Δευτέρα, Ιανουαρίου 13, 2014

μια φορά κι ένα καιρό, σε ένα παράλληλο σύμπαν...

...ήταν δυό φίλοι. Ο ένας ήταν γήινος και τον έλεγαν Άρθουρ και ο άλλος ήταν από το "ηλιακό" σύστημα του Ορίονα η Betelgeuse. Το όνομα του ήταν βέβαιο αδύνατο να το προφέρει άνθρωπος αλλά επειδή είχε ζήσει αρκετά χρόνια στη γη, είχε διαλέξει ένα κοινό γήινο όνομα που βρήκε αφού έκανε μια μικρή έρευνα. Τον έλεγαν Φόρντ Έσκορτ. Οι δυο φίλοι μας είχαν μπλεχτεί σε ένα κάρο περιπέτειες από τότε που την κοπανισαν από τη γη. Εγώ θα σας μιλήσω για μια από αυτές.


Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ξεφύγουν από ένα διαστημόπλοιο που έπεφτε μέσα σε ένα αστέρι, είχαν ενεργοποιήσει ένα σύστημα τηλεμεταφοράς το οποίο ήταν χαλασμένο και δεν ήξεραν που θα τους πάει. Κατέληξαν σε ένα άλλο διαστημόπλοιο . Αφού έψαξαν λίγο, έμαθαν ότι το διαστημόπλοιο αυτό είχε έρθει από τον πλανήτη Golgafrincham. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Καπετάνιου του διαστημόπλοιου, ο οποίος παρεμπιπτόντως πέρναγε όλη τη μέρα του σε μια μπανιέρα, ο πλανήτης Golgafrincham επρόκειτο να καταστραφεί και έτσι κανόνισαν κι έφτιαξαν 3 τεράστια διαστημόπλοια, χώρισαν τον πλυθησμό σε τρεις ομάδες και κανόνισαν να τους στείλουν  να εποικήσουν έναν άλλο πλανήτη για να σωθούν.



Το σκάφος "Α" θα είχε μέσα τους λαμπρούς ηγέτες, τους επιστήμονες, τους μεγάλους καλλιτέχνες, με λίγα λόγια όλους αυτούς που είχαν καταφέρει κάτι. Στο σκάφος "C" θα ήταν μέσα όλοι αυτοί που έκαναν τη δουλειά, αυτοί που κατασκευαζαν κι επισκεύαζαν. Και στο σκάφος "Β" ήταν μέσα όλοι οι υπόλοιποι. Πιο συγκεκριμένα το σκάφος "Β" ήταν γεμάτο με κομμώτριες, κουρασμένους τηλεοπτικούς παραγωγούς, ασφαλιστές, υπεύθυνους προσωπικού, σεκιουριτάδες, υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων, σύμβουλους επιχειρήσεων και ότι άλλο σχετικό. (Σημείωση δική μου και πολιτικούς πρέπει να είχε...)

Το σκάφος "Β" για κάποιο περίεργο λόγο είχε αναχωρήσει πρώτο και δεν είχαν ακούσει τίποτα από το "Α" και το "C" έκτοτε..

Ο Φόρντ ζήτησε από τον Καπετάνιο να τουςκατεβάσει στον κοντινότερο πλανήτη. Ο Καπετάνιος του είπε ότι δυστυχώς η πορεία του ήταν προκαθορισμένη και δεν υπήρχε δυνατότητα αλλαγής η στάσης...

"Θες να πεις ότι είμαστε παγιδευμένοι εδώ?!" φώναξε ο Φορντ, χάνοντας την υπομονή του. "Και πότε θα φτάσετε σε αυτό τον πλανήτη που θα εποικήσετε?"

"Ααααα.... νομίζω ότι έχουμε σχεδόν φτάσει. Όπου να'ναι δηλαδή..Μάλλον είναι ώρα να βγω από το μπάνιο μου...αλλά γιατί να σταματήσω τώρα, που το διασκεδάζω?"


 "Δηλαδή θα προσγειωθούμε σε ένα λεπτό?" ρώτησε ο Άρθουρ.

