Παρασκευή, Νοεμβρίου 16, 2012

Ας γίνουμε η γενιά που δεν περίμενε κανείς.(κλεμμένος τίτλος)

"Ξεσκονίζοντας" κάτι παλιά mail, έπεσα πάνω σε ένα από αυτά που σου στέλνουν οι φίλοι με τις παρουσιάσεις το οποίο είχα λάβει πριν κανα δυο χρόνια. Ένα Powerpoint που παρουσίαζε και αντιπαρέβαλλε σε μορφή κόμιξ, τις ιδέες που είχαν για το τότε, "μέλλον" ο George Orwell και ο Aldous Huxley. Έψαξα και το βρήκα σε εικόνα και σας το παραθέτω εδώ:

Χμμμ...μάλλον δεν διαβάζεται...αν θέλετε να το δείτε, δοκιμάστε μεγέθυνση(Ctrl+) η να το βρείτε στο web...

Υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι ο Huxley είχε περισσότερο δίκιο. Παρόλα αυτά, τώρα που το "οικοδόμημα" των media, της υπερπληροφόρησης και της παραπληροφόρησης δείχνει κάποια σημάδια ρωγμών, η "επιβολή" κάνeι κι αυτή την παρουσία της πιο αισθητή, προκειμένου να μπαλώσει τις τρύπες...

Αναρωτιόμαστε, πολλοί από μας, γιατί δεν έχει γίνει κάτι, γιατί δεν είμαστε στους δρόμους, γιατί δεν αντιδρούν οι άνθρωποι...

Μα γιατί η επιβολή και η "βολή" μεταξύ τους έχουν κάνει καλή δουλειά... κι ο Huxley και ο Orwell μεταξύ τους αφουγκράστηκαν πολύ καλά, με ποιόν τρόπο το σύστημα θα κάνει τη δουλειά του...

Μας πασάρουν κάθε λογής "ευχαρίστηση" προκειμένου να κρατάμε το κεφάλι κάτω, και τα χέρια σταθερά στη μανιβέλα του μαγγανοπήγαδου... κι αν για κάποιο λόγο σηκώσεις κεφάλι, το "γκλομπ" είναι έτοιμο για να στο κατεβάσει πάλι.

Το "γκλομπ" όμως δεν είναι μόνο εκείνο το σκληρό λαστιχένιο που κρατούν οι μπάτσοι. Το "γκλομπ" είναι ο κάθε λογής φόβος που έχουν καταφέρει να ενσταλάξουν στο μυαλό σου, σε κάθε σου κύτταρο και σύναψη, από τότε που ήσουν μικρός, από τότε που γεννήθηκες.



Να μην ξεχωρίσεις, να πας με την αγέλη, να είσαι καλό παιδί, να δείχνεις σεβασμό, να παίξεις το παιχνίδι, να ακολουθείς τους κανόνες, να ρισκάρεις για το χρήμα, όχι για τον άνθρωπο, να θέλεις αυτό που θέλουν όλοι (άντε το πολύ στη δική σου παραλλαγή, αλλά να μην ξεφεύγεις...) Χρήμα, δόξα, σπίτι, αυτοκίνητο, καλύτερο, μεγαλύτερο, περισσότερο...

Πάει καιρός που θέλω να βρω ένα τρόπο να ξεσηκωθώ. Όλα αυτά τα χρόνια, διάβαζα, έψαχνα και κάθε τόσο ανακάλυπτα κάτι που με συγκινούσε κι έλεγα:  "Ναι! Αυτό είναι! Το σημάδι που περίμενα!" μόνο και μόνο για να το ξεχάσω λίγο αργότερα, να το αφήσω να παρασυρθεί στον χείμαρρο της άχρηστης πληροφορίας και των γεγονότων της καθημερινότητας...







Δουλεύω, βγάζω λεφτά, πληρώνω και πάντα χρωστάω, παγιδευμένος σε μια δίνη ενός ατέρμονου πάρε-δώσε, το οποίο μόνο σκοπό έχει την υποστήριξη ενός σάπιου συστήματος και την ισα-ισα επιβίωση μερικών ανθρώπων γύρω μου, όπως της οικογένειας μου και κάποιων άλλων οι οποίοι σε μικρότερο η μεγαλύτερο βαθμό εξαρτώνται και αυτοί από το αν εγώ θα συνεχίσω να παίζω το παιχνίδι, να είμαι το καλολαδωμένο γρανάζι...


