Παρασκευή, Ιανουαρίου 27, 2012

Φίλαθλος με το ζόρι.

Διάβασα το πρώτο μου μυθιστόρημα στα αγγλικά όταν ήμουν 6 χρονών. Ήταν τα "Σαγόνια του Καρχαρία" το γνωστό Jaws. Ξεκινούσε με μια ελαφριά σκηνή sex την οποία ομολογουμένως δεν πολυκατάλαβα αλλά όλα τα υπόλοιπα τα κατάλαβα. το βιβλίο αυτό μου άφησε μια χρόνια φοβία των βαθιών νερών, των φυκιών και γενικά του βυθού της θάλασσας. Περιττό να πω ότι μου πήρε πολλά χρόνια να σταματήσω να βλέπω ανύπαρκτα πτερύγια καρχαριών σε κάθε εξόρμηση στην παραλία...



Το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο βιβλία. Η πόρτα που άνοιξε όταν ξεκίνησα να διαβάζω αγγλικά δεν έκλεισε ποτέ. Λόγω της μάνας μου κυρίως, (είναι Αγγλίδα) υπήρχε μια σταθερή ροή "φρέσκων" μυθιστορημάτων στο σπίτι.

Στην αρχή παιδικά, πολλά βιβλία  της Enid Blyton, του Roald Dahl, με ήρωες όπως οι Famous Five, ο Biggles, και βέβαια ο Charlie, o Willy Wonka και ο James...(αυτός με το γιγάντιο ροδάκινο) Τα βιβλία συμπλήρωνε κάθε βδομάδα μια σταθερή προμήθεια από αγγλικά κόμικς που μου έστελνε ο παππούς από Αγγλία. Spiderman, Superman, Fantastic Four και η κόμικς έκδοση του Star Wars συντρόφεψαν τα παιδικά μου χρόνια.




Συχνά διάβαζα περπατώντας η μάλλον σκοντάφτοντας από δω κι από κει. Και βεβαια τότε ξεκίνησε και η μεγαλη μου αγάπη για το διάβασμα στην τουαλέτα... Εκεί στο "μέρος" μπορούσα να βρω ησυχία και γαλήνη για να χαθώ στις αγαπημένες μου ιστορίες, μεταμορφώνοντας τον καμπινέ σε πειρατικό καράβι η διαστημόπλοιο ανάλογα την περίπτωση... Μάλιστα τόσο συνήθεια μου έγινε που αν λόγω βιασύνης ξεχνούσα το βιβλίο, διάβαζα τις ετικέτες των απορρυπαντικών...

Το παρατσούκλι μου ήταν bookworm. Και το κέρδισα επάξια.



Η ενασχόληση μου αυτή με το διάβασμα, εξωσχολικών πάντα βιβλίων μου κόστισε μόνο σε ένα πράγμα. Δεν έγινα ιδιαίτερα αθλητικός τύπος. Ο πατέρας μου ήταν φανατικός ποδοσφαιρόφιλος και παίκτης. Μικρός έπαιζα και γω λίγο, πάντα αμυντικός αλλά στην πραγματικότητα δεν το είχα. Φοβόμουν την μπάλα, φοβόμουν να πέσω, η να χτυπήσω και πάντα αισθανόμουν λίγο "έξω" από την ομάδα...




Αργότερα ασχολήθηκα κατά καιρούς με τον αθλητισμό αλλά ποτέ διεξοδικά η ολοκληρωμένα. Υπήρξα μάλιστα ένα διάστημα ίσως  ο πιο αποτυχημένος ακοντιστής της Κέρκυρας, δοκίμασα λίγο το κρίκετ αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει πως παίζετε και κατέληξα πολύ αργότερα στην ιστιοπλοία η οποία και με κέρδισε... Είναι το μόνο άθλημα όπου αν δεν φυσάει μπορείς και να διαβάσεις...χαχα!!!

Κάποια στιγμή στο σχολείο άρχισα να ψηλώνω. Εντάξει δεν έγινα και δίμετρος αλλά έπεσα στην αντίληψη του γυμναστή μου ο οποίος αποφάσισε ότι κάνω για το μπάσκετ. Μεγάλο λάθος... στην πρώτη μου προσάθεια έφαγα μια μπαλιά στα μούτρα, πάνε τα γυαλιά μου... Το μπάσκετ έχασε ένα πιθανό παίκτη επί τόπου...

