Ακόμη περισσότερες κουλτουροφιλοσοφίες...

Έχω χάσει τον λογαριαμό για το πόσες φορές έχει χρειαστεί να εξηγήσω σε κάποιον πως αυτό που αγαπώ περισσότερο στην ιστιοπλοία, είναι το ευχάριστο του ταξιδιού, και όχι την ευχαρίστηση του "προορισμού".

Όταν ιστιοπλοείς, η τουλάχιστον οταν ιστιοπλοώ εγώ, η χαρά "ξεκινά" με το λύσιμο των κάβων και "τελειώνει" με την αναχώρηση από το σκάφος...εκτός βέβαια κι αν πρόκειται κανείς να επιστρέψει σύντομα και να συνεχίσει το ταξίδι...

Με το να χέρι στο τιμόνι, το άλλο στα πανιά, το σώμα να λικνίζεται και να αισθάνεται το κύμα και την κίνηση του σκάφους από κάτω του, τα μάτια στον ορίζοντα αλλα και στα πανιά, με το μυαλο συγκεντρωμένο μα και λεύτερο...

Ηχοι, χρώματα, ψάρια και πουλιά της θάλασσας, φαινόμενα...μυρουδιές...η αίσθηση του ανέμου στα αυτιά μου πανω, ανεμοδείκτης κι ανεμόμετρο.

Καλός καιρός, κακός καιρός, ανέμελο ταξίδι η με προβλήματα, όλα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Αν κάτι δεν σου "αρέσει" δεν μπορείς απλά να τα παρατήσεις και να φύγεις, τουλάχιστον όχι άμεσα...

Και όσο κι αν υπάρχουν δυσκολίες, κάποια στιγμή θα "μπατάρει" ο καιρός... θα ηρεμήσει...

Όταν τα εξηγώ αυτά σε κάποιον, ειδικά σε κάνα "μηχανοκίνητο" οπαδό της άφιξης στον προορισμό και όχι του "ταξιδιού" κάποιον που δεν καταλαβαίνει, αισθάνομαι λίγο "φιλόσοφος" η έστω φιλοσοφημένος... (ω ρε καλάμι που καβάλησα...!!)

Όλο αυτό βέβαια, όλη η αντιμετώπιση αυτή ισχύει και για τη ζωή γενικότερα. Αλλά και πολλά επιμέρους της ζωής...

Όταν γεννιέσαι, ειναι η ζωή που εχει σημασια και οχι ο προορισμός... (άλλωστε αυτόν τον προορισμό, όλοι σχεδόν τον αποφεύγουν με νυχια και με δόντια..χαχαχα)

Το ίδιο και σε μια σχέση, η χαρά είναι στο ταξίδι μαζί, και όχι το που θα "καταλήξει"...η ζωή μαζί μπορεί να είναι ένα ταξίδι υπέροχο, θέλει προσοχή όμως να μην γίνει κατάληξη...να παραμείνει παντα ταξίδι..μέχρι την τελευταία στιγμή, του ύστατου αποχωρισμού...

Είπε κάποτε ο Καββαδίας:

("(Η Θύμηση αξίζει μονάχα όταν ξέρεις πως θα κινήσεις για καινούργιο ταξίδι. Η χειρότερη άρνηση, η μεγαλύτερη απελπισία, είναι να φουντάρεις στον τόπο σου και να ζεις με τις αναμνήσεις)")

Κάτι ήξερε κι αυτός, ο ταξιδιάρης...

Δεν χρειάζεται όμως να ταξιδεύει κανείς "φυσικά" για να ειναι ταξιδευτής... αν διαβάζει, αν δραπετεύει συχνά στα καλντερίμια του μυαλού, αν ταξιδεύει μέσα απο τη ζωή, αρκεί...


Η ζωή είναι ένα ταξίδι.

Οι ζωές μας όλες είναι ενα ταξίδι...

Η ζωή επάνω στον πλανήτη είναι ατέλειωτο ταξίδι πάνω σε κάτι το οποίο ατέλειωτα ταξιδεύει επίσης
.
Και για να παω μια "σφαίρα αντίληψης" παραπέρα, ακόμη και τα όνειρα μας για ένα καλύτερο κόσμο, είναι ένα ταξίδι...άνευ προορισμού.

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν οτι κάτι μπορει να αλλάξει? Πραγματικά?

Ναι, ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς. Δεν μετανιώνω και δεν έχει αλλάξει κάτι, εκτός από τη συνειδητοποίηση πως δεν υπάρχει προορισμός. Δεν πρόκειται μια μέρα, ούτε εγώ ούτε τα παιδιά μου, ουτε τα παιδιά των παιδιών μου (κοκ) να ξυπνήσουν σε ένα τέλειο, δίκαιο,ίσο καλύτερο κόσμο.

Η ζωή μου, οι ζωές όλων μας θα συνεχίσουν να είναι ένα ταξίδι, με τις δυσκολίες του και τις ευκολίες του, με τις καλές και τις κακές στιγμές του...με την ξέρα που μπορεί να χτυπήσουμε και την γλυκιά άφιξη σε ενα προσωρινό απάγκιο, εκείνη την ώρα του Σεπτεμβριάτικου απογεύματος, την ώρα που το φως του Ηλιου τα κάνει όλα χρυσοκόκκινα, κι ο άνεμος ηρεμεί....

Εκείνη την ώρα που το αλάτι που ξεράθηκε στα πρόσωπα, νοστιμίζει τα φιλιά, κι ο ήλιος φωτίζει τα χαμόγελα, εκείνη την ωρα που λιμάνι κι αγκαλιά γινονται ένα..