Τετάρτη, Μαρτίου 25, 2015

What remains... (Έρωτα καριόλη...)



Σαν έρχεσαι...
Φέρνεις γλυκό τραγούδι
Σαν φεύγεις
Θλιμμένες νότες...

Σαν έρχεσαι...
Ζωή
Σαν φεύγεις...
καημός.

Σαν έρχεσαι
Ζωντανεύουν οι αισθήσεις
Σαν φεύγεις
Μενουν μόνο ψευδαισθήσεις

Σαν έρχεσαι...παίρνεις δυο ματια, μια μύτη, μαλλιά ξανθά, κοκκινα χείλη, ενός λαιμού γλυκιά καμπύλη και πλάθεις έναν άγγελο...
και σαν φευγεις...του κόβεις τα φτερά και του λες "πέτα".

Δημιουργείς γνώριμα χαρακτηριστικά κι αφήνεις πίσω σου αγνώστους...

Παίρνεις ελαττώματα και τα κάνεις αγαπητά και μετά τα αφήνεις μισητά η το λιγότερο αδιάφορα.

Βρίσκεις ανθρώπους στα "απωλεσθέντα" και τους κάνεις να πιστεύουν πως βρεθήκαν... και τους αφήνεις ξανα χαμένους σ άγνωστη πορεία...

Από κομμάτια φτιάχνεις μια ιστορία, την αφαιρείς και μένουν πάλι κομμάτια.

Παίρνεις επιθυμίες, σβήνεις φόβους, γράφεις ποιητικά όνειρα, κι εμεις τα αφήνουμε να γίνουν πεζοί εφιάλτες.

Φερνεις μαζί σου μια παλέττα χρώματα του πιο ουράνιου τόξου και αφήνεις φεύγοντας μόνο άσπρο και μαύρο.

Φέρνεις εγγύτητα κι αφήνεις πίσω σου απόσταση...

Ερχόμενος σιγουρεύεις τα αβέβαια, φευγοντας βεβαιώνεις τα μη σίγουρα.

Αυτός είναι ο κύκλος σου αν δε σε πάρουμε χαμπάρι...

Φτιάχνεις χαρούμενα παιδια και μετά τους παίρνεις τα παιχνίδια...

Ικανοποιείς τις πιο βαθιές επιθυμίες και ζωντανεύεις τους πιο μαύρους εφιάλτες...

Ξανά και ξανά και ξανά...

Αν δε σε προλάβουμε.

Να σε βάλουμε στη θέση σου.

Αν σε φοβηθούμε.

Έρωτα σκανταλιάρη, είσαι ισως η Φιλοσοφική λίθος... το κάρβουνο κάνεις χρυσάφι και το χρυσάφι, κάρβουνο

Κι εμείς σε υμνούμε...

Τελεία.

note: Το άλμπουμ "What remains" των έξοχων Κερκυραίων progressive rockers "Sedate Illusion". Μόλις τους είδα live και το μόνο που μπορω να πω είναι "wow...!!!"

Οι σκέψεις δικές μου, κι ο έρωτας..θα θελα να πω δικος μου επίσης, αλλα ο έρωτας δεν ανήκει σε κανέναν... Force majeure, force of nature, Act of God... αναπάντεχος, ανελέητος, απροστάτευτος και συχνά "ανυπεράσπιστος", τρομακτικός και φοβερός... από τα βέλη του πέφτουν οι δυνατότεροι, ενώ κάποιοι αρνούνται πεισματικά να τον ζήσουν... ο καθένας συχνά, με τον τρόπο του...

Μα αυτός εκει, επιμένει, η φαρέτρα του δεν μένει ποτέ αδειανή... κι οι στόχοι ατελείωτοι...

Κι όλο και κατι αφήνει γλυκό. Την ανάμνηση ενός χαμόγελου, μια φωτογραφία, ένα ακούμπισμα κουρασμένο σε έναν ώμο, δυο εισιτήρια κι ενα θεατρικό πρόγραμμα, (προφητικα σε σχήμα φέρετρου) ενα ποτήρι φιλημένο...δυο κεντητές μαξιλαροθήκες, μερικές στιγμές έλλειψης κι άλλες τόσες αναμονής, μια άδεια πλευρά σε ένα κρεβάτι παντα στρωμένη. Πολλα μοναχικά πρωινά.

