Τελικά δε γαμιέται μόνο ο Μητσοτάκης...

Από την στιγμή που είδα τα πρώτα αποτελέσματα χτες, φρίκαρα. Πέρασα διάφορα στάδια φρίκης, απόγνωσης, απογοήτευσης. Κάποια στιγμή, κόντευα να ξεράσω. 

 Κι έκτοτε προσπαθώ να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα. Όχι τίποτε άλλο, μπας κι ηρεμήσω και σταματήσω να τρώω. Γιατί δε μου φτάνει μια τετραετία Κούλη ακόμη και δη χωρίς αντιπολίτευση, άμα ξαναπάρω και τα κιλά, ποιος με σώζει.

 Την περασμένη βδομάδα είχα πολιτικοκοινωνική συζήτηση με τους μαθητές μου. Οι μαθητές μου είναι διαφορετικοί κάθε βδομάδα και είναι ξένοι. Από διάφορες χώρες. Έτυχε και τους ανέφερα για το δυστύχημα στα Τέμπη και τις παροχές που έδωσε η κυβέρνηση ως αποζημίωση. Συγκεκριμένα την παροχή θέσεων στο Δημόσιο για τους συγγενείς πρώτου βαθμού.

Η ανηθικότητα αυτής της κίνησης είναι τέτοια που δεν το χωράει ο νους.

Σκεφτείτε. Έχεις χάσει το παιδί σου με το χειρότερο τρόπο, γιατί ένας άνθρωπος έκανε ένα λάθος. Ένας άνθρωπος που τοποθετήθηκε στη θέση του κόντρα στους κανόνες διότι είχε πολιτικό "μέσον". "Μέσον" με την ίδια κυβέρνηση που σου προσφέρει εσένα τώρα ουσιαστικά "μέσον" για μια πιθανώς αντίστοιχη δουλειά σαν αποζημίωση για το χαμό του παιδιού σου.

Οι ξένοι έχουν μείνει άναυδοι. Εγώ σκέφτομαι "Όλα λάθος".

Αλλά για το μέσο Έλληνα? It's just another day in paradise που θα λεγε κι ο Phil Collins.

Το πρωί με τον πικρό καφέ, μου ήρθε μια πιθανή εξήγηση. Ο λόγος που οι Έλληνες επιμένουν στις λάθος επιλογές τους είναι η ομοιόσταση.

Ο βασικός ορισμός της Ομοιόστασης στην βιολογία είναι ο εξής:

Η ομοιόσταση είναι ο μηχανισμός η οι μηχανισμοί που υπάρχουν εντός ενός συστήματος προκειμένου να διατηρηθεί μια κατάσταση σταθερή. Η ομοιόσταση ως λειτουργία είναι κάτι που παρατηρείται στα συστήματα. 

Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα σύστημα.

Παράδειγμα το πως η θερμοκρασία του ανθρώπινου σώματος μένει σχετικά σταθερή άσχετα από το αν η εξωτερική θερμοκρασία είναι είτε 10 βαθμούς η 40 βαθμούς. Όταν τουρτουρίζουμε η ιδρώνουμε είναι το σώμα μας, το σύστημα που αυτορρυθμίζεται για να επαναφέρει τη θερμοκρασία εκεί που πρέπει.

Ομοιόσταση όμως παρατηρείται και σε άλλα συστήματα. 

Η οικογένεια είναι επίσης ένα σύστημα. Όταν κάτι πάει στραβά στην οικογένεια το σύστημα θα κάνει κάποια διορθωτική κίνηση. Σε μια υγιή οικογένεια, το παροδικό πρόβλημα θα τακτοποιηθεί και θα επιστρέψει στην υγιή της προηγούμενη κατάσταση. Αγάπη, αγκαλιές, συζήτηση, κατανόηση. Τα προβλήματα λύνονται. Τι γίνεται όμως όταν μια οικογένεια είναι προβληματική μόνιμα? Όταν η κατάσταση η μόνιμη δεν είναι υγιής?

Παράδειγμα. Σε μια οικογένεια ο πατέρας κακοποιεί τη σύντροφο του και μητέρα των παιδιών. Όλοι υποφέρουν. Η μητέρα θα μπορούσε να φύγει με τα παιδιά. Φοβάται όμως το άγνωστο που εκπροσωπεί αυτή η ιδέα. Θα μπορέσει να επιβιώσει? να βρει δουλειά? Θα έχει βοήθεια από κάπου? Οι φόβοι τελικά υπερισχύουν και παραμένει. Είναι βέβαιο ότι θα κακοποιηθεί ξανά. Αλλά αυτό είναι ένα "κακό" που γνωρίζει. Δεν είναι το άγνωστο με ότι αυτό συνεπάγεται. Παράλληλα ελπίζει και πιστέυει τα ψέμματα και τις υποσχέσεις του, Δε θα το ξανακάνει. Θα γίνει καλύτερος. Όλα ψέμματα. 

