Τελικά δε γαμιέται μόνο ο Μητσοτάκης...

Από την στιγμή που είδα τα πρώτα αποτελέσματα χτες, φρίκαρα. Πέρασα διάφορα στάδια φρίκης, απόγνωσης, απογοήτευσης. Κάποια στιγμή, κόντευα να ξεράσω. 

 Κι έκτοτε προσπαθώ να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα. Όχι τίποτε άλλο, μπας κι ηρεμήσω και σταματήσω να τρώω. Γιατί δε μου φτάνει μια τετραετία Κούλη ακόμη και δη χωρίς αντιπολίτευση, άμα ξαναπάρω και τα κιλά, ποιος με σώζει.

 Την περασμένη βδομάδα είχα πολιτικοκοινωνική συζήτηση με τους μαθητές μου. Οι μαθητές μου είναι διαφορετικοί κάθε βδομάδα και είναι ξένοι. Από διάφορες χώρες. Έτυχε και τους ανέφερα για το δυστύχημα στα Τέμπη και τις παροχές που έδωσε η κυβέρνηση ως αποζημίωση. Συγκεκριμένα την παροχή θέσεων στο Δημόσιο για τους συγγενείς πρώτου βαθμού.

Η ανηθικότητα αυτής της κίνησης είναι τέτοια που δεν το χωράει ο νους.

Σκεφτείτε. Έχεις χάσει το παιδί σου με το χειρότερο τρόπο, γιατί ένας άνθρωπος έκανε ένα λάθος. Ένας άνθρωπος που τοποθετήθηκε στη θέση του κόντρα στους κανόνες διότι είχε πολιτικό "μέσον". "Μέσον" με την ίδια κυβέρνηση που σου προσφέρει εσένα τώρα ουσιαστικά "μέσον" για μια πιθανώς αντίστοιχη δουλειά σαν αποζημίωση για το χαμό του παιδιού σου.

Οι ξένοι έχουν μείνει άναυδοι. Εγώ σκέφτομαι "Όλα λάθος".

Αλλά για το μέσο Έλληνα? It's just another day in paradise που θα λεγε κι ο Phil Collins.

Το πρωί με τον πικρό καφέ, μου ήρθε μια πιθανή εξήγηση. Ο λόγος που οι Έλληνες επιμένουν στις λάθος επιλογές τους είναι η ομοιόσταση.

Ο βασικός ορισμός της Ομοιόστασης στην βιολογία είναι ο εξής:

Η ομοιόσταση είναι ο μηχανισμός η οι μηχανισμοί που υπάρχουν εντός ενός συστήματος προκειμένου να διατηρηθεί μια κατάσταση σταθερή. Η ομοιόσταση ως λειτουργία είναι κάτι που παρατηρείται στα συστήματα. 

Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα σύστημα.

Παράδειγμα το πως η θερμοκρασία του ανθρώπινου σώματος μένει σχετικά σταθερή άσχετα από το αν η εξωτερική θερμοκρασία είναι είτε 10 βαθμούς η 40 βαθμούς. Όταν τουρτουρίζουμε η ιδρώνουμε είναι το σώμα μας, το σύστημα που αυτορρυθμίζεται για να επαναφέρει τη θερμοκρασία εκεί που πρέπει.

Ομοιόσταση όμως παρατηρείται και σε άλλα συστήματα. 

Η οικογένεια είναι επίσης ένα σύστημα. Όταν κάτι πάει στραβά στην οικογένεια το σύστημα θα κάνει κάποια διορθωτική κίνηση. Σε μια υγιή οικογένεια, το παροδικό πρόβλημα θα τακτοποιηθεί και θα επιστρέψει στην υγιή της προηγούμενη κατάσταση. Αγάπη, αγκαλιές, συζήτηση, κατανόηση. Τα προβλήματα λύνονται. Τι γίνεται όμως όταν μια οικογένεια είναι προβληματική μόνιμα? Όταν η κατάσταση η μόνιμη δεν είναι υγιής?