Και δάκρυα.

Τρίτη, Μαρτίου 24, 2015

Forever changes...

Yeah, I heard a funny thing
Somebody said to me
You know that I could be in love with almost everyone
I think that people are
The greatest fun
And I will be alone again tonight my dear...

Πατήστε ένα play...και παμε ένα ταξίδι...
Ανακάλυψα τελευταια, τα "αλμπουμ" στο στο Youtube.. όπως παλιά, καπως σα να βάζεις το δίσκο (τι ειναι δίσκος, μπαμπά?) μόνο που δεν χρειάζεται να αλλάζεις πλευρά στη μέση... απλά παίζει... κι ακούς αυτό που ο καλλιτέχνης είχε στο νου του ως concept, μια συγκεκριμενη σειρά, από moods, απο μουσική...

Love. Forever changes.

Μουσικές που εμένα τουλάχιστον με κυνηγούν, μου φαίνεται, μια ζωή...

Μια ζωή κυνηγημένος από συναισθήματα, μια ζωή "κυνηγός στιγμών"... μια ζωή φαινομενικά σταθερή, μια ζωή γεμάτη απο μικρές στιγμές, γεμάτη "φεύγα" και "έλα"... μια ζωή γεματη απορίες κι ερωτήσεις..μια ζωή χωρίς μεγάλα ταξίδια αλλα με πολλές αποδράσεις...

Αραγε το να τις λέμε ΅αποδράσεις¨ προυποθέτει κάποιο αίσθηση "φυλακής" ?

Κάθομαι αυτή τη στιγμή σε μια "ηλεκτρική" καρέκλα. Είναι η καρέκλα του Γελωτοποιού. Είμαι στο γραφείο του Γελωτοποιού, πατάω τα πλήκτρα του Γελωτοποιού, βλέπω την οθόνη του Γελωτοποιού. Δεν προσπαθώ όμως να γίνω Γελωτοποιός στη θέση του Γελωτοποιού... is no good...

Όλο και κάποια έμπνευση όμως θα βγει από αυτό τον συγχρωτισμό...

Υπήρξα καποτε θιασώτης του "διαδηλωτικού τουρισμού", τωρα εγκαινιάζω τον blogoτουρισμό... blogάρω από την καρέκλα του αγπημένου μου blogger... ο ίδιος ειναι μέσα, μαγειρεύει, λίγο κομμάτια απο το χτεσινό ξενύχτι...μετά μουσικής.

Οι blogger ειναι αληθινοί άνθρωποι. Ω, μπορεί να κρύβονται λίγο πίσω από ένα λιγότερο η περισσότερο πιασάρικο nick, μπορεί να αφουγκράζονται και να εκφράζουν ώρες-ώρες τόσο εύστοχα όλα αυτά που μας προβληματίζουν, βάζοντας το πνευματικό τους "δάχτυλο" επί "των τύπων των ήλων" της ψυχής μας, αλλά παραμένουν άνθρωποι που αγαπάνε, μεθάνε, πονάνε και κουράζονται...

Και συχνότερα η αραιότερα...εκφράζονται και εκφράζουν...

Μπλογκάρω από το 2008...

Την ίδια χρονιά που γεννήθηκε ο γιός μου, γεννήθηκε κι αυτή μου η ανάγκη να εκφραστώ την οποία κυοφορούσα χρόνια...

Έχω τρια παιδια και καμια 300αρια αναρτήσεις τις οποίες με περισσότερη η λιγότερη ευκολία, "ξεγέννησα"...

Τελευταία ανιμετωπίζω μια δυσκολία κι οι αναρτήσεις αραίωσαν...

Ξεκίνησα αυτή την ανάρτηση στην καρέκλα του φίλου μου...

Την τελειώνω στη δική μου... το γραφείο μου καθαρότερο από ποτέ...

μόνος, εξ επιλογής...





μια ζωή "φεύγα" και "έλα"...

καφέδες και τσιγάρα...

σκέψεις και λέξεις...

ου μπλέξεις...




Forever changes...forever.