Ας γίνουμε η γενιά που δεν περίμενε κανείς.(κλεμμένος τίτλος)

"Ξεσκονίζοντας" κάτι παλιά mail, έπεσα πάνω σε ένα από αυτά που σου στέλνουν οι φίλοι με τις παρουσιάσεις το οποίο είχα λάβει πριν κανα δυο χρόνια. Ένα Powerpoint που παρουσίαζε και αντιπαρέβαλλε σε μορφή κόμιξ, τις ιδέες που είχαν για το τότε, "μέλλον" ο George Orwell και ο Aldous Huxley. Έψαξα και το βρήκα σε εικόνα και σας το παραθέτω εδώ:

Χμμμ...μάλλον δεν διαβάζεται...αν θέλετε να το δείτε, δοκιμάστε μεγέθυνση(Ctrl+) η να το βρείτε στο web...

Υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι ο Huxley είχε περισσότερο δίκιο. Παρόλα αυτά, τώρα που το "οικοδόμημα" των media, της υπερπληροφόρησης και της παραπληροφόρησης δείχνει κάποια σημάδια ρωγμών, η "επιβολή" κάνeι κι αυτή την παρουσία της πιο αισθητή, προκειμένου να μπαλώσει τις τρύπες...

Αναρωτιόμαστε, πολλοί από μας, γιατί δεν έχει γίνει κάτι, γιατί δεν είμαστε στους δρόμους, γιατί δεν αντιδρούν οι άνθρωποι...

Μα γιατί η επιβολή και η "βολή" μεταξύ τους έχουν κάνει καλή δουλειά... κι ο Huxley και ο Orwell μεταξύ τους αφουγκράστηκαν πολύ καλά, με ποιόν τρόπο το σύστημα θα κάνει τη δουλειά του...

Μας πασάρουν κάθε λογής "ευχαρίστηση" προκειμένου να κρατάμε το κεφάλι κάτω, και τα χέρια σταθερά στη μανιβέλα του μαγγανοπήγαδου... κι αν για κάποιο λόγο σηκώσεις κεφάλι, το "γκλομπ" είναι έτοιμο για να στο κατεβάσει πάλι.

Το "γκλομπ" όμως δεν είναι μόνο εκείνο το σκληρό λαστιχένιο που κρατούν οι μπάτσοι. Το "γκλομπ" είναι ο κάθε λογής φόβος που έχουν καταφέρει να ενσταλάξουν στο μυαλό σου, σε κάθε σου κύτταρο και σύναψη, από τότε που ήσουν μικρός, από τότε που γεννήθηκες.

Να μην ξεχωρίσεις, να πας με την αγέλη, να είσαι καλό παιδί, να δείχνεις σεβασμό, να παίξεις το παιχνίδι, να ακολουθείς τους κανόνες, να ρισκάρεις για το χρήμα, όχι για τον άνθρωπο, να θέλεις αυτό που θέλουν όλοι (άντε το πολύ στη δική σου παραλλαγή, αλλά να μην ξεφεύγεις...) Χρήμα, δόξα, σπίτι, αυτοκίνητο, καλύτερο, μεγαλύτερο, περισσότερο...

Πάει καιρός που θέλω να βρω ένα τρόπο να ξεσηκωθώ. Όλα αυτά τα χρόνια, διάβαζα, έψαχνα και κάθε τόσο ανακάλυπτα κάτι που με συγκινούσε κι έλεγα:  "Ναι! Αυτό είναι! Το σημάδι που περίμενα!" μόνο και μόνο για να το ξεχάσω λίγο αργότερα, να το αφήσω να παρασυρθεί στον χείμαρρο της άχρηστης πληροφορίας και των γεγονότων της καθημερινότητας...

Δουλεύω, βγάζω λεφτά, πληρώνω και πάντα χρωστάω, παγιδευμένος σε μια δίνη ενός ατέρμονου πάρε-δώσε, το οποίο μόνο σκοπό έχει την υποστήριξη ενός σάπιου συστήματος και την ισα-ισα επιβίωση μερικών ανθρώπων γύρω μου, όπως της οικογένειας μου και κάποιων άλλων οι οποίοι σε μικρότερο η μεγαλύτερο βαθμό εξαρτώνται και αυτοί από το αν εγώ θα συνεχίσω να παίζω το παιχνίδι, να είμαι το καλολαδωμένο γρανάζι...

Περισσότερο από ποτέ, νιώθω την αδικία. Καλούμαι να πληρώσω κι εγώ το μερίδιο μου σε φόρους και τέλη τα οποία θα πάνε που? Σίγουρα ανταποδοτικότητα δεν υπάρχει... Το να ρωτήσω αν οι φόροι που θα πληρώσω θα βελτιώσουν τη ζωή μου είναι γελοίο. Μήπως των παιδιών μου τουλάχιστον? εξίσου γελοίο. Το θέμα είναι όλοι οι φόροι που έχω πληρώσει ως τώρα βελτίωσαν κάτι στη ζωή μου? Επίσης γελοίο...

