Δευτέρα, Ιανουαρίου 24, 2011

Επιλογές...

Η ανάρτηση μου αυτή είναι κατά ένα μέρος συνέχεια αυτής. Οφείλω τη συνέχεια αυτή σε έναν φίλο, που κάτι με ρώτησε σχολιάζοντας...

 Που είχα μείνει? ... είχα μείνει σε κάποια σχόλια σχετικά με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα και το πως οι πλούσιοι συνεχίζουν να πλουτίζουν και οι φτωχοί να φτωχαίνουν...

Μάλιστα έτυχε να ακούσω και ένα πολύ σχετικό θέμα στο ραδιόφωνο τις προάλλες. Μιλούσαν για το Παγκόσμιο Τείχος.

Κλικάρετε το λινκ για την φουλ ιστορία, αλλά η παράγραφος που έπιασε την προσοχή μου είναι η εξής:

"Το 1971, εντός του Τείχους αυτού ζούσε το 28% της ανθρωπότητας στο οποίο αντιστοιχούσε το 59% του παγκόσμιου εισοδήματος. Σήμερα, στην ίδια μεριά του Τείχους, την «δική» μας, ζει μόνο το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού. Όμως, αυτό το 15% της ανθρωπότητας μοιραζόμαστε το 74% του εισοδήματος του πλανήτη. Το υπόλοιπο 85% των ανθρώπων ζει με το 16% του παγκόσμιου εισοδήματος. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι «εντός των τειχών» εξαπολύουμε εναντίον των «εκτός των τειχών» τον ένα πόλεμο μετά τον άλλον, άμεσα (Ιράκ, Αφγανιστάν) ή έμμεσα (Κονγκό, Σιέρρα Λεόνε), με αποτέλεσμα εκατομμύρια άνθρωποι να αναγκάζονται να μεταναστεύσουν για να επιβιώσουν."

Αυτά και άλλα παρόμοια (και αισχρά...) ακούμε κάθε μέρα. Ειδικά όλοι όσοι ασχολούμαστε με το διαδίκτυο, το blogging, ψιλοαριστερίζουμε η τέλος πάντων έχουμε ανοιχτό μυαλό, έχουμε μαζέψει ήδη τεράστιο αρχείο από τέτοιες συνομωσιολογίες, αποκαλύψεις και λυπηρές ιστορίες σχετικά με τις αδικίες που παίζονται είτε στην πλάτη μας είτε, συχνότερα, στις πλάτες αυτών που είναι πιο αδύναμοι κι ευάλωτοι ακόμη κι από μας...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, πριν χρόνια να κλαίω βλέποντας τα παιδιά της Σερβίας να βομαβαρδίζονται, να μένουν ορφανά, ακρωτηριασμένα, νεκρά. Εκείνη την εποχή ένας φίλος μου, έκανε βόλτες τους πιλότους των μαχητικών στο Ιόνιο, με το σκάφος του. Ήταν, βλέπετε, η δουλειά του. Δεν τον έκρινα. Το συζητήσαμε όμως και με παρότρυνε να μην επηρρεάζομαι τόσο από κάτι που δεν μπορώ να αλλάξω. Μέχρι και το κάρμα μου προέβαλλε ως "δυτικός βουδιστής" . Πίστευε πως ήταν το "κάρμα" των παιδιών αυτών να πεθάνουν έτσι... Αν και σέβομαι  τον βουδισμό αρκετά, εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε απλά σαν μια φτηνή και βολική δικαιολογία...

Ο κάθε άνθρωπος βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά του. Όλοι μας, άλλος πολύ και άλλος λίγος έχουμε "παίξει" το "Παιχνίδι". Άλλος πολύ κι άλλος λίγο. Οι περισσότεροι συνεχίζουμε να το παίζουμε καθημερινά. Που θέλω να καταλήξω? Χμμμ..

Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που ψοφάνε για συνομωσίες. Άλλοι που ψοφάνε για clubbing και γκόμενες, αλλοι για γρήγορα αυτοκίνητα, για ρούχα, για εφέ.΄Αλλοι πάλι ψοφάνε για καναπέ και chat η για απλή, ήρεμη οικογενειακή ζωή. Κι άλλοι ψοφάνε για επανάσταση....



