Σάββατο, Ιανουαρίου 12, 2013

Wild is the wind...

"Εμεινε στο ράφι" η Αγγελική.
"Δεν της άξιζε" της Μαίρης αυτός ο άνθρωπος.
"Τον πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα" όταν έμαθε πως την "απατούσε".
"Δεν είχα τίποτα να κερδίσω από αυτή τη σχέση".
"Ο Βασίλης έχει Μερσεντές και άλλα τέτοια προσόντα".
"Η Ελένη όλο ζητάει, ζητάει και δεν θέλει ποτέ να δώσει τίποτα..."
"Δεν αντέχω άλλο να ζητιανεύω λίγο στοργή, λίγο τρυφερότητα, λίγο σεξ..."

Οι ζωές μας έχουν ποτιστεί, διαβρωθεί από έννοιες της "αγοράς", από τις έννοιες του κέρδους και του προσωπικού όφελους.

Γενικά θα μιλήσω, λέγοντας πως τίποτα σχεδόν από αυτά που ζούμε σε καθημερινή βάση, δεν έχει ξεφύγει από αυτή την αντιμετώπιση.

Το βρίσκουμε δύσκολο να δούμε μια σχέση ακόμη και την πιο αγνή πχ, αυτή με τα ίδια τα παιδιά μας, χωρίς να εμπλέξουμε κάπως το "κέρδος". Πόσοι γονείς δεν κάνουν ότι κάνουν για τα παιδιά τους για να γυρίσουν κάποτε να πουν "εγώ που έκανα τόσα για σένα...τώρα κάνε αυτό που θέλω εγώ..."

Στον έρωτα και στην αγάπη, αυτή τη σχέση που αποτελεί βάση ουσιαστικά της ύπαρξης μας, που χωρίς αυτήν το ανθρώπινο είδος θα σταματούσε να υπάρχει σε μια δυο γενιές, δεν χωρά τέτοια αντίληψη. Και όμως εμείς το επιτρέπουμε.

Πολλές σχέσεις (πχ αυτή της κοπέλας πιο πάνω που αναφέρθηκε στα "μηχανοκίνητα" προσόντα του Βασίλη της) ξεκινούν από την αρχή σε μια τέτοια βάση. Δεν ειναι αυτές που με απασχολούν όμως.

Σκέφτομαι αυτούς που ξεκινούν με όλα τα "φόντα" για μια υγιή, ανθρώπινη σχέση, γεμάτη αγάπη. Αυτούς που κάπου εκεί στην αρχή τα "δίνουν όλα" γιατί απλά έτσι αισθάνονται πως είναι το σωστό. Οι άμυνες πέφτουν, στέκονται κυριολεκτικά, και μεταφορικά, μπροστά το σύντροφο τους και λένε νοερά:

"Αυτός/αυτή είμαι. Με τα ελαττώματα μου, με  τα προτερήματα μου, με τα λάθη που κουβαλώ από το παρελθόν μου, με τις εμπειρίες μου. Με τις παλιές μου αγάπες, με τα ψυχολογικά μου "μπαγκάζια"
Αυτός/αυτή είμαι και σε αγαπώ. Το μόνο που θέλω είναι να είσαι καλά, το μόνο που θέλω είναι να σου δίνω, γιατί περιέργως όσο περισσότερα σου δίνω τόσο περισσότερο γεμάτος/η νιώθω..."

Περνάει ο καιρός όμως κι αυτό το "δόσιμο" το άνευ οποιασδήποτε προσμονής για αντάλλαγμα, φθείρεται, χάνεται...χάνεται η επικοινωνία...κάτι σα να κάνει παράσιτα ο ασύρματος και να μην ακούμε καλά....

Εκεί που ακούγαμε το "Σ' αγαπώ'' και έμενε έτσι ως έχει, μια προσφορά που ούτε καν το "κι εγώ..."  δεν χρειάζεται γιατί είναι αυτονόητο και δεν έχει και σημασία, μια μέρα ακούμε το "σ'αγαπώ" και λέμε από μέσα μας "τι θέλει τώρα?". "Τι πρέπει να κάνω?"

Μπαίνει στη μέση ο εγωισμός, δημιουργούνται δυσκολίες στην επικοινωνία, μιλάμε και δεν καταλαβαινόμαστε πια, κάποια στιγμή σταματάμε και να μιλάμε... χάνουμε και χανόμαστε μέσα στους εαυτούς μας. Πως να βρει ο χαμένος τον χαμένο?

Μια μέρα αρχίζουμε και δεν καταλαβαίνουμε πια πως οι σιωπηλές κραυγές των συντρόφων μας για λίγο σημασία, ίσως δεν είναι κάτι που ζητάνε αλλά κάτι που προσφέρουν κι εμείς αρνούμαστε. Αρνούμαστε  αυτήν ακριβώς την προσφορά. Και από το να μην σου δίνει κάνεις αυτό που ζητάς, πόσο χειρότερο να μην θέλει αυτό που έχεις να του δώσεις...

Κι έτσι τελειώνουν σχέσεις, η μια μετά την άλλη. Θύματα της αδυναμίας μας να κρατήσουμε τις έννοιες της "αγοράς" έξω από αυτό το οποίο θα έπρεπε να μένει πιο καθαρό από όλα.

Παρόλα αυτά συνεχίζουμε να ερωτευόμαστε. Αιώνια αισιόδοξοι πως μια μέρα θα βρεθεί κάποιος η κάποια να δεχτεί αυτό που έχουμε  να δώσουμε, για αυτό ακριβώς που είναι.


Αγάπη.