Παράδειγμα. Σε μια οικογένεια ο πατέρας κακοποιεί τη σύντροφο του και μητέρα των παιδιών. Όλοι υποφέρουν. Η μητέρα θα μπορούσε να φύγει με τα παιδιά. Φοβάται όμως το άγνωστο που εκπροσωπεί αυτή η ιδέα. Θα μπορέσει να επιβιώσει? να βρει δουλειά? Θα έχει βοήθεια από κάπου? Οι φόβοι τελικά υπερισχύουν και παραμένει. Είναι βέβαιο ότι θα κακοποιηθεί ξανά. Αλλά αυτό είναι ένα "κακό" που γνωρίζει. Δεν είναι το άγνωστο με ότι αυτό συνεπάγεται. Παράλληλα ελπίζει και πιστέυει τα ψέμματα και τις υποσχέσεις του, Δε θα το ξανακάνει. Θα γίνει καλύτερος. Όλα ψέμματα. 

Αυτή είναι η ομοιόσταση στα πλαίσια της οικογένειας. Το σύστημα επιστρέφει σε αυτό που ξέρει, ακόμη κι όταν αυτό του κάνει κακό. Πόσο εύκολα παραγκωνίζεται το καλό μας, αλλά κυρίως το καλό των παιδιών μας από τον φόβο το δικό μας... Πόσο εύκολα προτιμάμε το κακό από το καλό, απλά επειδή είναι πιο γνώριμο.

Η ομοιόσταση λοιπόν δεν είναι πάντα "εποικοδομητική". Το "σταθερό" δεν είναι πάντα "ασφαλές".

Η κοινωνία είναι και αυτή ένα σύστημα.

Με τον ίδιο τρόπο που ξεχνάμε το καλό των παιδιών μας και το δικό μας στα πλαίσια της οικογένειας, με ακόμη πιο εύκολο τρόπο φοβάμαι ξεχνάμε πως στην κοινωνία συμμετέχουμε όλοι κι έχουμε όλοι σημασία όπως έχουμε όλοι δικαιώματα κι υποχρεώσεις. 

Αν παρομοιάσουμε την ελληνική κοινωνία με μια προβληματική οικογένεια, έχουμε ένα κομμάτι ας πούμε τον "πατέρα" που είναι το κράτος, το οποίο είναι ο κακοποιητής. Με το πρόσχημα της ηγεσίας, και της καθοδήγησης, μας λέει ότι ξέρει καλύτερα. Κι ο λαός? Σαν κακοποιημένη μάνα που δεν πιστεύει αρκετά στον εαυτό της, που δε νιώθει ότι έχει βοήθεια από πουθενά, επιστρέφει ξανά και ξανά στην κακοποιητική αγκαλιά του κράτους/πατέρα, ελπίζοντας πως αυτή η φορά μπορεί να είναι η τελευταία. Το κράτος/πατέρας μέχρι τώρα ένα πρόσωπο έχει δείξει. Αυτό της βίας και της διαφθοράς*. Του ψέματος. Και ο λαός/μητέρα επιστρέφει ξανά και ξανά.

Και τα παιδιά μας...

η θα πέσουν στα ναρκωτικά και το αλκοόλ, η θα γίνουν κακοποιημένη μάνα/λαός με τη σειρά τους η θα φύγουν και δεν θα ξαναγυρίσουν. 

Υπάρχει άραγε λύση? 

Προσωπικά, όταν είδα στη ζωή μου πω είχα αρχίσει να πέφτω σε "λούπες" συμπεριφορών περιμένοντας να αλλάξει κάθε φορά το αποτέλεσμα (ο ορισμός της βλακείας εδώ που τα λέμε) αναζήτησα βοήθεια στο διάβασμα και την ψυχοθεραπεία.

Πως όμως να σμπρωχτούν τρία εκατομμύρια άνθρωποι στην ψυχοθεραπεία αν δεν κατανοούν ότι χρήζουν θεραπείας?

Χτες βράδυ βλέποντας τα αποτελέσματα, πήρα την κόρη μου τηλέφωνο που είναι στα ξένα. και της είπα "μείνε εκεί, μη γυρίσεις πίσω".

Κανένας γονιός δε θα έπρεπε να φτάνει σε αυτό το σημείο. 

Είναι βέβαιο ότι θα κακοποιηθούμε ξανά. Το θέλουν οι "γονείς" μας, Κράτος και Λαός. Δεν έχουμε σημασία για αυτούς. Ίσως απλά όσοι νιώθουμε "παιδιά' να την κάνουμε με ελαφρά...όχι τίποτε άλλο.. για να μην πέσουμε στα βαριά... 

* Η διαφθορά είναι κατά τη γνώμη μου ένα από τα μεγαλύτερα, συστημικά και πιο βαθιά ριζωμένα ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας. Μαζί με την αμορφωσιά, τον ρατσισμό και την θρησκοληψία. 