"Μμμμ... ό χ ι ακριβώς προσ..γ..ε..ι..ω..θούμε, δεν θα το έλεγα έτσι..." απάντησε ο καπετάνιος.

"Τι ακριβώς εννοείς?" είπε απότομα ο Φορντ.

"λοιπόν..." είπε ο καπετάνιος προσπαθώντας να διαλέξει τον σωστό τρόπο να το πει "το σκάφος είναι προγραμματισμένο να προσκρούσει στον πλανήτη..."

"Να προσκρούσει????" ούρλιαξε ο Φορντ. " Μα γιατί να προγραματίσει κάποιος το σκάφος να προσκρούσει?"

"Μμμμ... υπήρχε κάποιος πολύ λογικός λόγος, αλλά δεν μπορώ να τον θυμηθώ" είπε ο καπετάνιος...

"Θα σου πω εγώ γιατί" είπε ο Φορντ."Γιατί είσαστε όλοι ένα μάτσο τρελοί!!"

"Α βέβαια, έχεις δίκιο, αυτό είναι" αναφώνησε ο καπετάνιος...

Ακολούθησε ένας σχετικός πανικός. Το σκάφος προσέκρουσε στον πλανήτη, ευτυχώς όμως έπεσε σε ένα βάλτο με αποτέλεσμα να γλυτώσουν αρκετοί, ανάμεσα τους και οι ήρωες μας. Οι δυό φίλοι μας την κοπάνησαν γρήγορα και εξερεύνησαν τον πλανήτη. Γύρισαν μετά από μήνες πίσω να δουν τι είχαν καταφέρει οι επιβαίνοντες του σκάφους "Β"...

Τους βρήκαν μαζεμένους κοντά στο σκάφος να ετοιμάζονται για συνέλευση. Είχε περάσει μια βδομάδα που γύρισαν από την εξερεύνηση τους, και ο Φορντ είχε αποφασίσει πως είχε έρθει η ώρα να τους μιλήσει για τις ανακαλύψεις τους. Ανέβηκε σε ένα δέντρο και παρακολούθησε τα τεκταινόμενα. Ο Φορντ  πρόσεξε ότι πολύς κόσμος φόραγε ακόμη τα ίδια ρούχα, κυρίως σκισμένες φόρμες γυμναστικής. Αρκετοί από αυτούς είχαν τις φόρμες τους παραγεμισμένες με φύλλα. Σκέφτηκε πως ίσως κρύωναν και τα χρησιμοποιούσαν για μόνωση. Δεν έδωσε περισσότερη σημασία.
Ένας τύπος έπαιζε γκάιντα κι είχε αρχίσει να σπάει τα νέυρα όλων. Κάποιοι του πετούσαν φύλλα. Δεν έδωσε περισσότερη σημασία.

Ο καπετάνιος σηκώθηκε και φωναξε πως αρχίζει η συνέλευση. Κάποιος φάνηκε να ετοιμάζεται να μιλήσει και ο Φόρντ σκέφτηκε πως η παύση ήταν η  κατάλληλη στιγμή να κάνει την εμφάνιση του. Πήδηξε από το δέντρο.

"Καλώς τον φίλο μας" είπε ο καπετάνιος. "Μήπως σου βρίσκονται σπίρτα, η αναπτήρας, οτιδήποτε τέτοιο?"

"'Οχι " απάντησε ο Φορντ. "Κρίμα" είπε ο καπετάνιος "έχουμε ξεμείνει όλοι. Έχουμε να κάνουμε ζεστό μπάνιο, βδομάδες τώρα..." (Η ομάδα υπεύθυνη για την ανακάλυψη της φωτιάς ακόμη προσπαθούσε να αποφασίσει πως θα οργανωθεί...)

Ο Φορντ δεν πτοήθηκε. "Έχω σημαντικά νέα να σας πω" είπε στην ομήγυρη.

"Είναι στην ημερήσια διάταξη? " ρώτησε ο άνθρωπος που ετοιμαζόταν να μιλήσει.

Ο Φορντ χαμογέλασε ένα φωτεινό country-rock χαμόγελο. "Έλα τώρα" είπε...

