Παρασκευή, Ιουλίου 30, 2010

Το soundtrack της ζωής μου... (Μέρος δεύτερον)

Στην προηγούμενη ανάρτηση δέχτηκα συγχαρητήρια που τα θυμάμαι όλα αυτά... Ομολογώ όμως πως η σειρά είναι λίγο μπερδεμένη έτσι το μέρος δεύτερον θα μας πάει σε κάποια χρόνια προηγούμενα αντί για επομενα...

Είναι 1984, οργουελική χρονιά, και είμαι στη Δευτέρα Λυκείου. Ένας καινούριος συμμαθητής, ο Γ.,εξ Αθηνών περαστικός για μια χρονιά, θα γίνει φίλος στενός και μέντορας μουσικός. Είναι η χρονιά που θα με δει να κάνω τις περισσότερες κοπάνες. Ειδικά πλησιάζοντας το καλοκαίρι του 1985, οι ζεστές ανοιξιάτικες μέρες θα μας βρουν συχνά στο μνημείο των επτανήσων με την κιθάρα να σιγοτραγουδάμε τραγούδια όπως αυτό:



αλλά και αυτό:



Ο Γ. είχε ένα ευρύ ρεπερτόριο. Έπαιζε κι ένα απίθανο ελληνικό τραγούδι μεταξύ άλλων, που είχα να το ακούσω καιρό. Ήταν η ΟΔΟΣ ΣΑΝΤΑΡΟΖΑ του Βασίλη Νικολαίδη.



Ήταν κι ένα κομμάτι που μου άρεσε τόσο που έμαθα και λίγο κιθάρα, ίσα ίσα την εισαγωγή να παίζω , να φτιάχνομαι...



Εκείνο το καλοκαίρι του 1985, για πρώτη φορά δεν δούλεψα για τον πατέρα μου, και βρήκα μια δουλειά σε ένα εστιατόριο στη Λάκκα Παξών. Η πρώτη μου δουλειά μακριά από το σπίτι. Κάθε 3-4 μέρες έβαζα μια σακκούλα άπλυτα στο καραβάκι και τα στελνα την κακομοίρα την μάνα μου... είχα καλή δικαιολογία, οι Παξοί είχαν πρόβλημα νερού και δεν είχα και πλυντήριο. Όχι ότι αν είχα ήξερα πως δουλεύει! Αυτό θα πέρναγαν πολλά χρόνια κι ένας χωρισμός για να το μάθω...
Στους Παξούς λοιπόν ,πολλη δουλειά, λίγο μοναξιά, που είναι οι φίλοι... Έρχεται λοιπόν ο Σπύρος από Κάβο, με καίκι, για τα γενέθλια μου. Και φέρνει μια κασσέτα δώρο, που είχε γράψει στο μαγαζί. Τότε αυτό έκανες για το φιλαράκι η την γκόμενα που γούσταρες στη δίπλα τάξη. Τους έγραφες μια κασέτα compilation. Ίδρωνες ένα βράδυ ολόκληρο, play, record, pause, rewind, fast forward κι έφτιαχνες ένα "πρόγραμμα" μοναδικό, κομμένο και ραμμένο σε αυτά που ήθελες να εκφράσεις. Αν έλεγα ότι τα θυμάμαι όλα τα τραγούδια θα έλεγα ψέματα , αλλά θυμάμαι αρκετά... πήγαινε κάπως έτσι...





Η δουλειά στους Παξούς δεν κράτησε πολύ, ο Άγγλος ιδιοκτήτης αντιμετώπιζε προβλήματα με τους ντόπιους και έτσι τον Αύγουστο είχα γυρίσει Κέρκυρα , όπου και την έβγαλα με τον Γ. και δυο ιταλίδες να κοιμόμαστε στις παραλίες, η να παίζουμε τάβλι στο μπαλκόνι του. Τον Σεπτέμβρη πήγα μαζί του στον Πειραιά και μετά Αίγινα, μουσαφίρης του φίλου μου στο σπίτι της γιαγιάς του στη Σουβάλα.



Στη Σουβάλα είχε πλάκα, υπήρχε ένα μπαράκι, κλασσικό καλοκαιρινό eighties με καρέκλες από σωλήνα και πλεγμένο πλαστικό και μεταλλικά τραπέζια. Κάτω είχε χαλίκι και ήταν και θερινό σινεμά μαζί. Είχαμε μαζευτεί μια παρέα εκεί σαν να είχες πάρει ένα δείγμα από κάθε "φυλή" των Αθηνών. Εμείς τα δύο χιπιά, ένα χούλιγκαν του Ολυμπιακού, ένα καρεκλάς, ένας λαικός, ένας ροκαμπιλάς...



Σε κανονικές συνθήκες μπορεί και να μην μιλάγμαε αλλά στη Σουβάλα δεν έιχαμε και πολλές επιλογές. Αυτή ήταν η παρέα. Είχα την ευκαιρία έτσι να μάθω από πρώτο χέρι τι σημαίνει να πεθαίνεις για την ομάδα. Κάτι που ομολογουμένως δεν είχα ζήσει ,αλλά και ούτε επρόκειτο ποτέ να ζήσω...



