Τρίτη, Δεκεμβρίου 22, 2009

Getting away with it...

Are you aching for the blade?
That's ok we're in the show.
Are you aching for the grave?
That's ok we're in the showww!!

getting away with it all messed up,gettin away with it all messed up, that's the living...

σκέφτομαι συχνά όλη αυτήν την ιστορία με το blogging. Όλες αυτές οι [γραπτές] φωνές εκεί έξω. Αποτυπώνουν τους καημούς τους, τις πιο κρυφές τους σκέψεις, τις απόψεις τους, τις δημιουργίες τους. Μερικοί θα βρουν αναγνώστες άλλοι πάλι όχι. Είναι σαν να στέκεσαι σε μια ομίχλη μέσα και να φωνάζεις τις σκέψεις σου. Ελπίζοντας να σε ακούσει κάποιος. Τι μας ωθεί σε αυτό? Είναι μια απλή ανάγκη επικονωνίας η μιας κάποιας αναγνώρισης? Στον κόσμο που φτιάξαμε τον κλειστό, που δεν έχει πια παρέες και φιλίεςόπως παλιά, βρήκαμε έναν ακόμη τρόπο να επικοινωνήσουμε με άλλες ψυχές, ελπίζοντας πάντα στην εύρεση αδελφών. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι τρόποι όπως τα forum, τα chat, τα site γνωριμιών.

Αν τολμούσα να τα συγκρίνω με τους παλαιότερους τρόπους γνωριμίας και επικοινωνίας θα έλεγα πως είναι κάπως έτσι:

Τα chat είναι κάτι σαν τα παλιά bar η disco. Πολύ φασαρία, πολλή άσκοπη κουβέντα, επιφανειακά πράγματα.

Τα forum σαν λέσχες, συνήθως αυτό που φέρνει τον κόσμο εκεί είναι κάποιο κοινό ενδιαφέρον, ας πούμε ο μοντελισμός η τα γραμματόσημα. Βέβαια στην μοντέρνα του μορφή, το forum έχει εξελιχτεί. Υπάρχουν forum επί παντός επιστητού!

Το blog έχει ιδιαιτερότητες. Θα μπορούσα να το παρομοιάσω με book club η κινηματογραφική λέσχη αλλά θα έχω πέσει στην παγίδα ότι όλα τα blog είναι όπως αυτά που διαβάζω, κουλτουριάρικα...

Είναι και κάπως σαν τις παρέες τις πιο περιθωριακές που κάναμε κάποιοι κάποτε. Πίναμε και κάνα περίεργο, λυνόταν η γλώσσα, οι κουβέντες ξεφεύγαν...

δεν ξέρω...

Αυτές τις μέρες έχω ανακαλύψει 2 blog που με ενθουσίασαν. Ένας είναι ο trelos (trelos.wordpress.com) και το άλλο είναι η το http://miaedwkaimiaekei.blogspot.com/

Και τα δύο απίθανα. Ο trelos είναι πολύ ικανός συγγραφέας, η πλοκή σε πιάνει σαν bulldog και δεν δε αφήνει να φυγεις με τίποτα!

Τον τρελό ας πούμε με τι να τον παρομοιασω? Το πρώτο "κομμάτι" που διάβασα με έκανε να νιώσω σαν να ήμουν σε ένα κάμπο, μες στη νύχτα, σκοτάδι μαύρο, με ένα φακό μικρό και να βρήκα μια σελίδα... τη διάβασα και άρχισα να ψάχνω και τις υπόλοιπες. Μία - μια τις έβρισκα με τον μικρό μου φακό, διψασμένος για την λύτρωση του τέλους. Αλλα έχει twist η πλοκή. Η ιστορία είναι ημιτελής.Aλλά με τον μικρό μου φακό βρήκα και τον συγγραφέα. Kαι μου υποσχέθηκε λύτρωση!

Σας καληνυχτώ.

Keep on blogging and have a bloggin'Xmas!!

Σάββατο, Δεκεμβρίου 19, 2009

Ον πολιτικό...

Αναρωτιέμαι ώρες-ώρες, αν είναι ο έλληνας μέσα μου που μου βγάζει αυτό το αρρωστημένο fascination με την πολιτική. Πάντα είχα ένα ενδιαφέρον , υγιές πιστεύω, από την άποψη πως ένιωθα (και νιώθω) πως ο τόπος μας χρειάζεται μια καλή αλλαγή. Αλλά τον τελευταίο καιρό έχω πιάσει τον εαυτό μου να... ασχολείται με το ποιός βγήκε αρχηγός στη ΝΔ (μπλιάχχχ...) Ομολογώ δεν περίμενα να βγει ο Σαμαράς, πράγμα που ίσως δείχνει πόσο άσχετος είμαι. Πάντως πρόσφατα σε συζήτηση μεταξύ γνωστών στα ιωάννινα, συνειδητοποίησα πόσοι και πόσο, μισούν το μητσοτακέικο. και μιλώ για οργανωμένα μέλη του κόμματος.

αυτό που με έχει απασχολήσει περισσότερο όμως είναι τα τελευταία γεγονότα, κυρίως το θέμα της ενδεχόμενης χρεωκοπίας της χώρας. Και το ποιό λυπηρό είναι πως εμείς οι ίδιοι στην πλειοψηφία μας είμαστε αυτοί που έχουμε διαιωνίσει αυτές τις συμπεριφορές που θα σημάνουν πιθανώς και το τέλος της Ελλάδας όπως την ξέραμε. Ρουσφέτια, δημοσιουπαλληλίκι, ανευθυνότητα, παρτάκηδες όλοι... έφτασε όμως ο κόμπος στο χτένι!!!

Άντε να δούμε τι θα φέρει το εγγύς μέλλον...

Κυριακή, Οκτωβρίου 18, 2009

Σφυρίζοντας ανέμελα...

Αν και κωλύομαι να "γράψω" το ανέμελο σφύριγμα μου, σας διαβεβαιώ πως μπορώ να σφυρίξω καλύτερα από τον king Julian στην ταινία "Μαδαγασκάρη". Για αυτούς που δεν καταλαβαίνουν τι εννοώ, δείτε αυτό...



Σφυρίζω ανέμελα λοιπόν, και συνεχίζω. Σαν χτες μου φαίνεται που έγραφα στο βλογ μου αυτά που με απασχολούσαν και περνούσε ο καιρός. Και όμως έχει περάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι.

Ένα καλοκαίρι που πέρασε γρήγορα, σε μια δίνη πολλής δουλειάς, με ολίγες επισκέψεις στην παραλία. Ένα καλοκαίρι που περιμέναμε να μας δείξει τα δόντια της η οικονομική κρίση (και σε μεγάλο βαθμό το έκανε) Ένα καλοκαίρι που τελείωσε με εκλογές και με αλλαγή κυβέρνησης.

