμο και μια εκτεταμένη μουσική εκπαίδευση!

Με τους περισσότερους χαθήκαμε, άλλοι πάλι χάθηκαν αυτοί... αλλά κάποτε είμασταν όλοι μια μεγάλη, χαλαρή, παρέα. Όπως συμβαίνει στη ζωή, ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Άλλοι σοβάρεψαν, άλλοι δεν σοβαρεύτηκαν ποτέ, άλλοι παντρεύτηκαν νωρίς,άλλοι αργά κι άλλοι ποτέ. Οι περισσότεροι χώρισαν και μερικοί ξαναπαντρεύτηκαν! Το σίγουρο είναι πως πολλοί από αυτούς που θεωρούν ότι σοβαρεύτηκαν, τις κακές παρέες τις έκαναν στην άκρη...Θυμάμαι με κάποιον , ίσως τον πιο αγαπημένο από τις "κακές" παρέες μου αστειευόμασταν και λέγαμε για μια κοινή μας φίλη πως το τηλέφωνο του θα το έχει στο Χ, για τα Χαμένα Κορμιά...πως γελάγαμε!

Ο πατέρας μου , έτρωγε ζόρι χοντρό για τις παρέες μου αυτές και είχα ακούσει πολλές απειλές. Θες η εφηβική επανάσταση η απλά το γεγονός πως μου άρεσαν οι φίλοι μου, δεν ξέκοψα. Έμαθα όμως πολλά. Και δεν πιστεύω ότι έχασα τίποτα, αντίθετα κέρδισα.
Ξενύχτια, τρελές συζητήσεις μέχρι πρωίας, μαγαζιά που "κλείναμε" (δηλαδή βοηθούσαμε να κλείσουν παράθυρα κλπ.) πριν μετακομίσουμε σε κάποιο φιλικό σπίτι για τη συνέχεια της βραδιάς, τεκίλες, βότκες και για ένα διάστημα Southern Comfort(! τι σκεφτόμουν?), μπύρες και τσιγάρα πάσης φύσεως...
Κάτι μου έμεινε από όλα αυτά. Ένα σχετικά ανοιχτό μυαλό, η απόφαση να μην παίξω ποτέ με "χημικά", η απόφαση να (προσπαθώ να) μην περιμένω τίποτα από κανέναν για να έχω μόνο ευχάριστες εκπλήξεις, και μερικοί φίλοι που ακόμη κι αν δεν τους βλέπω συχνά, πάντα φίλοι παραμένουν... Ξέρετε από κείνους τους φίλους που τους συναντάς μετά από χρόνια και απλά συνεχίζεις από κει που είχατε μείνει...

Τις αγάπησα τις κακές παρέες μου. Με έμαθαν τι σημαίνει ροκ μουσική, αλλά και ροκ ΖΩΗ. Μου έδωσαν παραδείγματα προς αποφυγήν αλλά και άλλα για να τα ακολουθήσω...
Κάποιους που ζουν τη στιγμή (και μόνο αυτή...) κάποιες φορές τους ζήλεψα, αλλά ούτε μπόρεσα να τους ακολουθήσω. Απλά προσπαθώ να υπάρχει πάντα μια καλή δόση από "στιγμές" που έζησα...
Μια από αυτές ήταν και αυτό το τραγούδι που τους αφιερώνω...



Δέκα πέντε χρόνια νωρίτερα από αυτή την παράσταση, σκαστός από το στρατόπεδο της Αυλώνας, ήμουν εκεί στο γήπεδο της Λεωφόρου όταν ο Joe Cocker, έπαιξε ζωντανά στα πλαίσια της μουσικής Αθήνας '87. Το γεγονός ότι άκουγα την ίδια φωνή που τραγούδησε στο Woodstock ήταν για μένα ήταν μια φοβερή συγκίνηση. Και ήταν και η αρχή μιας μεγάλης αγάπης για την live μουσική γενικότερα...

I'm gonna get by with a little help from my friends...

φιλαράκια, σας αγαπάω όλους...