Αυτός ο τύπος θυμόταν την ζωή του σε σχέση με τα παιχνίδια της ομάδας, και ήταν πιο περήφανος για στιγμές όπως τότε που κοιμήθηκε σε παγκάκι στην Ελβετία τον χειμώνα, με μείον 16 βαθμούς η για τις φορές που είχε φάει το ξύλο της αρκούδας... Επίσης με είχε εντυπωσιάσει το γεγονός πως ο καρεκλάς (disco lover κοινώς) έπαιζε εκπληκτικά disco τραγούδια στην ακουστική.Με φουλ disco ρυθμικό στυλ!



Αυτά όμως για απόψε... περισσότερες μουσικές αναμνήσεις σύντομα...

σας φιλώ!

Είμαστε έτοιμοι?

Μέσ στη δίνη της καλοκαιρινής σαιζόν, εύκολα ξεχάστηκα και δεν παρακολουθώ τις εξελίξεις με το ίδιο σθένος που τις παρακολουθούσα όταν είχα περισσότερο χρόνο, δηλ τον χειμώνα...

όμως οι εξελίξεις τρέχουν. Και δυστυχώς οι περισσότεροι από μας δεν ξέρουμε που θα μας βγάλουν. Η απεργία των φορτηγατζήδων, οι τρομοκρατικές ενέργειες της "Σέχτας", τα πρώτα ακούσματα για στάσεις πληρωμών είναι άκρως ανησυχητικά. Μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και τις δημοτικές εκλογές που πλησιάζουν.

Εδώ κι αρκετά χρόνια η ιδέα παίζει στο μυαλό μου να θέσω υποψηφιότητα στις δημοτικές εκλογές. Μέχρι τώρα αυτό που με σταματούσε ήταν κυρίως η επιθυμία μου να μην σχετιστώ με κάτι τόσο βρώμικο όσο η πολιτική έστω και σε τοπικό επίπεδο. Έχω βαρεθεί όμως και κυρίως φοβάμαι "όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα..." που λέει και το τραγούδι. Σωστός πολίτης είναι ο ενεργός πολίτης. Κάπου ντρέπομαι να γυρίζω συνεχώς την πλάτη μου σε όλο αυτό το χάλι.

τελευταία έχει ακουστεί μια νέα κίνηση στο διαδίκτυο, και πιο συγκεκριμένα στο facebook, αποτελούμενη από Κερκυραίους που έχουν απηυδήσει και αυτοί. Γνωρίζω λίγους από αυτούς και ελπίζω σύντομα να γνωρίσω και περισσότερους. Δεν ξέρω τι μπορεί να βγει από όλο αυτό, ελπίζω κάτι καλό. Πρόκειται για το ΠΟΛΙΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑ και αποτελείται από ανθρώπους που δεν έχουν εμπλακεί στην πολιτική ως τώρα, είναι "φρέσκοι".

Αυτό που αναρωτιέμαι όμως γενικότερα, είναι το εξής. Είμαστε έτοιμοι? Είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε το οποιοδήποτε προσωπικό συμφέρον για το κοινό καλό? Είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε τους κανόνες της τιμιότητας, της σωστής συμπεριφοράς και να ορθώσουμε το παράστημα μας, κόντρα σε οποιοδήποτε συμφέρον ακόμη και των συγγενών μας, η του ίδιου μας του εαυτού. Εγώ τέτοιους ανθρώπους θέλω να δω να ασχολούνται με τα κοινά. Ανθρώπους με όραμα και τιμιότητα. Ανθρώπους που επιθυμούν να δώσουν αφιλοκερδώς. Ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τι σημαίνουν οι λέξεις νεποτισμός, δωροληψία, υπεξαίρεση, εκβιασμός και κατάχρηση εξουσίας. Τέτοιους ανθρώπους θέλω να δω να κατεβαίνου στις εκλογές. Και με τέτοιους μόνο έχω την διάθεση να συνεργαστώ...

Τετάρτη, Ιουλίου 28, 2010

Το soundtrack της ζωής μου... (Μέρος πρώτον)

Πριν καν ξεκινήσω να γράφω το κομμάτι ξέρω πως δεν έχω ελπίδες. Ολόκληρωμένο δεν πρόκειται να είναι για πολλούς λόγους. Πρώτον σίγουρα δεν θυμάμαι όλα τα κομμάτια. Δεύτερον και αυτά που θυμάμαι, πολλά είναι. Αν βάλω όσα θυμάμαι και με βιντεάκι θα έχετε διάβασμα και ακούσματα για τις επόμενες μέρες... (Σημ. γιαυτό του πρόσθεσα μετα το "μέρος πρώτον"...) Παρακαλώ δώστε volume και ακούστε τα κομματια!!!