Τώρα να γίνω λίγο αφελής και ονειροπόλος και να πω ότι η νέα κυβέρνηση φαίνεται να ξεκίνησε με καλές (αλλά και άγριες...) διαθέσεις?
Τους εύχομαι καλή τύχη πάντως. Αναρωτιέμαι αν έχουν καταλάβει ότι αυτό που οφείλουν να αλλάξουν αν προκειται να γίνουν καλύτερα τα πράγματα, είναι όχι απλώς την λειτουργία του κράτους ,αλλά την ίδια λειτουργία του Έλληνα. Αυτόν τον τρόπο ζωής που έχει γίνει φύση του. Για να βελτιωθεί η ποιότητα της ζωής μας, θα πρέπει να γίνουμε καλύτεροι (δηλ.πιο ευγενικοί) οδηγοί, να βελτιώσουμε την ικανότητα μας στην δημιουργία και συντήρηση μιας απλής ουράς, να μάθουμε ότι δεν είμαστε καλύτεροι από όλους τους άλλους άλλα ίσοι. Να μάθουμε στα παιδιά μας ότι τις γνωριμίες δεν είναι κακό να της χρησιμοποιούμε για το σύμφερον μας αλλά όχι εις βάρος άλλων ,πιο άξιων από μας. Να μάθουμε να δίνουμε την ψήφο μας εκεί που αξίζει και όχι εκεί που "χρωστάει" η οικογένεια μας από το 1821... Να μάθουμε τρόπους!!

Το μεγάλο πρόβλημα του Έλληνα είναι ότι είναι παρτάκιας και δεν τον ενδιαφέρει ο διπλανός η το καλό του συνόλου.

Μάλιστα σκεφτόμουν πρόσφατα ότι και ο νόμος περί καπνίσματος δεν είναι και κανένας εξαναγκασμός... Απλά προσπαθούν να μας κάνουν πιο ευγενικούς...!

Τέλος πάντων όλα αυτά τα πιο πάνω τα έγραψα με δόσεις για αυτό και είναι λίγο άρτσι-μπούρτσι... αλλά θα ξαναγυρίσω στο ανέμελο σφύριγμα της αρχής με αυτό...

Σάββατο, Μαΐου 02, 2009

Road to Hell...

Λοιπόν με κάνει εντύπωση που ακόμη και τώρα ανακαλύπτω τραγούδια και συγκροτήματα, από τα παλιά, τα οποία έχουν ακόμη τη δυνατότητα να με ενθουσιάζουν. Είτε για λόγους μουσικής είτε για λόγους στίχου... Στην δεύτερη κατηγορία πέφτει το γνωστό Road to Hell του μεγάλου Chris Rea. Γράφτηκε πριν 18 χρόνια... Ακούστε το, και κάντε τον κόπο αν θέλετε να διαβάζετε και τα λόγια μαζί.



Well I'm standing by a river
But the water doesn't flow
It boils with every poison you can think of
And I'm underneath the streetlight
But the light of joy I know
Scared beyond belief way down in the shadows
And the perverted fear of violence
Chokes the smile on every face
And common sense is ringing out the bell
This ain't no technological breakdown
Oh no, this is the road to hell

And all the roads jam up with credit
And there's nothing you can do
It's all just bits of paper flying away from you
Oh look out world, take a good look
What comes down here
You must learn this lesson fast and learn it well
This ain't no upwardly mobile freeway
Oh no, this is the road
Said this is the road
This is the road to hell


Ο Chris Rea με αυτό το τραγούδι έδειξε πως ακόμη και βαθιά μέσα στην "εμπορικη" του φάση, πάλευε με την συνείδηση του και τα πιστεύω του.
To 2002 είχε βγάλει το καταπληκτικό διπλό άλμπουμ Dancing down the Stony Road. είχε προηγηθεί μια προσωπική μάχη με την παγκρεατίτιδα, ένα πρόβλημα υγείας το οποίο παραλίγο να του κοστίσει την ζωή του.
Τότε είχε υποσχεθεί στον εαυτό του πως αν ζήσει θα επιστρέψει στις μουσικές του "ρίζες" δηλαδή τα blues. Έτσι κι έγινε. Όμως η δισκογραφική του που τόσα χρόνια έτρωγε καλά από το χρυσό αστέρι της, επέλεξε να μην τον στηρίξει σε αυτή του την απόφαση λέγοντας του πως πίστευαν ότι θα αποτύχαινε... Τελικά αναγκάστηκε να στήσει δική του ανεξάρτητη δισκογραφική και να προχωρήσει έτσι. Κλασσικά το άλμπουμ είχε μεγάλη απήχηση!!

Ακολουθεί το ομώνυμο...



Ενας μεγάλος καλλιτέχνης, ένας άνθρωπος που πέρασε ζόρια και βρήκε τον δρόμο του μέσα από αυτά....

Chris Rea!

Κυριακή, Απριλίου 26, 2009

Σήμερα είναι κυριακή!

Θυμάστε εκείνη την εκπομπή? Αν θυμάμαι καλά σηματοδοτούσε το ξεκίνημα της Κυριακάτικης τηλεόρασης, τότε που δεν υπήρχε τηλεόραση 24/7. Τότε που αν σηκωνόσουν μες τη νύχτα να δεις TV σε καλωσόριζε ένα μακρόσυρτο ιιιιιιιιιιι και κάτι περίεργοι κύκλοι με τραγωνάκια και σημαίες τερματισμών...

Στην δική μου βερσιόν της εκπομπής, (sic) σας καλωσορίζει αυτό.



Ομολογώ ότι έψαχνα άλλη εκτέλεση, αυτή της Ruth Brown (ψάχτε το ,καταπληκτικό, αξίζει!!)

Ένας καλός φίλος μου και λάτρης της blues/jazz μου έστειλε αυτό το λινκ και σας το παραθέτω... Εμείς δακρύσαμε, σειρά σας τώρα.

http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=2539741

Τέλος μια επίσκεψη στη "δική" μου εκκλησία δεν θα ήταν ολοκληρωμένη χωρίς λίγο:




Την καλημέρα μου...

Σάββατο, Απριλίου 25, 2009

Endless Love!

Τον τελευταίο καιρό περνούν σκέψεις από το μυαλό περί έρωτος και πως ίσως ο έρως τελικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τέχνασμα της φύσης για να πετύχει το ποθητό αποτέλεσμα… τη συνέχιση του είδους. Και μετά θυμάμαι τι χρωστάμε σε αυτό το «τέχνασμα»… πόση ποίηση αλλά και πόση πεζότητα, πόση χαρά και πόσο πόνο, πόση ευτυχία μα και πόση αγανάκτηση, πόσα χαμόγελα, πόσα δάκρυα, πόσες στιγμές πάθους και πόσους αιώνες λύπης…

Κάπου μέσα σε όλα αυτά είναι και τα πρώτα φιλιά. Πρώτα φιλιά άγαρμπα, απρόσμενα, η προμελετημένα, στη φαντασία μας ξανά και ξανά «δουλεμένα», μα που ποτέ δεν πήγαν according to plan…

Πρώτα φιλιά θυμάμαι.
Κάποτε φίλησα μια νεράιδα. Πως το ξέρω? Γιατί η καρδιά μου για λίγο απέκτησε κι αυτή φτερά. Μέχρι που η νεράιδα πέταξε.



