Η Χυδαιότητα του να είσαι Έλληνας

 Έντεκα παροχές λέει η κυβέρνηση στους παθόντες από το δυστύχημα των Τεμπών. 

Ειδική σύνταξη, Διαγραφές χρεών. Απαλλαγή από οφειλές δανείων, Φοροαπαλλαγές, Απασχόληση στο Δημόσιο, Επίσπευση καταβολής αποζημιώσεων, Μετεγγραφές φοιτητών,Φοιτητικές εστίες, Μοριοδότηση στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, Δαπάνες νοσηλείας και ψυχολογικής υποστήριξης. Παράλληλα δημιουργείται ειδική δομή και τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης και γρήγορης διεκπεραίωσης όλων των υποθέσεων για τα μέτρα στήριξης και για κάθε συναλλαγή τους με το Δημόσιο, στην Γενική Γραμματεία Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Καταπολέμησης της Φτώχειας του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων.

 Την 1η Μαρτίου ξημέρωσε μια μαύρη μέρα για την Ελλάδα. Η σύγκρουση δυο τραίνων είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουν τη ΖΩΗ τους 57 άνθρωποι.

 

Οι ευθύνες για το δυστύχημα είναι πολλές και απλώνονται σαν τις ρίζες ενός γέρικου και σάπιου δέντρου.

Ένας ανίκανος σταθμάρχης, με τεράστιες ελλείψεις στην εκπαίδευση του, βρίσκεται σε μια θέση από όπου με μια λάθος απόφαση κι αρκετές παραλείψεις, 57 άνθρωποι βρίσκουν φρικτό θάνατο. Πως βρέθηκε στη θέση αυτή? Από όσα ακούμε αλλά και μπορούμε να καταλάβουμε, ένα μείγμα από παθογένειες στην κυβέρνηση, στο σύστημα που μας κυβερνά οδήγησαν σε αυτή το γεγονός. Με μέσον την πήρε τη θέση. Οι ανώτεροι του δεν έκαναν τη δουλειά τους σωστά. Οι ανώτεροι αυτών, ανεύθυνοι κι οι ίδιοι, οργάνωσαν στα περασμένα χρόνια, μια idiotικοποίηση του σιδηροδρομικού δικτύου, η οποία άφησε ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα για να συμβεί αυτό που τελικά συνέβη. Το κέρδος μπροστά από όλα. Οι παρατυπίες βασιλεύουν. Όλα, μα όλα, έχουν γίνει με τον λάθος, διεφθαρμένο, τρόπο. Τα συστήματα ασφαλείας, αγορασμένα 23 χρόνια πριν, έχουν σταματήσει να λειτουργούν λόγω ελλείψεων. Από διευθυντάδες κι υπουργούς βέβαια δεν υπάρχει έλλειψη. Η κρίση χρησιμοποιήθηκε από αυτούς που την δημιούργησαν για να χάσουν τη δουλειά τους οι χρήσιμοι και να συνεχίζουν να βασιλεύουν οι άχρηστοι.

Και η "διόρθωση"? Κι αυτή με τον λάθος, διεφθαρμένο, και πολύ γνωστό τρόπο λειτουργίας αυτής της γαμημένης χώρας. Παροχές. Έτσι κι αλλιώς σε προεκλογική φάση είμαστε, μαθημένοι από αυτά. Κάποιες από τις παροχές είναι προσβλητικές, άλλες διαιωνίζουν την διαφθορά, κι άλλες ακόμα θα έπρεπε να είναι αυτονόητες αλλά παρουσιάζονται σαν "δώρα". Χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς.

Οι "άρχοντες" αποφάσισαν πως αντί για πραγματική δικαιοσύνη, είναι πιο εύκολο και πιο βολικό να συνεχίσουμε με το ίδιο ακριβώς τροπάρι. Ας μοιράσουμε μερικά λεφτά, ας διαγράψουμε μερικά χρέη κι ας φροντίσουμε μετά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δημιουργήθηκε το πρόβλημα να το μπαλώσουμε. Να διορίσουν και μερικούς ακόμα σε δημόσιες θέσεις άσχετα από το αν είναι ικανοί η όχι. Δε τους νοιάζει αν ξέρουν να κάνουν τίποτα, αρκεί να τους ευγνωμονούν και να τους ξαναψηφίσουν.