Spirit in the sky για αρχή. Βρισκόμαστε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 80, και το remake της επιτυχίας τον Norman Greenbaum ακούγεται αρκετά. Εγώ πάντα θα θυμάμαι να το ακούω στο Coca Club του Πέλεκα. Αυτού του Πέλεκα που τότε έσφυζε από ζωή, γεμάτος νέα παιδιά από την Ευρώπη, φρικιά, ροκάδες, με μπαρ που σχεδόν δεν έκλειναν ποτέ,με coca, βαβέλ, cactus, hard rock, καίσαρα(!!), με κείνο το σουβλατζίδικο στη γωνία πάντα έτοιμο να ικανοποιήσει τα πιο αργοπορημένα munchies και ανακατεμένα από το αλκοόλ στομαχάκια... Ένα βράδυ στο γυρισμό με τα συνηθισμένα παπιά, μοτοποδήλατα κλπ. ένας φίλος θα φύγει από το δρόμο και βρεθεί κρεμασμένος σε ένα δέντρο (ζωντανός εννοείται, νομίζω κοιμήθηκε εκεί...θυμάται κανείς ποιός ήταν? Εγώ ναι!!)



You spin me right round baby right round, like a record... Γιατί τότε ήταν ακόμη εποχή του βινυλίου. Ένα άλλο τραγούδι που πάντα για μένα θα σημαίνει Coca Club ειναι και το εξής:



Από τα πιο ανεβαστικά κομμάτια, πιστεύω να συμφωνήσετε!

Η αγαπημένη μας Coca Club, σύντομα τότε μετουσιώθηκε σε Coca Flash και ήρθε πιο κοντά στην πόλη για να μην ξεπαγιάζουμε τόσο δρόμο μέχρι τον Πέλεκα. Και τα τραγούδια άλλαξαν κι αυτά. Θυμάμαι να ξεσκίζομαι στο χορό, ποιός εγώ! που τώρα όπου κι αν πάω είναι λες και τα πόδια μου έχουν γίνει δέντρα, έχουν βγάλει ρίζες. Χρόνια έχω να χορέψω, από τους one drop στην Ελιά πριν κάτι χρόνια, αλλά θα το ξανακάνω!!
Ας μην ξεφεύγω όμως, αξέχαστες επιτυχίες της Coca Flash:



Χρόνια αργότερα (πως πέρναγαν έτσι γρήγορα...) έπεισα την μπάντα μου να παίξουμε αυτό το τραγούδι. Σαξόφωνο δεν είχαμε αλλά το παλεύαμε, ήταν και θα είναι πάντα από τα πιο αγαπημένα μου... Αγαπημένο επίσης και αυτό:




η αυτό!!



αααα!!! αυτά τα τραγούδια δεν ξεχνιούνται. Έχουμε ξενυχτήσει, μεθύσει, αγαπήσει, κλάψει, χορέψει, χαθεί και ξαναβρεθεί ακούγοντας τα...



Κι όταν τότε όπως τώρα η νύχτα έπρεπε να τελειώσει, η τουλάχιστον το μαγαζί να κλείσει και η νύχτα ας συνεχίσει αλλού, τότε έπεφτε ένα πολύ συγκεκριμμένο τραγούδι. Ένα τραγούδι που από τότε το θεωρούσα πάντα τραγούδι των τίτλων του τέλους...



Μετά από αυτό μόνο μια καληνύχτα μπορώ να σας πω. Ελπίζω να σας "έφτιαξα" λιγάκι...

Τρίτη, Ιουλίου 27, 2010

Θα με βρεις στο Χ, για Χαμένα Κορμιά....

Κάπου γύρω στα 15 με 16 μου άρχισα τις "κακόφημες" παρέες...

Ροκάδες, μαλλιάδες, απομεινάρια της Flower Power ιδεολογίας που επιζούσε σε κάποια χωριά του νησιού, επιρρεπείς σε καταχρήσεις, ψαγμένοι, χαμένοι και γλυκά μαστουρωμένοι...

Μπορεί να μεγάλωσα, μπορεί να ωρίμασα (δεν θα το κρίνω εγώ...) αλλά για τις "κακές" μου παρέες δεν μετάνιωσα. Χρωστώ σ'αυτές μια εναλλακτική ματιά στον κόσμο και μια εκτεταμένη μουσική εκπαίδευση!

Με τους περισσότερους χαθήκαμε, άλλοι πάλι χάθηκαν αυτοί... αλλά κάποτε είμασταν όλοι μια μεγάλη, χαλαρή, παρέα. Όπως συμβαίνει στη ζωή, ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Άλλοι σοβάρεψαν, άλλοι δεν σοβαρεύτηκαν ποτέ, άλλοι παντρεύτηκαν νωρίς,άλλοι αργά κι άλλοι ποτέ. Οι περισσότεροι χώρισαν και μερικοί ξαναπαντρεύτηκαν! Το σίγουρο είναι πως πολλοί από αυτούς που θεωρούν ότι σοβαρεύτηκαν, τις κακές παρέες τις έκαναν στην άκρη...Θυμάμαι με κάποιον , ίσως τον πιο αγαπημένο από τις "κακές" παρέες μου αστειευόμασταν και λέγαμε για μια κοινή μας φίλη πως το τηλέφωνο του θα το έχει στο Χ, για τα Χαμένα Κορμιά...πως γελάγαμε!

