Σκέψεις περί τουρισμού

Δεν είμαι κάποιος ειδικός, ούτε περγαμηνές έχω , ούτε μπορώ, πιστεύω να κατέχω όλη τη γνώση ώστε να κάνω κάποια εμπεριστατωμένη "πρόγνωση" περί του πως θα πάνε τα πράγματα στην "μετακορωνοιο" εποχή. Απλά κάποια τροφή για σκέψη... Γύρω από ένα συγκεκριμένο θέμα, τον τουρισμό. Επειδή είναι αυτό από το οποίο κι εγώ όπως εκατομμύρια άνθρωποι, ζούμε.

(Και συμπληρώνω ότι το γράψιμο είναι η διαδικασία σκέψης μου...)

Πάμε στα βασικά.

Τι χρειάζεται για να υπάρξει ένας τουρίστας?

Επιθυμία για διακοπές.
Οικονομική ευχέρεια για διακοπές.
Επιλογές τοποθεσίας.
Δυνατότητα μεταφοράς στη χώρα της επιλογής του.

Ας τα δούμε τώρα ένα-ένα. 

Επιθυμία για διακοπές.
Ίσως το ευκολότερο από όλα γιατί κανείς δεν μπορεί να μας σταματήσει από το να ονειρευόμαστε... Ας αναλογιστούμε όμως ποιοι είναι αυτοί που είναι οι εν δυνάμει επισκέπτες μας? Άνθρωποι από χώρες της Ευρώπης αλλά και της Ασίας, οι οποίες σχεδόν στο σύνολο τους έχουν χτυπηθεί χειρότερα από εμάς από τον ιό. Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Ελβετία, Αυστρία... επηρεασμένοι από αυτήν την κατάσταση θα θέλουν να πάνε διακοπές? Είναι πολύ πιθανό πως πολλοί από αυτούς ναι, θα ήθελαν. Να ξεφύγουν, να ξεσκάσουν, να χαρούν. Ποιος δεν το θέλει...?  Κάποιο όμως θα φοβούνται.... Είναι όμως γεγονός πως πολλές Ευρωπαικές κυβερνήσεις έχουν ήδη κάνει ανακοινώσεις ζητώντας από τους πολίτες τους να μην πάνε διακοπές (Ολλανδία, Γερμανία, Αγγλία) Και μιλάνε πολύ για εσωτερικό τουρισμό...

Οικονομική ευχέρεια.
Εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. όπως και στη χώρα μας έτσι και σε όλες τις άλλες, η οικονομία έχει τραβήξει ένα γερό χειρόφρενο. Αναλόγως την οικονομία, κάποιες "πισωκίνητες" έχουν τραβήξει κι ένα γερό "τετακέ" με κίνδυνο να βγουν εκτός ελέγχου... Αλλά αρκετά με τις αυτοκινητιστικές μου παρομοιώσεις. Αυτοί που έχουν την οικονομική ευχέρεια να πάνε διακοπές θα είναι αισθητά λιγότεροι από πριν.  Και σε αυτό θα συμβάλλουν και παράγοντες όπως ενδεχομένως η άύξηση του κόστους των διακοπών, ειδικά στο θέμα της μετακίνησης.. αλλά περισσότερα για αυτό στο τελευταίο σκέλος.

Επιλογές τοποθεσίας.
ίσως το μόνο πράγμα που λειτουργεί κάπως υπέρ μας είναι το γεγονός ότι ανάμεσα στις χώρες που χτυπήθηκαν περισσότερο είναι και χώρες οι οποίες ήταν και αυτές πολύ δυνατές στον τομέα του τουρισμού (Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία) .Υπάρχουν βέβαια και οι απαγορεύσεις μετακίνησης που είναι
διαφορετικές από χώρα σε χώρα... και δεν ξέρουν ακόμα πότε θα αρθούν.