Σε ένα κράτος δικαίου αληθινό, οι έχοντες την ευθύνη, από τον πρώτο ως τον τελευταίο (και πιο υψηλά ιστάμενο) θα κατέληγαν στην φυλακή. Στην Ελλάδα... ραντεβού στη Μύκονο και στο Ντουμπάι.

Η Αρεντ έγραψε κάποτε για την κοινοτοπία του κακού. Αναφερόταν στον οργανωτή του Ολοκαυτώματος, τον Αιχμαν, ο οποίος ευθυνόταν για εκατομμύρια θανάτους Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Για τον Αιχμαν, όλα αυτά ήταν απλά another day at the office, ακολουθούσε διαταγές, γιατί απλά... αυτές ήταν οι διαταγές. 

Στην Ελλάδα του 2023 η κοινοτοπία του κακού ζει και βασιλεύει. Για τους παράγοντες, κυβέρνηση και υποστηρικτές της, η 28η Φεβρουαρίου του 2023 ήταν απλά άλλη μια μέρα στο "γραφείο". Με διαφθορά δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για τον θάνατο 57 ατόμων, με διαφθορά θα μπαλώσουν την κατάσταση, με διαφθορά θα συνεχίσουν. Και τα πρόβατα, υποστηρίζοντας πως TINA (There Is No Alternative) θα το δεχτούν. 

Η χυδαιότητα προστίθεται στην κοινοτοπία. 

Αυτή είναι η χυδαιότητα του να είσαι Έλληνας.

   

Χάσαμε τη μπάλα...

Έχει χαθεί το νήμα της αφήγησης, κοινώς “χάσαμε την μπάλα”.

Η Margaret Mead, Αμερικανή ανθρωπολόγος, είπε κάποτε πως το πρώτο δείγμα ανθρώπινου πολιτισμού, ήταν ένα μηριαίο οστό με εμφανή σημάδια τραύματος κι επούλωσης. Μια επούλωση που ήρθε όταν κάποιος τον φρόντισε, ώστε να γίνει καλά. Ερχόμαστε μαζί σε ομάδες, δημιουργούμε κοινωνίες για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη. Για να γίνουμε καλά.

Ουσιαστικά η κοινωνία είναι ο τρόπος που έχουμε για να παράγουμε ευτυχία. Είναι τόσο απλό. Ευτυχία, η μάλλον ευτυχισμένες στιγμές που θα έρθουν με μυριάδες τρόπους να ομορφύνουν τη ζωή μας, να μας χαρίσουν το χαμόγελο, ελπίζουμε πολλές φορές, κατά τη διάρκεια αυτού του πολύ μικρού περάσματος από τη ζωή που έχουμε να κάνουμε. Μη ξεχνιόμαστε, ακόμη και τα βότσαλα στην παραλία ζουν περισσότερο από μας.

Στιγμές ευτυχίας λοιπόν, γιαυτό έχουμε τις κοινωνίες μας. Έρωτες, φιλίες, παιχνίδια, τέχνη, φαγητό, συνάθροιση, θέατρο, μουσική, γέλιο, παιδιά, αθλητισμός, άμιλλα, συνεργασίες, είναι μερικά από τα πράγματα που προϋποθέτουν μια κοινωνία ανθρώπων και έχουν τη μοναδική δυνατότητα να μας χαρίσουν τα πολυπόθητα χαμόγελα, τις στιγμές χαράς που στοιχειοθετούν μια καλή ζωή. 

Η μπάλα όμως χάνεται όταν ένα μέρος της κοινωνίας κοιτά μόνο το δικό του χαμόγελο και συνειδητά μας αφαιρεί το δικό μας. Ακόμη χειρότερα όταν συνειδητά αφαιρεί από τη ζωή μας τη δυνατότητα να χαμογελάσουμε ποτέ ξανά.