Ο πατέρας μου , έτρωγε ζόρι χοντρό για τις παρέες μου αυτές και είχα ακούσει πολλές απειλές. Θες η εφηβική επανάσταση η απλά το γεγονός πως μου άρεσαν οι φίλοι μου, δεν ξέκοψα. Έμαθα όμως πολλά. Και δεν πιστεύω ότι έχασα τίποτα, αντίθετα κέρδισα.
Ξενύχτια, τρελές συζητήσεις μέχρι πρωίας, μαγαζιά που "κλείναμε" (δηλαδή βοηθούσαμε να κλείσουν παράθυρα κλπ.) πριν μετακομίσουμε σε κάποιο φιλικό σπίτι για τη συνέχεια της βραδιάς, τεκίλες, βότκες και για ένα διάστημα Southern Comfort(! τι σκεφτόμουν?), μπύρες και τσιγάρα πάσης φύσεως...
Κάτι μου έμεινε από όλα αυτά. Ένα σχετικά ανοιχτό μυαλό, η απόφαση να μην παίξω ποτέ με "χημικά", η απόφαση να (προσπαθώ να) μην περιμένω τίποτα από κανέναν για να έχω μόνο ευχάριστες εκπλήξεις, και μερικοί φίλοι που ακόμη κι αν δεν τους βλέπω συχνά, πάντα φίλοι παραμένουν... Ξέρετε από κείνους τους φίλους που τους συναντάς μετά από χρόνια και απλά συνεχίζεις από κει που είχατε μείνει...

Τις αγάπησα τις κακές παρέες μου. Με έμαθαν τι σημαίνει ροκ μουσική, αλλά και ροκ ΖΩΗ. Μου έδωσαν παραδείγματα προς αποφυγήν αλλά και άλλα για να τα ακολουθήσω...
Κάποιους που ζουν τη στιγμή (και μόνο αυτή...) κάποιες φορές τους ζήλεψα, αλλά ούτε μπόρεσα να τους ακολουθήσω. Απλά προσπαθώ να υπάρχει πάντα μια καλή δόση από "στιγμές" που έζησα...
Μια από αυτές ήταν και αυτό το τραγούδι που τους αφιερώνω...



Δέκα πέντε χρόνια νωρίτερα από αυτή την παράσταση, σκαστός από το στρατόπεδο της Αυλώνας, ήμουν εκεί στο γήπεδο της Λεωφόρου όταν ο Joe Cocker, έπαιξε ζωντανά στα πλαίσια της μουσικής Αθήνας '87. Το γεγονός ότι άκουγα την ίδια φωνή που τραγούδησε στο Woodstock ήταν για μένα ήταν μια φοβερή συγκίνηση. Και ήταν και η αρχή μιας μεγάλης αγάπης για την live μουσική γενικότερα...

I'm gonna get by with a little help from my friends...

φιλαράκια, σας αγαπάω όλους...

Κυριακή, Ιουλίου 18, 2010

Το ποδήλατο είναι σαν την εκκλησία, πολλοί πάνε αλλά λίγοι καταλαβαίνουν...

Και πριν με κατασπαράξουν οι πορωμένοι, να παραδεχτώ ότι, ναι, είμαι πολύ "καινούριος" στο χώρο του ποδηλάτου για να πετάω τέτοιες "σοφίες" αλλά μου φάνηκε τόσο καλό!!!

Αμ το άλλο? Που είπε ο Αινστάιν? "Το σκέφτηκα ενώ ποδηλατούσα..." (την θεωρία της σχετικότητας...)

Το ποδήλατο τελευταία βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής εδώ στην Κέρκυρα, αλλά και στην Ελλάδα γενικότερα. Ο λόγος είναι κυρίως η δημιουργία των ποδηλατόδρομων, που, είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα, να αρχίσει δειλά-δειλά περισσότερος κόσμος να κυκλοφορεί με το ποδήλατο, αλλά και το ανεπιθύμητο αποτέλεσμα των αντιδράσεων του εμπορικού κόσμου της πόλης της Κέρκυρας, ενάντια στους ποδηλατόδρομους και τους χρήστες των...

Anyway δεν ήταν αυτός ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω. Τις τελευταίες μέρες έχω ξεκινήσει και κάνω μερικές μακρύτερες διαδρομές και ανακαλύπτω τόση χαρά στο ποδήλατο! Και ήθελα να την εκφράσω.

Μου αρέσει να κάνω ποδήλατο. Με ικανοποιεί η αίσθηση της ταχύτητας η οποία όμως είναι αποτέλεσμα της δικής μου σωματικής προσπάθειας. Δεν μολύνω, δεν ρυπαίνω, αλλά πηγαίνω από το Α μέχρι το Β πιο γρήγορα από ότι θα πήγαινα με τα πόδια. Το ποδήλατο είναι σίγουρα μια από τις πιο υπέροχες εφευρέσεις!

Πολλές φορές έχω σκεφτεί πως μου δίνει και τη χαρά να οσμίζομαι τα μέρη από όπου περνώ (κήποι, λουλούδια, φούρνοι, το άρωμα μιας ωραίας ποδηλάτισσας που συναντάς στο δρόμο...) αλλά τις τελευταίες μέρες στην Κέρκυρα που δεν έχουν μαζέψει τα σκουπίδια θες και μάσκα...

Περνάω με το ποδήλατο από μέρη που περνούσα καθημερινά με το αυτοκίνητο και βλέπω πράγματα τα οποία δεν τα είχα προσέξει ποτέ! Παλιά σπίτια, ομόρφοι κήποι, γωνιές που μέσα από το γρήγορο κουτί με ρόδες που λέμε αυτοκίνητο, χάνονται, πάνω στο ποδήλατο όμως έχεις μια ευκαιρία να τα χαρείς, έστω μια ματιά!