Κάποτε φίλησα ένα τριαντάφυλλο. Ρόδινα μαγουλάκια, δέρμα σαν πέταλο, άρωμα δροσοσταλιάς, τριαντάφυλλο, είμαι σίγουρος.



Κάποτε φίλησα μια λεμονιά. Άρωμα νεανικό, λουλούδι άσπρο, lemon tree very pretty, and the lemon flower is sweet, but the fruit of the poor lemon is impossible to eat…



Φίλησα κι άλλα λουλούδια. Και μετά φίλησα μια γυναίκα που ήταν σαν το δάσος του Αμαζονίου. Εύφορη, γόνιμη, γεμάτη μυστήριο και αρώματα, σαν να φιλάς τη φύση ολάκερη, τη μάνα γη. Να θες να πεθάνεις, για να χωθείς μέσα της μια για πάντα.



ααααχχχ αυτό το love αυτό το feeling... που είναι?

Παρασκευή, Απριλίου 17, 2009

Been down so long...



Παρακαλώ μην σταθείτε στο παρουσιαστικό, ούτε στη σημαία, ούτε καν στα βαράκια(!!!) που βρίσκονται στο background...
Τα λόγια του τραγουδιού είναι που έχουν σημασία...

Παρακαλώ συγχωρέστε μου την απουσία, φταίει το ξεκίνημα της σαιζόν και η έλλειψη χρόνου...

Δείτε και αυτό όμως να γελάσετε. Έχουν κάτι το αξιαγάπητο!



Θα σταθώ σε αυτά προς το παρόν.

Περισσότερες κέψεις σύντομα! Καλή αναστάση!

Κυριακή, Μαρτίου 22, 2009

ανησυχίες...

Τις τελευταίες μέρες κινδυνεύω να χαρακτηριστώ απαισιόδοξος, γκαντέμης, βαρεμένος και ίσως και λίγο psycho... Ο λόγος είναι ότι δεν μπορώ να σταματήσω να ασχολούμαι με τα της κρίσης που διανύουμε. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν όντως απλώς τα έχω παίξει και δεν τρέχει τίποτα, αλλά δεν το πιστεύω.

Θυμάμαι μια φορά στο παρελθόν να έχω τέτοιο άσχημο προαίσθημα. Ήταν όταν είχαν ρίξει τους διδύμους πύργους. Βλέποντας τα γεγονότα στην τηλεόραση μετά το αρχικό disbelief, με είχε πιάσει μια φρίκη, ένας φόβος. Ήθελα να αρχίσουμε να μαζεύουμε τα πράγματα μας και να πάμε σε κάποιο ερημονήσι η βουνό να κρυφτούμε. Πίστευα πραγματικά πως θα ήταν η αρχή του τέλους. Τελικά διαψεύστηκα (?)...

Και ερχόμαστε στην παρούσα κατάσταση, την φοβερή οικονομική κρίση... Η οποία αν το ψάξετε λιγάκι έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό, έτσι? Κάπου το 2006, αν όχι πιο παλιά και βέβαια ανάλογα πως το βλέπει ο καθένας.

Δεν είμαι ούτε οικονομολόγος, ούτε "ειδικός", ούτε "ειδήμων". Ούτε καν μια πλήρως τεκμηριωμένη άποψη δεν έχω να προσφέρω... Μόνο ένα κακό προαίσθημα το οποίο στηρίζω σε κάποια καταφανή στοιχεία.

Βλέπω την κοινωνία μας, και ειδικότερα το οικονομικό σύστημα στο οποίο στηρίζεται αυτή, να καταρρέει. Εδώ και χρόνια, ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του επιχειρηματικού κόσμου της Δύσης, στηρίζεται στην επιθυμία όλων για υλικά αγαθά, για το περισσότερο, γρηγορότερο, πλουσιότερο ,ακριβότερο ΠΡΑΓΜΑ που θα μας βοηθήσει να ξεχωρίσουμε μέσα από τις μάζες... Η να μας κάνει να νιώθουμε πως ανήκουμε κάπου, σε κάποια "ομάδα" ανθρώπων που έχει κάτι παραπάνω από τις άλλες. Έτσι νομίζουμε τουλάχιστον... Καταναλώνω, άρα υπάρχω. Ολότελα τεχνητές (και ανυπόστατες) ανάγκες μας έχουν φορεθεί, μέσω των media, μέσω της πίεσης της ομήγυρης, μέσω και του σχολείου η και των γονιών μας ακόμα. Ανάγκες όπως το Audi TT, το nokia Communicator, το sony Vaio, το Wii, το Playstation 3, το rolex, το BMW 1200GS, το Beneteau 50, το armani, το nike. Η λίστα είναι πραγματικά ατελείωτη...

Γιατί βλέπω κατάρρευση? Αυτή τη στιγμή που μιλάμε πιστεύω πως οι "ανάγκες" που προανέφερa καταρρίπτονται η μία μετά την άλλη. Με δύο τρόπους. Πρώτον ο φόβος και μόνο της επερχόμενης κρίσης, δημιουργεί ανασφάλεια και το αγοραστικό κοινό τείνει να σκέφτεται δυό φορές πριν αγοράσει.Τι λέω δηλαδή, απλώς δεν αγοράζει! Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το ξεκίνημα ενός φαύλου κύκλου όμως. Η δουλειά μειώνεται, οι τζίροι πέφτουν, τα έξοδα πρέπει να μειωθούν, αρχίσουν οι απολύσεις, η ανεργία αυξάνεται. Ξαφνικά πολλοί άνθρωποι όχι μόνο φοβούνται να αγοράσουν, αλλά απλά δεν έχουν πια την δυνατότητα. Πράγμα που οδηγεί σε περαιτέρω μείωση της κατανάλωσης και ούτω καθ'εξής...

Που θα φτάσει? Μήπως στην φημολογουμένη απο-ανάπτυξη? Στην επανάσταση? Ολοένα και περισσότεροι άνεργοι, ολοένα και περισσότερες επιχειρήσεις βαράνε "κανόνι". Η Δύση πιθανώς βουλιάζει. Υπάρχουν καταστήματα, αποθήκες, κοντέινερ γεμάτα καταναλωτικά αγαθά, τα οποία κανείς ουσιαστικά δεν χρειάζεται και μάλλον κανείς δεν πρόκειται να αγοράσει. Και όμως από την διακίνηση αυτών περιμένει να ζήσει πολύς κόσμος.

Είμαι κι εγώ μέρος αυτής της αλυσίδας. Η δουλειά μου περιστρέφεται σχεδόν κατ'αποκλειστικότητα γύρω από την επιδίωξη της πολυτέλειας. Έχω δει ανθρώπους να χαλάνε λεφτά σε πράγματα τόσο άχρηστα, τόσο ανούσια, που καταντά ανήθικο. Τα περασμένα χρόνια με έχει ενοχλήσει αρκετές φορές το ότι λαμβάνω μέρος σε αυτό. Αλλά συνεχίζω γιατί δεν έχω κάτι άλλο να κάνω. Και θα ήταν ψέμα να πω ότι είναι μόνο έτσι. Μου αρέσει η δουελιά μου σε μεγάλο βαθμό. Παρόλα αυτά, τώρα που φοβάμαι για το μέλλον, νιώθω σε ένα βαθμό άχρηστος.

Τι έχω να προσφέρω στο σύνολο? Στον μέσο άνθρωπο, στον γείτονα μου? Στον συνάνθρωπο μου? Όλη μου η γνώση , όλη μου η εξειδίκευση έχει να κάνει με τα ...λούσα! Με τα σκάφη. Σε ένα πιθανό αυριανό κόσμο, πολύ διαφορετικό από τον σημερινό, θα πρέπει να αναθεωρήσω πολλά...

Και αυτό ισχύει για τους περισσότερους από μας.

Μια και το ιντερνετ έχει γίνει τόσο μέρος της ζωής μας (απόδειξη αυτό το blog και εκατομμύρια άλλα...) έψαξα κι εγώ να βρω πληροφορίες σχετικά με την παγκόσμια κρίση. Βρήκα βέβαια πολλά αλλά δεν έλαβα και καμιά επιφοίτηση του Αγίου (Web) Πνεύματος...

Βασικά ο καθένας κολλημένος με τα δικά του, άλλοι συνιστούν την αγορά χρυσού, άλλλοι την αγορά γης κάπου απόμερα για καλλιέργεια και επιβίωση, άλλοι την αγορά όπλων και πυρομαχικών και φαγητού σε κονσέρβες...

Μια καλή συμβουλή που βρήκα (για την περίπτωση βέβαια που όλα θα πάρουν σχήμα αχλαδιού- άλλη μια καταπληκτική αγγλική έκφραση ) είναι να έχουμε ένα καλό δίκτυο φίλων με τους οποίους μπορούμε να αλληλουποστηριχτούμε και αλληλοβοηθηθούμε. Έχει μια λογική. Σε μια πιθανή αυριανή κοινωνία χωρίς τόσο εκτεταμένο τεχνολογικό υποβάθρο και ίσως χωρίς κυβέρνηση (τολμώ να πω!) θα υπάρξει σίγουρα μια επιστροφή στις μικρές, δεμένες κοινωνικές ομάδες.




Ως επιχειρηματίας εύχομαι η κρίση να καταλαγιάσει. Εύχομαι οι άνθρωποι να μπορέσουν να ξεχάσουν τις ανησυχίες τους και να συνεχίσουν να σπαταλάνε τα χρήματα τους σε βλακείες. Για να μπορέσω να συνεχίσω να κάνω κι εγώ το ίδιο. Να συνεχίσουμε όλοι μαζί να μολύνουμε το περιβάλλον με όλα αυτά τα πλαστικά, χημικά ηλεκτρονικά και ρυπογόνα που έχουμε επινοήσει ώστε να εξαγοράσουμε το κενό μας (που λέει και η Άλκηστη)

Σαν άνθρωπος όμως ελπίζω να συνεχιστεί η κρίση, και να φτάσει μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Να τα αναθεωρήσουμε όλα. Να ξημερώσει μια μέρα ένας διαφορετικός καλύτερος, ΠΙΟ ΑΠΛΟΣ κόσμος να τον χαρούν τα παδιά μας και τα εγγόνια μας. Ίσως τότε αισθανθούμε το κενό μας να γεμίζει με την αίσθηση ότι κάτι καταφέραμε τελικά.


Και κάτι ακόμα. Από τότε που ξεκίνησε η κρίση, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο, όλοι ανησυχούμε για το τι θα μας φέρει το αύριο. Για άλλους σημαίνει ότι δεν θα μπορέσουν να πάρουν την Cayenne και για άλλους ότι θα πουλήσουν και το Lada. Για το 95% του πλυθησμού της γης όμως δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Αυτοί δεν έχουν τίποτα, δεν ξέρουν καν αν θα έχουν νερό να πιούν αύριο. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι.

Απλά μια σκέψη...

Κυριακή, Μαρτίου 15, 2009

2000 χειμωνιάτικα χλμ. με λίγο Violent Femmes στη μέση... Νο3(παράρτημαααα!!!)

Ξέχασα μια μικρή ιστορία, μέρος του προηγούμενου επεισόδιου...

Είμαι καθoδόν για Ιωάννινα και πεινάω. Γουργουρίζει το στομάχι μιλάμε... Έχουν προηγηθεί και κάτι απίστευτοι Θεσσαλονικιοι γύροι το προηγούμενο βράδυ, που ως γνωστόν εντείνουν την πείνα της επομένης...

Ψάχνω απεγνωσμένα για εστιατόριο, ταβέρνα... Κάπου μετά από την Κοζάνη και πριν τα Γρεβενά, βλέπω το επιθυμητόν. Παρκάρω στο μεγάλο και άδειο πάρκιν και μπαίνω μέσα. Οικογενειακή ταβέρνα, φέρνει σε αίθουσα, με πληθώρα στρωμένων τραπεζιών και χωριστό παταράκι με τζάκι αναμμένο. Κάνει κρύο έξω οπότε πάω κατευθείαν στο τζάκι δίπλα και κάθομαι. Μια σαλάτα, μπιφτέκια και πατάτες. Μπύρα. Το φαί έρχεται γρήγορα. Προπορεύεται η υπέροχη μυρωδιά του. Την ίδια στιγμή 2 λεωφορεία παρκάρουν και αδειάζουν κόσμο. Εισρέουν όλοι στο μαγαζί, μαυροφορεμένοι και κατηφείς. Η χήρα και τα παιδιά κάθονται σε κεντρικό τραπέζι και γύρω οι λοιποί συγγενείς και φίλοι. Μαζί και ο παπάς. Καμιά εκατοστή άτομα όλοι μαζί. Πρέπει να ήταν σημαίνων πρόσωπο ο εκλειπών.

Τρώω παρατηρώντας φάτσες. Τους σερβίρουν τους σχετικούς καφεδες και κόλυβα. Θέλω να πάω τουαλέτα. Περιμένω την κατάλληλη στιγμή η οποία είναι ολοφάνερο ότι έχει περάσει και δεν πρόκειται να επιστρέψει...