Τα ομαδικά αθλήματα δεν με συγκινούσαν ποτέ και ο μόνος λόγος που μου άρεσε όταν μαζεύονταν οι φίλοι του πατέρα μου για να δουν ποδόσφαιρο ήταν που έβρισκα μια ευκαιρία να πιω καμιά μπύρα και να φάω πίτσα...



Το Φλεβάρη του 1987 παρουσιάστηκα στην Αυλώνα και μετά από ένα μήνα βήμα κι αγγαρείες έγινα μαυροσκούφης. Επειδή ήμουν λίγο (δηλαδή πολύ) παράξενος με το φαγητό, έχασα 12 κιλά σε 18 μέρες. Στην άδεια ορκομωσίας μόλις με είδε η μάνα μου έκλαιγε!! Οι άλλοι όλοι πάχαιναν κι εγώ αδυνάτιζα (ρε μήπως να πάω πάλι φαντάρος?)

Παράλληλα με εμένα ένας πολύ φίλος με καταγωγή από Φιλοθέη, ο Νίκος, παρουσιάστηκε στο Παλάσκα και μπήκε στο ναυτικό. Συχνά είχαμε έξοδο μαζί και με τραβολογούσε μαζί του. Γνώρισα πολύ ενδιαφέρον κόσμο από τα Βόρεια προάστια, ειδικά κάποιες "χάι" φίλες του, όλες μεγαλύτερες μου και που πολύ τις γούσταρα...

Ο Νίκος ήταν κι αυτός μεγαλύτερος μου κι είχε μια τάση να κανονίζει αυτός τις εξόδους κλπ. άλλωστε αυτός είχε τις άκρες και τη μηχανή (ΧΤ500 του 1976  ο αριθμός κυκλοφορίας ήταν ΕΜ-287 αν θυμάμαι καλά και το όνομα αυτής...Εμμανουέλα...). Εγώ απλά πήγαινα παντού και παρατηρούσα, γνώριζα μια ζωή αλλιώτικη από τη δική μου...

Μια μέρα ήρθε να με πάρει και μου λέει, ανέβα πάμε να δούμε μπάσκετ. Ξέχασα να πω ότι ήταν και είναι ακόμα φανατικός μπασκετόβιος. Παίκτης και φίλαθλος. Εγώ, αντιρρήσεις. "Τι λες τώρα" "που θα πάμε" "βαριέμαι, δεν μου αρέσουν τα ομαδικά αθλήματα..." " δεν μου αρέσει το μπάσκετ" και διάφορα κουλά... επίσης δεν είχα εισιτήριο και δεν είχα και καμία όρεξη να δωσω τις λίγες μου δραχμούλες για να δω μπάσκετ...



Πάμε λοιπόν στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, ο Nίκος αποφασισμένος, μου βρήκε κι εισιτήριο, και για να μην μείνω μόνος μου μπήκα κι εγώ... Ήταν Ιούνιος του 1987. Ο αγώνας ήταν Ελλάδα-Γιουγκοσλαβία για τα προκριματικά του Eurobasket.

Μέσα σε 5 λεπτά, μεταμορφώθηκα από ένα bookworm σε ένα τρελάμενο φίλαθλο που φώναζε Ελλαδάραααα με όλη του τη δύναμη! Βγήκαν οι μπλούζες, ιδρώμενα κορμιά, τα χέρια ψηλά, όλοι μια ψυχή, για μια ομάδα, τη δική μας ομάδα!!

Νίκος Σταυρόπουλος, Παναγιώτης Γιαννάκης, Αργύρης Καμπούρης, Νίκος Λινάρδος, Παναγιώτης Καρατζάς, Μιχάλης Ρωμανίδης, Νίκος Φιλίππου, Λιβέρης Ανδρίτσος, Παναγιώτης Φασούλας, Μέμος Ιωάννου, Φάνης Χριστοδούλου, Νίκος Γκάλης

Ονόματα που έμειναν στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Και που για μερικές μέρες κατάφεραν να μεταμορφώσουν κι ένα πορωμένο bookworm σε έναν ακόμα τρελάμενο φίλαθλο...