 ΥΓ Πριν πέσετε όλοι να με φάτε, ναι ξέρω ότι είναι βαρύ να κατηγορώ τον "λαό" για το αποτέλεσμα. Και κάποιοι μπορεί να πιστεύετε πως δεν έχω δικαίωμα να κρίνω την επιλογή της "πλειοψηφίας" ως λάθος. Ο φίλος μου ο Erich Fromm έλεγε, κι εγώ συμφωνώ μαζί του, πως σε καμία περίπτωση η πλειοψηφία δε κατακτά αυτεπάγγελτα και το δίκαιο. Μπορώ να είμαι μόνος μου απέναντι σε εκατομμύρια, αν έχω επιχειρήματα έχω δίκιο, κι ας είμαι και μόνος μου.   

Η Χυδαιότητα του να είσαι Έλληνας

 Έντεκα παροχές λέει η κυβέρνηση στους παθόντες από το δυστύχημα των Τεμπών. 

Ειδική σύνταξη, Διαγραφές χρεών. Απαλλαγή από οφειλές δανείων, Φοροαπαλλαγές, Απασχόληση στο Δημόσιο, Επίσπευση καταβολής αποζημιώσεων, Μετεγγραφές φοιτητών,Φοιτητικές εστίες, Μοριοδότηση στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, Δαπάνες νοσηλείας και ψυχολογικής υποστήριξης. Παράλληλα δημιουργείται ειδική δομή και τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης και γρήγορης διεκπεραίωσης όλων των υποθέσεων για τα μέτρα στήριξης και για κάθε συναλλαγή τους με το Δημόσιο, στην Γενική Γραμματεία Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Καταπολέμησης της Φτώχειας του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων.

 Την 1η Μαρτίου ξημέρωσε μια μαύρη μέρα για την Ελλάδα. Η σύγκρουση δυο τραίνων είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουν τη ΖΩΗ τους 57 άνθρωποι.

 

Οι ευθύνες για το δυστύχημα είναι πολλές και απλώνονται σαν τις ρίζες ενός γέρικου και σάπιου δέντρου.

Ένας ανίκανος σταθμάρχης, με τεράστιες ελλείψεις στην εκπαίδευση του, βρίσκεται σε μια θέση από όπου με μια λάθος απόφαση κι αρκετές παραλείψεις, 57 άνθρωποι βρίσκουν φρικτό θάνατο. Πως βρέθηκε στη θέση αυτή? Από όσα ακούμε αλλά και μπορούμε να καταλάβουμε, ένα μείγμα από παθογένειες στην κυβέρνηση, στο σύστημα που μας κυβερνά οδήγησαν σε αυτή το γεγονός. Με μέσον την πήρε τη θέση. Οι ανώτεροι του δεν έκαναν τη δουλειά τους σωστά. Οι ανώτεροι αυτών, ανεύθυνοι κι οι ίδιοι, οργάνωσαν στα περασμένα χρόνια, μια idiotικοποίηση του σιδηροδρομικού δικτύου, η οποία άφησε ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα για να συμβεί αυτό που τελικά συνέβη. Το κέρδος μπροστά από όλα. Οι παρατυπίες βασιλεύουν. Όλα, μα όλα, έχουν γίνει με τον λάθος, διεφθαρμένο, τρόπο. Τα συστήματα ασφαλείας, αγορασμένα 23 χρόνια πριν, έχουν σταματήσει να λειτουργούν λόγω ελλείψεων. Από διευθυντάδες κι υπουργούς βέβαια δεν υπάρχει έλλειψη. Η κρίση χρησιμοποιήθηκε από αυτούς που την δημιούργησαν για να χάσουν τη δουλειά τους οι χρήσιμοι και να συνεχίζουν να βασιλεύουν οι άχρηστοι.

Και η "διόρθωση"? Κι αυτή με τον λάθος, διεφθαρμένο, και πολύ γνωστό τρόπο λειτουργίας αυτής της γαμημένης χώρας. Παροχές. Έτσι κι αλλιώς σε προεκλογική φάση είμαστε, μαθημένοι από αυτά. Κάποιες από τις παροχές είναι προσβλητικές, άλλες διαιωνίζουν την διαφθορά, κι άλλες ακόμα θα έπρεπε να είναι αυτονόητες αλλά παρουσιάζονται σαν "δώρα". Χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς.

Οι "άρχοντες" αποφάσισαν πως αντί για πραγματική δικαιοσύνη, είναι πιο εύκολο και πιο βολικό να συνεχίσουμε με το ίδιο ακριβώς τροπάρι. Ας μοιράσουμε μερικά λεφτά, ας διαγράψουμε μερικά χρέη κι ας φροντίσουμε μετά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δημιουργήθηκε το πρόβλημα να το μπαλώσουμε. Να διορίσουν και μερικούς ακόμα σε δημόσιες θέσεις άσχετα από το αν είναι ικανοί η όχι. Δε τους νοιάζει αν ξέρουν να κάνουν τίποτα, αρκεί να τους ευγνωμονούν και να τους ξαναψηφίσουν.

Σε ένα κράτος δικαίου αληθινό, οι έχοντες την ευθύνη, από τον πρώτο ως τον τελευταίο (και πιο υψηλά ιστάμενο) θα κατέληγαν στην φυλακή. Στην Ελλάδα... ραντεβού στη Μύκονο και στο Ντουμπάι.

Η Αρεντ έγραψε κάποτε για την κοινοτοπία του κακού. Αναφερόταν στον οργανωτή του Ολοκαυτώματος, τον Αιχμαν, ο οποίος ευθυνόταν για εκατομμύρια θανάτους Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Για τον Αιχμαν, όλα αυτά ήταν απλά another day at the office, ακολουθούσε διαταγές, γιατί απλά... αυτές ήταν οι διαταγές. 

Στην Ελλάδα του 2023 η κοινοτοπία του κακού ζει και βασιλεύει. Για τους παράγοντες, κυβέρνηση και υποστηρικτές της, η 28η Φεβρουαρίου του 2023 ήταν απλά άλλη μια μέρα στο "γραφείο". Με διαφθορά δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για τον θάνατο 57 ατόμων, με διαφθορά θα μπαλώσουν την κατάσταση, με διαφθορά θα συνεχίσουν. Και τα πρόβατα, υποστηρίζοντας πως TINA (There Is No Alternative) θα το δεχτούν. 

Η χυδαιότητα προστίθεται στην κοινοτοπία. 

Αυτή είναι η χυδαιότητα του να είσαι Έλληνας.

   

Χάσαμε τη μπάλα...

Έχει χαθεί το νήμα της αφήγησης, κοινώς “χάσαμε την μπάλα”.

Η Margaret Mead, Αμερικανή ανθρωπολόγος, είπε κάποτε πως το πρώτο δείγμα ανθρώπινου πολιτισμού, ήταν ένα μηριαίο οστό με εμφανή σημάδια τραύματος κι επούλωσης. Μια επούλωση που ήρθε όταν κάποιος τον φρόντισε, ώστε να γίνει καλά. Ερχόμαστε μαζί σε ομάδες, δημιουργούμε κοινωνίες για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη. Για να γίνουμε καλά.

Ουσιαστικά η κοινωνία είναι ο τρόπος που έχουμε για να παράγουμε ευτυχία. Είναι τόσο απλό. Ευτυχία, η μάλλον ευτυχισμένες στιγμές που θα έρθουν με μυριάδες τρόπους να ομορφύνουν τη ζωή μας, να μας χαρίσουν το χαμόγελο, ελπίζουμε πολλές φορές, κατά τη διάρκεια αυτού του πολύ μικρού περάσματος από τη ζωή που έχουμε να κάνουμε. Μη ξεχνιόμαστε, ακόμη και τα βότσαλα στην παραλία ζουν περισσότερο από μας.

Στιγμές ευτυχίας λοιπόν, γιαυτό έχουμε τις κοινωνίες μας. Έρωτες, φιλίες, παιχνίδια, τέχνη, φαγητό, συνάθροιση, θέατρο, μουσική, γέλιο, παιδιά, αθλητισμός, άμιλλα, συνεργασίες, είναι μερικά από τα πράγματα που προϋποθέτουν μια κοινωνία ανθρώπων και έχουν τη μοναδική δυνατότητα να μας χαρίσουν τα πολυπόθητα χαμόγελα, τις στιγμές χαράς που στοιχειοθετούν μια καλή ζωή. 

Η μπάλα όμως χάνεται όταν ένα μέρος της κοινωνίας κοιτά μόνο το δικό του χαμόγελο και συνειδητά μας αφαιρεί το δικό μας. Ακόμη χειρότερα όταν συνειδητά αφαιρεί από τη ζωή μας τη δυνατότητα να χαμογελάσουμε ποτέ ξανά.