(Το ανω κείμενο είναι από το Hitch hiker's guide to the Galaxy του Douglas Adams. Σε δική μου μετάφραση.. αποτελει μια ακόμη ανάρτηση μου που έμεινε στη μέση)

Η συνέχεια της ιστορίας αλλα και το "κλου" σε λόγια δικά μου...

Ο Φορντ και ο Άρθουρ ανακαλύπτουν καταρχήν ότι ο λόγος που όλοι κυκλοφοράνε με φύλλα στα ρούχα τους είναι γιατί , όσο έλειπαν, αποφασίστηκε σε κάποια συνέλευση ότι τα φύλλα θα είναι λεφτά... Εξ ου και τα γυμνά πια δέντρα στην περιοχή. Αφήστε πια το επίπεδο του πληθωρισμού...

(Τα σημαντικά νέα που έχουν βέβαια να τους πουν είναι οτι ο πλανήτης στον οποίο προσέκρουσαν είναι η Γη. Τα άσχημα νέα που δεν ξέρουν ακόμα είναι πως οι οριτζιναλ γήινοι σύντομα θα πεθάνουν όλοι απο αρρώστιες που έφεραν οι έποικοι... Η Γη θα επικοιστεί από ένα μάτσο κομμώτριες, κουρασμένους τηλεοπτικούς παραγωγούς, ασφαλιστές, υπεύθυνους προσωπικού, σεκιουριτάδες, υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων, σύμβουλους επιχειρήσεων , πράγμα που εξηγεί και την μετέπειτα πορεία του πλανήτη.)



Όλα μας τα προβλήματα είναι κατασκευασμένα από μας τους ίδιους.

Έχουμε δεχτεί να δώσουμε τεράστια αξία σε ένα μάτσο παλιόχαρτα και σε κάποια ορυκτά, τα οποία είναι άψυχα και δεν ξέρουν την αξία τους τα ίδια... (χαχαχα)

Επίσης έχουμε δεχτεί να είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε για να ζούμε σε έναν πλανήτη, όπου όλα τα άλλα είδη ζουν δωρεάν...

Αλλά τι περιμένεις από ένα μάτσο απογόνους κομμώτριων, κουρασμένων τηλεοπτικών παραγωγών, ασφαλιστών, υπεύθυνων προσωπικού, σεκιουριτάδων, υπεύθυνων δημοσίων σχέσεων και σύμβουλων επιχειρήσεων που κάποτε αποφάσισαν να δώσουν αξία σε φύλλα?



Κυριακή, Ιανουαρίου 12, 2014

I'm only human...

Όπως οι περισσότεροι blogger φαντάζομαι. έχω κι εγώ ένα μάτσο "πρόχειρα", αναρτήσεις οι οποίες ξεκίνησαν και δεν τέλειωσαν ποτέ. (αυτό τον πρόλογο τον έχω ξεφτιλίσει...χαχαχα) Αυτή είναι μια από αυτές, μονο ο τίτλος υπήρχε, ίσως να ειχα και κατι αλλο τοτε στο νου μου...αλλά τωρα κόλλησε το παρακάτω...

(εδώ που τα λέμε έχω και άλλα τέτοια "πρόχειρα" στη ζωή μου... πράγματα, αλλά και καταστάσεις τα οποία για τον ένα η τον άλλο λόγο, έμειναν πίσω, έμειναν ημιτελή η ανεκπλήρωτα.
Κάποια από αυτά έχουν γίνει μικρότερα η μεγαλύτερα προβλήματα… μια από τις κλασσικές δικαιολογίες του οποιουδήποτε θα ήταν «υπάρχουν και χειρότεροι από μένα»… «δεν είμαι ο μόνος» κι άλλα τέτοια ανάλογα…
Πόσο δύσκολο είναι συχνά να ακολουθήσουμε οι ίδιοι τις συμβουλές που τόσο απλόχερα και αβίαστα, μοιράζουμε στους άλλους…)

Πρόσφατα ανακοίνωσα, για δεύτερη η μάλλον τρίτη φορά στη ζωή μου, την «αποχώρηση» μου από το Facebook. Είμαι μέσα στο αναθεματισμένο φατσοβιβλίο από τις αρχές του 2008…

Αυτοί που με ξέρουν αρκετά καλά, ξέρουν ότι έχω μια τάση να ξεκινάω να λέω κάτι και λόγω μιας «αίσθησης» μου ότι θα γίνω περισσότερο κατανοητός αν ξεκινήσω από πιο παλιά δίνοντας ένα σχετικό background στα λεγόμενα μου, να πηγαίνω ολοένα και πιο πίσω στην ιστορία… μια κοπέλα που ξέρω (η μαλλον που με ξέρει) θα έλεγε τώρα: “Ωχ πάμε, θα μιλήσει για τους δεινόσαυρους τώρα…”

Και δεν θα είχε άδικο…

Κατάφερα να αποφύγω στη ζωή μου εθισμούς με αλκοόλ, ναρκωτικά και τζόγο… έναν εθισμό όμως με την τεχνολογία και κυρίως με το χάσιμο χρόνου μέσω υπολογιστών, δεν τον απέφυγα.

Το 1997 απέκτησα τον πρώτο μου προσωπικό υπολογιστή και σύνδεση στο ίντερνετ. Είχε προηγηθεί ένας «έρωτας» στο σπίτι ενός φίλου που με φιλοξένησε στην Αθήνα, ενός πραγματικού geek, (με Amiga 500 για όσους γνωρίζουν…)

Τις 31 Αυγούστου του 1997, νωρίς το πρωί, σε ένα σπίτι στην Καλλιθέα, όλοι κοιμούνταν… αργότερα την ίδια μέρα θα παντρευόταν δυο φίλοι μας «γκαρδιακοί»… είμασταν εκεί για το γάμο, όλη η παλιά τρελοπαρέα…

Είπα όλοι κοιμούνταν? Ψέμαααα… όλοι εκτός από μένα… με τραβούσε σα μαγνήτης αυτό το μηχάνημα… αυτό το παράθυρο σε έναν κόσμο απείρως μεγαλύτερο από αυτόν που ήξερα, διαφορετικό, και αν και ίσως δεν το καταλάβαινα ακόμη, τόσο μα τόσο εικονικό…  

Εκείνες τις πρώτες πρωινές ώρες σερφάριζα στο ιντενετ..πρωτάρης.. πέφτω σε μια είδηση…

PRINCESS DIANA DEAD IN CAR CRASH!!!

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν πως είναι κάποια κακόγουστη φάρσα… δεν μπορούσα να το πιστέψω…η Πριγκίπισσα μας..νεκρή…

(Δεν υπήρξα ποτέ οπαδός της Βασιλικής οικογένειας… αλλα η Νταιάνα ήταν κάτι άλλο… μια ελπίδα πως μέσα και στα πιο σάπια υπάρχουν και καλά…)

Μερικούς μήνες αργότερα θα ξεκινούσε η σχέση μου με τους υπολογιστές… και το ιντερνετ και ότι ακολούθησε…

Πέρασα μια φάση με παιχνίδια. Μερικούς μήνες… ευτυχώς ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός σε αυτά και κάποια στιγμή τα παρατούσα. Παρόλα αυτά υπήρξαν μέρες, ειδικά το χειμώνα βέβαια, που σχόλαγα από τη δουλεια και 5-6 ώρες αργότερα ακόμη έπαιζα…

Μετά το κατέβασμα τραγουδιών… άλλη μανία… άλλο παιχνίδι.