ΥΓ Τα ημιτελικά και τον τελικό τα παρακουθήσαμε στην τηλεόραση σε άδεια, στην Κέρκυρα. Μετά τον τελικό πήγα κατευθείαν στο αεροδρόμιο για να γυρίσω Αθήνα και στην μονάδα μου. Λίγο πριν ο Νίκος με είχε περιλούσει με μπύρα εν ειδη εορτασμού για τη μεγάλη νίκη! Οι μπάτσοιστο αεροδρόμιο έριξαν μια ματιά στο σκισμένο τζιν, το πέτσινο τζάκετ μηχανής και το μούσκεμα από μπύρα τ-σερτ μου και με έβαλαν να αδειάσω τσέπες και τελικά να βγάλω σχεδόν τα πάντα!

ΥΓ2 Την ιστορία αυτή την αφιερώνω σε δύο φίλους. Ένα παλιό. τον Νίκο Λιβαθηνό και έναν καινούριο τον Σπύρο Φαγογένη. και οι δύο πιστεύω θα την εκτιμήσουν δεόντως...


Τρίτη, Ιανουαρίου 24, 2012

Περισσότερες κουλτουροφιλοσοφίες...

Η θεωρία του Φθίνοντος Οριακού Προϊόντος και η κατάρρευση των πολύπλοκων κοινωνιών…

Είναι μάλλον αστείο να προσπαθήσω να εξηγήσω σε μερικές αράδες μια οικονομική θεωρία και το πώς επηρεάζει τη ζωή μας, αλλά επειδή πιστεύω ότι είναι πράγματι σημαντικό θα το προσπαθήσω. Απλά έχετε υπόψη σας ότι είμαι ένας απλός απόφοιτος λυκείου…χαχα!

Θα ξεκινήσω από 2 έννοιες.
Τι είναι το «οριακό προιόν»

Ας πούμε ότι έχουμε ένα χωράφι και το καλλιεργούμε. Βάζοντας 8 ώρες εργασίας την ημέρα, καταφέρνουμε κι έχουμε μια παραγωγή πχ 500 κιλά ντομάτες το χρόνο. Αν τώρα αυξήσουμε την εργασία μας κατά 1 ώρα την ημέρα, βγάλουμε 550 κιλά ντομάτες, αυτό σημαίνει ότι το «οριακό προϊόν» είναι 50 κιλά ντομάτες η 10% της παραγωγής.



Τι είναι τώρα, η θεωρία του Φθίνοντος Οριακού Προϊόντος.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία το αποτέλεσμα που παίρνουμε βάζοντας έξτρα προσπάθεια σε μια εργασία αυξάνεται μέχρι κάποιο σημείο και μετά πέφτει.

Ας πούμε ότι είμαστε στο ίδιο χωράφι κι ευχαριστηθήκαμε που βγάλαμε 50 κιλά ντομάτες παραπάνω, οπότε αποφασίζουμε να προσπαθήσουμε ακόμη περισσότερο για να βγάλουμε κι άλλες. Υπάρχουν πολλές δυνατότητες.
Μπορούμε να:
1. δουλέψουμε ακόμη περισσότερο
2. προσλάβουμε βοήθεια
3. πάρουμε κι άλλο χωράφι
4. χρησιμοποιήσουμε γενετικά μεταλλαγμένες και πιο αποδοτικές ντοματιές!

Οι ενέργειες αυτές έχουν όμως κάποια παράπλευρα «συμπτώματα». Δουλεύεις περισσότερο μέχρι που αρρωσταίνεις και μετά χρειάζεσαι γιατρό! Προσλαμβάνεις βοηθό? Πρέπει να τον πληρώσεις! Το χωράφι για να το πάρεις πρέπει να επενδύσεις, εκτός κι αν το πάρεις δια της βίας αλλά μετά θες και «στρατό» να το φυλάει! Και τα  γενετικά μεταλλαγμένα κοστίζουν σε χρήμα αλλά έχουν και το άγνωστο κόστος του τι θα φέρουν στο μέλλον…





Αυτά λοιπόν τα «συμπτώματỨέχουν το αποτέλεσμα κάποια στιγμή να μειώνουν το «οριακό προϊόν» Μπορεί στην αρχή να βγάζουμε μεγαλύτερη παραγωγή αλλά κάποια στιγμή οι έξτρα απαιτήσεις θα αρχίσουν να είναι τόσο μεγάλες ώστε το οριακό προϊόν να γίνεται συνεχώς μικρότερο. Το πρόβλημα είναι ότι όταν αρχίσει να φθίνει, το χωράφι κινδυνεύει…



Ας πούμε ότι δουλέψαμε περισσότερο και πάθαμε υπερκόπωση. Μετά για ένα διάστημα δεν μπορούμε να δουλέψουμε καθόλου! Πάει το χωράφι…
Ομοίως και για τις άλλες περιπτώσεις όσο αυξάνεται η πολυπλοκότητα αυξάνεται και ο κίνδυνος να πάει κάτι στραβά.

