Πέμπτη, Ιανουαρίου 29, 2009

Ελλάδα = καμμένο χαρτί!

Ξέρω πως πάνω από όλα θα στεναχωρήσω τους ξενιτεμένους φίλους μου, που τόσο επιθυμούν να γυρίσουν στην πατρίδα. Μα η αλήθεια είναι αυτή. Η χώρα που λατρεύουνε, η πατρίδα μας είναι ένα "καμμένο χαρτί"...

Την τελευταία εβδομάδα έχουμε και πάλι το πρόβλημα με τα σκουπίδια εδώ στο νησί. Οι κάδοι παντού γεμάτοι, και ο κόσμος συνεχίζει να αφήνει τις σακκούλες του, μικρές και μεγάλες, πάνω η δίπλα στα άλλα, όπου μπορούν. Ο ΧΥΤΑ Τεμπλονίου αποκλεισμένος από τους κάτοικους. Εικόνες τραγικές. Ένα βουνό από σκουπίδια (αλήθεια θυμάστε τις κατολισθήσεις σκουπιδιών στη Βραζιλία...) ένα πρησμένο από τα αέρια ψόφιο γουρούνι, παντού λαμαρίνες, σκουπίδια και πλαστικά. Μια φωτιά καίει κάπου από το 2007. Κάθε πρωί κατά τις 4, ειδικά το καλοκαίρι, μας έρχεται και μας η μπόχα, κι ας ζούμε χιλιόμετρα μακριά.

Τι καταλαβαίνουμε? Ότι δεν ενδιαφέρεται κανείς. Οι υπεύθυνοι κοιμούνται ήσυχοι. Και οι πολίτες? Από τη στιγμή που καταφέρνουν να στοιβάξουν μια σακκούλα ακόμα πάνω στον κάδο, το πρόβλημα φαίνεται να τελειώνει και για αυτούς.

Όλα αυτά είναι απλώς μια ακόμη αισχρή εικόνα ανάμεσα στις πολλές που βλέπουμε αυτοί που ζούμε εδώ και μαρτυρά πως η μεγάλη πλειοψηφία κοιμάται και δεν ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει παραπέρα η τι θα συμβεί αργότερα.

Θα έπρεπε να μαζευτούμε όλοι με τα αμάξια μας να πάμε να αδειάσουμε τα σκουπίδια μας στην Νομαρχία...

Τρίτη, Ιανουαρίου 20, 2009

Death is not the end....

Δυστυχώς το τραγουδάκι το είχα ήδη βάλει σε προηγούμενη ανάρτηση... και δε λέει να το ξαναβάλω. Θα βρω άλλο. Το σύμπαν συνωμότησε και ο θάνατος μας τριγυρνά αυτόν τον καιρό. Έφυγαν η Kate, ο παππούς, ο Θοδωρής, ο Τζίμης, ο James, καπάκι και η Καίτη σε φρικτές συνθήκες. Την τελευταία δεν την ήξερα προσωπικά, αλλά όμως ήμουν εκεί όταν συνέβη... Την Κυριακή ήταν η κηδεία και εγώ πήγα στο μνημόσυνο της Kate στην Πρέβεζα. Συγχωρούμαι λοιπόν που σκέφτομαι τον θάνατο συνέχεια?

Κάπου σε κάποια προηγούμενη ανάρτηση είχα αναφερθεί σε κάτι που διάβασα σχετικά με μια near death experience. Κάποιος πέθανε (τον χτύπησε κεραυνός) και κατάφεραν να τον επαναφέρουν. Αυτός όμως ένιωθε τόσο καλά, τόσο γαλήνια, που ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να γυρίσει.Αλλά τελικά δεν ήταν στο χέρι του, και έζησε. Η περιγραφή του συμβάντος από τον ίδιο, ήταν τόσο πειστική που με έκανε να νιώσω πολύ καλύτερα για το θέμα. Είχε αυτό που λέμε πειθώ, conviction και με έπεισε. Και νιώθω πως φοβάμαι τον θάνατο κατιτίς λιγότερο.

Αλλά έχουμε και το θέμα του βίαιου θάνατου. Βρέθηκα μπροστά σε έναν τέτοιο. Η εικόνα ενός εμφανώς άψυχου σώματος, εμφανώς επειδή στην θέση που βρισκόταν δεν ήταν δυνατόν να ζει, είναι σοκαριστική. Πέραν της όποιας φρίκης, αυτό που μου φάνηκε χειρότερο ήταν η οριστικότητα αυτού που βλέπεις. Δεν υπάρχει γυρισμός, δεν υπάρχει ελπίδα, δεν θα υπάρξουν επίμονες προσπάθειες να επαναφέρουν στην ζωή. Γιατί η κατάσταση είναι πέρα από αυτά. Γιατί αυτός ο άνθρωπος που περνούσε τον δρόμο πηγαίνοντας στη δουλειά του, από μια ατυχία, μια απροσεξία και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είναι πια απολύτως νεκρός. Ομολογώ πως αυτός ο θάνατος με φοβίζει. Αν μη τι άλλο για τον πόνο που προκαλεί στους εναπομείναντες ζωντανούς.