Και η άσκηση ειναι και αυτή ευχάριστη. Μπαίνεις στο ρυθμό και τρως τα χιλιόμετρα. Και όλα αυτά καθαρά, χωρίς καυσαέριο. Χωρίς θόρυβο! Σε αυτό μοιάζει με την άλλη μου αγάπη, την ιστιοπλοία. Ποδήλατο και ιστιοπλοία...

Να πως θα μπορούσαμε να αφήνουμε μικρότερη "πατημασιά" πίσω μας (αναφέρομαι στο carbon footprint)

Πάντως το έχω προσέξει. Από τότε που ξεκίνησα να χρησιμοποιώ το ποδήλατο για τις μικρές μου μετακινήσεις, σπίτι-δουλειά-δουλειές στη πόλη, η κατανάλωση μου σε καύσιμα έχει πέσει στο μισό...

Ψάχνοντας για γνωμικά και σκέψεις, η λόγια σπουδαίων ανθρώπων σχετικά με το ποδήλατο ανακάλυψα πως έχω μια κοινή σκέψη για το ποδήλατο με πολλούς.

Πως το ποδήλατο είναι το κοντινότερο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος στο να πετάξει. Με το αεροπλάνο απλά μπαίνεις μέσα και σε πάει. Το ποδήλατο όμως δίνει φτερά στα πόδια...

Κάποιες σκέψεις διασήμων:

Things look different from the seat of a bike carrying a sleeping bag with a cold beer tucked inside.
Jim Malusa

It is by riding a bicycle that you learn the contours of a country best, since you have to sweat up the hills and coast down them. Thus you remember them as they actually are, while in a motor car only a high hill impresses you, and you have no such accurate remembrance of country you have driven through as you gain by riding a bicycle.
Ernest Hemingway

Nothing compares to the simple pleasure of a bike ride.
John F. Kennedy

Get a bicycle. You will not regret it if you live.
Mark Twain
Taming the Bicycle.

For instance, the bicycle is the most efficient machine ever created: Converting calories into gas, a bicycle gets the equivalent of three thousand miles per gallon.
Bill Strickland
The Quotable Cyclist.

που είναι οι ροκάδες τση κέρκυρας οεο??

Χθες το βράδυ ξεκίνησε το 2ο Corfu Rock around the island festival. Έπαιξαν μεταξύ άλλων οι Rosebleed , ο Σταύρος Μιχαλακάκος, ο Craig walker (πρώην τραγουδιστής των Archive) και οι Sediment Bruise. Σήμερα ακούσαμε μια ακόμη σχολική μπάντα (όχι πολύ καλή...) τους 3 κι ο κούκος, τον Γιώργο Γάκη με τους junior troublemakers (πολύ καλοί) και τους phase reverse (metal!!)

Και χθες και σήμερα δεν ήταν πάνω από 100 άτομα εκεί στην καλύτερη. Και αν υπολογίσεις ότι οι μισοί πρέπει να ήταν οικογενεια και γκομένες των μουσικών μιλάμε για ΛΥΠΗΡΗ κατάσταση!

Γιατί ρε γαμώτη μου?

10 χρόνια που ήμουν σε μπάντα τοπική , το παράπονο το είχα κι εγώ. Ξέρω πως είναι άδικο να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια και ίσως είμαι ειδική περίπτωση. Έχω κάνει πολλά χιλιόμετρα για συναυλίες. Αλλά εδώ είναι στην πόρτα μας! Στις αλυκές ποταμού!

που πήγαν όλοι οι ροκάδες της κέρκυρας? Τους πάτησε το τραίνο? (που δεν έχουμε...)

Τι να πω δεν ξέρω. μετά γκρινιάζουε ότι δεν γίνονται happening, δεν έχουμε που να πάμε κλπ...

Τελικά ίσως κάποιοι έχουν δίκιο. Η Κέρκυρα και οι κερκυραίοι το μόνο που ξέρουν είναι απο φιλαρμονικές και καφέ στο λιστόν...

Ου να μου χαθείτε!

Ο ροκάς πρέπει να ιδρώσει και λίγο, να κάτσει και λίγο στο χορτάρι να σκονιστεί ο κώλος του για να αξίζει την ταμπέλα... δεν τη φοράμε έτσι και πάμε. Η ροκιά δεν είναι μόνο στο ipod είναι και στη πραγματικότητα.

όλοι αυτοί οι μουσικοί, έκαναν τόσο δρόμο, τόσες πρόβες,(ακόμη και οι χειρότεροι...) τόση προσπάθεια και αυτό είναι το ευχαριστώ τους?

Απαξιώ να πω περισσότερα.

ένα μόνο τελευταίο.

Αύριο παίζουν οι D7, οι Blues People Unlimited (Blues,soul and funk από τα Γιάννενα) και οι Μπλέ!! Ελπίζω να δω περισσότερο κόσμο εκεί...

Σάββατο, Ιουλίου 17, 2010

Purple haze was in my moussaka!!

...don't know if my melitzana was up or down!!