Δυνατότητα μεταφοράς.
Εδώ είναι που τα πράγματα γίνονται πάρα πολύ δύσκολα. Πέρσι στις 24 Ιουλίου υπήρξε ένα παγκόσμιο ρεκόρ για το οποίο βέβαια δεν ακούσαμε ίσως, ήταν 225.000 πτήσεις σε όλο τον κόσμο σε μια μέρα. Φέτος για την ίδια μέρα είναι προγραμματισμένες οι μισές (111.000) Κι αυτές αν δεν ακυρωθούν... κάποιες αεροπορικές εταιρίες που πρωτοπορούν ήδη μιλάνε για πτήσεις με υγειονομικά μέτρα και αποστάσεις, δηλαδή κενές θέσεις, μάσκες κλπ. Αυτό σημαίνει πως όποιος θα θέλει να ταξιδέψει θα έχει να αντιμετωπίσει μια σχετικά δύσκολη και δυστοπική διαδικασία... Αλλά δεν θα σταθώ σε αυτό. Κενές θέσεις υποχρεωτικά σημαίνει ίσως ένα αεροπλάνο με τους μισούς επιβάτες, η το 60% στην καλύτερη.
Να αναφερθώ ξανά και στο ότι οι περισσότερες χώρες έχουν ακόμη απαγορεύσεις μετακίνησης εκτός χώρας χωρίς κάποιες προβλέψεις άρσης? (Η  Ισπανία πχ έχει ανακοινώσει ότι δεν ξέρει πότε θα αρθούν οι απαγορεύσεις)

Εν κατακλείδει, γιατί πρέπει να πάω να κόψω και τα χόρτα πριν μας πνίξουν, αντιμετωπίζουμε την εξής κατάσταση:

Είναι πιθανό ότι οι μισοί άνθρωποι από πριν θα θέλουν να πάνε διακοπές. Αν δεχτούμε ότι μπορούν όλοι οικονομικά, το επόμενο εμπόδιο θα είναι το που μπορουν να πανε, και το πως θα φτάσουν εκεί. Με τις πτήσεις στο μισο αριθμό και την χωρητικότητα της κάθε πτήσης επίσης στο μισό, ίσως το 30% να μπορέσουν να ταξιδέψουν... και το κόστος θα είναι σίγουρα υψηλό.

Όπως και να το δει κανείς, ο τουρισμός φέτος θα είναι μάλλον ένα μικρό κομμάτι της ζωής εδώ...

Κρουαζιερόπλοιο εν τω μεταξύ δεν ξέρω πότε θα ξαναδούμε, η κρουαζιέρα έχει φάει χοντρό πλήγμα...

Η πρόβλεψη μου είναι ότι οι πολύ exclusive διακοπές σε μικρά ξενοδοχεία, σκάφη, πολυτελείς κι απομονωμένες βίλες έχουν ίσως κάποια ελπίδα... τα μεγάλα ξενοδοχεία.. δεν ξέρω...  

Με λίγα λόγια, του χρόνου ελιές θα έχει να μαζέψουμε?

Επίσης δείτε εδώ, πρόγνωση του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού για πτώση 30%.

Υπήρχε λόγος

Ήμουν τρίτος στην ουρά. Στην είσοδο, δίπλα στις περιστρεφόμενες μπάρες, ήταν ένα τραπεζάκι, και πάνω του ένα μπώλ άδειο, ένα αντισηπτικό χεριών, χαρτί κουζίνας και γάντια μιας χρήσης. όλοι ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε. Υπήρχε λόγος.
Σε λίγο ήρθε η κοπέλα από το ταμείο κι άδειασε δυο καρτελάκια στο μπώλ. Τα πήραν οι δυο πριν από μένα και μπήκαν. Τους έβλεπα μέσα από το παράθυρο. Η γυναίκα είχε ήδη πάρει τα πρώτα πράγματα και προχωρούσε πιο μέσα, την έχασα από το πεδίο όρασης μου, αλλά ο τύπος που είχε μπει και πρώτος, χάζευε στα ράφια, πιάνοντας πράγματα, σηκώνοντας τα, ξαναβάζοντας τα κάτω πάλι. λες και είχε βγει για shopping therapy. Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται "καλά πόσο μαλάκας είσαι ρε φίλε, μας βλέπεις που περιμένουμε, η άλλη πίσω μου έχει κι ένα παιδί που κρέμεται από πάνω της, και δε σταματάει να ρωτάει γιατί μαμά, κι εσύ κάνεις τουρισμό στα ράφια?"
Ένιωσα άσχημα, γιατί συνειδητοποίησα ξαφνικά πως είχα γίνει μέσα μου μικρή αλλαγή συμπεριφοράς. Όμως υπήρχε λόγος...

Ήταν παραμονές Πάσχα και οι δρόμοι ήταν άδειοι. Αυτό συνέβαινε για πρώτη φορά στα 52 μου χρόνια εν ζωή. Το νησί είχε αποκλειστεί από την υπόλοιπη χώρα, όχι από κάποια απεργία, η τον καιρό. Ο καιρός ήταν υπέροχος. Παραδεισένιος. Οι ναυτεργάτες και τα καράβια δούλευαν. Τα φέρρυ όμως πηγαινοερχόταν άδεια η μόνο με φορτηγά. Επισκέπτες μηδέν.  Υπήρχε λόγος.