Το έγκλημα δεν έγινε στα Τέμπη. Το έγκλημα επιτελείται δεκαετίες τώρα, συχνά πίσω από κλειστές πόρτες, την ίδια στιγμή όμως και σε κοινή θέα, στις οθόνες των τηλεοράσεων μας, στις στήλες των εφημερίδων, στις υπηρεσίες, στα σχολεία, στα γαμημένα υπουργεία τους.

Στα έξι χιλιάδες χρόνια που υπάρχει ο ανθρώπινος πολιτισμός σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που μια ελίτ, μια μικρή σχετική ομάδα ανθρώπων που έχει την εξουσία στα χέρια της, την καταχράται προς μοναδικό όφελος της. Πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες, θρησκευτικοί ηγέτες και μαφιόζοι, όλοι ένα μεγάλο πάρτι. Κι εμείς, ο λαός, αυτοί που καλούμαστε να πληρώσουμε το λογαριασμό. Ένα λογαριασμό που συχνά πυκνά τον πληρώνουμε με αίμα.

Είναι πονηρή η ελίτ. Μας παίζει τον έναν ενάντια στον άλλον. Μας χωρίζει σε κόμματα, σε ομάδες, υπόσχεται διάφορα, κρεμάει κάθε τόσο και μερικά καρότα μπροστά στους πιο “γαϊδάρους” από μας. Επειδή είναι “λίγοι” απευθύνονται και στο “λίγο” που υπάρχει στον καθένα μας. Πόσοι άξιοι βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας και γίνανε ανάξιοι? Πολλοί. Οι εξαιρέσεις απλά αποδεικνύουν τον κανόνα.

Είχα να δω τόσο κόσμο στο δρόμο από το 2011-12. Μου ερχότανε να κλάψω. Έστελνα φωτογραφίες στο παιδί μου στη ξενιτιά, κι ένιωθα μέσα στα ανακατεμένα και δύσκολα συναισθήματα, βαθιά συγκίνηση και μια περηφάνια, όχι για μένα, αλλά κυρίως για τα παιδιά που άκουγα να βροντοφωνάζουν αυτά που ήθελα να βροντοφωνάξω κι εγώ, μα έχω χάσει τη φωνή μου. Ήθελα να της πω “να παιδί μου, η γενιά σου, μας κάνει ξανά περήφανους!” 

 

Τι έχουμε πάθει ρε γαμώ το κέρατο μου? Δεν είναι ντροπή? Υπήρξαμε κι εμείς παιδιά κι ονειρευτήκαμε για έναν κόσμο καλύτερο. Ο κόσμος δεν άλλαξε. Δεν έγινε καλύτερος. Κι αν είμαστε μοιρολάτρες εύκολα θα πούμε “ε ειναι επειδη δεν αλλάζει”.

Αλλά θα μπορούσαμε να πούμε και το άλλο . “Δεν προσπαθήσαμε αρκετά”

Δεν μπορώ, οδεύοντας στα 56 μου χρόνια, να κοιτάξω τα παιδιά μου στα μάτια και να τους πω να τα παρατήσουν, πως “ο κόσμος δεν αλλάζει, γιαυτό κοίτα την πάρτυ σου”

Επιμένω σε αυτό που μου επιτρέπουν τα ίδια 56 μου χρόνια να έχω μάθει.

Το χαμόγελο είναι η “μπάλα”.

Κι αν το χάσαμε οφείλουμε, πάση θυσία, να το ξαναβρούμε. 

Να μην επιτρέψουμε στους ανάξιους να μας το αφαιρούν.

Ποτέ ξανά.

 

Από σχολείο της Λεμεσού

 

Από τα πρώτα συλλαλητήρια. Οι κρατούντες ξέρουν μόνο από καταστολή. Οφείλουμε να αντισταθούμε, για το μέλλον των παιδιών μας. 

Υπάρχουν λύσεις. Μια από αυτές είναι η πολιτική ανυπακοή. Επίσης μην τους φοβάστε. Θα μας κλάσουν μια μάντρα αρχίδια. Από αυτά που δεν έχουν.

 

Η συνομωσία των μετρίων συναντά την κοινοτοπία του κακού

Χθες το πρωί με πήρε τηλέφωνο το παιδί μου από την ξενιτιά. Κατάλαβα αμέσως πως δεν ήταν καλά, πως έκλαιγε. 