Πρόσφατα "έμπλεξα"  (με την καλύτερη δυνατή έννοια) με μια ομάδα αστικών ακτιβιστών, τους Kantounistas. Αντίστοιχες ομάδες έχουν ξεπεταχτεί σε όλη την Ελλάδα. Διαβάζοντας σε διάφορα blog, έχω προσέξει πως υπάρχει ένας σνομπισμός από τον χώρο των πιο ακραίων επαναστατών προς αυτή τη μορφή ήπιας "επανάστασης". Η ομάδα μας, όπως όλες, έχει επιλέξει κατά βάση να είναι ακομμάτιστη.  Και να δρα για να φέρει στο "φως" μια εναλλακτική αλλά πολύ γνωστή πρόταση. Ότι αν θες να αλλάξεις κάτι, ξεκίνα πρώτος εσύ. Και όσοι είναι θα ακολουθήσουν. Πολλοί από μας το έχουν κάνει σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό στη ζωή τους. Και κάποιοι μετά από χρόνια προσπάθειας μπορεί και να έχασαν το κουράγιο τους.Γιατί ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι δύσκολο να χάσεις το κουράγιο σου εδώ. Δεν χρειάζεται να δώσω εξηγήσεις για αυτό , ξέρετε τι παίζετε, τι αντιμετωπίζουμε καθημερινά στη ζωή μας στο Ελλαδιστάν.

Και εγώ όλα αυτά τα χρόνια, μπορεί να μην έπεσα στον πάτο, αλλά υπήρξα αδρανής. Άφησα να συμβαίνουν πράγματα γύρω μου και δεν προσπάθησα να τα αλλάξω. Το γεγονός όμως ότι βρήκα, σε ανύποπτο χρόνο κάποια (αρκετά) άλλα άτομα τα οποία αισθάνονται παρόμοια με μένα, μοιράζονται τις ανησυχίες μου κι εγώ τις δικές τους, μου δίνει κουράγιο. Μου δίνει θάρρος να ξεκινήσω έστω και τώρα την δική μου επανάσταση...



Αν ξαφνικά ξεσπούσε μια πραγματική επανάσταση τι θα κάνατε? Τι θα κάναμε? Κάποιοι από μας έχουμε παιδιά, οι περισσότεροι δουλειές, υποχρεώσεις, δάνεια, πιστωτικές κάρτες, γονείς, αυτοκίνητα, σπίτια, περιουσία. Τι θα κάναμε? Αλήθεια τώρα. Είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε? Οι περισσότεροι όχι. Αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο μπορούμε να κατηγορηθούμε όμως. Οι πιο ψυλλιασμένοι μπορεί να νομίζουν ότι είναι προετοιμασμένοι, οι περισσότεροι όμως, καθημερινοί άνθρωποι, απλά δεν θέλουν να το σκέφτονται. Μπορούμε να τους κατηγορήσουμε? Όχι. Γιατί απλά δεν φταίνε αυτοί. Η κοινωνία μας είναι πολύ περίπλοκη για να μπορέσουμε έτσι, άσπρο-μαύρο, να τραβήξουμε μια γραμμμή και να πούμε εσύ μέσα ,εσύ έξω.

Γιαυτό ας καλωσορίσουμε αυτή την μικρή επανάσταση που ακούει στο όνομα αστικός ακτιβισμός. Είναι σαφώς καλύτερο από το να καθόμαστε μπροστά σε μια τηλεόραση, αποβλακωμένοι βλέποντας "παρατράγουδα" η big brother και περιμένοντας ποτέ θα έρθει η σειρά μας να πάμε κι εμείς... Η να κρατάμε λάβαρο μια επανάσταση που υπάρχει μόνο στο μυαλό μας...

Κυριακή, Ιανουαρίου 16, 2011

Οι αφελείς (?) πολιτικές μου αναζητήσεις...

Πάνε κατι χρόνια τώρα από όταν ήμουν στη Β' Λυκείου. Ήταν κάπου γύρω στο 1984. Το σπίτι μας δεν ήταν ένα ιδιαίτερο πολιτικοποιημένο σπίτι. Ο πατέρας μου φιλικά προσκείμενος στον χώρο του Κέντρου, στις διάφορες εκφάνσεις του, αλλά ποτέ οργανωμένος η φανατικός υποστηρικτής κάποιου. Η μάνα μου πάλι, αγγλίδα, ψιλοφιλοβασιλικιά, to coin an expression, με αυτόν τον συντηρητικό μεν αλλά ουσιαστικά παραδοσιακό δε, εγγλέζικο τρόπο... που το κάνει να φαίνεται τόσο φυσικό!