Έκανα εδώ ένα βήμα λίγο μεγάλο και εισήγαγα και μια νέα έννοια. Το βήμα είναι να φανταστώ ότι το χωράφι είναι η κοινωνία μας, ο πολιτισμός μας και η έννοια είναι η «πολυπλοκότητα».
Τι είναι η πολυπλοκότητα?
Φαντάζομαι όλοι ξέρετε τη λέξη αλλά θα προσπαθήσω να σας δώσω μια ιδέα του τι είναι, όσον αφορά την κοινωνία μας.
Η ίδια η δημιουργία της κοινωνίας είναι αποτέλεσμα ανάγκης για επιβίωση. Αν θεωρήσουμε ότι για να επιβιώσουμε χρειαζόμαστε στέγη, φαί και νερό, είμαστε ικανοί απόλυτα μόνοι μας να τα παρέχουμε στον εαυτό μας? Βασικά όχι. Χρειαζόμαστε βοήθεια. Αποκτώντας μάλιστα οικογένεια οι ανάγκες αυξάνονται και χρειαζόμαστε ακόμη περισσότερη  βοήθεια. Άλλωστε είμαστε πιο αποτελεσματικοί σαν ομάδες. Εισάγετε λοιπόν ήδη σε ένα βαθμό η πολυπλοκότητα…
Πόσο μάλλον αν το πάμε λίγο παρακάτω. Όταν πχ έχουμε μια μικρή κοινωνία, υπάρχουν απαιτήσεις κοινές για καθαριότητα, υγεία, διασκέδαση και ένα σωρό άλλα… Η δημιουργία πολυπλοκότητας λοιπόν είναι αποτέλεσμα της ανάγκης για αντιμετώπιση προβλημάτων.



(Διαβάζοντας τα παραπάνω διαισθάνομαι πως αφήνω κάποια κενά αλλά ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ….)

Η πολυπλοκότητα είναι ένα θέμα που με έχει απασχολήσει πολύ αλλά και με εντυπωσιάζει, ειδικά στο βαθμό που την έχουμε φτάσει εμείς.

Ένα μικρό παράδειγμα.

Στο ταχυδρομείο υπάρχει ένα μηχάνημα που βγάζει κουπόνια για τη σειρά. Το μηχάνημα αυτό λοιπόν φτιάχτηκε για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της «ουράς» και να επιτρέψει στον κόσμο να κάθεται χωρίς να χάνει τη σειρά του.

Αποτελείται από ένα μεταλλικό κουτί, βαμμένο, έναν εκτυπωτή, θερμογραφικό χαρτί και κάποια κυκλώματα με το σχετικό λογισμικό.
Το μέταλλο για το κουτί εξορύχτηκε, επεξεργάστηκε, σχηματίστηκε, βάφτηκε. Ο εκτυπωτής επίσης  συναρμολογήθηκε από διάφορα μέρη τα οποία κάποιος κάποτε έπρεπε να εφεύρει και μετά κάποιοι να κατασκευάσουν. Όποιος πει ότι φτιάχνονται από μηχάνημα έχει δίκιο αλλά και το μηχάνημα κάποιος το έφτιαξε… Το χαρτί κάποτε ήταν δέντρο, που κόπηκε, επεξεργάστηκε, λευκάνθηκε και περάστηκε με κάποια ουσία που αντιδρά στη θερμότητα. Τα κυκλώματα κατασκευάστηκαν κι αυτά. Και το λογισμικό γράφτηκε από κάποιον. Η κάθε μια από τις προηγούμενες εργασίες έχει από πίσω της μια ατέλειωτη (σχεδόν) αλυσίδα εργασιών, ανθρώπων και εργατοωρών που έφτασαν σε αυτό τελικό αποτέλεσμα. Να πατάς ένα κουμπί και να σου βγαίνει το Α374 μαζί με την (λάθος) πληροφορία ότι θα περιμένεις 11 λεπτά!