Κάποια στιγμή δεν αντέχω άλλο και σηκώνομαι. Το θρόισμα του cordura παντελονιού μου φαίνεται γελοία δυνατό μέσα στην σιωπηλή αίθουσα. Και η τουαλέτα καταφύγιο... Βγαίνοντας νομίζω πως όλοι με κοιτούν...

Πληρώνω και φεύγω. άλλη μια σουρρεαλιστική στιγμή προστέθηκε στον κατάλογο...

Μωρό μου καληνύχτα, σαν κι εσένα καμιά...

Σάββατο, Μαρτίου 14, 2009

2000 χειμωνιάτικα χλμ. με λίγο Violent Femmes στη μέση... Νο3

Ταριάζει κάπως το τρίτο και τελευταίο επεισόδιο να γραφτεί τώρα που βρίσκομαι στην πόλη από όπου και ξεκινά!

Βρίσκομαι στην συναυλία των Violent Femmes στη Θεσσαλονίκη τον Φεβρουάριο του 2006. Ομολογώ είχα να τους ακούσω καιρό, αλλά μου ήταν τόσο γνώριμος ο ήχος , τόσο ευχάριστος. Ανακαλύπτω πως ξέρω περισσότερα τραγούδια τους από όσο νόμιζα και μου αρέσουν πολύ.

Είμαι μόνος εδώ κατά καποιο τρόπο, αλλά όχι για πολύ. Να'ναι καλά οι διπλανοί μου.

Οι Violent Femmes μας φτιάχνουν όλους παίζοντας ένα τραγούδι με στίχο ελληνικό, και ένα cover των Πυξ Λαξ!!!

Αργότερα το βράδυ έχουμε μοτοσυκλετιστική αναπόληση με τον Πόντιο. Την επομένη το πρωί, ξεκινώ για Ιωάννινα, όπου βρίσκεται η μέλλουσα γυναίκα μου και μητέρα του παιδιού μου, αλλά εγώ δεν το ξέρω ακόμα και έτσι δεν σταματάω και συνεχίζω για Πρέβεζα... Ωραία διαδρομή όμως!

Τα φέρρυ έχουν απεργία και δεν μπορώ να γυρίσω στο νησί. Μένω Πρέβεζα, κοιμάμαι σε ένα φιλικό καναπέ με ένα psycho bull terrier να με παραφυλάει. Από το διπλανό δωμάτιο ακούω τον ήχο δυό φίλων που κάνουν έρωτα. Τρία χρόνια αργότερα η μια από τους δύο δεν θα υπάρχει πια αλλά ούτε αυτό το ξέρω... Θα άλλαζε κάτι? Μπα...


Αυτό που ξέρω είναι ότι κάτι πάει στραβά στη ζωή μου. Κάνω πως δεν ξέρω τι, αλλά μερικούς μήνες αργότερα θα αναγκαστώ να το αντιμετωπίσω. Κάθε εμπόδιο για καλό.

Φεύγω από Πρέβεζα και πάω Σαγιάδα. Εκεί αφήνω το V-Strom πίσω από μια ταbέρνα και γυρνω με ταχύπλοο στο νησί. 2000 χιλιόμετρα χειμωνιάτικα σε 4 μέρες. Αισθάνομαι την μηχανή προέκταση του εαυτού μου περισσότερο από ποτέ. Για μια ακόμη φορά το ταξίδι ήταν φυγή και γυρισμός μαζί...

Δευτέρα, Μαρτίου 02, 2009

Return of the Jedi...

Λοιπόν, αν ενδιαφέρεται κανείς δλδ, όχι δεν έπαθα τίποτα. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου μεταξύ καθημερινών προβλημάτων, web detox και προβλημάτων με την παροχή web access μας.
Μετά από 10 μέρες δέησε ο ΟΤΕ να μας στείλει τεχνικό ο οποίος και μας αντικατέστησε το router ,μάλλον αφιλοκερδώς. (για την ακρίβεια είπε, "θα το κανονίσω εγώ...") Τεσπα να ναι καλά το παιδί, δεν μπορούσε 'όμως να κάνει και μια αναβάθμιση το laptop μου? Αν και κατάφερα την πρώτη μέρα μια σύνδεση wifi δεν το ξανακατάφερα και αναγκάστηκα να συνδεθώ "καλωδιακά".

Η κατάσταση εδώ (στο νησί) όπως την αφήσαμε εδώ και λίγο καιρό. Το νοσοκομείο φαίνεται να προχωράει κάπως πιο γρήγορα, τουλάχιστον γίνονται πολλές εργασίες στον περιβάλλοντα χώρο. Οπότε φαίνεται και το κτίριο πια!

Πολλά φανάρια δεν λειτουργούν, βροχές είχαμε πολλές βέβαια οπότε μάλλον αυτό φταίει...
Για την ακρίβεια οι βροχές μας έχουν τσακίσει. Την περασμένη εβδομάδα που είχε κυρίως ήλιο, ήταν η πρώτη βδομάδα με ήλιο από τον Νοέμβριο μάλλον. Επιτέλους είδαμε και μερικά χαμόγελα... Η οικονομική κρίση χτυπά ήδη τις πόρτες μας. Πολλά ταξιδιωτικά γραφεία καθυστερούν το άνοιγμα τους, απολύσεις έχουν ήδη αρχίσει (ΔΕΝ εξαιρούνται οι παρόντες) και στον δικό μου χώρο εργασίας βλέπουμε μειώσεις σε σύγκριση με πέρσι από 20 έως 40 η και 50%!

Ειλικρινά αναρωτιέμαι που θα πάει όλο αυτό. Το σίγουρο είναι πως είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να αναθεωρήσουμε τους τρόπους που λειτουργούσαμε ως τώρα ειδικά βέβαια όσον αφορά τα οικονομικά μας. Αλλά και τη ζωή μας και τις προτεραιότητες μας...


Σήμερα , Καθαρά Δευτέρα, τη βγάλαμε σπίτι, λόγω βροχής, καταρρακτώδους σε φάσεις. Έφτιαξα ντολμαδάκια για πρώτη φορά και λαγάνες. Οπτικά τις πέτυχα τις λαγάνες αλλά δεν κατάφερα να κολλήσει το σουσάμι πάνω τους... Τα ντολμαδάκια ήθελαν περισσότερο βράσιμο και μυρωδικά. Την επόμενη φορά θα τα καταφέρω καλύτερα.

Το μεγάλο νέο της ημέρας?


Περπάτησε ο γιός μου!!!!!


Αυτά για σήμερα, ελπίζω περισσότερα σύντομα...

Papapete

Τρίτη, Φεβρουαρίου 03, 2009

Το κορμί πονάει...

Όχι δεν πρόκειται για άλλη μια κλάψα εκ μέρους μου...

Απλά έκανα ολίγο "σπορ" εχτές και τώρα πονάνε και κάποια κοκκαλάκια που δεν ήξερα καν πως υπάρχουν... αααχχχχ... γέρασα... γμτ μου!! Αλλά άξιζε.