Περισσότερο από ποτέ, νιώθω την αδικία. Καλούμαι να πληρώσω κι εγώ το μερίδιο μου σε φόρους και τέλη τα οποία θα πάνε που? Σίγουρα ανταποδοτικότητα δεν υπάρχει... Το να ρωτήσω αν οι φόροι που θα πληρώσω θα βελτιώσουν τη ζωή μου είναι γελοίο. Μήπως των παιδιών μου τουλάχιστον? εξίσου γελοίο. Το θέμα είναι όλοι οι φόροι που έχω πληρώσει ως τώρα βελτίωσαν κάτι στη ζωή μου? Επίσης γελοίο...

Δεν μπορώ να δικαιολογήσω πια να πληρώνω. Ούτε από φόβο. Σε ένα πρόχειρο υπολογισμό που έκανα έχω πληρώσει σχεδόν μισό εκατομμύριο ευρώ σε φόρους και ΦΠΑ τα τελευταία 20 χρόνια. Για ποιό λόγο? Σύνταξη δεν πρόκειται να πάρω ποτέ. Τα παιδιά μου δεν θα σπουδάσουν, γιατί μέχρι τότε δεν θα υπάρχουν σχολές πια. Και από υγεία? Πάλι καλά που μου σηκώνετε. Είναι το μονο τσεκ-απ που έχω την οικονομικη δυνατότητα να κάνω....



Σκέφτηκα πολλές φορές να φύγω. Να πάω σε μια άλλη χώρα, έχω και αγγλική υπηκοότητα, θα ήταν ίσως πιο εύκολο. Αλλά δεν θέλω. Εδώ μεγάλωσα, αδώ αγάπησα, εδώ απέκτησα παιδιά. Εδώ είναι ο τόπος μου. Όχι το έθνος μου, ούτε η πατρίδα μου, ο τόπος μου. Με το συμπάθιο αλλά σημαίες και πατρίδες τα έχω χεσμένα, ειδικά όσο αυτά χρησιμοποιούνται για να μας χωρίζουν και όχι να μας ενώνουν. Εδώ είναι η θάλασσα που με έμαθε μπανιο κι η ιστιοπλοία, εδώ είναι οι παραλίες στις οποίες ξάπλωσα, τα δέντρα κάτω από τα οποία φίλησα και φιλήθηκα, ο ουρανός που με σκέπασε κάποαι καλοκαιρινά βράδια...οι άνθρωποι μου, οι φίλοι μου..



Μας πλάσαραν ένα σωρό τύψεις κι ενοχές, μας έβγαλαν άχρηστους και τεμπέληδες...εμάς που δουλεύαμε μια ζωή, 12-ωρα και 14-ωρα προκειμένου να γίνουμε πετυχημένοι επαγγελματίες, να αποκτήσουμε αυτά που μας έπεισαν ότι χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι, να δώσουμε στα παιδιά μας αυτά που μας έψησαν ότι τους χρειάζονται...

Όλα αυτά που ακούμε και διαβάζουμε, ακόμη κι όλα αυτά που αναμασάμε και προτείνουμε στους φίλους μας  να ασχοληθούν, φοβάμαι μας αποσπούν την προσοχή από την ουσία.

Κι αν περιμένετε από μένα τώρα την ουσία, την πατήσατε...ένας χαμένος είμαι κι εγώ... μαζί με σας...

Απλά δεν αντέχω άλλο.



Αρνούμαι να συνεχίσω έτσι. Αρνούμαι να πληρώνω για να ζουν άχρηστοι εις βάρος μου, πόσο μάλλον για να πλουτίζουν. Αρνούμαι να συνεχίσω να υποστηρίζω ένα σύστημα που προφανώς έχει σκοπό του την εξόντωση μου.

Αρνούμαι να συνεχίσω να αποδέχομαι όλη αυτήν την αδικία. Την φτώχια, την ανεργία, την ανέχεια που επιβάλλουν οι έχοντες στους μη έχοντες, προκειμένου να διατηρηθεί ένα status quo.

