Τετάρτη, Νοεμβρίου 20, 2013

Ακόμη περισσότερες κουλτουροφιλοσοφίες...



Έχω χάσει τον λογαριαμό για το πόσες φορές έχει χρειαστεί να εξηγήσω σε κάποιον πως αυτό που αγαπώ περισσότερο στην ιστιοπλοία, είναι το ευχάριστο του ταξιδιού, και όχι την ευχαρίστηση του "προορισμού".

Όταν ιστιοπλοείς, η τουλάχιστον οταν ιστιοπλοώ εγώ, η χαρά "ξεκινά" με το λύσιμο των κάβων και "τελειώνει" με την αναχώρηση από το σκάφος...εκτός βέβαια κι αν πρόκειται κανείς να επιστρέψει σύντομα και να συνεχίσει το ταξίδι...

Με το να χέρι στο τιμόνι, το άλλο στα πανιά, το σώμα να λικνίζεται και να αισθάνεται το κύμα και την κίνηση του σκάφους από κάτω του, τα μάτια στον ορίζοντα αλλα και στα πανιά, με το μυαλο συγκεντρωμένο μα και λεύτερο...

Ηχοι, χρώματα, ψάρια και πουλιά της θάλασσας, φαινόμενα...μυρουδιές...η αίσθηση του ανέμου στα αυτιά μου πανω, ανεμοδείκτης κι ανεμόμετρο.

Καλός καιρός, κακός καιρός, ανέμελο ταξίδι η με προβλήματα, όλα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Αν κάτι δεν σου "αρέσει" δεν μπορείς απλά να τα παρατήσεις και να φύγεις, τουλάχιστον όχι άμεσα...


Και όσο κι αν υπάρχουν δυσκολίες, κάποια στιγμή θα "μπατάρει" ο καιρός... θα ηρεμήσει...

Όταν τα εξηγώ αυτά σε κάποιον, ειδικά σε κάνα "μηχανοκίνητο" οπαδό της άφιξης στον προορισμό και όχι του "ταξιδιού" κάποιον που δεν καταλαβαίνει, αισθάνομαι λίγο "φιλόσοφος" η έστω φιλοσοφημένος... (ω ρε καλάμι που καβάλησα...!!)




Όλο αυτό βέβαια, όλη η αντιμετώπιση αυτή ισχύει και για τη ζωή γενικότερα. Αλλά και πολλά επιμέρους της ζωής...

Όταν γεννιέσαι, ειναι η ζωή που εχει σημασια και οχι ο προορισμός... (άλλωστε αυτόν τον προορισμό, όλοι σχεδόν τον αποφεύγουν με νυχια και με δόντια..χαχαχα)

Το ίδιο και σε μια σχέση, η χαρά είναι στο ταξίδι μαζί, και όχι το που θα "καταλήξει"...η ζωή μαζί μπορεί να είναι ένα ταξίδι υπέροχο, θέλει προσοχή όμως να μην γίνει κατάληξη...να παραμείνει παντα ταξίδι..μέχρι την τελευταία στιγμή, του ύστατου αποχωρισμού...

Είπε κάποτε ο Καββαδίας:

("(Η Θύμηση αξίζει μονάχα όταν ξέρεις πως θα κινήσεις για καινούργιο ταξίδι. Η χειρότερη άρνηση, η μεγαλύτερη απελπισία, είναι να φουντάρεις στον τόπο σου και να ζεις με τις αναμνήσεις)")

Κάτι ήξερε κι αυτός, ο ταξιδιάρης...

Δεν χρειάζεται όμως να ταξιδεύει κανείς "φυσικά" για να ειναι ταξιδευτής... αν διαβάζει, αν δραπετεύει συχνά στα καλντερίμια του μυαλού, αν ταξιδεύει μέσα απο τη ζωή, αρκεί...


Η ζωή είναι ένα ταξίδι.

Οι ζωές μας όλες είναι ενα ταξίδι...

Η ζωή επάνω στον πλανήτη είναι ατέλειωτο ταξίδι πάνω σε κάτι το οποίο ατέλειωτα ταξιδεύει επίσης
.
Και για να παω μια "σφαίρα αντίληψης" παραπέρα, ακόμη και τα όνειρα μας για ένα καλύτερο κόσμο, είναι ένα ταξίδι...άνευ προορισμού.



Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν οτι κάτι μπορει να αλλάξει? Πραγματικά?

Ναι, ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς. Δεν μετανιώνω και δεν έχει αλλάξει κάτι, εκτός από τη συνειδητοποίηση πως δεν υπάρχει προορισμός. Δεν πρόκειται μια μέρα, ούτε εγώ ούτε τα παιδιά μου, ουτε τα παιδιά των παιδιών μου (κοκ) να ξυπνήσουν σε ένα τέλειο, δίκαιο,ίσο καλύτερο κόσμο.