Υπάρχει μια θεωρία που συνδέει την θεωρία του Φθίνοντος Οριακού προϊόντος με την κατάρρευση των πολύπλοκων κοινωνιών. Σύμφωνα με αυτήν οι κοινωνίες προκειμένου να αντιμετωπίσουν  προβλήματα δημιουργούν πολυπλοκότητα. Μια πολυπλοκότητα η οποία κάποια στιγμή φτάνει σε ένα σημείο να «κοστίζει» περισσότερο από ότι παράγει.

Μην πάτε μακριά. Σκεφτείτε τους πολιτικούς μας και τον κρατικό μηχανισμό. 750.000 άτομα και  300 βουλευτές συνιστούν έναν κοστοβόρο και αδηφάγο κρατικό μηχανισμό ο  οποίος αυτή τη στιγμή παράγει τα εξής. Κάποια καθαριότητα (ελλειπή), παιδεία (χάλια), φόρους (υπερβολικούς), προστασία (βλέπε καταστολή), γραφειοκρατία και ελλείμματα.





Εκεί είναι η κοινωνία μας σήμερα. Αν βλέπαμε ένα «γράφημα» της σημερινής κατάστασης θα βλέπαμε ότι βρισκόμαστε σε ένα σημείο πολύ κοντά στα άκρα. Και αυτό είναι κάτι που πολύς κόσμος το νιώθει.

Το σύστημα μας έβαλε σε μια τροχιά, την οποία είτε από βλακεία είτε από κουτοπονηριά, είτε από αφέλεια εμείς δεχτήκαμε. Η τροχιά αυτή οδηγεί στην κατάρρευση.

Τι σημαίνει όμως κατάρρευση μιας πολύπλοκης κοινωνίας? Κατάρρευση υφίσταται όταν μια κοινωνία γυρνά πίσω σε κάποιο προηγούμενο στάδιο. Και ήδη βλέπουμε κόσμο να το κάνει η να το θέλει αυτό. Όταν βλέπεις ότι αυτό που υπάρχει, και το οποίο σου ζητάει να το υποστηρίξεις (αδρά μάλιστα) δεν σου προσφέρει αυτά που
θα έπρεπε, τότε κάνεις ένα βήμα πίσω και τα βρίσκεις αλλού…



Ιστορικά όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί κάποια στιγμή κατέρρευσαν. Κάποιοι ίσως αναρωτηθούν αν αυτό είναι ίσως κάτι που μπορούμε να σταματήσουμε. Η πολυπλοκότητα γεννιέται από την ανάγκη αντιμετώπισης προβλημάτων. Τα προβλήματα από πού γεννιούνται? Από την καθημερινότητα σε ένα βαθμό, αλλά νομίζω τα περισσότερα από την φιλοδοξία, την λαιμαργία, την επιθυμία για κάτι παραπάνω.

Αν επιστρέψουμε στο χωράφι θα δούμε ότι αν ο καθένας μας ήταν ικανοποιημένος με το δικό του και το φρόντιζε απλά όσο χρειάζεται για να βγάζει σοδειά για να ζει χειμώνα-καλοκαίρι θα ήμασταν μια χαρά. Αλλά πάντα θέλουμε κάτι παραπάνω…

Οι αρχαίοι έλεγαν «Παν μέτρον άριστον» Αν καταφέραμε να το κάναμε όλοι βίωμα αυτό και να ήμασταν ικανοποιημένοι με αυτό που έχουμε, θα μπορούσαμε ίσως να σταματήσουμε την πορεία προς την κατάρρευση. Φοβάμαι όμως πως αυτό θα είναι κάτι που θα πρέπει να το προσπαθήσει μια άλλη κοινωνία, ίσως αυτή που θα ακολουθήσει τη δική μας…

Οι φίλοι ας μου συγχωρήσουν τις ελλείψεις η κάποια κενά στην έκφραση και τα επιχειρήματα. Η όλη ιδέα σηκώνει σίγουρα πολύ συζήτηση αλλά υπάρχουν και πολλά στοιχεία που απλά δεν υπάρχει χώρος να μπουν…

See you στο «χωράφι»…




Στο βίντεο που ακολουθεί μιλάει ο καθηγητής Joseph Tainter ο οποίος έχιε γράψει το βιβλίο "Η κατάρρευση των πολύπλοκων κοινωνιών" το οποίο διαβάζω τώρα. Δείτε το βίντεο αν έχετε όρεξη κι υπομονή, είναι ενδιαφέρον. Αλλά είναι και 7 "επιεσόδια" των 15 λεπτών περίπου. Τα ανωτέρω αποτελούν μια περίληψη αυτών που διαβάζω από τη σκοπιά μου...Παραδείγματα δικά μου όμως!