Στους δρόμους του νησιού λιγοστές επιχειρήσεις λειτουργούσαν και πολλοί άνθρωποι το είχαν ρίξει στο περπάτημα και στο ποδήλατο. Όσοι συναντιόνταν μιλούσαν διατηρώντας μια απόσταση. Τα χαμόγελα συχνά ήταν αμήχανα, γιατί ένιωθες πως όλοι ήθελαν μια αγκαλιά, αλλά δεν έκαναν το βήμα να γεφυρώσουν αυτή την απόσταση των προτεινόμενων δυο μέτρων. Υπήρχε λόγος.

Για να βγούμε από το σπίτι μας, έπρεπε να συντρέχει συγκεκριμένη δικαιολογία. Υπήρχε μια λίστα. Ένα χαρτί με τη δικαιολογία Α και έξι διαφορετικοί κωδικοί που στέλναμε με μήνυμα ανάλογα τι θέλαμε να κάνουμε. Έξω μόνο με χαρτί η μήνυμα και ταυτότητα. Στο δρόμο σε σταματούσαν οι μπάτσοι κι ήθελαν να τα δουν. Για να πετάξεις τα σκουπίδια δεν υπήρχε κωδικός αλλά όλοι τα πετούσαν με κάποιο τρόπο.
Δεν είχαμε κάνει τίποτα, αλλά κάθε φορά που βλέπαμε μπάτσο όλοι καρδιοχτυπούσαμε. Μήνυμα η όχι ποτέ δεν ήξερες τι μπορεί να σου έβρισκαν...  Ήταν ενδιαφέρον γιατί ξαφνικά είχαμε γίνει όλοι "εμείς και αυτοί" . Υπήρχε λόγος.

Η ζωή όπως την ξέραμε, είχε σταματήσει. Γάμοι, συνευρέσεις, ταξίδια, φαγοπότια, ποτά με φίλους, τσιπουράδικα, μπύρες, βόλτες άσκοπες, βόλτες ακόμη και για την σωτηρία της ψυχής, όλα στοπ. Υπήρχε λόγος.

Μόνο οι γεννήσεις και οι θάνατοι  συνεχίζονταν.

Τις νύχτες οι δρόμοι ήταν ακόμη πιο έρημοι. Παράθυρα φωτισμένα υπήρχαν και πίσω από το καθένα μια πραγματικότητα. Ώρες ώρες ήταν λες και η πραγματικότητα είχε πια περιοριστεί στο πίσω από τα παράθυρα μας, μέσα στα σπίτια όπου δεν είχαν αλλάξει και τόσα πράγματα. Υπήρχε λόγος.

Κάποιοι παλιοί μουσικοί, αδέρφια, τραγουδούσαν κάποτε "ζούμε τις μικρές μας ιστορίες" και αυτό ποτέ δεν είχε αντηχήσει τόσο αλήθεια όσο τώρα. Οι ζωές των περισσότερων από μας είχαν περιοριστεί μέσα στους τέσσερις αληθινούς τοίχους και τα αμέτρητα εικονικά παράθυρα των υπολογιστών και των οθονών μας γενικότερα. Δυστυχώς για κάποιους από μας πίσω από αυτό το παράθυρο υπήρχε βια. Υπήρχε λόγος.

Ανάμεσα μας υπήρχαν πολλοί άνθρωποι των οποίων η επιβίωση κρεμόταν ήδη από μια κλωστή πριν "υπάρξει λόγος" και τώρα η κλωστή αυτή φαινόταν πραγματικά το πόσο εύθραυστη και λεπτή είναι.
Μια-μία οι κλωστές αυτές έσπαγαν, δεν έγινε άμεσα αντιληπτό το πόσοι άνθρωποι έμειναν ξεκρέμαστοι, μέσα στη γενική παγωμάρα. Υπήρχε λόγος.

Είχαμε συνηθίσει να στηριζόμαστε στο αύριο. Το παρόν δεν μας έφτανε, δεν έφτανε εδώ και καιρό. Δανειστήκαμε λοιπόν από το αύριο, όχι χρήματα, αυτό ήταν παλιά ιστορία. Δανειστήκαμε χρόνο, και ζωή. Δανειστήκαμε ευτυχία κι ευμάρεια. Και ξαφνικά το αύριο ακυρώθηκε.

Υπήρχε λόγος.