Κάποτε λέγαμε υποτιμητικά πως κάποιος δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί.

Το ψωμί... το αγαπάω. Μακάρι να δούλευα για ένα κομμάτι ψωμί. Θα αισθανόμουν πιο τίμιος...



Κάπου διάβασα πρόσφατα μια κουβέντα που μου άρεσε πολύ.

Ας γίνουμε η γενιά που δεν περίμενε κανείς.

Κάποτε μας έλεγαν οι γονείς μας, μας προέτρεπαν να βρούμε μια σταθερή δουλειά, να ενταχθούμε προκειμένου να έχουμε σιγουριά και βεβαιότητα στη ζωή μας. Κι εμείς νέοι τότε σκεφτόμασταν, ενίοτε έβραζε και το αίμα μας κάπως και λέγαμε ναι...την μιζέρια της σιγουριάς και της βεβαιότητας...
Ε λοιπόν τώρα πια αυτό γύρισε ανάποδα κι έγινε η σιγουριά και η βεβαιότητα της μιζέριας...

Μπορεί να περνάω μια ακόμα κρίση μέσης ηλικίας και να θέλω να τα τινάξω όλα στον αέρα...λέτε?

Η μήπως ο κόσμος περνάει κρίση κι εγώ δεν τον αντέχω άλλο?

Όλα εξαρτώνται από τη σκοπιά τελικά?

Ας γίνουμε η γενιά που δεν περίμενε κανείς.

Μ' αρέσει.



Σάββατο, Νοεμβρίου 10, 2012

Ο μικρός μου φασιστάκος...

Ο μικρός μου φασιστάκος ξυπνά κάθε πρωί κι έρχεται στο δωμάτιο. Παλιά απλά έμπαινε ανάμεσα μας, με το έτσι θέλω. Τώρα με επιμονή και υπομονή έχουμε καταφέρει να του μάθουμε λίγο τρόπους... Έρχεται πάλι, κατά τις 6:00-6:30 και λέει: "Υπάλχει χώλος?"

Ο μικρός μου φασιστάκος παίζει με τον ξαδέρφο του και κάθε δεύτερη κουβέντα που ακούς είναι:  "Είναι δικό μου" η "Εγώ πλώτος" η "θα το πω στη μαμά μου"...

Εγώ, εγώ, εγώ...

Ο μικρός μου φασιστάκος δυσκολεύεται με έννοιες όπως "μοιράζομαι", "ισότητα", "καλοσύνη".
Την κακία, την ιδιοκτησία και την επιθυμία να είναι αυτός το επίκεντρο της προσοχής, όμως, την έχει στο αίμα του...

Έχω μεγαλώσει άλλα δύο μικρά φασιστάκια. Ευτυχώς θηλυκά. Εκεί τα πράγματα, ελλείψει τεστοστερόνης, είναι κάπως πιο εύκολα...

Οι περισσότεροι από μας έχουμε έναν η δύο φασιστάκους σπίτι μας. Οι πιο άτυχοι μπορεί να έχουν και παραπάνω, η μπορεί να μεγάλωσαν τα φασιστάκια αλλά να μην "ωρίμασαν" ώστε να "καλμάρει" το "εγώ" τους...

Παρακολουθείστε μια οποιαδήποτε αγοροπαρεούλα... ο ρατσισμός, το φασιστιλίκι, ο τραμπουκισμός, το χαφιεδιλίκι, την χαρακτηρίζουν συχνά...

Αλλά αν κάνουμε τη δουλειά μας σωστά, ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί, ως άνθρωποι σε επαφή με παιδιά, μπορούν όλα αυτά τα μικρά φασιστάκια να μεγαλώσουν μια μέρα και να γίνουν ώριμοι άνθρωποι, που πιστεύουν στα δικαιώματα και την ισότητα των ανθρώπων, που δεν ξεχωρίζουν τον άλλον για το φύλο η την εθνότητα του, που θα κάνουν το καλό πάντα γιατί αυτό σημαίνει να είσαι ένας ώριμος Άνθρωπος.