Πέμπτη, Ιανουαρίου 19, 2012

Στα οδοφράγματα θα ξεκαθαρίσει η κατάσταση...

Τις τελευταίες μέρες παίζουν πολλές συζητήσεις και κόντρες, σχετικά με το πως θα πάει μπροστά η "επανάσταση". Είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει από την αρχή τον κόσμο στις πλατείες και κατά πάσα πιθανότητα είναι και ο λόγος που οι πλατείες ,τουλάχιστον, προς το παρόν δεν κατάφεραν κάτι προφανές η ουσιώδες.

(Να κάνω μια μικρή παρένθεση εδώ. Πιστεύω ότι οι πλατείες κατάφεραν πολλά. Απλά δεν "προχώρησαν" αρκετά)

Είναι Γενάρης του 2012. Οι αγορές προεξοφλούν πτώχευση της χώρας μας, η ανεργία στα ύψη, επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη. Οι μόνοι αισιόδοξοι, είναι οι αφελείς και οι τελείως βολεμένοι. Η υπόλοιπη κοινωνία βρίσκεται σε διάφορα στάδια μιας κατάσταση σοκ. Υπάρχουν αυτοί που φώναζαν εδώ και καιρό, και τώρα δικαιώνονται. Υπάρχουν αυτοί που έχασαν την ελληνική βερζιόν του american dream, και νιώθουν τη γη να εξαφανίζεται κάτω από τα πόδια τους. Υπάχουν δημόσιοι υπάλληλοι που τρέμουν μη χάσουν τη δουλειά τους και άλλοι που ήδη την έχασαν. Υπάρχουν επιχειρηματίες στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Υπάρχουν άστεγοι. Υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό.



Ας κάνουμε όμως έναν απλό διαχωρισμό. Υπάρχουν αυτοί που ασκούν αδικία και αυτοί που αδικούνται....



Τι έγινε στην πλατεία το 2011?
Τις πρώτες μέρες μαζευτήκαμε άνθρωποι, που νιώθαμε αδικημένοι, αγανακτισμένοι και διαδηλώσαμε την εναντιότητα μας σε αυτό που συμβαίνει.
Μετά άρχισε η φαγωμάρα...

Το σύστημα έχει κάνει καλά τη δουλειά του και έχει φροντίσει να μας διαιρέσει εδώ και καιρό σε αντίθετες ομάδες.



Πολύ σύντομα οι "αγανακτισμένοι" μεταλλάχτηκαν σε μια ομάδα που ζητούσε την εφαρμογή της Άμεσης Δημοκρατίας. Αυτό πιστεύω ήταν φυσικό να ακολουθήσει ως λύση στο πρόβλημα της αποτυχίας της κοινοβουλευτικής "δημοκρατίας" που ζούμε.
Από κει και πέρα όμως δημιουργήθηκαν πολλα προβλήματα. Θεωρώ ότι τα προβλήματα αυτά οφείλονται σε μια μεγάλη παρεξήγηση. Πολύς κόσμος πίστεψε ότι το αίτημα για Άμεση Δημοκρατία αφορούσε μόνο αριστερίζοντες κλπ, κι έτσι όσοι εξέφραζαν άλλες θέσεις βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις άλλες ομάδες. Τότε και εγώ έπεσα σε αυτό το σφάλμα. Να θεωρώ ότι το όλο θέμα "Πλατεία" και "Άμεση δημοκρατία" αφορούσε μόνο αυτούς που ως τότε είχαν αριστερίζουσες απόψεις. Και λέω ως τότε γιατί υποτίθεται όσοι ήταν εκεί ήθελαν να κάνουν τα "κομματικά" και τα "παλιά" μοτίβα στην άκρη... (ούτε αυτό έγινε βέβαια)

Θεωρούσα λοιπόν ότι οι μόνοι που είχαν θέση εκεί ήταν όσοι ήταν πρώην αριστερίζοντες. Όχι γιατί έχω κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια με το χώρο, αλλά έτσι μου φαινόταν σωστό. Δεν κατάλαβα ότι λειτουργούσα κι εγώ "φασιστικά" αποκλείοντας κάποια άτομα, έστω στη σκέψη μου, επειδή δεν συμφωνούσαν μαζί μου...