Την Κυριακή λοιπόν πήγα και σε ένα μνημόσυνο, στην Πρέβεζα. Ήταν της φίλης μου της Kate που πέθανε από καρκίνο τον νοέμβριο. Όπως έζησε η Kate, σεμνά, έτσι ακριβώς ήταν και στον θάνατο. Ανταλλάξαμε μερικά mail πριν πεθάνει όπου προσπάθησα να την κάνω να νιώσει κάπως καλύτερα. Δεν ήξερα τι να πω αλλά κάτι κατάφερα από ότι μου είπε. Στο μνημόσυνο μετά από την απλή τελετή στο εκκλησάκι, πηγαμε να τα πιούμε στην διπλανή ταβερνούλα. Η Kate, εν ζωή, τις γούσταρε τις μπυρίτσες της, και μεις πιστεύω την τιμήσαμε δεόντως. Είχαμε στο τραπέζι μια φωτογραφία της και μας κοιτούσε που μιλούσαμε και πίναμε. Υπήρχε συγκίνηση αλλά και καλή διάθεση. Ήταν όμορφα και αν μας έβλεπε από καπου πιστεύω να ήταν ευχαριστημένη.

Ακολουθεί ένα τραγουδάκι του καταπληκτικού Elton John. Λέγεται " I think i'm gonna kill myself" και προς θεού δεν υποννοώ κάτι!!! Απλά είναι σχετικό. Δώστε βάση στον percussionίστα ο οποίος παίζει το ντέφι λές και είναι η αποστολή του από το θεό στη γη. Το κομμάτι είναι του 1972, και το βρήκα σε μια λίστα των 7 πιο χαρούμενων τραγουδιών σχετικά με τον θάνατο.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 16, 2009

Χωρίς τίτλο

Ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, σήμερα, ενός φρικιαστικού δυστυχήματος. Ένα φορτηγό έριξε κάτω και πάτησε μια 45χρονη μητέρα 2 παιδιών. Εγώ ήμουν πάνω στη μηχανή, περιμένοντας στο διπλανό φανάρι... Άκουσα τους περαστικούς που φώναζαν στον οδηγό να σταματήσει, και γύρισα να δω τι γινόταν. Το, μάλλον άψυχο ήδη, κορμί της γυναικας ήταν κάτω από το φορτηγό, και εκεί που έπρεπε να είναι το κεφάλι της ήταν η ρόδα του φορτηγού.
Άκουσα ύστερα, από άλλους, ότι η γυναίκα πήγε να περάσει με κόκκινο. Ο φορτηγατζής σαφώς δεν την είδε. Είχε πολύ κόσμο, και στην επόμενη ώρα, όσο ήμουν στην πόλη, έβλεπα παντού πρόσωπα χλωμά, παγωμένα... Οι αυτοπτες μάρτυρες ήταν πολλοί.
Δέν θα μπω σε άλλες λεπτομέρειες. Είναι μια εικόνα που ξέρω ότι θα δυσκολευτώ να βγάλω από το μυαλό μου. Κι όμως δεν μπορώ να μην σκεφτώ, οτι κάπου στον κόσμο, όπως για παράδειγμα στη Γάζα, οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα του βίαιου θάνατου, και δη των οικείων τους, καθημερινά. Και μεις κάνουμε γκρουπ στο facebook, φωνάζουμε από τα blog μας, στέλνουμε mail, κλπ. Ουσία όμως μηδέν. Το "φορτηγό" τσουλάει μερικά μέτρα, δεν το σταματάει κανείς έγκαιρα και σκορπά τον θάνατο...
Πότε θα μαζέψουμε το κουράγιο να κάνουμε όντως κάτι? όταν είναι πολύ αργά?

"How many deaths will it take till we know,
that too many people have died..."

Κυριακή, Ιανουαρίου 11, 2009

kings of the road....