Άνθρωπος που Αγαπά.

Και μόνο τότε έχεις ελπίδες να εκπληρώσεις την "αποστολή" σου, όποια κι αν είναι αυτή..

Παρασκευή, Νοεμβρίου 02, 2012

Ελλάδα-Γιουγκοσλαβία 0-1



Την άνοιξη του 1992 είχα μόλις πιάσει δουλειά σε μια εταιρία φύλαξης, συντήρησης κι επισκευών σκαφών. Μετά από 4 χρόνια στο μαγαζί του πατέρα μου, ήταν μια καλή εποχή, έκανα κάτι καινούριο, ήμουν κάθε μέρα πάνω σε σκάφη, τα οποία λάτρευα, έξω στον ήλιο (αλλά και τη βροχή) κοντά στη θάλασσα που τόσο αγαπώ...

Μια μέρα με ειδοποίησε το αφεντικό πως είχε μόλις φτάσει ένα σκάφος στο λιμάνι με ζημιές και ήθελε να πάω να το δω για να του φτιάξουμε μια προσφορά. Το σκάφος ήταν ένα ιστιοφόρο, Jeanneau Sun Fizz 40 αν θυμάμαι καλά.

Σε πρώτη όψη όπως το είδα δεν διέκρινα άμεσα τις ζημιές. Μετά πρόσεξα πως στο πλαι είχε τρύπες. Στη σειρά.

Το σκάφος είχε μόλις έρθει από το Dubrovnik, όπου ο skipper του, με κίνδυνο της ζωής του είχε καταφέρει να το πάρει και να φύγει, σώζοντας το από βέβαιη καταστροφή, στo ρημαγμένo ήδη τότε από τον πόλεμο Dubrovnik.


 Mέσα στους επόμενους μήνες θα έβλεπα πολλες τέτοιες περιπτώσεις...και άλλα πολλά σχετικά. Σκάφη που κλάπηκαν από κει , από επιτήδειους, επαγγελματικά και διωτικά, τα οποία ξέμειναν όταν άρχισε ο πόλεμος και δεν υπήρχε τρόπος να τα πάρει κανείς χωρίς να διακινδυνέψει τη ζωή του...

Μέχρι που κάθε τόσο ερχόταν διάφοροι ιδιοκτήτες και μας ρώταγαν..."μηπως είδατε ένα beneteau 51?" η κάτι αντίστοιχο.

Το γιώτιγκ, ιδιωτικό και επαγγελματικό, ήταν αρκετά αναπτυγμένο στη Γιουγκοσλαβία. Υπήρχε ακόμη κι ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε σκι και σκάφη! (Elan, υπάρχει ακόμα) Και αν και πολλοί από μας μπορεί να νομίζαμε πως ήταν άλλη μια  χώρα του "Ανατολικού μπλόκ" η κατάσταση εκεί ήταν "σχετικά" καλή. Υπήρχε επαφή με τη "Δύση", δεν ήταν όλα δα και τόσο ολοκληρωτικά φιμωμένα... Ο Τίτο ήταν αρκετά "ολοκληρωτικός" αλλά επέλεξε να μην συμπλεύσει ούτε με τις ΗΠΑ, ούτε με τη Σοβιετική Ένωση, κατά τη διάρκεια οτυ Ψυχρού Πολέμου...

(Να σημειώσω ότι δεν είχα πάει ποτέ, και δεν έχω κάποια βαθιά ιστορική γνώση της περιοχής, οπότε μη βαράτε αν γράψω καμιά κοτσάνα...)


Το Dubrovnik ήταν μια πόλη σαν τη δική μας. Unesco World Heritage Heritage Site κλπ... Και ένας πολύ δημοφιλής προορισμός για κρουαζιερόπλοια, λόγω της μεγάλης αρχιτεκτονικής ομορφιάς της...
Μια πόλη ζωντανή, με τα καφέ της, τον τουρισμό της. Σας θυμίζει κάτι?



To Dubrovnik βομβαρδίστηκε, και δέχτηκε σημαντικές καταστροφές. Ακόμη χειρότερα βέβαια συνέβησαν σε άλλες πόλεις όπως το Vukovar, όπου τα θύματα ήταν πολλά.

