Θα με βρεις στο Χ, για Χαμένα Κορμιά....

Κάπου γύρω στα 15 με 16 μου άρχισα τις "κακόφημες" παρέες...

Ροκάδες, μαλλιάδες, απομεινάρια της Flower Power ιδεολογίας που επιζούσε σε κάποια χωριά του νησιού, επιρρεπείς σε καταχρήσεις, ψαγμένοι, χαμένοι και γλυκά μαστουρωμένοι...

Μπορεί να μεγάλωσα, μπορεί να ωρίμασα (δεν θα το κρίνω εγώ...) αλλά για τις "κακές" μου παρέες δεν μετάνιωσα. Χρωστώ σ'αυτές μια εναλλακτική ματιά στον κόσμο και μια εκτεταμένη μουσική εκπαίδευση!

Με τους περισσότερους χαθήκαμε, άλλοι πάλι χάθηκαν αυτοί... αλλά κάποτε είμασταν όλοι μια μεγάλη, χαλαρή, παρέα. Όπως συμβαίνει στη ζωή, ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Άλλοι σοβάρεψαν, άλλοι δεν σοβαρεύτηκαν ποτέ, άλλοι παντρεύτηκαν νωρίς,άλλοι αργά κι άλλοι ποτέ. Οι περισσότεροι χώρισαν και μερικοί ξαναπαντρεύτηκαν! Το σίγουρο είναι πως πολλοί από αυτούς που θεωρούν ότι σοβαρεύτηκαν, τις κακές παρέες τις έκαναν στην άκρη...Θυμάμαι με κάποιον , ίσως τον πιο αγαπημένο από τις "κακές" παρέες μου αστειευόμασταν και λέγαμε για μια κοινή μας φίλη πως το τηλέφωνο του θα το έχει στο Χ, για τα Χαμένα Κορμιά...πως γελάγαμε!

Ο πατέρας μου , έτρωγε ζόρι χοντρό για τις παρέες μου αυτές και είχα ακούσει πολλές απειλές. Θες η εφηβική επανάσταση η απλά το γεγονός πως μου άρεσαν οι φίλοι μου, δεν ξέκοψα. Έμαθα όμως πολλά. Και δεν πιστεύω ότι έχασα τίποτα, αντίθετα κέρδισα.
Ξενύχτια, τρελές συζητήσεις μέχρι πρωίας, μαγαζιά που "κλείναμε" (δηλαδή βοηθούσαμε να κλείσουν παράθυρα κλπ.) πριν μετακομίσουμε σε κάποιο φιλικό σπίτι για τη συνέχεια της βραδιάς, τεκίλες, βότκες και για ένα διάστημα Southern Comfort(! τι σκεφτόμουν?), μπύρες και τσιγάρα πάσης φύσεως...
Κάτι μου έμεινε από όλα αυτά. Ένα σχετικά ανοιχτό μυαλό, η απόφαση να μην παίξω ποτέ με "χημικά", η απόφαση να (προσπαθώ να) μην περιμένω τίποτα από κανέναν για να έχω μόνο ευχάριστες εκπλήξεις, και μερικοί φίλοι που ακόμη κι αν δεν τους βλέπω συχνά, πάντα φίλοι παραμένουν... Ξέρετε από κείνους τους φίλους που τους συναντάς μετά από χρόνια και απλά συνεχίζεις από κει που είχατε μείνει...

Τις αγάπησα τις κακές παρέες μου. Με έμαθαν τι σημαίνει ροκ μουσική, αλλά και ροκ ΖΩΗ. Μου έδωσαν παραδείγματα προς αποφυγήν αλλά και άλλα για να τα ακολουθήσω...
Κάποιους που ζουν τη στιγμή (και μόνο αυτή...) κάποιες φορές τους ζήλεψα, αλλά ούτε μπόρεσα να τους ακολουθήσω. Απλά προσπαθώ να υπάρχει πάντα μια καλή δόση από "στιγμές" που έζησα...
Μια από αυτές ήταν και αυτό το τραγούδι που τους αφιερώνω...



Δέκα πέντε χρόνια νωρίτερα από αυτή την παράσταση, σκαστός από το στρατόπεδο της Αυλώνας, ήμουν εκεί στο γήπεδο της Λεωφόρου όταν ο Joe Cocker, έπαιξε ζωντανά στα πλαίσια της μουσικής Αθήνας '87. Το γεγονός ότι άκουγα την ίδια φωνή που τραγούδησε στο Woodstock ήταν για μένα ήταν μια φοβερή συγκίνηση. Και ήταν και η αρχή μιας μεγάλης αγάπης για την live μουσική γενικότερα...

I'm gonna get by with a little help from my friends...

φιλαράκια, σας αγαπάω όλους...