Τους βλέπω μπροστά μου στο φανάρι. Το όχημα Α και το όχημα Β. Εγώ βρίσκομαι πάνω στο όχημα Γ... Το φανάρι κόκκινο, αλλά τα αίματα ξαναμμένα. Βλέπω το όχημα Α που κάνει πρώτο την κίνηση, προχωρώντας αργά αλλά απειλητικά προς τις άσπρες γραμμές της... διάβασης. Το όχημα Β μασάει και προχωράει λίγο κι αυτό. Εγώ κρατώ τη θέση μου. Τα 100 μου άλογα θα μου επιτρέψουν να τους περάσω σφήνα, χωρίς να παιδευτώ... οι θεατές μας, ένας αδέσποτος σκύλος και ένας ανάπηρος ζητιάνος φαναριών με πατερίτσες, παρακολουθούν με αγωνία. Η έτσι θα θέλαμε να πιστεύουμε...
Το κόκκινο σβήνει, το πράσινο ανάβει, και με έναν επιδέξιο συνδυασμό γκαζιού και συμπλέκτη, το όχημα Α ξεχύνεται μπροστά με καμιά 15 χαω. Το όχημα Β ακολουθεί, στην αριστερή λωρίδα με καμιά 10αριά ΧΑΩ... Και εγώ ,with a twist of the wrist, περνώ ανάμεσα τους και χάνομαι. Άλλη μια εκκίνηση, άλλη μια στιγμή δόξας...
Είμαστε ελληνάρες οδηγοί και γουστάρουμε κόντρα, κυριακή μεσημέρι, κάτω από τον λαμπερό χειμωνιάτικο ήλιο.




Τους βλέπω τώρα στον καθρέφτη μου, εκεί πίσω, ο καθένας στη μεριά του, να κινούνται νωχελικά , μπλοκάροντας την κυκλοφορία. Μπροστά μου ένας ξένοιαστος καβαλλάρης σαν και μένα βγαίνει ανάποδα από έναν μονόδρομο και στρίβει μροστά μου, προκeιμενου να μην περιμένει στο φανάρι, όπως όλοι οι άλλοι μαλάκες.Τον αποφεύγω οριακά και του χαμογελώ. Δεν υπάρχει παρεξήγηση γιατί ξέρω πως είναι κι αυτός μια ελληνάρα οδηγός, σαν κι εμένα, και για μας τους ελληνάρες όλα επιτρέπονται...

Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς, και η πόλη γεμάτη κόσμο. Έχουμε κατέβει για ψώνια τελευταίας στιγμής, συν γυναιξεί και τέκνων, κομπλέ με μωρό και καρότσι. Η πόλη μας είναι λίγο άβολη για αυτά τα καροτσάκια, πόσο μάλλον για τους ανάπηρους. αλλά δεν βαριέσαι... Ποιός τους είπε να θέλουν να βγαίνουν και βόλτα. ας κάτσουν σπίτι τους. Στη διάβαση μπροστά μας, βρίσκουμε παρκαρισμένο ένα Lancia Ypsilon ακριβώς πάνω στη διάβαση (σε κρεμ, πολύ όμορφο...) Δεν μπορούμε να περάσομυε από πουθενά, μια και ο δήμος διάλεξε να βάλει σε αυτή τη γωνία και φανάρι, και κάδο αποριιμάτων, μπλοκάροντας το πέρασμα... Γυρνάμε λοιπόν πίσω στο προηγούμενο φανάρι και περνάμε από κει. Δεν βλαστημάω γιατί καταλαβαίνω πως κι αυτός ο κακομοίρης δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς... Μια ελληνάρα οδηγός είναι κι αυτός, ποιός ξέρει πόσην ώρα γυρνούσε και δεν έβρισκε να παρκάρει!

αφιερωμένο στους απανταχού ελληνάρες οδηγούς μαζί με μια ευχή. είθε όλα τα φανάρια που βρίσκεται μπροστά σας να είναι πορτοκαλί!

Σάββατο, Ιανουαρίου 03, 2009

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο χίτλερ!

Με κίνδυνο να ακουστώ σαν βαρεμένος συνωμοσιολόγος, πρέπει να πω πως αυτά που συμβαίνουν στη Γάζα αυτές τις μέρες είναι ίσως ένα από τα τελευταία στάδια στο σχέδιο των σιωνιστών. Άκουγα για αυτούς και νόμιζα ότι πρόκειται για απλές συνομωσιολογίες, αλλά το έψαξα λίγο παραπάνω και ανακάλυψα πως είναι πραγματικότητα...

Για όσους ενδιαφέρονται, οι σιωνιστές, είναι ένα κίνημα εθνικιστών Εβραίων, που έχουν βάλει τον στόχο της δημιουργίας ενός Εβραικού έθνους πάνω από αυτά που τους διδάσκει η θρησκεία τους. Σαν εθνικιστές βέβαια που είναι έχουν καταλήξει να συμπεριφέρονται όπως όλοι οι αντίστοιχοι τους, και χειρότερα. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως απολαμβάνουν της υποστήριξης των περισσοτέρων κέντρων εξουσίας πολιτικής και οικονομικής.

