Ακολουθεί ένα κείμενο που ξεκίνησα να γράψω στις 22/6. Ο φόρτος εργασίας και διάφορα τρεχάματα δεν μου επέτρεψαν να το τελειώσω. Θα προσπαθήσω τώρα έστω κι αν γίνει πιο περιληπτικό...
Κάποιες προηγούμενες αναρτήσεις μου ήταν σχετικές με σκάφη. Ξεκίνησα να γράφω για αυτά θέλοντας κατά κάποιο τρόπο να προλογίσω ένα κείμενο σχετικά με την αγορά του δικού μου σκάφους. Παρασύρθηκα όμως γιατί βγήκαν πολλές ευχάριστες αναμνήσεις στη φόρα κι οι σελίδες γέμιζαν εύκολα...
Ιστιοπλόοι υπάρχουν πολλών ειδών. Τώρα τελευταία μέχρι και virtual... όσοι έχετε περιέργεια ψάχτε για virtual skipper στο internet...
Για ευκολία ας τους χωρίσουμε στις 2 βασικές. Αγωνιστική και κρουαζιέρας. Προς θεού αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος είναι μόνο το ένα η το άλλο. Σχεδόν μέσα σε κάθε κρουαζιερά υπάρχει ένας πορωμένος αγωνιστής και το ανάποδο. Εξάλλου η ιστιοπλοία πέρα από άθλημα είναι και τρόπος ζωής. Το περίεργο είναι πως παρόλο που είμαστε (οι Έλληνες) ναυτικός λαός με τόσες ακτές, η ιστιοπλοία κρουαζιέρας δεν γιγαντώθηκε ποτέ έδω όπως στη Γαλλία η την Αγγλία.
(Σημ.διαβάζοντας το αυτό μια μέρα αργότερα συνειδητοποιώ ότι για μας τους Έλληνες ίσως δεν είναι τόσο δυνατή η επιθυμία να "φύγουμε" για κάπου πιο ωραία μια και ήδη ζούμε σε ένα παράδεισο...μακάρι να το καταλαβαίναμε όμως για να τον διατηρήσουμε κιόλας!)
Εγώ προσωπικά δηλώνω κρουαζιεράς. Μου αρέσει η βόλτα στη θάλασσα, αλλά με πανιά. Μηχανή μόνο όταν δεν γίνεται αλλιώς. Μια από τις πιο μαγικές στιγμές είναι όταν με τα πανιά φουσκωμένα, έστω από ένα απαλό αεράκι, γυρνάς το απογευματακι στο λιμάνι της επιλογής σου. Ο ήλιος, χαμηλά, βάφει τα πανιά, τα νερά και τα όνειρα χρυσά. Δεν ακούγεται τίποτα εκτός από τον παφλασμό του σκάφους κάθως σχίζει τα νερά, προχωρόντας αργά αλλά σταθερά προς το λιμάνι, το απάγγιο, το gin and tonic η τη βουτιά που σου αξίζει μετά από ενα ταξίδι. Στιγμές σαν κι αυτές το μέγεθος του σκάφους δεν μετράει. Στο φινάλε όλοι την ίδια θάλασσα χαιρόμαστε, στα ίδια νερά βουτάμε, κι ο ίδιος αέρας μας σπρώχνει προς τον προορισμό μας.
Το σκάφος μου λοιπόν εκτός από "μικρό" είναι και ξύλινο. Όχι κοντραπλακέ η balsa ντυμένο με πολυεστέρα, αλλα ξύλινο ατόφιο. Τα στραβόξυλα του είναι δρύινα και το πέτσωμα μαόνι. Το κατάστρωμα teak. Φτιάχτηκε το 1965 σε ένα ναυπηγείο της Σουηδίας και ηταν το hull no.285.
Γιατί επέλεξα το ξύλινο? Μέχρι τώρα οι αντιδράσεις των περισσοτέρων γνωστών μου, έχουν υπάρξει αρνητικές. Λίγοι είναι αυτό που έχουν καταλάβει, σεβαστεί και ίσως ακόμα και "ζηλέψει" την επιλογή μου. Είναι όμως αυτοί που με καταλαβαίνουν καλύτερα.
Αλήθεια γιατί να επιλέξει κανείς το ξύλινο? Τα τελευταία 30 χρόνια, το ξύλο, μαζί με το ατσάλι, το αλουμίνιο, το τσιμέντο και τους δεμένους πάπυρους, έχουν ξεπεραστεί από το θαυματουργό υλικό που λέμε πολυεστέρα. Οι λόγοι είναι, η τουλάχιστον αυτοί που διατυμπανίζονται είναι, πολλοί.Η ευκολία και η οικονομία στη συντήρηση είναι αυτοί που ακούγονται πιο συχνά. Η αντοχή στο χρόνο και το χαμηλό αρχικό κόστος είναι οι επόμενοι. Μπορούμε α προσθέσουμε σε αυτά και το ότι ένα αντίστοιχο πλαστικό σκάφος είναι πιο ευρύχωρο, μια και δεν χρειάζεται στραβόξυλα και άλλες ενισχύσεις που "τρώνε" χώρο όπως επίσης και η μεγαλύτερη ευελιξία στο σχεδιασμό.
16/7/2010
Κάπου εδώ θα ξεκινούσα να αντιπαραβάλλω όλα τα συν και πλην των ξύλινων έναντι των άλλων καθιστώντας την ανάρτηση μου ελαφρώς βαρετή στους μη τεχνικά κολλημένους, αγγλιστί geeks!
Δεν θα το κάνω όμως.
Προτίμησα το ξύλινο για πολλούς μικρούς λόγους. Καταρχήν δεν μυρίζει πολυεστέρα όπως κάθε πλαστικό σκάφος (ειδικά τα καινούρια) Και τώρα που ξύνοντας βγάζω τα παλιά χρώματα, αποκαλύπτω από κάτω ξύλα ζωντανά, με όμορφο χρώμα και νερά, απαλά στη αφή, και γερά, πολύ γερά. Το σκάφος μου ζει και αναπνέει. Φουσκώνει και συρρικνώνεται ανάλογα με τη θέση του (μέσα η έξω από το νερό) Ήταν κάποτε δέντρα, και κάποιοι άνθρωποι πήραν αυτά τα δέντρα και με τέχνη τα έκαναν ένα όμορφο σκαρί. Και όλα αυτά πριν από 45 χρόνια. Αν επιλέξω να αφήσω τη φύση να πάρει πίσω το όμορφο σκαρί μου, αυτό γίνεται. Μπορώ να το αφήσω και σε αρκετά χρόνια δεν θα είναι πια τίποτα παραπάνω από σκόνη και μερικά μικρά σίδερα. Αντίθετα αν δοκίμαζα να κάνω το ίδιο με ένα πλαστικό θα περιμέναμε πολύ για να γίνει σκόνη κι αυτή πάλι τοξική θα ήταν...
Οι Άγγλοι λένε για αυτές τις περιπτώσεις it is a labour of love. Μια αγγαρεία αγάπης. Κι εγώ είμαι ήδη ερωτευμένος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου