Τους βλέπω μπροστά μου στο φανάρι. Το όχημα Α και το όχημα Β. Εγώ βρίσκομαι πάνω στο όχημα Γ... Το φανάρι κόκκινο, αλλά τα αίματα ξαναμμένα. Βλέπω το όχημα Α που κάνει πρώτο την κίνηση, προχωρώντας αργά αλλά απειλητικά προς τις άσπρες γραμμές της... διάβασης. Το όχημα Β μασάει και προχωράει λίγο κι αυτό. Εγώ κρατώ τη θέση μου. Τα 100 μου άλογα θα μου επιτρέψουν να τους περάσω σφήνα, χωρίς να παιδευτώ... οι θεατές μας, ένας αδέσποτος σκύλος και ένας ανάπηρος ζητιάνος φαναριών με πατερίτσες, παρακολουθούν με αγωνία. Η έτσι θα θέλαμε να πιστεύουμε...
Το κόκκινο σβήνει, το πράσινο ανάβει, και με έναν επιδέξιο συνδυασμό γκαζιού και συμπλέκτη, το όχημα Α ξεχύνεται μπροστά με καμιά 15 χαω. Το όχημα Β ακολουθεί, στην αριστερή λωρίδα με καμιά 10αριά ΧΑΩ... Και εγώ ,with a twist of the wrist, περνώ ανάμεσα τους και χάνομαι. Άλλη μια εκκίνηση, άλλη μια στιγμή δόξας...
Είμαστε ελληνάρες οδηγοί και γουστάρουμε κόντρα, κυριακή μεσημέρι, κάτω από τον λαμπερό χειμωνιάτικο ήλιο.
Τους βλέπω τώρα στον καθρέφτη μου, εκεί πίσω, ο καθένας στη μεριά του, να κινούνται νωχελικά , μπλοκάροντας την κυκλοφορία. Μπροστά μου ένας ξένοιαστος καβαλλάρης σαν και μένα βγαίνει ανάποδα από έναν μονόδρομο και στρίβει μροστά μου, προκeιμενου να μην περιμένει στο φανάρι, όπως όλοι οι άλλοι μαλάκες.Τον αποφεύγω οριακά και του χαμογελώ. Δεν υπάρχει παρεξήγηση γιατί ξέρω πως είναι κι αυτός μια ελληνάρα οδηγός, σαν κι εμένα, και για μας τους ελληνάρες όλα επιτρέπονται...
Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς, και η πόλη γεμάτη κόσμο. Έχουμε κατέβει για ψώνια τελευταίας στιγμής, συν γυναιξεί και τέκνων, κομπλέ με μωρό και καρότσι. Η πόλη μας είναι λίγο άβολη για αυτά τα καροτσάκια, πόσο μάλλον για τους ανάπηρους. αλλά δεν βαριέσαι... Ποιός τους είπε να θέλουν να βγαίνουν και βόλτα. ας κάτσουν σπίτι τους. Στη διάβαση μπροστά μας, βρίσκουμε παρκαρισμένο ένα Lancia Ypsilon ακριβώς πάνω στη διάβαση (σε κρεμ, πολύ όμορφο...) Δεν μπορούμε να περάσομυε από πουθενά, μια και ο δήμος διάλεξε να βάλει σε αυτή τη γωνία και φανάρι, και κάδο αποριιμάτων, μπλοκάροντας το πέρασμα... Γυρνάμε λοιπόν πίσω στο προηγούμενο φανάρι και περνάμε από κει. Δεν βλαστημάω γιατί καταλαβαίνω πως κι αυτός ο κακομοίρης δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς... Μια ελληνάρα οδηγός είναι κι αυτός, ποιός ξέρει πόσην ώρα γυρνούσε και δεν έβρισκε να παρκάρει!
αφιερωμένο στους απανταχού ελληνάρες οδηγούς μαζί με μια ευχή. είθε όλα τα φανάρια που βρίσκεται μπροστά σας να είναι πορτοκαλί!
Προσοχή στα φανάρια και μακριά από τα κράσπεδα! :-)))))
ΑπάντησηΔιαγραφή