Το έγκλημα δεν έγινε στα Τέμπη. Το έγκλημα επιτελείται δεκαετίες τώρα, συχνά πίσω από κλειστές πόρτες, την ίδια στιγμή όμως και σε κοινή θέα, στις οθόνες των τηλεοράσεων μας, στις στήλες των εφημερίδων, στις υπηρεσίες, στα σχολεία, στα γαμημένα υπουργεία τους.

Στα έξι χιλιάδες χρόνια που υπάρχει ο ανθρώπινος πολιτισμός σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που μια ελίτ, μια μικρή σχετική ομάδα ανθρώπων που έχει την εξουσία στα χέρια της, την καταχράται προς μοναδικό όφελος της. Πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες, θρησκευτικοί ηγέτες και μαφιόζοι, όλοι ένα μεγάλο πάρτι. Κι εμείς, ο λαός, αυτοί που καλούμαστε να πληρώσουμε το λογαριασμό. Ένα λογαριασμό που συχνά πυκνά τον πληρώνουμε με αίμα.

Είναι πονηρή η ελίτ. Μας παίζει τον έναν ενάντια στον άλλον. Μας χωρίζει σε κόμματα, σε ομάδες, υπόσχεται διάφορα, κρεμάει κάθε τόσο και μερικά καρότα μπροστά στους πιο “γαϊδάρους” από μας. Επειδή είναι “λίγοι” απευθύνονται και στο “λίγο” που υπάρχει στον καθένα μας. Πόσοι άξιοι βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας και γίνανε ανάξιοι? Πολλοί. Οι εξαιρέσεις απλά αποδεικνύουν τον κανόνα.

Είχα να δω τόσο κόσμο στο δρόμο από το 2011-12. Μου ερχότανε να κλάψω. Έστελνα φωτογραφίες στο παιδί μου στη ξενιτιά, κι ένιωθα μέσα στα ανακατεμένα και δύσκολα συναισθήματα, βαθιά συγκίνηση και μια περηφάνια, όχι για μένα, αλλά κυρίως για τα παιδιά που άκουγα να βροντοφωνάζουν αυτά που ήθελα να βροντοφωνάξω κι εγώ, μα έχω χάσει τη φωνή μου. Ήθελα να της πω “να παιδί μου, η γενιά σου, μας κάνει ξανά περήφανους!” 

 

Τι έχουμε πάθει ρε γαμώ το κέρατο μου? Δεν είναι ντροπή? Υπήρξαμε κι εμείς παιδιά κι ονειρευτήκαμε για έναν κόσμο καλύτερο. Ο κόσμος δεν άλλαξε. Δεν έγινε καλύτερος. Κι αν είμαστε μοιρολάτρες εύκολα θα πούμε “ε ειναι επειδη δεν αλλάζει”.

Αλλά θα μπορούσαμε να πούμε και το άλλο . “Δεν προσπαθήσαμε αρκετά”

Δεν μπορώ, οδεύοντας στα 56 μου χρόνια, να κοιτάξω τα παιδιά μου στα μάτια και να τους πω να τα παρατήσουν, πως “ο κόσμος δεν αλλάζει, γιαυτό κοίτα την πάρτυ σου”

Επιμένω σε αυτό που μου επιτρέπουν τα ίδια 56 μου χρόνια να έχω μάθει.

Το χαμόγελο είναι η “μπάλα”.

Κι αν το χάσαμε οφείλουμε, πάση θυσία, να το ξαναβρούμε. 

Να μην επιτρέψουμε στους ανάξιους να μας το αφαιρούν.

Ποτέ ξανά.

 

Από σχολείο της Λεμεσού

 

Από τα πρώτα συλλαλητήρια. Οι κρατούντες ξέρουν μόνο από καταστολή. Οφείλουμε να αντισταθούμε, για το μέλλον των παιδιών μας. 

Υπάρχουν λύσεις. Μια από αυτές είναι η πολιτική ανυπακοή. Επίσης μην τους φοβάστε. Θα μας κλάσουν μια μάντρα αρχίδια. Από αυτά που δεν έχουν.