Μερικά χρόνια πριν είχα μυηθεί στους δρόμους της rock μουσικής. Ένας ψηλός, πορωμένος ροκάς γείτονας μας, μαζί με τα γερμανικά ιδιαίτερα που μου παρέδιδε, μου έμαθε και για τους Queen, τους Pink Floyd, τον Syd Barrett και ένα σωρό άλλους. Ένας υπέροχος κόσμος γεμάτος διαφορετική μουσική, γεμάτος νόημα (σαν μισός Άγγλος καταλάβαινα τους στίχους...) ανοιγόταν μπροστά μου. Μέσα σε όλα αυτά υπήρχαν και κάποια πολιτικοκοινωνικά μηνύματα. Το Woodstock, η προσπάθεια για ειρήνη, ο πόλεμος στο Βιετνάμ (ας είχε τελειώσει) και άλλα πολλά ήταν θέματα που μας απασχολούσαν. Φτάνοντας στη Β' Λυκείου, μέσω μιας καινούριας γνωριμίας έμελλε να μάθω και κάποια πράγματα τα οποία ως τότε αγνοούσα. Στην Αθήνα λέει, γινόταν καταλήψεις, όπως πχ αυτή της Βαλτετσίου, οι μπάτσοι μάζευαν κόσμο για εξακριβώσεις, έπεφτε ξύλο, βασανιστήρια κλπ. Υποτίθεται μετρούσαμε ήδη 3 χρόνια από την "αλλαγή" το 1981. Υποτίθεται ότι μετρούσαμε ήδη 10 χρόνια από το τέλος της χούντας! Και όμως...παραμύθια!

Τέλος πάντων μετά από "ενημέρωση" και μπόλικο διάβασμα (Κροπότκιν, Μπακούνιν κλπ) αποφάσισα πως με εξέφραζε η ιδέα να γίνω αναρχικός.

Την απόφαση μου ακολούθησε η σχετική άρνηση κουρέματος των μαλλιών, τα ξεβάμμενα και ζωγραφισμένα τζην, δερματινα βραχιολάκια και το ανάλογο βαρύ και στοχαστικό περπάτημα...

Δυστυχώς η ευτυχώς, η ζωή του αναρχικού στην Κέρκυρα, τουλάχιστον τότε, δεν είχε τίποτα το διαφορετικό από τη ζωή όλων των άλλων. Η ζωή στο νησί κυλούσε νωχελικά, χωρίς διαδηλώσεις, χωρίς καταλήψεις, χωρίς ευκαιρίες για αναρχική έκφραση...

Την βαρεμάρα αυτή ήρθε να σπάσει μια συζήτηση στο σπίτι μου, κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού φαγητού. Δεν θυμάμαι ακριβώς πως ήρθε η κουβέντα, αλλά μπορεί να ήταν και τίποτε εκλογές κοντά, κι έλεγε ο πατέρας μου τις σκέψεις του σχετικά, οπότε γυρνάει και με ρωτάει, "εσύ τι σκέφτεσαι πολιτικά Πήτερ?" Οπότε εγώ πετάω το φοβερό:

"Εγώ είμαι αναρχικός!"

Υπάρχει μια πολύ ωραία αγγλική λέξη που εκφράζει το πως το είπα, και είναι η λέξη blurted...

Κλάμα η μάνα μου, σοκ ο πατέρας μου, γέλια η αδερφή μου...

Είδα κι έπαθα να εξηγήσω στη μητέρα μου πως αναρχικός δεν είναι αυτός που πετάει βόμβες μολότωφ και κατεβάζει βιτρίνες, αυτοί, τις έλεγα, είναι "αναρχούμενοι" και όχι αναρχικοί! Δεν χαμπάριαζε. Στην Αγγλία δεν υπάρχουν τέτοιες λεπτές διαφοροποιήσεις. Anarchist! Το είπαν και οι Sex Pistols, κάνει ομοιοκαταληξία και με το antichrist, πάει τελείωσες, σε σταμπάρανε.. Μην ξεχνάμε ότι αυτός του οποίου το μοίωμα καίνε στις 5 Νοέμβρη αναρχικός ήτανε...

Ευτυχώς οι σχέσεις μου με τη μάνα μου ήταν τέτοιες ώστε να υπάρξει σύντομα κάποια εκεχειρία...