για περισσότερα διαβάστε:

http://www.jewsnotzionists.org/
http://www.nkusa.org/
http://www.jewsagainstzionism.com/
http://www.savethemales.ca/091202.html
http://www.israelversusjudaism.org/

Παρασκευή, Ιανουαρίου 02, 2009

I've got a silver machine....

Δεν έγραψα κάτι να αποχαιρετίσω το 2008. Και δεν έχω και κάποια ιδιαίτερη διάθεση να καλωσορίσω το 2009... Αυτές οι γιορτές είχαν κάτι το λυπηρό γενικότερα. Κάποιες προσωπικές απώλειες, σε συγγενικό αλλά και φιλικό επίπεδο, ο θανάτος (δολοφονία - μην το ξεχνάμε) του Αλέξη, η απτή πια οικονομική κρίση, οι επιθέσεις των Ισραηλινών στη Γάζα, συνομώτησαν να μην έχουν αυτές οι γιορτές κάτι το ιδιαίτερο να χαρούμε.

Το 2008 σαν χρονιά, είχε όμως και τα θετικά του. Για μένα άρχισε με τη γέννηση του 3ου μου παιδιού, του Χριστόφορου. Προσπαθώ τώρα να σκεφτώ κάτι άλλο το συνταρακτικό και το μόνο που μου έρχεται είναι η εκλογή του Ομπάμα στις ΗΠΑ... χαχαχα! Οκ ίσως ποιός ξέρει, να είναι κάτι θετικό. Δεν μπορούμε να ξέρουμε ακόμα... άλλο γεγονός της χρονιάς, ήταν ο 4ος γάμος του πατέρα μου...

Κατά τα άλλα ήταν και η χρονιά που έγινα blogger. τις προάλλες συνάντησα έναν φίλο στο δρόμο και μου είπε πως το διαβάζει!! Τι χαρά.

Έχω λοιπόν και μια ανακοίνωση σχετική. Οταν ξεκίνησα το blogging, δεν είχα κάτι το ιδιαίτερο στο μυαλό μου πέρα από το να επικοινωνήσω με κάποιες ιδέες και σκέψεις, με αυτό τον βολικό ομολογουμένως, τρόπο. Εδώ και καιρό, σκέφτομαι να γράψω κάτι σχετικό με τον μεγάλο μου έρωτα, και επειδή ξέρω πως έχω πολλά να πω για αυτόν, δεν ήθελα να τα ανακατέψω με αυτά του ήδη υπάρχοντος blog. Ξεκίνησα λοιπόν ένα blog ακόμα, το DJ Papapete's Magical Musical Time Machine, με σκοπό οι αναρτήσεις του να έχουν να κάνουν μόνο με τη μουσική... Τη μουσική που τόσο αγαπώ, που τόσο μεγάλο ρόλο έχει παίξει στη ζωή μου. Μια ζωή γεμάτη μουσική!!

Όσοι πιστοί λοιπόν προσέλθετε... Σας περιμένω και εκεί. Θέλω να δω σχόλια! Και να μοιραστούμε εμπειρίες από live η μουσικά νέα!

Ένα τελευταίο που ήθελα να σας θέσω περισσότερο ως ερώτηση, ειδικά σε εσάς τους fellow bloggers εκεί έξω.

Καθόμαστε (και καθόσαστε...) και γράφουμε με τις ώρες, το μακρύ μας και το κοντό μας, μερικοί με οίστρο και ιδιαίτερο ταλέντο, μέρα πάρα μέρα καμιά φορά, κείμενα. Αυτά που γράφετε τα κάνετε backup? Η τα γράφετε πρώτα κάπου και μετά κάνετε copy paste? Γιατί αναρωτιόμουν τι θα γινουν όλα αυτά τα μαργαριτάρια αν "πέσει το σύστημα"? Η αν ο blogger η όλοι αυτοί οι παροχοι δικτυακού χώρου, αποφασίσουν να πάψουν να παρέχουν χώρο?

δεν ξέρω, μια σκέψη έκανα. Περιμένω απαντήσεις. Εγώ πάντως δεν κρατάω αρχείο των αναρτήσεων μου. Και δεν θέλω κακίες του στυλ "δεν υπάρχει λόγος να κρατάς, ..."

Και...

Λοιπόν εγώ θυμάμαι πιο μικρός, ένα από αυτά που λαχταρούσα για τις γιορτές, ηταν να δω τα βιντεάκια με την ανασκόπηση από τα αστεία των σπορ, γιαυτό και σας παραθέτω ένα ανάλογο!!




αντε γειά...