 

Η συνομωσία των μετρίων συναντά την κοινοτοπία του κακού

Χθες το πρωί με πήρε τηλέφωνο το παιδί μου από την ξενιτιά. Κατάλαβα αμέσως πως δεν ήταν καλά, πως έκλαιγε. 

"Τι συμβαίνει μικρή μου?"

"Δεν αντέχω μπαμπά. Προσπαθώ να μην βλέπω τι συμβαίνει, μα όπου να κοιτάξω βλέπω μεγάλες τραγωδίες πλεγμένες όλες μαζί σε μια τεράστια. Βλέπω σκοτάδι. Βλέπω παιδιά σαν κι εμένα, κορίτσια κι αγόρια, που τα γύρισαν κομμάτια και αποκαΐδια σε κουτιά, στους γονείς και τα αδέρφια τους, μπαμπά... Δεν αντέχω... Ήταν όλα τους σαν κι έμενα, θα μπορούσα να ήμουν εγώ"

"Αχ παιδί μου..."

Εκεί έμεινα. 

Γιατί δεν ξέρω τι να πω σε αυτό το παιδί, που μες τη νιότη του και την ευαισθησία του, πονάει. Πονάει για κάθε ψυχή που χάθηκε, για κάθε γονιό που έσβησε σαν άνθρωπος από αυτή του την απώλεια, για κάθε αδερφό κι αδερφή, για κάθε σύντροφο αδικοχαμένου, για κάθε φίλο.

Δεν ξέρω τι να πω σε αυτό το παιδί, σε κάθε παιδί, στο δικό μου, της συντρόφου μου, του φίλου μου, του γείτονα μου, του άγνωστου περαστικού στο δρόμο.Δεν ξέρω τι να πω γιατί δεν ξεχνώ πως πέρασα κι εγώ από κει, από αυτή την απελπιστική φάση της συνειδητοποίησης πως ζω σε μια χώρα που ξέρει μόνο πως να σου ζητά, καθήκοντα κι υποχρεώσεις, να σκύβεις το κεφάλι, να δουλεύεις σκληρά, να πληρώνεις φόρους και ΦΠΑ, να γυρνάς άλλου τη ματιά, να μη φέρνεις αντιρρήσεις, να μην διαδηλώνεις, να μην εξανίστασαι, να μην αντιστέκεσαι, να μην επαναστατείς. 

Σε αντάλλαγμα για αυτές σου τις παραχωρήσεις σου ζητά να δεχτείς πως δε θα πάρεις απολύτως τίποτα πίσω, εκτός από τη βεβαιότητα μιας ανούσιας ζωής που θα καταλήξει σε έναν ανούσιο θάνατο. Πως μια μέρα είναι πολύ πιθανό να σε επιστρέψουν στο σπίτι σου σε ένα σφραγισμένο κουτί, αγνώριστο, καμένο, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Εσένα και τουλάχιστον άλλους πενήντα έξι, όλους θύματα ενός πολέμου που έχει κηρύξει εδώ και πάρα πολλά χρόνια το μέτριο και το λίγο ενάντια στο καλύτερο και στο πολύ.

Ξύπνησα σήμερα και στο μυαλό μου είναι η κοινοτοπία του κακού, της Χάνα Αρεντ και την ίδια στιγμή κι αυτό το τραγούδι, που άκουσα για πρώτη φορά κάπου 11-12 χρόνια πριν. 

 

Θέλω να γράψω, να αναλύσω, να παραθέσω επιχειρήματα και λογική, αλλά και συναίσθημα, μα ειλικρινά δεν έχω πια το κουράγιο, ούτε την υπομονή να μιλάω για τα αυτονόητα.

Έχω μόνο να απευθύνω από δω από αυτό το "βήμα" που έχω μια υπενθύμιση σε όλους όσους ευθύνονται. Μια σοφή παροιμία.

Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες.

Αυτοί που μας κυβερνούν, είναι μια τρομοκρατική οργάνωση.

Μέτριοι και λιγότερο από μέτριοι, κοινότοποι σε βαθμό κακουργήματος.