Διευκρινίζω.

Μικρός πρόλογος τύπου "ο δεινόσαυρος" θα προσπαθήσω να μην ξεφύγω πολύ από το θέμα...

Εδώ και μερικούς μήνες ο Σπύρος, ο Πάνος και ο Αλεξάνδρος αγόρασαν από κοινού ένα σκάφος τύπου Beneteau 25 (αγωνιστικό, γνωστό και ως Platu 25) Σχεδιαστής ο Bruce Farr, ένας από τους πιο επιφανείς στον χώρο. Προ ενός μηνός ζήλεψε και ο ΝΑΟΚ και πήραν κι αυτοί ένα. Και την άλλη εβδομάδα με το καλό θα πάω να φέρω κι ένα από Θεσσαλονίκη για τον ΙΟΚ...

Εχτές λοιπόν για να γυρίσω στο θέμα, βγήκαμε με το 25άρι και λάβαμε μέρος σε έναν αγώνα "Κολοπίμπιρι". (όσοι επιθυμούν επεξήγηση του ονόματος να σχολιάσουν...)

Φύσαγε γύρω στα 20-25 μίλια αέρα (5-6 μποφώρ για τους αμύητους) Η ιστιοπλοία κατέστη άκρως αθλητική! Τακ, γρήγορες κινήσεις, μπαλόνια, broach χαμός!! Είχα πολύ καιρό να κάνω τέτοιου είδους sailing. Και σήμερα αισθάνομαι σαν να έχω φάει ξύλο...

επειδή δεν υπήρχε κάμερα, αλλά ούτε και η δυνατότητα να την κρατούσα χωρίς να βραχεί, έψαξα long and hard στο youtube και βρήκα βιντεάκια από ίδιο σκάφος σε παρόμοιες συνθήκες.

Enjoy!! I did....







ειδικά τα πρώτα δύο βιντεάκια ήταν ακριβώς με τις ίδιες συνθήκες!

και έτσι για να "ψηνόμαστε" δείτε κι αυτό. άλλος τύπος σκάφους το Melges 24 πραγματικά πετάει!!!



Αυτά για σήμερα!!

Πέμπτη, Ιανουαρίου 29, 2009

Ελλάδα = καμμένο χαρτί!

Ξέρω πως πάνω από όλα θα στεναχωρήσω τους ξενιτεμένους φίλους μου, που τόσο επιθυμούν να γυρίσουν στην πατρίδα. Μα η αλήθεια είναι αυτή. Η χώρα που λατρεύουνε, η πατρίδα μας είναι ένα "καμμένο χαρτί"...

Την τελευταία εβδομάδα έχουμε και πάλι το πρόβλημα με τα σκουπίδια εδώ στο νησί. Οι κάδοι παντού γεμάτοι, και ο κόσμος συνεχίζει να αφήνει τις σακκούλες του, μικρές και μεγάλες, πάνω η δίπλα στα άλλα, όπου μπορούν. Ο ΧΥΤΑ Τεμπλονίου αποκλεισμένος από τους κάτοικους. Εικόνες τραγικές. Ένα βουνό από σκουπίδια (αλήθεια θυμάστε τις κατολισθήσεις σκουπιδιών στη Βραζιλία...) ένα πρησμένο από τα αέρια ψόφιο γουρούνι, παντού λαμαρίνες, σκουπίδια και πλαστικά. Μια φωτιά καίει κάπου από το 2007. Κάθε πρωί κατά τις 4, ειδικά το καλοκαίρι, μας έρχεται και μας η μπόχα, κι ας ζούμε χιλιόμετρα μακριά.

Τι καταλαβαίνουμε? Ότι δεν ενδιαφέρεται κανείς. Οι υπεύθυνοι κοιμούνται ήσυχοι. Και οι πολίτες? Από τη στιγμή που καταφέρνουν να στοιβάξουν μια σακκούλα ακόμα πάνω στον κάδο, το πρόβλημα φαίνεται να τελειώνει και για αυτούς.

Όλα αυτά είναι απλώς μια ακόμη αισχρή εικόνα ανάμεσα στις πολλές που βλέπουμε αυτοί που ζούμε εδώ και μαρτυρά πως η μεγάλη πλειοψηφία κοιμάται και δεν ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει παραπέρα η τι θα συμβεί αργότερα.

Θα έπρεπε να μαζευτούμε όλοι με τα αμάξια μας να πάμε να αδειάσουμε τα σκουπίδια μας στην Νομαρχία...

Τρίτη, Ιανουαρίου 20, 2009

Death is not the end....

Δυστυχώς το τραγουδάκι το είχα ήδη βάλει σε προηγούμενη ανάρτηση... και δε λέει να το ξαναβάλω. Θα βρω άλλο. Το σύμπαν συνωμότησε και ο θάνατος μας τριγυρνά αυτόν τον καιρό. Έφυγαν η Kate, ο παππούς, ο Θοδωρής, ο Τζίμης, ο James, καπάκι και η Καίτη σε φρικτές συνθήκες. Την τελευταία δεν την ήξερα προσωπικά, αλλά όμως ήμουν εκεί όταν συνέβη... Την Κυριακή ήταν η κηδεία και εγώ πήγα στο μνημόσυνο της Kate στην Πρέβεζα. Συγχωρούμαι λοιπόν που σκέφτομαι τον θάνατο συνέχεια?

Κάπου σε κάποια προηγούμενη ανάρτηση είχα αναφερθεί σε κάτι που διάβασα σχετικά με μια near death experience. Κάποιος πέθανε (τον χτύπησε κεραυνός) και κατάφεραν να τον επαναφέρουν. Αυτός όμως ένιωθε τόσο καλά, τόσο γαλήνια, που ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να γυρίσει.Αλλά τελικά δεν ήταν στο χέρι του, και έζησε. Η περιγραφή του συμβάντος από τον ίδιο, ήταν τόσο πειστική που με έκανε να νιώσω πολύ καλύτερα για το θέμα. Είχε αυτό που λέμε πειθώ, conviction και με έπεισε. Και νιώθω πως φοβάμαι τον θάνατο κατιτίς λιγότερο.

Αλλά έχουμε και το θέμα του βίαιου θάνατου. Βρέθηκα μπροστά σε έναν τέτοιο. Η εικόνα ενός εμφανώς άψυχου σώματος, εμφανώς επειδή στην θέση που βρισκόταν δεν ήταν δυνατόν να ζει, είναι σοκαριστική. Πέραν της όποιας φρίκης, αυτό που μου φάνηκε χειρότερο ήταν η οριστικότητα αυτού που βλέπεις. Δεν υπάρχει γυρισμός, δεν υπάρχει ελπίδα, δεν θα υπάρξουν επίμονες προσπάθειες να επαναφέρουν στην ζωή. Γιατί η κατάσταση είναι πέρα από αυτά. Γιατί αυτός ο άνθρωπος που περνούσε τον δρόμο πηγαίνοντας στη δουλειά του, από μια ατυχία, μια απροσεξία και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είναι πια απολύτως νεκρός. Ομολογώ πως αυτός ο θάνατος με φοβίζει. Αν μη τι άλλο για τον πόνο που προκαλεί στους εναπομείναντες ζωντανούς.