Ράινερ Μαρία Ρίλκε

Αυτό είναι το θαύμα που συμβαίνει πάντα σε όσους αγαπούν: όσο πιο πολλά δίνουν, τόσο πιο πολλά έχουν.

Το «ευχαριστώ» είναι πρόστυχη πληρωμή. Όταν δυο άνθρωποι ζούνε ο ένας με την ανάσα του άλλου, δεν χωράει πληρωμή.







Παρασκευή, Ιανουαρίου 11, 2013

Δάκρυα αφιερωμένα

Θυμάμαι πριν καποια χρόνια που έζησα την εμπειρία ενός πολύ κοντινού μου άνθρωπου, να είναι "μάλλον" σε κατάθλιψη. Τότε έψαχνα στο ίντερνετ λίστες με τα συμπτώματα και πρσπαθούσα να διασταυρώσω και να διαγνώσω, στην προσπάθεια να βρω μια λύση. Θυμάμαι πως ένα από τα συμπτώματα ήταν η ευκολία να συγκινήται κανείς, να κλαις εύκολα, να στεναχωριέσαι...
δεν πέρασε καιρός και το έζησα κι εγώ για ένα διάστημα. 
Αλλά έτσι κι αλλιώς από μικρός ήμουν ευσυγκίνητος. Δεν ντρέπομαι να πω πως έχω κλάψει στη ζωή μου αρκετές φορές. Για σοβαρότερους η όχι λόγους...

Πχ με συγκινούσαν οι σχετικές ταινίες, ομολογώ έχω δακρύσει και με Βουγιουκλάκη...
Επίσης έκλαψα στο ΕΤ.....(phone home...)

Έκλαψα θυμάμαι ακούγοντας το Strange kind of woman των Deep Purple. εκείνο τον καιρό ζούσα τον πρώτο μου εφηβικό έρωτα, δράμα...



Έχω κλάψει για γυναίκες. Έχω κλάψει ακούγοντας Deep Purple (λόγω γυναίκας όμως...)
Έκλαψα όταν γεννήθηκε το κάθε μου παιδί. μάλιστα έχω και μια αστεία ιστορία για αυτό...


Στο πρώτο μου παιδί, την Φραντζέσκα, ήταν στο νοσοκομείο κι ο σχωρεμένος ο πεθερός μου. Ο κυρ Σπύρος ήταν ένας από κείνους τους κλασσικούς, σκληρούς, άντρες. και χρυσός άνθρωπος...ας ήταν λίγο πεισματάρης...
Βλέπει λοιπόν εμένα να κλαίω, συγκινημένος από τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού, αλλά δεν λέει τίποτα... Αργότερα πάει στην κόρη του και της λέει: "Ο Πέτρος έκλαιγε πριν, ήθελε αγόρι ε?" "Τι λες ρε πατέρα" του λέει. "Απλά συγκινήθηκε που είδε το πρώτο του παιδί... Αλλά που αυτός! Ήταν σίγουρος πως στεναχωρήθηκα επειδή ήτνα κορίτσι κι όχι αγόρι. Επέμενε κι έλεγε της Μαρίας "Αφού σου λέω, ΕΚΛΑΙΓΕ!"

Έκλαψα επίσης όταν είδα σκηνές από το Σαράγεβο και τους βομβαρδισμούς των Αμερικανών στη Σερβία. Ειδικά τα παιδάκια... δεν μπόρεσα να το δεχτώ. Εκείνη την εποχή έκανα παρέα με έναν Άγγλο, φίλο και βουδιστή. Του εξηγούσα πως ένιωθα, γράφαμε και κάτι τραγούδια παρέα. Προσπάθησε να με πείσει πως υπήρχε κάποιο "κάρμα" στη μέση και γιαυτό συνέβαιναν αυτά.... Δεν μπορούσα όμως να το δεχτώ...

Έκλαψα όταν πέθανε ο John Lennon.
Έκλαψα όταν σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος.
Έκλαψα όταν πέθαναν φίλοι.
Έκλαψα για την αγάπη από κάθε πλευρά,κερδίζοντας, χάνοντας, φεύγοντας, μένοντας πίσω...

Έκλαψα πολύ με τα δακρυγόνα στο Σύνταγμα, ήμουν εκεί, άλλο κλάμα όμως αυτό...

Μετά τις εκλογές δεν έκλαψα. Είπαμε να κλαίμε για κάτι που αξίζει, όχι όμως και για τους ηλίθιους...

Τον τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτό μου να συγκινείται ακόμη πιο εύκολα. Παιδικά, animation, οποιαδήποτε "μινόρε" μουσική, θρίαμβοι των καλών, έρωτας, οποιαδήποτε λυπητερή σκηνή σε οποιαδήποτε ταινία, ειναι όλα ικανά να με φέρουν σε κατάσταση δακρύων. Βουγιουκλάκη, μάρθα Βουρτση κλπ τα αποφεύγω...




Δεν με πειράζει που κλαίω. Το "οι άντρες δεν κλαίνε" το ξεπέρασα προ πολλού. Με νοιάζει που υπάρχουν όμως τόσοι λόγοι να κλαίω. Με νοιάζει που υπάρχει περισσότερος πόνος στον κόσμο από ότι πιστεύω δίκαιο.

Και με νοιάζει που ακόμη υπάρχει πολλή αδιαφορία...

Δάκρυα αφιερωμένα λοιπόν... σε ενα κόσμο με λιγότερο πόνο και λιγότερη αδιαφορία. Σε ένα κόσμο που θα έχει περισσότερα δάκρυα χαράς...

(Από βιασύνη το πρωί ανέβασα την ανάρτηση άνευ μουσικής και με κάποια typos, επανορθώνω λοιπόν)