Ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, σήμερα, ενός φρικιαστικού δυστυχήματος. Ένα φορτηγό έριξε κάτω και πάτησε μια 45χρονη μητέρα 2 παιδιών. Εγώ ήμουν πάνω στη μηχανή, περιμένοντας στο διπλανό φανάρι... Άκουσα τους περαστικούς που φώναζαν στον οδηγό να σταματήσει, και γύρισα να δω τι γινόταν. Το, μάλλον άψυχο ήδη, κορμί της γυναικας ήταν κάτω από το φορτηγό, και εκεί που έπρεπε να είναι το κεφάλι της ήταν η ρόδα του φορτηγού.
Άκουσα ύστερα, από άλλους, ότι η γυναίκα πήγε να περάσει με κόκκινο. Ο φορτηγατζής σαφώς δεν την είδε. Είχε πολύ κόσμο, και στην επόμενη ώρα, όσο ήμουν στην πόλη, έβλεπα παντού πρόσωπα χλωμά, παγωμένα... Οι αυτοπτες μάρτυρες ήταν πολλοί.
Δέν θα μπω σε άλλες λεπτομέρειες. Είναι μια εικόνα που ξέρω ότι θα δυσκολευτώ να βγάλω από το μυαλό μου. Κι όμως δεν μπορώ να μην σκεφτώ, οτι κάπου στον κόσμο, όπως για παράδειγμα στη Γάζα, οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα του βίαιου θάνατου, και δη των οικείων τους, καθημερινά. Και μεις κάνουμε γκρουπ στο facebook, φωνάζουμε από τα blog μας, στέλνουμε mail, κλπ. Ουσία όμως μηδέν. Το "φορτηγό" τσουλάει μερικά μέτρα, δεν το σταματάει κανείς έγκαιρα και σκορπά τον θάνατο...
Πότε θα μαζέψουμε το κουράγιο να κάνουμε όντως κάτι? όταν είναι πολύ αργά?
"How many deaths will it take till we know,
that too many people have died..."
Θεέ μου, τι φρίκη!!!...
ΑπάντησηΔιαγραφή...