Την Κυριακή λοιπόν πήγα και σε ένα μνημόσυνο, στην Πρέβεζα. Ήταν της φίλης μου της Kate που πέθανε από καρκίνο τον νοέμβριο. Όπως έζησε η Kate, σεμνά, έτσι ακριβώς ήταν και στον θάνατο. Ανταλλάξαμε μερικά mail πριν πεθάνει όπου προσπάθησα να την κάνω να νιώσει κάπως καλύτερα. Δεν ήξερα τι να πω αλλά κάτι κατάφερα από ότι μου είπε. Στο μνημόσυνο μετά από την απλή τελετή στο εκκλησάκι, πηγαμε να τα πιούμε στην διπλανή ταβερνούλα. Η Kate, εν ζωή, τις γούσταρε τις μπυρίτσες της, και μεις πιστεύω την τιμήσαμε δεόντως. Είχαμε στο τραπέζι μια φωτογραφία της και μας κοιτούσε που μιλούσαμε και πίναμε. Υπήρχε συγκίνηση αλλά και καλή διάθεση. Ήταν όμορφα και αν μας έβλεπε από καπου πιστεύω να ήταν ευχαριστημένη.

Ακολουθεί ένα τραγουδάκι του καταπληκτικού Elton John. Λέγεται " I think i'm gonna kill myself" και προς θεού δεν υποννοώ κάτι!!! Απλά είναι σχετικό. Δώστε βάση στον percussionίστα ο οποίος παίζει το ντέφι λές και είναι η αποστολή του από το θεό στη γη. Το κομμάτι είναι του 1972, και το βρήκα σε μια λίστα των 7 πιο χαρούμενων τραγουδιών σχετικά με τον θάνατο.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 16, 2009

Χωρίς τίτλο

Ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, σήμερα, ενός φρικιαστικού δυστυχήματος. Ένα φορτηγό έριξε κάτω και πάτησε μια 45χρονη μητέρα 2 παιδιών. Εγώ ήμουν πάνω στη μηχανή, περιμένοντας στο διπλανό φανάρι... Άκουσα τους περαστικούς που φώναζαν στον οδηγό να σταματήσει, και γύρισα να δω τι γινόταν. Το, μάλλον άψυχο ήδη, κορμί της γυναικας ήταν κάτω από το φορτηγό, και εκεί που έπρεπε να είναι το κεφάλι της ήταν η ρόδα του φορτηγού.
Άκουσα ύστερα, από άλλους, ότι η γυναίκα πήγε να περάσει με κόκκινο. Ο φορτηγατζής σαφώς δεν την είδε. Είχε πολύ κόσμο, και στην επόμενη ώρα, όσο ήμουν στην πόλη, έβλεπα παντού πρόσωπα χλωμά, παγωμένα... Οι αυτοπτες μάρτυρες ήταν πολλοί.
Δέν θα μπω σε άλλες λεπτομέρειες. Είναι μια εικόνα που ξέρω ότι θα δυσκολευτώ να βγάλω από το μυαλό μου. Κι όμως δεν μπορώ να μην σκεφτώ, οτι κάπου στον κόσμο, όπως για παράδειγμα στη Γάζα, οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα του βίαιου θάνατου, και δη των οικείων τους, καθημερινά. Και μεις κάνουμε γκρουπ στο facebook, φωνάζουμε από τα blog μας, στέλνουμε mail, κλπ. Ουσία όμως μηδέν. Το "φορτηγό" τσουλάει μερικά μέτρα, δεν το σταματάει κανείς έγκαιρα και σκορπά τον θάνατο...
Πότε θα μαζέψουμε το κουράγιο να κάνουμε όντως κάτι? όταν είναι πολύ αργά?

"How many deaths will it take till we know,
that too many people have died..."

Κυριακή, Ιανουαρίου 11, 2009

kings of the road....

Τους βλέπω μπροστά μου στο φανάρι. Το όχημα Α και το όχημα Β. Εγώ βρίσκομαι πάνω στο όχημα Γ... Το φανάρι κόκκινο, αλλά τα αίματα ξαναμμένα. Βλέπω το όχημα Α που κάνει πρώτο την κίνηση, προχωρώντας αργά αλλά απειλητικά προς τις άσπρες γραμμές της... διάβασης. Το όχημα Β μασάει και προχωράει λίγο κι αυτό. Εγώ κρατώ τη θέση μου. Τα 100 μου άλογα θα μου επιτρέψουν να τους περάσω σφήνα, χωρίς να παιδευτώ... οι θεατές μας, ένας αδέσποτος σκύλος και ένας ανάπηρος ζητιάνος φαναριών με πατερίτσες, παρακολουθούν με αγωνία. Η έτσι θα θέλαμε να πιστεύουμε...
Το κόκκινο σβήνει, το πράσινο ανάβει, και με έναν επιδέξιο συνδυασμό γκαζιού και συμπλέκτη, το όχημα Α ξεχύνεται μπροστά με καμιά 15 χαω. Το όχημα Β ακολουθεί, στην αριστερή λωρίδα με καμιά 10αριά ΧΑΩ... Και εγώ ,with a twist of the wrist, περνώ ανάμεσα τους και χάνομαι. Άλλη μια εκκίνηση, άλλη μια στιγμή δόξας...
Είμαστε ελληνάρες οδηγοί και γουστάρουμε κόντρα, κυριακή μεσημέρι, κάτω από τον λαμπερό χειμωνιάτικο ήλιο.




Τους βλέπω τώρα στον καθρέφτη μου, εκεί πίσω, ο καθένας στη μεριά του, να κινούνται νωχελικά , μπλοκάροντας την κυκλοφορία. Μπροστά μου ένας ξένοιαστος καβαλλάρης σαν και μένα βγαίνει ανάποδα από έναν μονόδρομο και στρίβει μροστά μου, προκeιμενου να μην περιμένει στο φανάρι, όπως όλοι οι άλλοι μαλάκες.Τον αποφεύγω οριακά και του χαμογελώ. Δεν υπάρχει παρεξήγηση γιατί ξέρω πως είναι κι αυτός μια ελληνάρα οδηγός, σαν κι εμένα, και για μας τους ελληνάρες όλα επιτρέπονται...

Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς, και η πόλη γεμάτη κόσμο. Έχουμε κατέβει για ψώνια τελευταίας στιγμής, συν γυναιξεί και τέκνων, κομπλέ με μωρό και καρότσι. Η πόλη μας είναι λίγο άβολη για αυτά τα καροτσάκια, πόσο μάλλον για τους ανάπηρους. αλλά δεν βαριέσαι... Ποιός τους είπε να θέλουν να βγαίνουν και βόλτα. ας κάτσουν σπίτι τους. Στη διάβαση μπροστά μας, βρίσκουμε παρκαρισμένο ένα Lancia Ypsilon ακριβώς πάνω στη διάβαση (σε κρεμ, πολύ όμορφο...) Δεν μπορούμε να περάσομυε από πουθενά, μια και ο δήμος διάλεξε να βάλει σε αυτή τη γωνία και φανάρι, και κάδο αποριιμάτων, μπλοκάροντας το πέρασμα... Γυρνάμε λοιπόν πίσω στο προηγούμενο φανάρι και περνάμε από κει. Δεν βλαστημάω γιατί καταλαβαίνω πως κι αυτός ο κακομοίρης δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς... Μια ελληνάρα οδηγός είναι κι αυτός, ποιός ξέρει πόσην ώρα γυρνούσε και δεν έβρισκε να παρκάρει!

αφιερωμένο στους απανταχού ελληνάρες οδηγούς μαζί με μια ευχή. είθε όλα τα φανάρια που βρίσκεται μπροστά σας να είναι πορτοκαλί!

Σάββατο, Ιανουαρίου 03, 2009

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο χίτλερ!

Με κίνδυνο να ακουστώ σαν βαρεμένος συνωμοσιολόγος, πρέπει να πω πως αυτά που συμβαίνουν στη Γάζα αυτές τις μέρες είναι ίσως ένα από τα τελευταία στάδια στο σχέδιο των σιωνιστών. Άκουγα για αυτούς και νόμιζα ότι πρόκειται για απλές συνομωσιολογίες, αλλά το έψαξα λίγο παραπάνω και ανακάλυψα πως είναι πραγματικότητα...

Για όσους ενδιαφέρονται, οι σιωνιστές, είναι ένα κίνημα εθνικιστών Εβραίων, που έχουν βάλει τον στόχο της δημιουργίας ενός Εβραικού έθνους πάνω από αυτά που τους διδάσκει η θρησκεία τους. Σαν εθνικιστές βέβαια που είναι έχουν καταλήξει να συμπεριφέρονται όπως όλοι οι αντίστοιχοι τους, και χειρότερα. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως απολαμβάνουν της υποστήριξης των περισσοτέρων κέντρων εξουσίας πολιτικής και οικονομικής.

για περισσότερα διαβάστε:

http://www.jewsnotzionists.org/
http://www.nkusa.org/
http://www.jewsagainstzionism.com/
http://www.savethemales.ca/091202.html
http://www.israelversusjudaism.org/

Παρασκευή, Ιανουαρίου 02, 2009

I've got a silver machine....

Δεν έγραψα κάτι να αποχαιρετίσω το 2008. Και δεν έχω και κάποια ιδιαίτερη διάθεση να καλωσορίσω το 2009... Αυτές οι γιορτές είχαν κάτι το λυπηρό γενικότερα. Κάποιες προσωπικές απώλειες, σε συγγενικό αλλά και φιλικό επίπεδο, ο θανάτος (δολοφονία - μην το ξεχνάμε) του Αλέξη, η απτή πια οικονομική κρίση, οι επιθέσεις των Ισραηλινών στη Γάζα, συνομώτησαν να μην έχουν αυτές οι γιορτές κάτι το ιδιαίτερο να χαρούμε.

Το 2008 σαν χρονιά, είχε όμως και τα θετικά του. Για μένα άρχισε με τη γέννηση του 3ου μου παιδιού, του Χριστόφορου. Προσπαθώ τώρα να σκεφτώ κάτι άλλο το συνταρακτικό και το μόνο που μου έρχεται είναι η εκλογή του Ομπάμα στις ΗΠΑ... χαχαχα! Οκ ίσως ποιός ξέρει, να είναι κάτι θετικό. Δεν μπορούμε να ξέρουμε ακόμα... άλλο γεγονός της χρονιάς, ήταν ο 4ος γάμος του πατέρα μου...

Κατά τα άλλα ήταν και η χρονιά που έγινα blogger. τις προάλλες συνάντησα έναν φίλο στο δρόμο και μου είπε πως το διαβάζει!! Τι χαρά.

Έχω λοιπόν και μια ανακοίνωση σχετική. Οταν ξεκίνησα το blogging, δεν είχα κάτι το ιδιαίτερο στο μυαλό μου πέρα από το να επικοινωνήσω με κάποιες ιδέες και σκέψεις, με αυτό τον βολικό ομολογουμένως, τρόπο. Εδώ και καιρό, σκέφτομαι να γράψω κάτι σχετικό με τον μεγάλο μου έρωτα, και επειδή ξέρω πως έχω πολλά να πω για αυτόν, δεν ήθελα να τα ανακατέψω με αυτά του ήδη υπάρχοντος blog. Ξεκίνησα λοιπόν ένα blog ακόμα, το DJ Papapete's Magical Musical Time Machine, με σκοπό οι αναρτήσεις του να έχουν να κάνουν μόνο με τη μουσική... Τη μουσική που τόσο αγαπώ, που τόσο μεγάλο ρόλο έχει παίξει στη ζωή μου. Μια ζωή γεμάτη μουσική!!

Όσοι πιστοί λοιπόν προσέλθετε... Σας περιμένω και εκεί. Θέλω να δω σχόλια! Και να μοιραστούμε εμπειρίες από live η μουσικά νέα!

Ένα τελευταίο που ήθελα να σας θέσω περισσότερο ως ερώτηση, ειδικά σε εσάς τους fellow bloggers εκεί έξω.

Καθόμαστε (και καθόσαστε...) και γράφουμε με τις ώρες, το μακρύ μας και το κοντό μας, μερικοί με οίστρο και ιδιαίτερο ταλέντο, μέρα πάρα μέρα καμιά φορά, κείμενα. Αυτά που γράφετε τα κάνετε backup? Η τα γράφετε πρώτα κάπου και μετά κάνετε copy paste? Γιατί αναρωτιόμουν τι θα γινουν όλα αυτά τα μαργαριτάρια αν "πέσει το σύστημα"? Η αν ο blogger η όλοι αυτοί οι παροχοι δικτυακού χώρου, αποφασίσουν να πάψουν να παρέχουν χώρο?

δεν ξέρω, μια σκέψη έκανα. Περιμένω απαντήσεις. Εγώ πάντως δεν κρατάω αρχείο των αναρτήσεων μου. Και δεν θέλω κακίες του στυλ "δεν υπάρχει λόγος να κρατάς, ..."

Και...

Λοιπόν εγώ θυμάμαι πιο μικρός, ένα από αυτά που λαχταρούσα για τις γιορτές, ηταν να δω τα βιντεάκια με την ανασκόπηση από τα αστεία των σπορ, γιαυτό και σας παραθέτω ένα ανάλογο!!




αντε γειά...