Το 1995 μου συνέβει το εξής κουλό. Βρέθηκα να είμαι τραγουδιστής σε μια ροκ μπάντα!

Για όλα έφταιγαν δυο φίλες μου. η βότκα και η πορτοκαλάδα...

Να μην τα πολυλογώ, ελαφρώς μεθυσμένος ων και έχοντας μόλις δει την αγαπημένη μου τοπική μπάντα the Busta Waste Band να παίζουν στο Πέλεκα (Hard rock cafe) για τελευταία φορά λόγω αναχώρησης του τραγουδιστή, τους είπα ότι θα τραγουδούσα εγώ πράγμα το οποίο αυτοί δέχτηκαν σχεδόν αμέσως κι εγώ μετάνιωσα την επόμενη μέρα που άνοιξα το στόμα μου...

Για 10 μέρες επέμεναν να κάνουμε μια ωντισιόν, τελικά ενέδωσα και μετά από 1 μήνα πρόβες ήρθε η ώρα του 1ου μου λάιβ. Το οργανώσαμε σε φιλικό σπίτι με καλεσμένους πολλούς φίλους, έλληνες και ξένους, τους οποίους εγώ δεν είδα, διότι τραγούδησα όλο το πρόγραμμα με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό... τέτοια φρίκη είχα φάει...

Το καλοκαίρι εκείνο θα κάναμε γύρω στις 15-20 εμφανίσεις, έτσι πήρα το βάπτισμα του πυρός, κι ώσπου να έρθει ο χειμώνας είχα καταλάβει οτι αυτό που μου είχε συμβεί ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου συνέβησαν ποτέ...

Μέσα στα 10 χρόνια που ασχολήθηκα,είχα πολλές εμπειρίες καλές και κακές. Μια από αυτές ενέπνευσε και τον τίτλο του θέματος...

Ο ντραμίστας μας, ο 17χρονος τότε Μιχάλης, είχε κάποιο κονέ και κανόνισε να παίξουμε στο Lucciola Inn. Το οποίο ήταν εστιατόριο. Εν τω μεταξύ εμείς κάθε άλλο παρά μουσική για φαγητό παίζαμε. Αλλά επειδή υπήρχε μια δόση αυτοικανοποίησης στο παίξιμο μας, δεν μασάγαμε, αρκεί να παίζαμε!!

Εγώ βέβαια δεν είχα ξαναζήσει τέτοια φάση, δεν ήξερα τι να περιμένω...

Έπρεπε να καταλάβω ότι κάτι πήγαινε στραβά όταν άρχισα να βλέπω ανθρώπους να καλύπτουν τα αυτιά τους ανάμεσα στις μπουκιές. Η να τους πέφτουν τα πηρούνια από το χέρι στο σόλο! Στο διάλλειμα μας ζητήθηκε να χαμηλώσουμε λίγο την ένταση. Χαχαχα!! Εμείς αντιθέτως την ανεβάσαμε! Θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα. Ποτέ δεν ζητάς από έναν ροκά να ΧΑΜΗΛΩΣΕΙ την ένταση...

Η βραδιά ήταν αποτυχία με μια εξαίρεση. Γνωρίσαμε εκεί έναν πολύ καλό κιθαρίστα ο οποίος αργότερα έγινε κι αυτός μέλος του συγκροτήματος.



Τρία χρόνια αργότερα θα ζούσα το αποκορύφωμα της "καριέρας" μου όσον αφορά τουλάχιστον τον αριθμό των θεατών. Το καλοκαίρι του 1998 μας είδε σε μια εμφάνιση μας, ο διοργανωτής της Southern ionian regatta, του μεγαλύτερου ιστιοπλοικού αγώνα, για πλάκα, που γίνεται κάθε Σεπτέμβρη στη Λευκάδα. Ενθουσιάστηκε με την μπάντα και μας ζήτησε να παίξουμε στην γιορτή μετά την απονομή των επάθλων. Τον Σεπτέμβρη λοιπόν φόρτωσα τύμπανα και μικροφωνικές και φύγαμε για Λευκάδα όπου μας είχαν κανονίσει διαμονή, ακόμη και σκάφος για να τρέξουμε τον αγώνα! Εκείνο το βράδυ οι θεατές μας ήταν πάνω 800 άτομα!! Εκπληκτική βραδιά, με πολλά encore, πυροτεχνήματα και πολλή μπύρα...



Μερικές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις σχετικά με τα βίντεο. Οι Blues Brothers είναι οι Blues Brothers! Η πρώτη ίσως μπάντα που δημιουργήθηκε για λόγους κινηματογραφικούς αλλά κατέληξε να γίνει πολύ μεγαλύτερο όνομα από όσο περίμενε κανείς... η μπάντα που όλοι θα θέλαμε να παίζαμε μαζί της...

Οι Hamsters ξεκίνησαν σαν μια κλασσική covers μπάντα στο Λονδίνο. Εξειδικεύτηκαν στον hendrix του οποίου τα τραγούδια παίζουν , κατά τη γνώμη μου, εκπληκτικά! Έχουν όμως και δικό τους υλικό πια. Το Blues-rock στα καλυτερότερα του!!

Δείτε κι αυτό!