Μου πήρε λίγο καιρό αλλά συνειδητοποίησα το εξής. Η Άμεση Δημοκρατία δεν είναι μια ιδεολογία. είναι ένας τρόπος, ένα εργαλείο. Η  Άμεση Δημοκρατία δεν είναι δεξιά, αριστερή ούτε κεντρώα. Είναι ένας "νέος" (παλιός) τρόπος να λαμβάνονται αποφάσεις και να έχει ο λαός τη εξουσία πραγματικά. Αλλά ο λαός ποιός είναι? Δεν είναι μόνο αριστεροί! Δεν είναι μόνο το ένα η το άλλο. Είναι όλοι. Είτε μας αρέσει, είτε όχι.
Λογικά όποιος δέχεται να λειτουργήσει έτσι, (και ακόμη κι αυτός ο όρος είναι "κάπως") έχει θέση στην πλατεία. Και βέβαια δεν θα συμφωνούμε μεταξύ μας! Αλλά θα μάθουμε να σεβόμαστε ο ένας τη γνώμη του άλλου, και κάπως θα τα φέρουμε βόλτα. Γιατί πρέπει να θυμόμαστε, αν και όταν βρεθούμε στα οδοφράγματα καλό θα είναι να είμαστε οι περισσότεροι από μια μεριά και μαζί... κακά τα ψέματα ο εχθρός είναι εκει, απεναντι μας και ξέρει και τι κάνει και δεν είναι διαιρεμένος...

Έχω την αίσθηση πως σε πολύ λίγο χρόνο θα χρειαστούμε στο έπακρο αυτή την περίφημη αλληλεγγύη για την οποία μιλάμε τόσο καιρό, όπως και όσους περισσότερους φίλους γίνεται. Let's work together!! 

Let's Work together - the Leningrad Cowboys!

Δευτέρα, Ιανουαρίου 16, 2012

Πολιτικό διαζύγιο


Την εποχή που χώριζα από τη πρώτη μου γυναίκα, και σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσω τις επιπτώσεις του χωρισμού, συζητούσα και διάβαζα συνεχώς. Στα βιβλία και τα κείμενα που διάβασα τότε έμαθα, μεταξύ άλλων , δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος και μάλιστα είναι ο δεύτερος κυριότερος λόγος κατάθλιψης μετά τον ίδιο τον grim reaper (Χάρος). Το άλλο πράγμα που έμαθα είναι ότι ο άνθρωπος, όπως περνάει κάποια στάδια συναισθηματικά μετά από ένα θάνατο, έτσι και μετά από ένα χωρισμό...

Τα στάδια αυτά, είναι τα εξής:


  1. Άρνηση
  2. Θυμός.
  3. Κατάθλιψη.
  4. Παζάρεμα.
  5. Αποδοχή.
Το κάθε στάδιο διαρκεί κάποιο χρονικό διάστημα ανάλογα τον άνθρωπο και τις ιδιαίτερες συνθηκες. Συχνά κάποιοι "κολλάνε" σε ενα από τα στάδια, δημιουργώντας πρόβλημα στον εαυτό τους αλλά και τους υπόλοιπους εμπλεκομένους...

Σκεφτόμουν λοιπόν σήμερα πως η παρούσα πολιτική κατάσταση και οι αντιδράσεις των διαφόρων συνανθρώπων μας σε αυτήν, μου θύμιζαν αυτό ακριβώς, ένα διαζύγιο. Μόνο που εδώ δεν είναι δυο άνθρωποι που χωρίζουν αλλά ένας λαός από έναν τρόπο ζωής κι ένα αμαρτωλό παρελθόν.

Είναι λοιπόν φυσικό να περνάμε όλοι από τα διάφορα στάδια αυτά και μάλιστα ο καθένας με τον "ρυθμό" του και στην "ώρα" του.

Άρνηση. Την βλέπουμε παντού γύρω μας. Θα έλεγα μάλιστα ότι η μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών μας βρίσκονται ακόμα σε αυτό το σημείο. Μια βόλτα στα μαγαζιά η ένα "κρυφάκουσμα" σε κάποιες συζητήσεις στα καφέ και στα μπαρ θα σας πείσει. Το Σαββατοκύριακο που πέρασε πίνοντας καφέ σε κεντρικό μαγαζί των Ιωαννίνων άκουγα κάποια στιγμή τους διπλανούς μου να συζητούν για το "τσιπάρισμα" του αυτοκινήτου ενός και πως αυξήθηκε η ιπποδύναμη του κατά 30 ολόκληρα άλογα...
Εδώ ο κόσμος καίγεται...