"Τι συμβαίνει μικρή μου?"

"Δεν αντέχω μπαμπά. Προσπαθώ να μην βλέπω τι συμβαίνει, μα όπου να κοιτάξω βλέπω μεγάλες τραγωδίες πλεγμένες όλες μαζί σε μια τεράστια. Βλέπω σκοτάδι. Βλέπω παιδιά σαν κι εμένα, κορίτσια κι αγόρια, που τα γύρισαν κομμάτια και αποκαΐδια σε κουτιά, στους γονείς και τα αδέρφια τους, μπαμπά... Δεν αντέχω... Ήταν όλα τους σαν κι έμενα, θα μπορούσα να ήμουν εγώ"

"Αχ παιδί μου..."

Εκεί έμεινα. 

Γιατί δεν ξέρω τι να πω σε αυτό το παιδί, που μες τη νιότη του και την ευαισθησία του, πονάει. Πονάει για κάθε ψυχή που χάθηκε, για κάθε γονιό που έσβησε σαν άνθρωπος από αυτή του την απώλεια, για κάθε αδερφό κι αδερφή, για κάθε σύντροφο αδικοχαμένου, για κάθε φίλο.

Δεν ξέρω τι να πω σε αυτό το παιδί, σε κάθε παιδί, στο δικό μου, της συντρόφου μου, του φίλου μου, του γείτονα μου, του άγνωστου περαστικού στο δρόμο.Δεν ξέρω τι να πω γιατί δεν ξεχνώ πως πέρασα κι εγώ από κει, από αυτή την απελπιστική φάση της συνειδητοποίησης πως ζω σε μια χώρα που ξέρει μόνο πως να σου ζητά, καθήκοντα κι υποχρεώσεις, να σκύβεις το κεφάλι, να δουλεύεις σκληρά, να πληρώνεις φόρους και ΦΠΑ, να γυρνάς άλλου τη ματιά, να μη φέρνεις αντιρρήσεις, να μην διαδηλώνεις, να μην εξανίστασαι, να μην αντιστέκεσαι, να μην επαναστατείς. 

Σε αντάλλαγμα για αυτές σου τις παραχωρήσεις σου ζητά να δεχτείς πως δε θα πάρεις απολύτως τίποτα πίσω, εκτός από τη βεβαιότητα μιας ανούσιας ζωής που θα καταλήξει σε έναν ανούσιο θάνατο. Πως μια μέρα είναι πολύ πιθανό να σε επιστρέψουν στο σπίτι σου σε ένα σφραγισμένο κουτί, αγνώριστο, καμένο, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Εσένα και τουλάχιστον άλλους πενήντα έξι, όλους θύματα ενός πολέμου που έχει κηρύξει εδώ και πάρα πολλά χρόνια το μέτριο και το λίγο ενάντια στο καλύτερο και στο πολύ.

Ξύπνησα σήμερα και στο μυαλό μου είναι η κοινοτοπία του κακού, της Χάνα Αρεντ και την ίδια στιγμή κι αυτό το τραγούδι, που άκουσα για πρώτη φορά κάπου 11-12 χρόνια πριν. 

 

Θέλω να γράψω, να αναλύσω, να παραθέσω επιχειρήματα και λογική, αλλά και συναίσθημα, μα ειλικρινά δεν έχω πια το κουράγιο, ούτε την υπομονή να μιλάω για τα αυτονόητα.

Έχω μόνο να απευθύνω από δω από αυτό το "βήμα" που έχω μια υπενθύμιση σε όλους όσους ευθύνονται. Μια σοφή παροιμία.

Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες.

Αυτοί που μας κυβερνούν, είναι μια τρομοκρατική οργάνωση.

Μέτριοι και λιγότερο από μέτριοι, κοινότοποι σε βαθμό κακουργήματος.

Πολιτική Ανυπακοή!

 Έπεσε στα χέρια μου πρόσφατα το βιβλίο του Henry David Thoreau, "Πολιτική Ανυπακοή". είμαι μια έκφραση που έχω απαντήσει πολλές φορές κυρίως από τις εποχές της Πλατείας κι έπειτα. Ο Thoreau το έγραψε το 1849! Καταφερόταν ενάντια της Αμερικανικής κυβέρνησης που τότε είχε ως μεγάλα θέματα την δουλεία και και τον πόλεμο κατά του Μεξικού. 