Ημιτελής ανάρτηση που οφείλω να τελειώσω Νο1: Το σκάφος μου

Ακολουθεί ένα κείμενο που ξεκίνησα να γράψω στις 22/6. Ο φόρτος εργασίας και διάφορα τρεχάματα δεν μου επέτρεψαν να το τελειώσω. Θα προσπαθήσω τώρα έστω κι αν γίνει πιο περιληπτικό...


Κάποιες προηγούμενες αναρτήσεις μου ήταν σχετικές με σκάφη. Ξεκίνησα να γράφω για αυτά θέλοντας κατά κάποιο τρόπο να προλογίσω ένα κείμενο σχετικά με την αγορά του δικού μου σκάφους. Παρασύρθηκα όμως γιατί βγήκαν πολλές ευχάριστες αναμνήσεις στη φόρα κι οι σελίδες γέμιζαν εύκολα...

Ιστιοπλόοι υπάρχουν πολλών ειδών. Τώρα τελευταία μέχρι και virtual... όσοι έχετε περιέργεια ψάχτε για virtual skipper στο internet...

Για ευκολία ας τους χωρίσουμε στις 2 βασικές. Αγωνιστική και κρουαζιέρας. Προς θεού αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος είναι μόνο το ένα η το άλλο. Σχεδόν μέσα σε κάθε κρουαζιερά υπάρχει ένας πορωμένος αγωνιστής και το ανάποδο. Εξάλλου η ιστιοπλοία πέρα από άθλημα είναι και τρόπος ζωής. Το περίεργο είναι πως παρόλο που είμαστε (οι Έλληνες) ναυτικός λαός με τόσες ακτές, η ιστιοπλοία κρουαζιέρας δεν γιγαντώθηκε ποτέ έδω όπως στη Γαλλία η την Αγγλία.

(Σημ.διαβάζοντας το αυτό μια μέρα αργότερα συνειδητοποιώ ότι για μας τους Έλληνες ίσως δεν είναι τόσο δυνατή η επιθυμία να "φύγουμε" για κάπου πιο ωραία μια και ήδη ζούμε σε ένα παράδεισο...μακάρι να το καταλαβαίναμε όμως για να τον διατηρήσουμε κιόλας!)

Εγώ προσωπικά δηλώνω κρουαζιεράς. Μου αρέσει η βόλτα στη θάλασσα, αλλά με πανιά. Μηχανή μόνο όταν δεν γίνεται αλλιώς. Μια από τις πιο μαγικές στιγμές είναι όταν με τα πανιά φουσκωμένα, έστω από ένα απαλό αεράκι, γυρνάς το απογευματακι στο λιμάνι της επιλογής σου. Ο ήλιος, χαμηλά, βάφει τα πανιά, τα νερά και τα όνειρα χρυσά. Δεν ακούγεται τίποτα εκτός από τον παφλασμό του σκάφους κάθως σχίζει τα νερά, προχωρόντας αργά αλλά σταθερά προς το λιμάνι, το απάγγιο, το gin and tonic η τη βουτιά που σου αξίζει μετά από ενα ταξίδι. Στιγμές σαν κι αυτές το μέγεθος του σκάφους δεν μετράει. Στο φινάλε όλοι την ίδια θάλασσα χαιρόμαστε, στα ίδια νερά βουτάμε, κι ο ίδιος αέρας μας σπρώχνει προς τον προορισμό μας.

Το σκάφος μου λοιπόν εκτός από "μικρό" είναι και ξύλινο. Όχι κοντραπλακέ η balsa ντυμένο με πολυεστέρα, αλλα ξύλινο ατόφιο. Τα στραβόξυλα του είναι δρύινα και το πέτσωμα μαόνι. Το κατάστρωμα teak. Φτιάχτηκε το 1965 σε ένα ναυπηγείο της Σουηδίας και ηταν το hull no.285.

Γιατί επέλεξα το ξύλινο? Μέχρι τώρα οι αντιδράσεις των περισσοτέρων γνωστών μου, έχουν υπάρξει αρνητικές. Λίγοι είναι αυτό που έχουν καταλάβει, σεβαστεί και ίσως ακόμα και "ζηλέψει" την επιλογή μου. Είναι όμως αυτοί που με καταλαβαίνουν καλύτερα.

Αλήθεια γιατί να επιλέξει κανείς το ξύλινο? Τα τελευταία 30 χρόνια, το ξύλο, μαζί με το ατσάλι, το αλουμίνιο, το τσιμέντο και τους δεμένους πάπυρους, έχουν ξεπεραστεί από το θαυματουργό υλικό που λέμε πολυεστέρα. Οι λόγοι είναι, η τουλάχιστον αυτοί που διατυμπανίζονται είναι, πολλοί.Η ευκολία και η οικονομία στη συντήρηση είναι αυτοί που ακούγονται πιο συχνά. Η αντοχή στο χρόνο και το χαμηλό αρχικό κόστος είναι οι επόμενοι. Μπορούμε α προσθέσουμε σε αυτά και το ότι ένα αντίστοιχο πλαστικό σκάφος είναι πιο ευρύχωρο, μια και δεν χρειάζεται στραβόξυλα και άλλες ενισχύσεις που "τρώνε" χώρο όπως επίσης και η μεγαλύτερη ευελιξία στο σχεδιασμό.