Η ζωή μου, οι ζωές όλων μας θα συνεχίσουν να είναι ένα ταξίδι, με τις δυσκολίες του και τις ευκολίες του, με τις καλές και τις κακές στιγμές του...με την ξέρα που μπορεί να χτυπήσουμε και την γλυκιά άφιξη σε ενα προσωρινό απάγκιο, εκείνη την ώρα του Σεπτεμβριάτικου απογεύματος, την ώρα που το φως του Ηλιου τα κάνει όλα χρυσοκόκκινα, κι ο άνεμος ηρεμεί....

Εκείνη την ώρα που το αλάτι που ξεράθηκε στα πρόσωπα, νοστιμίζει τα φιλιά, κι ο ήλιος φωτίζει τα χαμόγελα, εκείνη την ωρα που λιμάνι κι αγκαλιά γινονται ένα..

Τετάρτη, Νοεμβρίου 13, 2013

Get on your bikes and ride!

ΥΓ.  Ναι ξέρω πως στην τελευταία μου ανάρτηση ανακοίνωσα το τέλος του Μικρόκοσμου… ε λοιπόν δικός μου είναι κι ότι θέλω τον κάνω… κι αμα γουστάρω τον ξαναπιάνω από κει που είχα μείνει…




Λοιπόν…

Αν ποτέ, φτάσω στο σημείο να πω πως τίποτα πια δεν ελπίζω να μάθω, η πως (θου φυλακή κύριε τω στόματί μου) τα ξέρω όλα έστω και γύρω από ένα θέμα απλά, ε τότε μάλλον θα είναι που καρφώνεται το τελευταίο καρφί στο φέρετρο μου… γιατί θα είμαι πια νεκρός…

Σήμερα έμαθα κάτι καινούριο. Έμαθα πως οι άντρες ξεκινούν τη μέρα τους σκεφτόμενοι λογικά και την τελειώνουν κυρίως κάτω από την επήρεια του συναισθήματος.
Έτσι μάλλον εξηγείται γιατί αρκετοί τα κοπανάνε τις νύχτες μια και δεν αντέχουν τόσο συναίσθημα και πάνε να το πνίξουν στο αλκοόλ…



Έτσι εξηγείται μάλλον και γιατί κλαίω με τις συγκινητικές ταινίες τις νύχτες, ενώ αντίθετα δεν ρίχνω ούτε ένα δάκρυ με τις συγκινητικές ιστορίες των διαφόρων ζητιάνων που με ταλαιπωρούν τα πρωινά…

Ξεφεύγω όμως ήδη… Όσο ζω μαθαίνω λοιπόν. Και προχτές έμαθα κάτι καινούριο, αλλά δεν θυμάμαι τι..

Και πριν μερικές μέρες που βρέθηκα σε ταξίδι με τη μοτοσυκλέτα θυμήθηκα και κάποια άλλο πράγματα που είχα μάθει και ξέχασα…

Πριν σας πω τι έμαθα,  οφείλω να παραδεχτώ πως παρόλο που κυκλοφοράω και έχω κάνει και γύρω στα 15000 χιλιόμετρα ταξιδεύοντας με μηχανή, δεν θα αποκαλούσα τον εαυτό με τίποτα μηχανόβιο η έμπειρο μοτοσικλετιστή… όοοοχχχιι. Αυτοί είναι  τύποι όπως κάποιοι φίλοι μου που ακούνε κάτι κουδουνίσματα κάπου στην περιοχή της μηχανής και ξέρουν όχι μόνο ότι φταίνε οι αρρύθμιστες βαλβίδες αλλά και ποια συγκεκριμένα…
Πραγματικό στιγμιότυπο:
Μηχανικός: “Μην ανησυχείς για το κουδούνισμα που ακούγεται από την αλυσίδα, είναι που βρίσκει λίγο στο ψαλίδι όταν φρενάρεις”
Εγώ: (Κενό βλέμμα)
Μηχανικός: “δεν είχες ακούσει το κουδούνισμα”
Εγώ: “Όοοχιιι?”
Μηχανικός: (Υποτιμητικό βλέμμα)
Εγώ: (με χαζοχαρούμενο βλέμμα) “ γι αυτό έχω εσένα!!!”