 

Είναι ένα πολύ μικρό βιβλίο, από αυτά που τα διαβάζεις σε μια καθισιά. Και δεν μπορούσα, διαβάζοντας το, παρά να συνδυάσω τις σκέψεις του με αυτό που ζούμε στη δική μας εποχή, στη δική μας χώρα. Αλλά και στις υπόλοιπες το ζουν οι άλλοι άνθρωποι εκείνοι που είναι από "αλλού". Αν και αυτό το "αλλού" τελικά είναι ένα πολύ γνωστό και κοινό για μας μέρος, για μας που σκεφτόμαστε και λίγο "αλλιώς".

Ξεκινά λέγοντας πως θα επιθυμούσε το δυνατόν λιγότερη κυβέρνηση, ακόμη και στο βαθμό του καθόλου κυβέρνηση εφόσον οι άνθρωποι είχαν ωριμάσει και μπορούσαν να ζουν τίμια και δίκαια στηριζόμενοι μόνο και μόνο στη συνείδηση τους. 

Δυστυχώς όμως από ότι φαίνεται οι περισσότεροι, από όσους ψηφίζουν τουλάχιστον, θέλουν μια κυβέρνηση. Θέλουν ένα σύστημα που να τους κρατά στη γραμμή. Γιατί φαίνεται κατανοούν πως κάθε άλλο παρά ώριμοι είναι, και προφανώς δεν έχουν καμια εμπιστοσύνη στη συνείδηση τους ούτε των άλλων. 

Είναι για λύπηση. 

Γιατί είναι ένας φαύλος κύκλος στον οποίο παγιδευόμαστε κι οι υπόλοιποι. Αν όσοι ψηφίζουν με την ελπίδα για μια καλύτερη κυβέρνηση, δεν έχουμε εμπιστοσύνη στη συνείδηση και το αίσθημα του δικαίου μας, πως είναι δυνατόν να επιλέξουμε τους σωστούς ανθρώπους να μας κυβερνήσουν?

Είναι σαν να είμαστε όλοι σκατά μέσα σε ένα κουβά και να ψάχνουμε να διαλέξουμε το καλύτερο σκατό να μας κυβερνήσει. Καλά θα πάει αυτό. 

Πιπιλάει πολύς κόσμος τη λέξη Δημοκρατία, που υποτίθεται γεννήθηκε εδώ στην Ελλάδα και διαδόθηκε στο Δυτικό κόσμο. Για πια Δημοκρατία μπορούμε να μιλάμε όταν πάσχουμε από τέτοια έλλειψη Δικαιοσύνης και Παιδείας?

Ναι θέλουμε Δημοκρατία αλλά τελικά το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να ζούμε κάτω από μια τυραννία μιας απαίδευτης και άδικης πλειοψηφίας που δεν έχει εμπιστοσύνη στον ίδιο της τον εαυτό. 

Οπότε επιλέγει τους "καλύτερους" της για να συνεχίσει το έργο. 

Πωπω. απαισιοδοξία. 

Υπάρχουμε κι οι υπόλοιποι. Κι οφείλουμε να αντισταθούμε. Αυτό έλεγε κι ο Thoreau. Και η αντίσταση δεν μπορεί παρά να είναι η άρνηση συμμετοχής στο άδικο, άχρηστο και κακό για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη σύστημα. 

Πολιτική ανυπακοή ίσον, άρνηση πληρωμής φόρων.

Δε μπορείς να αρνείσαι τη συμμετοχή σε ένα σύστημα που σε αδικεί και την ίδια στιγμή να το χρηματοδοτείς. 

Είναι σαν να έρχεται κάποιος τακτικά να σε ξυλοφορτώνει και συ να τον ταΐζεις. Και κάθε τέσσερα χρόνια να του επιβεβαιώνεις ότι θες να συνεχίσετε έτσι, στο ίδιο μοτίβο. 

Ο Χριστιανισμός πάλι, αλλά και άλλες θρησκείες λένε γύρνα το άλλο μάγουλο. 

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως και οι θρησκείες δεν είναι παρά ένα ακόμα δεκανίκι του συστήματος. Θεόπνευστες εξουσίες..

Τον καλύτερο κόσμο που θέλουμε τον έχουμε μέσα μας όσοι ονειρευόμαστε ακόμα. 