16/7/2010
Κάπου εδώ θα ξεκινούσα να αντιπαραβάλλω όλα τα συν και πλην των ξύλινων έναντι των άλλων καθιστώντας την ανάρτηση μου ελαφρώς βαρετή στους μη τεχνικά κολλημένους, αγγλιστί geeks!

Δεν θα το κάνω όμως.

Προτίμησα το ξύλινο για πολλούς μικρούς λόγους. Καταρχήν δεν μυρίζει πολυεστέρα όπως κάθε πλαστικό σκάφος (ειδικά τα καινούρια) Και τώρα που ξύνοντας βγάζω τα παλιά χρώματα, αποκαλύπτω από κάτω ξύλα ζωντανά, με όμορφο χρώμα και νερά, απαλά στη αφή, και γερά, πολύ γερά. Το σκάφος μου ζει και αναπνέει. Φουσκώνει και συρρικνώνεται ανάλογα με τη θέση του (μέσα η έξω από το νερό) Ήταν κάποτε δέντρα, και κάποιοι άνθρωποι πήραν αυτά τα δέντρα και με τέχνη τα έκαναν ένα όμορφο σκαρί. Και όλα αυτά πριν από 45 χρόνια. Αν επιλέξω να αφήσω τη φύση να πάρει πίσω το όμορφο σκαρί μου, αυτό γίνεται. Μπορώ να το αφήσω και σε αρκετά χρόνια δεν θα είναι πια τίποτα παραπάνω από σκόνη και μερικά μικρά σίδερα. Αντίθετα αν δοκίμαζα να κάνω το ίδιο με ένα πλαστικό θα περιμέναμε πολύ για να γίνει σκόνη κι αυτή πάλι τοξική θα ήταν...

Οι Άγγλοι λένε για αυτές τις περιπτώσεις it is a labour of love. Μια αγγαρεία αγάπης. Κι εγώ είμαι ήδη ερωτευμένος...

Πέμπτη, Ιουλίου 01, 2010

Forever Young...

Forever Young

May God bless and keep you always
May your wishes all come true
May you always do for others
And let others do for you
May you build a ladder to the stars
And climb on every rung
May you stay forever young
Forever young, forever young
May you stay forever young

May you grow up to be righteous
May you grow up to be true
May you always know the truth
And see the lights surrounding you
May you always be courageous
Stand upright and be strong
May you stay forever young
Forever young, forever young
May you stay forever young

May your hands always be busy
May your feet always be swift
May you have a strong foundation
When the winds of changes shift
May your heart always be joyful
May your song always be sung
May you stay forever young
Forever young, forever young
May you stay forever young



Κοντεύει ο καιρός που το πρώτο από τα παιδιά μου ενηλικιώνεται... Κι όλα αυτά που τόσα χρόνια κουβεντιάζαμε με τους φίλους,αλλά και τους συγγενείς, για το πως θα χειριστούμε όλα αυτά που πάνε μαζί με την ενηλικίωση, να που ήρθε ο καιρός να τα κάνουμε αντί να τα κουβεντιάζουμε απλά.

Τα δικά μου τα θυμάμαι ακόμα. Θέλω να πιστεύω πως όλοι μας δεν θέλουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη που ίσως έκαναν οι γονείς μας με μας. Τώρα που είμαι όμως εδώ, πάνω στη φάση, βλέπω πως τα πράγματα δεν είναι τόσο άσπρα η μαύρα όσο τα έβλεπα σαν έφηβος. Εχουν και μια γερή δόση γκρι.

Υπάρχουν τόσα θέματα για τα οποία θα ήθελα να της μιλήσω. Δεν το βρίσκω όμως εύκολο. Ας πούμε τις προάλλες ήθελα να κουβεντιάσουμε για τον έρωτα, την αγάπη. Να της πω, πως στη ζωή αγάπη δεν θα είναι μόνο μία, πως ο έρωτας δεν κρατά για πάντα, πως οι άνθρωποι αλλάζουν και η ζωή τα φέρνει αλλιώς. Πως ο έρωτας ίσως δεν είναι καν τίποτε άλλο παρά ένα κόλπο της φύσης για να επιτευχθεί η αναπαραγωγή.
Κι ένα σωρό άλλες μικρές αλήθειες (?) που τα χρόνια με δίδαξαν...

Δεν μπορώ να το κάνω όμως. Θυμάμαι τόσο ξεκάθαρα να ουρλιάζω από μέσα μου στους δικούς μου (ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ!!ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΤΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΩ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ...)
'Οπως θυμάμαι, όχι απλά θυμάμαι, αλλά και νιώθω ακόμα την ποίηση που γεμίζει την καρδιά όταν είναι κανείς ερωτευμένος. Κι έτσι κρατάω το στόμα μου κλειστό.

Θα τα ανακαλύψει με την ησυχία της. Τη χαρά του έρωτα, την ποίηση του να'σαι ερωτευμένος, την πίκρα της φθοράς, τον πόνο του χωρισμού. Αυτά είναι που χτίζουν χαρακτήρα. Και έτσι πιο δυνατοί προχωράμε παρακάτω. Σε κάτι καλύτερο...

Εγώ απλά θα είμαι κάπου κοντά εκεί όταν και αμα χρειαστεί...