Έτσι λοιπόν, δεν είμαι ο πιο έμπειρος μοτοσικλετιστής. Είμαι όμως ενθουσιώδης!
Την περασμένη Κυριακή ξεκίνησα να πάω ένα θέλημα στην Ελατού της Ορεινής Ναυπακτίας.  Θα παρέδιδα μια φίλη σε κάτι φίλους και μετά θα γύριζα.
Είχαμε ραντεβού στο σπίτι της 6 το πρωί προκειμένου να προετοιμαστούμε και να πάρουμε το φέρρυ των 7. Φτάνοντας ανακάλυψα ότι επρόκειτο να οδηγήσω 300 χλμ. τρικάβαλο.
Θα ήμασταν εγώ, αυτή κι ο σάκος της, ο οποίος είχε το μέγεθος ενός μικρού παιδιού, χμ μάλλον ξεχάστε το “μικρού”…
Βλέπετε ήταν το πρώτο της ταξίδι με μηχανή και δεν ήξερε η κοπέλα… τα βολέψαμε όμως…
Κινήσαμε το λοιπόν κι είχαμε μια πολύ ωραία διαδρομή με υπέροχο καιρό… χαθήκαμε και λιγάκι, πράγμα που μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε κάποια εγκαταλελειμμένα χωριά μεταξύ Λευκάδας και Πάλαιρου…

Σταματούσαμε οπότε πιανόμασταν  και φτάσαμε άνετοι, σχετικά νωρίς και ευχαριστημένοι.
Αράξαμε, ήπιαμε τα κρασάκια μας, φάγαμε το σπανακόρυζο μας… και κοιμηθήκαμε.
Την άλλη μέρα άρχισαν οι υπενθυμίσεις μαθημάτων που είχα ξεχάσει… χαχαχα!
Πρώτον, ξεκινάμε νωρίς! Ειδικά αν περιμένουμε κακοκαιρία και νυχτώνει γρήγορα…
Γιατί το τελευταίο που σου χρειάζεται ΠΕΤΡΟ (ακούς Πέτρο?) είναι να οδηγάς μούσκεμα στην εθνική, νύχτα και να βρέχει Πέτρο!

Που πας ρε Καραμήτροοοοο


Επίσης Πέτρο άλλη φορά να μετράς τα χιλιόμετρα καλύτερα… και να μην ξεχνάς ποτέ, πως άλλο 100 χιλιόμετρα στην εθνική, άλλο 100 χιλιόμετρα σε στενούς επαρχιακούς δρόμους με καθιζήσεις, υγρασία και τη μια φουρκέτα μετά την άλλη, και άλλο 27,7 χιλιόμετρα ΧΩΜΑ Πέτρο! (Ειδικά για σένα που μέχρι τώρα το χώμα ήταν κάτι που το έσκαβες στο κήπο σου, είτε για να φυτέψεις πατάτες και ντομάτες η για να θάψεις καμιά γάτα…

Κάπως ετσι αλλα με περισσότερες κοτρωνες και πιο ωραια δέντρα...


Α και που σαι Πέτρο? Μπράβο ρε παιδί μου, τα κατάφερες μια χαρά στο χώμα… άντε κι εις ανώτερα… ναι ξέρω, ένιωθες σαν τον Ewan mc Gregor στο Long Way Round



κρίμα που έμοιαζες περισσότερο του Charley Boorman



Αλλά σκέψου πως οι μοναχικές μοτοπορείες στην άγρια ελληνική φύση, ίσως είναι κάτι που θέλει και λίγο παρέα… έτσι βρε παιδί μ΄, μπας και τύχει μια στραβή… άντε μετά  να περπατάς τόσο δρόμο…  σκέψου λίγο θα πήγαινες ιστιοπλοΐα μόνος σου/ η ψαροντούφεκο? (αν ήσουν ψαροντουφεκάς…)
Τέλος θυμήσου να τσεκάρεις αν έχεις όντως περάσει στο gps την πόλη που θες να πας και όχι αυτήν που σκεφτόσουν πιο πριν… γιατί κι αυτό το κακόμοιρο όπου του πεις σε πάει… αλλά δεν διαβάζει και το μυαλό σου…
Αυτά με τα μοτοσυκλετιστικά…



Έχω μάθει και πολλά άλλα τελευταία… ειδικά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο…
Πολλά..
Στα οποία δεν έχω καμιά όρεξη να εμβαθύνω αυτή τη στιγμή γιατί όση φόρα «συγγραφική» είχα την ξόδεψα για σήμερα… μου κάτσανε κι οι  πίτες εδώ που τα λέμε…
Κι άλλωστε ας αφήσουμε και κάτι για αύριο η μεθαύριο… μην τα πούμε όλα σήμερα…

ΥΓ2 Στους «φανατικούς» μου αναγνώστες εκεί έξω, αν έχει μείνει κανένας… μείνετε μαζί μου… μόνο καλύτερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα…


Σας φιλώ

ομίχλη...coming your way...