Στα οδοφράγματα θα ξεκαθαρίσει η κατάσταση...

Τις τελευταίες μέρες παίζουν πολλές συζητήσεις και κόντρες, σχετικά με το πως θα πάει μπροστά η "επανάσταση". Είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει από την αρχή τον κόσμο στις πλατείες και κατά πάσα πιθανότητα είναι και ο λόγος που οι πλατείες ,τουλάχιστον, προς το παρόν δεν κατάφεραν κάτι προφανές η ουσιώδες.

(Να κάνω μια μικρή παρένθεση εδώ. Πιστεύω ότι οι πλατείες κατάφεραν πολλά. Απλά δεν "προχώρησαν" αρκετά)

Είναι Γενάρης του 2012. Οι αγορές προεξοφλούν πτώχευση της χώρας μας, η ανεργία στα ύψη, επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη. Οι μόνοι αισιόδοξοι, είναι οι αφελείς και οι τελείως βολεμένοι. Η υπόλοιπη κοινωνία βρίσκεται σε διάφορα στάδια μιας κατάσταση σοκ. Υπάρχουν αυτοί που φώναζαν εδώ και καιρό, και τώρα δικαιώνονται. Υπάρχουν αυτοί που έχασαν την ελληνική βερζιόν του american dream, και νιώθουν τη γη να εξαφανίζεται κάτω από τα πόδια τους. Υπάχουν δημόσιοι υπάλληλοι που τρέμουν μη χάσουν τη δουλειά τους και άλλοι που ήδη την έχασαν. Υπάρχουν επιχειρηματίες στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Υπάρχουν άστεγοι. Υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό.

Ας κάνουμε όμως έναν απλό διαχωρισμό. Υπάρχουν αυτοί που ασκούν αδικία και αυτοί που αδικούνται....

Τι έγινε στην πλατεία το 2011?
Τις πρώτες μέρες μαζευτήκαμε άνθρωποι, που νιώθαμε αδικημένοι, αγανακτισμένοι και διαδηλώσαμε την εναντιότητα μας σε αυτό που συμβαίνει.
Μετά άρχισε η φαγωμάρα...

Το σύστημα έχει κάνει καλά τη δουλειά του και έχει φροντίσει να μας διαιρέσει εδώ και καιρό σε αντίθετες ομάδες.

Πολύ σύντομα οι "αγανακτισμένοι" μεταλλάχτηκαν σε μια ομάδα που ζητούσε την εφαρμογή της Άμεσης Δημοκρατίας. Αυτό πιστεύω ήταν φυσικό να ακολουθήσει ως λύση στο πρόβλημα της αποτυχίας της κοινοβουλευτικής "δημοκρατίας" που ζούμε.
Από κει και πέρα όμως δημιουργήθηκαν πολλα προβλήματα. Θεωρώ ότι τα προβλήματα αυτά οφείλονται σε μια μεγάλη παρεξήγηση. Πολύς κόσμος πίστεψε ότι το αίτημα για Άμεση Δημοκρατία αφορούσε μόνο αριστερίζοντες κλπ, κι έτσι όσοι εξέφραζαν άλλες θέσεις βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις άλλες ομάδες. Τότε και εγώ έπεσα σε αυτό το σφάλμα. Να θεωρώ ότι το όλο θέμα "Πλατεία" και "Άμεση δημοκρατία" αφορούσε μόνο αυτούς που ως τότε είχαν αριστερίζουσες απόψεις. Και λέω ως τότε γιατί υποτίθεται όσοι ήταν εκεί ήθελαν να κάνουν τα "κομματικά" και τα "παλιά" μοτίβα στην άκρη... (ούτε αυτό έγινε βέβαια)

Θεωρούσα λοιπόν ότι οι μόνοι που είχαν θέση εκεί ήταν όσοι ήταν πρώην αριστερίζοντες. Όχι γιατί έχω κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια με το χώρο, αλλά έτσι μου φαινόταν σωστό. Δεν κατάλαβα ότι λειτουργούσα κι εγώ "φασιστικά" αποκλείοντας κάποια άτομα, έστω στη σκέψη μου, επειδή δεν συμφωνούσαν μαζί μου...

Μου πήρε λίγο καιρό αλλά συνειδητοποίησα το εξής. Η Άμεση Δημοκρατία δεν είναι μια ιδεολογία. είναι ένας τρόπος, ένα εργαλείο. Η  Άμεση Δημοκρατία δεν είναι δεξιά, αριστερή ούτε κεντρώα. Είναι ένας "νέος" (παλιός) τρόπος να λαμβάνονται αποφάσεις και να έχει ο λαός τη εξουσία πραγματικά. Αλλά ο λαός ποιός είναι? Δεν είναι μόνο αριστεροί! Δεν είναι μόνο το ένα η το άλλο. Είναι όλοι. Είτε μας αρέσει, είτε όχι.
Λογικά όποιος δέχεται να λειτουργήσει έτσι, (και ακόμη κι αυτός ο όρος είναι "κάπως") έχει θέση στην πλατεία. Και βέβαια δεν θα συμφωνούμε μεταξύ μας! Αλλά θα μάθουμε να σεβόμαστε ο ένας τη γνώμη του άλλου, και κάπως θα τα φέρουμε βόλτα. Γιατί πρέπει να θυμόμαστε, αν και όταν βρεθούμε στα οδοφράγματα καλό θα είναι να είμαστε οι περισσότεροι από μια μεριά και μαζί... κακά τα ψέματα ο εχθρός είναι εκει, απεναντι μας και ξέρει και τι κάνει και δεν είναι διαιρεμένος...

Έχω την αίσθηση πως σε πολύ λίγο χρόνο θα χρειαστούμε στο έπακρο αυτή την περίφημη αλληλεγγύη για την οποία μιλάμε τόσο καιρό, όπως και όσους περισσότερους φίλους γίνεται. Let's work together!! 

Let's Work together - the Leningrad Cowboys!