Θυμός.Μεγάλο ποσοστό βρίσκεται και σε αυτό το σημείο. Οι πολιτικοί μας έχουν ήδη γνωρίσει κάποιους από αυτούς όταν βρέθηκαν στη δυσάρεστη θέση να δεχτούν κάποιο γιαούρτι η αυγό η στη χειρότερη, ξύλο! Είναι και αυτό ένα στάδιο. Αγανακτισμένοι, φωνακλάδες, ξεσπούν, μουτζώνουν, βρίζουν σε αντίδραση. Ποιός μπορεί να τους κατηγορήσει? Κανείς.

Κατάθλιψη. Πιστεύω πως κάποιοι, αρκετοί μάλλον, από αυτούς που βγήκαν στις πλατείες και αγανάκτησαν έχουν ήδη περάσει σε αυτό το σημείο. Υπάρχουν στιγμές που το νιώθω κι εγώ. Επιρρεπείς στη συγκίνηση, μελαγχολικοί, ανόρεχτοι, νιώθωντας πως τίποτε δεν αξίζει, δυσκολευόμαστε να βρούμε την όρεξη και τον ενθουσιασμό να συνεχίσουμε τη μάχη, όποια κι αν είναι αυτή. Η μάχη για ελευθερία η απλά η μάχη για επιβίωση. Πρέπει όμως να το ξεπεράσουμε. Για να προχωρήσουμε...

Παζάρεμα. Τι θα παζαρέψουμε? Το χτες με το παρόν, για ένα καλύτερο αύριο. Έτσι απλά. Το παζάρεμα είναι η διαδικασία στον χωρισμό που αρχίζεις και πετάς τα άχρηστα και κρατάς μόνο αυτά που σου χρησιμεύουν. Έξω οι κακές αναμνήσεις, έξω τα κακά συναισθήματα, μέσα η βελτίωση του εαυτού μας, μέσα το άνοιγμα του μυαλού και της καρδιας σε νέους ορίζοντες, σε μια καινούρια, καλύτερη πραγματικότητα. Αυτό είναι το στάδιο που θα κρίνουμε τι αξίζει και τι όχι. Όταν ένας γάμος ειδικά έχει και παιδιά, το ζεύγος οφείλει στα παιδιά του να βιώσουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται τον χωρισμό. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αποφευχτούν οι συγκρούσεις... Στο "διαζύγιο" μας από την πολιτική κατάσταση, υπάρχουν "παιδιά"? Δεν ξέρω..αλλά δεν έχει κι ιδιαίτερη σημασία. έξω τα άχρηστα δεν είπαμε? έξω λοιπόν.

Αποδοχή. Σε κάθε διαζευγμένο που σέβεται τον εαυτό του, έρχεται μια στιγμή που θα δεχτεί πως ότι ζουσε μέχρι τώρα δεν ήταν και τόσο καλό, και πως η νέα, ελεύθερη ζωή του, έχει να του προσφέρει πολλά. Κάτι χάνεις αλλά και κάτι κερδίζεις. Και εξαρτάται από σένα αυτό που κερδίζεις να ειναι ομορφότερο και καλύτερο από αυτό που είχες στο παρελθόν.
Έσι κι εμείς φίλοι μου. Θα φτάσει μια στιγμή που θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι ξεκόψαμε από το παρελθόν, ξεκόψαμε από τις κακές αναμνήσεις και τα άσχημα συναισθήματα. Και όρθιοι, με το κεφάλι ψηλά θα προχωρήσουμε μπροστά σε ένα μέλλον το οποίο εγώ προσωπικά βλέπω ως σαγηνευτικά άγνωστο. Και το οποίο το προτιμώ σαφώς από το ψεύτικο, και τελικά ιδιαζόντως άσχημο παρελθόν που γνώρισα, όντας πολίτης ενός κόσμου όπου βασίλευε το χρήμα, οι τράπεζες και η αναζήτηση του κέρδους εις βάρους της συνείδησης.

Καλημέρα και καλή βδομάδα...


μακάρι να ήταν τόσο εύκολο...