Δεν έχουμε καμιά δουλειά να εμπιστευτούμε εκείνους που ως τώρα μας τον στερούν, ψηφίζοντας τους για μια ακόμη φορά, και συνεχίζοντας να τους χρηματοδοτούμε ώστε να συνεχίσουν το "Θεάρεστο" έργο τους...  

Το νου σου στις πατάτες!

Πριν μερικές μέρες ανέβασα στο Facebook μια ανάρτηση του φίλου Σπύρου Μαρμαρινού με φωτογραφία της βιτρίνας του την οποία κοσμούσε μια μεγάλη σημαία με την εικόνα του Καποδίστρια και μπροστά στο πεζοδρόμιο μερικά κιλά πατάτες σπαρμένες. Να κάπως έτσι:

Είδαν την ανάρτηση διάφοροι φίλοι, την είδε κι η μάνα μου, η Αγγλίδα. (Μια μάνα έχω, την Αγγλίδα, δεν έχω άλλη) Μου στέλνει λοιπόν στο Messenger ερώτηση τι ακριβώς εννοεί ο ποιητής με τον Καποδίστρια και τις πατάτες. Της λέω καλά δεν ξέρεις την ιστορία? Και της εξήγησα.

Σήμερα περπατούσα εδώ στη γειτονιά και σκεφτόμουν τον Καποδίστρια και τις πατάτες. Ήρθε ο άνθρωπος το 1827 και προσέφερε στον ελληνικό λαό δωρεάν κάτι τόσο σημαντικό, έναν τρόπο να τραφεί και τον έγραψαν. Μόνο όταν έβαλε φρουρούς να τις φυλάνε, θεώρησαν τα τζιμάνια ότι είναι κάτι πολύτιμο και τις έκλεψαν. The rest is history όπως μαρτυρείτε καθημερινά σε κάθε σπίτι, σουβλατζίδικο, ταβέρνα και φαστφουντάδικο.

Και σκέφτομαι λοιπόν το εξής:

Σε αυτή τη χώρα των μυρίων προβλημάτων και αγώνων, καταφέραμε κάποτε κι είχαμε μια δωρεάν παιδεία, με όλα τα στραβά της και μια δωρεάν υγεία προσβάσιμη σε όλους, το ΕΣΥ. Δικαιοσύνη δεν θεωρώ ότι είχαμε ποτέ, αλλά θα θέλαμε και θα μπορούσαμε. Η πρόσβαση στην Παιδεία, την Υγεία, και την Δικαιοσύνη συμπεριλαμβάνονται στην χάρτα της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα δικαιώματα που συντάχθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1948. Μια από τις πρώτες 48 χώρες που την υπέγραψαν ήταν και η Ελλάδα (εν μέσω Εμφυλίου! Ίσως αυτό ήταν μια ένδειξη του πόσο σοβαρά θα αντιμετωπιζόταν...)

Άλλα Ανθρώπινα Δικαιώματα? Στέγη, Νερό, Φαΐ, Ισονομία, Ελευθερία, Ζωή, Ανεξιθρησκεία. 

Κάτι ψιλοπράγματα δηλαδή. 

Σαν τις πατάτες του Καποδίστρια κι αυτά, όσο τα είχαμε, σε όποιο βαθμό και να ήταν αυτός, δεν τα σεβαστήκαμε. Γιατί πολύ απλά δεν κάναμε τίποτα για να τα προστατέψουμε.

Η παρούσα κυβέρνηση  και όλες οι προηγούμενες, εθνικές και τοπικές δουλεύουν σταθερά προς την νεοφιλελέ κατεύθυνση του να γίνουν όλα αυτά τα αγαθά προσβάσιμα μόνο στους έχοντες. Σύντομα η Παιδεία και η Υγεία, ουσιαστικά ήδη δηλαδή, θα είναι προνόμια και όχι δικαιώματα.

Οι "πατάτες"  θα έχουν τριγύρω ένα συρματόπλεγμα και φρουρούς. Έχουν ήδη! 

Αυτό περιμένουμε για να κάνουμε κάτι για αυτό? 

Και πως? θα ξαναγυρίσουμε στο Κρυφό Σχολειό και θα περιμένουμε από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα να στήσουν ιατρεία στα νησιά μας?

Άμα θέλουμε τις πατάτες πρέπει να κάνουμε κάτι για αυτό.

Τα έλεγε βέβαια κάποτε κι ο Χάρρυ Κλυνν...