Δεν μπορώ να δικαιολογήσω πια να πληρώνω. Ούτε από φόβο. Σε ένα πρόχειρο υπολογισμό που έκανα έχω πληρώσει σχεδόν μισό εκατομμύριο ευρώ σε φόρους και ΦΠΑ τα τελευταία 20 χρόνια. Για ποιό λόγο? Σύνταξη δεν πρόκειται να πάρω ποτέ. Τα παιδιά μου δεν θα σπουδάσουν, γιατί μέχρι τότε δεν θα υπάρχουν σχολές πια. Και από υγεία? Πάλι καλά που μου σηκώνετε. Είναι το μονο τσεκ-απ που έχω την οικονομικη δυνατότητα να κάνω....

Σκέφτηκα πολλές φορές να φύγω. Να πάω σε μια άλλη χώρα, έχω και αγγλική υπηκοότητα, θα ήταν ίσως πιο εύκολο. Αλλά δεν θέλω. Εδώ μεγάλωσα, αδώ αγάπησα, εδώ απέκτησα παιδιά. Εδώ είναι ο τόπος μου. Όχι το έθνος μου, ούτε η πατρίδα μου, ο τόπος μου. Με το συμπάθιο αλλά σημαίες και πατρίδες τα έχω χεσμένα, ειδικά όσο αυτά χρησιμοποιούνται για να μας χωρίζουν και όχι να μας ενώνουν. Εδώ είναι η θάλασσα που με έμαθε μπανιο κι η ιστιοπλοία, εδώ είναι οι παραλίες στις οποίες ξάπλωσα, τα δέντρα κάτω από τα οποία φίλησα και φιλήθηκα, ο ουρανός που με σκέπασε κάποαι καλοκαιρινά βράδια...οι άνθρωποι μου, οι φίλοι μου..

Μας πλάσαραν ένα σωρό τύψεις κι ενοχές, μας έβγαλαν άχρηστους και τεμπέληδες...εμάς που δουλεύαμε μια ζωή, 12-ωρα και 14-ωρα προκειμένου να γίνουμε πετυχημένοι επαγγελματίες, να αποκτήσουμε αυτά που μας έπεισαν ότι χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι, να δώσουμε στα παιδιά μας αυτά που μας έψησαν ότι τους χρειάζονται...

Όλα αυτά που ακούμε και διαβάζουμε, ακόμη κι όλα αυτά που αναμασάμε και προτείνουμε στους φίλους μας  να ασχοληθούν, φοβάμαι μας αποσπούν την προσοχή από την ουσία.

Κι αν περιμένετε από μένα τώρα την ουσία, την πατήσατε...ένας χαμένος είμαι κι εγώ... μαζί με σας...

Απλά δεν αντέχω άλλο.

Αρνούμαι να συνεχίσω έτσι. Αρνούμαι να πληρώνω για να ζουν άχρηστοι εις βάρος μου, πόσο μάλλον για να πλουτίζουν. Αρνούμαι να συνεχίσω να υποστηρίζω ένα σύστημα που προφανώς έχει σκοπό του την εξόντωση μου.

Αρνούμαι να συνεχίσω να αποδέχομαι όλη αυτήν την αδικία. Την φτώχια, την ανεργία, την ανέχεια που επιβάλλουν οι έχοντες στους μη έχοντες, προκειμένου να διατηρηθεί ένα status quo.

Κάποτε λέγαμε υποτιμητικά πως κάποιος δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί.

Το ψωμί... το αγαπάω. Μακάρι να δούλευα για ένα κομμάτι ψωμί. Θα αισθανόμουν πιο τίμιος...

Κάπου διάβασα πρόσφατα μια κουβέντα που μου άρεσε πολύ.

Ας γίνουμε η γενιά που δεν περίμενε κανείς.

Κάποτε μας έλεγαν οι γονείς μας, μας προέτρεπαν να βρούμε μια σταθερή δουλειά, να ενταχθούμε προκειμένου να έχουμε σιγουριά και βεβαιότητα στη ζωή μας. Κι εμείς νέοι τότε σκεφτόμασταν, ενίοτε έβραζε και το αίμα μας κάπως και λέγαμε ναι...την μιζέρια της σιγουριάς και της βεβαιότητας...
Ε λοιπόν τώρα πια αυτό γύρισε ανάποδα κι έγινε η σιγουριά και η βεβαιότητα της μιζέριας...

Μπορεί να περνάω μια ακόμα κρίση μέσης ηλικίας και να θέλω να τα τινάξω όλα στον αέρα...λέτε?

Η μήπως ο κόσμος περνάει κρίση κι εγώ δεν τον αντέχω άλλο?

Όλα εξαρτώνται από τη σκοπιά τελικά?

Ας γίνουμε η γενιά που δεν περίμενε κανείς.

Μ' αρέσει.