Και τα φόρουμ… βρέθηκα κατά καιρούς σε διάφορα από δαύτα, μάλλον από κάποια ανάγκη επικοινωνίας εικάζω, περισσότερο…
Βαδίζοντας προς το 2006, ο γάμος μου ήδη βρισκόταν on the rocks που λένε… Σε ένα φόρουμ μάλιστα κατεγράφη όλη η ιστορία του τέλους του… εν είδη συζήτησης μεταξύ συμπασχόντων…

Και λίγο αργότερα θα γνώριζα τη δεύτερη γυναίκα μου μέσω του ιδίου μέσου, του ίντερνετ…

Κάπου εκεί ήρθε και το facebook
Αλλά και το blogging…

Μπορεί να μην είμαι από αυτούς που αναρτούν κάθε τους σκέψη, παρόλα αυτά κοιτώντας πίσω και με μια δόση περισσότερης καχυποψίας και θέλω να πιστεύω ωριμότητας, θεωρώ πως και εγώ όπως και άλλοι, υπερέβαλλα στο πόσο «εκτέθηκα»…

Σε ένα μέσο το οποίο δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε. Σε ένα μέσο το οποίο δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε ούτε τους εαυτούς μας να διαχειριστούμε…

Τα τελευταία δυο χρόνια μείωσα αρκετά την έκθεση μου για διάφορους λόγους. Ναι είναι υπέροχο που μπορώ να γράψω μια εξυπνάδα, η μια ας πούμε μικρή «σοφία» (γεια σου καλάμι!! Να σε καβαλήσω?) και όλοι σας να πλακωθείτε στα like

Έχει όμως νόημα?

Έχω ακούσει ότι με κάθε like εκκρίνεται μια μικρή δόση σεροτονίνης… με φτιάχνετε λοιπόν… και σας φτιάχνω κι εγώ με  τα δικά μου… τι ωραία…

Ναι είναι κι εργαλείο. Καταρχήν για επαγγελματικούς λόγους ενδείκνυται… και ναι σίγουρα υπάρχουν κι αυτοί που το χρησιμοποιούν με μέτρο… η μειοψηφία είμαι σίγουρος..
(και μεταξυ μας αν ακόμη δεν έχω κλείσει το λογαριασμό μου αυτός ειναι ο κύριος λόγος, ο επαγγελματικός)

Τι ανάγκες καλύπτει? Επικοινωνίας? Επιβεβαίωσης? Μείωσης του αισθήματος της μοναξιάς?



Υποκατάστατο είναι.

Υποκατάστατο για πολλά... διέξοδο επίσης... από κάποια πραγματικότητα που δε μας αρέσει...

Letting off steam... αν ο θυμός, η απογοήτευση, οι καταστάσεις που ζούμε και βλέπουμε, ανεβάζουν την "πίεση" στη χύτρα της ζωής, το facebook αποτελεί μια ακόμα δικλείδα ασφαλείας... επαναστατούμε στα λόγια, και την πράξη άστην για αύριο...

Αλλά και σε ένα άλλο επίπεδο, αντί να μας φέρνει πιο κοντά, μας κρατάει μακριά...

Δεν θέlω like. Δεν θέλω σκούντηματα κι αιτήματα φιλίας. Δεν μπορώ να έχω 648 φίλους, είναι ψέμα.

Θέλω αυτούς τους λίγους και καλούς. Να σας βλέπω, να πίνουμε κάνα κρασί, να μπορώ να σας αγκαλιάζω και να σας φιλάω. Να σας τσιμπάω και λιγο όντας αξύριστος. Κι αμα ζείτε μακριά, να γραφουμε κανα γράμμα και να ερχομαι να σας βλέπω ποτε-ποτε...

Να μιλάμε και να κοιταζόμαστε στα μάτια.

Ανθρώπινα.




ΥΓ Επειδή δεν θέλω να φανώ άδικος, οφείλω να πω πως στο παρελθόν είχα εξαιρετικές επαφές μέσω του ιντερνετ με απίστευτους, όμορφους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ περισσότερο η λιγότερο γνωστούς μου, και σε δύσκολες στιγμές ένιωσα ένα πολύ "ανθρώπινο" χέρι, κι ας ήταν ψηφιακό, να απλώνεται μέσα από τα σύρματα για να αγγίξει το δικό μου... η να ακουμπήσει στον ώμο μου...




Παρόλα αυτά θεωρώ το φατσοβιβλίο ένα "ναρκωτικό"... ελαφρύ ειναι, αν το προσέξεις και το πας με μέτρο παλεύεται...δεν παύει όμως να είναι ναρκωτικό...