Αυτή είναι η ομοιόσταση στα πλαίσια της οικογένειας. Το σύστημα επιστρέφει σε αυτό που ξέρει, ακόμη κι όταν αυτό του κάνει κακό. Πόσο εύκολα παραγκωνίζεται το καλό μας, αλλά κυρίως το καλό των παιδιών μας από τον φόβο το δικό μας... Πόσο εύκολα προτιμάμε το κακό από το καλό, απλά επειδή είναι πιο γνώριμο.

Η ομοιόσταση λοιπόν δεν είναι πάντα "εποικοδομητική". Το "σταθερό" δεν είναι πάντα "ασφαλές".

Η κοινωνία είναι και αυτή ένα σύστημα.

Με τον ίδιο τρόπο που ξεχνάμε το καλό των παιδιών μας και το δικό μας στα πλαίσια της οικογένειας, με ακόμη πιο εύκολο τρόπο φοβάμαι ξεχνάμε πως στην κοινωνία συμμετέχουμε όλοι κι έχουμε όλοι σημασία όπως έχουμε όλοι δικαιώματα κι υποχρεώσεις. 

Αν παρομοιάσουμε την ελληνική κοινωνία με μια προβληματική οικογένεια, έχουμε ένα κομμάτι ας πούμε τον "πατέρα" που είναι το κράτος, το οποίο είναι ο κακοποιητής. Με το πρόσχημα της ηγεσίας, και της καθοδήγησης, μας λέει ότι ξέρει καλύτερα. Κι ο λαός? Σαν κακοποιημένη μάνα που δεν πιστεύει αρκετά στον εαυτό της, που δε νιώθει ότι έχει βοήθεια από πουθενά, επιστρέφει ξανά και ξανά στην κακοποιητική αγκαλιά του κράτους/πατέρα, ελπίζοντας πως αυτή η φορά μπορεί να είναι η τελευταία. Το κράτος/πατέρας μέχρι τώρα ένα πρόσωπο έχει δείξει. Αυτό της βίας και της διαφθοράς*. Του ψέματος. Και ο λαός/μητέρα επιστρέφει ξανά και ξανά.

Και τα παιδιά μας...

η θα πέσουν στα ναρκωτικά και το αλκοόλ, η θα γίνουν κακοποιημένη μάνα/λαός με τη σειρά τους η θα φύγουν και δεν θα ξαναγυρίσουν. 

Υπάρχει άραγε λύση? 

Προσωπικά, όταν είδα στη ζωή μου πω είχα αρχίσει να πέφτω σε "λούπες" συμπεριφορών περιμένοντας να αλλάξει κάθε φορά το αποτέλεσμα (ο ορισμός της βλακείας εδώ που τα λέμε) αναζήτησα βοήθεια στο διάβασμα και την ψυχοθεραπεία.

Πως όμως να σμπρωχτούν τρία εκατομμύρια άνθρωποι στην ψυχοθεραπεία αν δεν κατανοούν ότι χρήζουν θεραπείας?

Χτες βράδυ βλέποντας τα αποτελέσματα, πήρα την κόρη μου τηλέφωνο που είναι στα ξένα. και της είπα "μείνε εκεί, μη γυρίσεις πίσω".

Κανένας γονιός δε θα έπρεπε να φτάνει σε αυτό το σημείο. 

Είναι βέβαιο ότι θα κακοποιηθούμε ξανά. Το θέλουν οι "γονείς" μας, Κράτος και Λαός. Δεν έχουμε σημασία για αυτούς. Ίσως απλά όσοι νιώθουμε "παιδιά' να την κάνουμε με ελαφρά...όχι τίποτε άλλο.. για να μην πέσουμε στα βαριά... 

* Η διαφθορά είναι κατά τη γνώμη μου ένα από τα μεγαλύτερα, συστημικά και πιο βαθιά ριζωμένα ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας. Μαζί με την αμορφωσιά, τον ρατσισμό και την θρησκοληψία. 

 ΥΓ Πριν πέσετε όλοι να με φάτε, ναι ξέρω ότι είναι βαρύ να κατηγορώ τον "λαό" για το αποτέλεσμα. Και κάποιοι μπορεί να πιστεύετε πως δεν έχω δικαίωμα να κρίνω την επιλογή της "πλειοψηφίας" ως λάθος. Ο φίλος μου ο Erich Fromm έλεγε, κι εγώ συμφωνώ μαζί του, πως σε καμία περίπτωση η πλειοψηφία δε κατακτά αυτεπάγγελτα και το δίκαιο. Μπορώ να είμαι μόνος μου απέναντι σε εκατομμύρια, αν έχω επιχειρήματα έχω δίκιο, κι ας είμαι και μόνος μου.