Δείτε κι εδώ, ένα ενδιαφέρον blog με φωτό από τις Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις στο Σαραγεβο (Ολυμπιακή πόλη το 1984...)

Και η Γιουγκοσλαβία? Μια ολόκληρη χώρα επίσης ζωντανή, με τον αθλητισμό της (θυμηθείτε το Eurobasket 1987) με την παγκόσμιας εμβέλειας τεχνη της  (Κουστουρίτσα), μουσείο σύγρονης τέχνης με έργα μέχρι και Andy Warhol και David Hockney...και άλλα πολλά.

Και ξαφνικά το 1990, σε μια χώρα μέχρι πρότινος  ειρηνική, όπου εθνότητες με διαφορετικά εθνικά και θρησκευτικά υπόβαθρα, συμβίωναν ειρηνικά για δεκαετίες, ξέσπασε ένας πικρός πόλεμος. Προηγήθηκε μια απότομη άνοδος του εθνικισμού. Μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι?

Δεν θέλω ούτε να σκεφτόμαι, πως σε ένα αύριο, όχι και τόσο μακρινό, υπάρχει ΄εστω η πιθανότητα να κατρακυλήσουμε σε μια τέτοια κατάσταση...Το σκεφτόμουν σήμερα, οδηγώντας μέσα στην πόλη. Κόσμος πάει κι έρχεται, ψώνια, καθημερινότητα, άνθρωποι, στις δουλειές τους, για καφέ, μόνοι η αγκαζέ με το αμόρε... μπορεί να είναι αυτό το σκηνικό πάνω στο οποίο σ΄τηνεται ένας πιθανός εμφύλιος?
Δεν μπορώ να το πιστέψω, αλλά σίγουρα πιστεύω ότι αυτό δεν φτάνει για να μην γίνει.

Είμαι βαθιά αντιφασίστας, το δηλώνω. Για μένα δεν είναι θέμα επιλογής. Είναι θέμα λογικής. Και όχι κάποιας ψυχρής λογικής, αλλά μιας "ζεστής" λογικής της καρδιάς. Βλέπω τον εαυτό μου σαν Άνθρωπο, κομμάτι της φύσης, κάτοικο του πλανήτη.

Από το Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια τα πρώτα δύο τα έχω χεσμένα. Δεν δέχομαι να υποταχτώ σε ιδεολογίες και φανατισμούς. Αγαπώ τον συνάνθρωπο μου και πιστεύω πως όλοι μπορούμε να επιβιώσουμε αν συνεργαστούμε. Και χωρίς να "πηδήξουμε" τον πλανήτη στη διαδικασία...



Την άνοδο του εθνικισμού στην Ελλάδα την βρίσκω ανησυχητική. Κατά τη γνώμη μου για να γίνει κανείς εθνικιστής, πρέπει να είναι η ψυχασθενής η κουτός. Άνθρωπος με ψυχή και νιονιό, και φασίστας δεν συμβαδίζει...



Πολλοί άνθρωποι γύρω μου, μου λένε, μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να ανέβουν άλλο, οι καλοί άνθρωποι είναι περισσότεροι, γρήγορα θα πάνε από κει που ήρθαν...

Αλλά συνεχίζω να ανησυχώ. και δεν είναι πως έχουν κάποιον ηγέτη φοβερό, δεν έχουν κάποιο Χίτλερ που αν και ψυχοπαθής επίσης, ήταν και χαρισματικός...

Ανησυχώ για αυτούς που προκειμένου να σώσουν τα τομάρια τους θα διαλέξουν να συμπορευτούν με κάτι καταφανώς αισχρό, κακό και μοχθηρό. Για αυτούς που στο όνομα της επιβίωσης θα πουλήσουν στη στιγμή όσα ιδανικά μπορεί να είχαν... Για να γίνουν υποστηρικτές ενός  τσούρμου μαφιόζων και τραμπούκων που δεν ξέρουν τίποτα παραπάνω από το να επιβάλλουν το δίκαιο το ισχυρότερου...

Και θα υπάρξουν και τέτοιοι...

Το νου σας...


Η κιθάρα του Woody Guthrie