Για καλή μου τύχη εκείνη την εποχή προβαλλόταν μια εκπομπή το "Παρασκήνιο" και είχε για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση, συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη. Ο Καστοριάδης ήταν μεγάλος στοχαστής και φιλόσοφος και ήρωας του ελληνικού αυτόνομου χώρου. Την εκπομπή εγώ δεν την είδα. Την είδε όμως η μάνα μου! Και όταν γύρισα σπίτι εκείνη τη μέρα με ρώτησε αν ήξερα κάποιον Κορνήλιο Καστοριάδη. "Ναι" της λέω, και τι μου λέει?

"Άμα είσαι αναρχικός σαν κι αυτόν, τότε εντάξει, συμφωνώ κι εγώ!"

Η σχετική  εκπομπή του Παρασκήνιου για όσουν ενδιαφέρονται να τη δουν.

Στην κατάληψη της Βαλτετσίου κυκλοφορούσε και ο Νικόλας Άσιμος. Κάποιες σχετικές φωτογραφίες μπορείτε να δείτε εδώ.

Επιγραμματικά και προς ενημέρωση των μικρότερων θα ήθελα να πω τα εξής:

Με το τέλος της χούντας δεν άλλαξαν ουσιαστικά πολλά. Απλά το δικτατορικό καθεστώς, το οποίο αντιμετώπιζε μείζον θέμα αξιοπιστίας και αποδοχής "άλλαξε" και ενδύθηκε πολιτικήν ενδυμασίαν. Ο Καραμανλής ήταν μια μαριονέτα κοινής αποδοχής και με καλή εικόνα στο λαό. Ο Αβέρωφ, ο Μητσοτάκης και πλήθος άλλων πολιτικών του χώρου, υπήρξαν όλοι παρασκηνιακά και μη συνεργάτες της χούντας. Μην κοροιδευόμαστε λοιπόν. Δεν είχε αλλάξει τίποτε ουσιαστικά. Οι μπάτσοι ήταν οι ίδιοι, τις ίδιες τακτικές εκφοβισμού ακολουθούσαν... Το ξέρετε πως ακόμη και μετά το 1981 έκαναν φάλαγγα? (Βασανιστήριο με χτυπήματα στα πόδια) Επί ΠΑΣΟΚ!

30 χρόνια μετά από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Ένα όμως σίγουρα δεν έχει αλλάξει... οι πλούσιοι ως συνήθως κυβερνάνε τους φτωχούς! And the poor keep getting poorer...

αντε γειά.....

Πέμπτη, Ιανουαρίου 06, 2011

I'm in the mood...for some of your bicycle...!



Την πρώτη φορά απλά πίστεψα ότι ήταν σύμπτωση. Είχα μόλις αγοράσει την πρώτη μου μοτοσυκλέτα. Μια μαύρη BMW R25/3 του 1952. την πήρα από έναν φίλο, που έμελλε να γίνει και κουμπάρος μου. Ήταν κάπου γύρω στο '91 η '92 αν θυμάμαι καλά. Η Μπέμπα ήταν μεγαλύτερη μου, αλλά δεν είναι κακό η πρώτη σου να είναι μεγαλύτερη... Τις επόμενες μέρες κι εβδομάδες αφού την απέκτησα, έβλεπα ξαφνικά όλο και περισσότερες σαν κι αυτήν στον δρόμο...
Αργότερα το '95, απέκτησα το πρώτο μου αυτοκίνητο. Έναν κόκκινο Σκαραβαίο με ασπρες ζάντες και φαρδιά λάστιχα. Όταν τον πρωτοείδα να φτάνει στο ραντεβού που είχαμε για να τον δω, η καρδιά μου σκίρτησε. Ήξερα πως έπρεπε να βρεθώ πίσω από αυτό το τιμόνι και γρήγορα... Ο Λευτεράκης (τον βγάλαμε έτσι γιατί μας χάρισε την ελευθερία μας...) δεν ήταν απλά ένα αυτοκίνητο. Είχε χαρακτήρα! Χρόνια αργότερα που θα αγόραζα άλλο, πιο πρακτικό αμάξι, και σκεφτόμουν να τον πουλήσω, άλλαζα γνώμη κάθε φορά που έπιανα το τιμόνι του στα χέρια μου... Αλλά ξεφεύγω από το θέμα. Τις επόμενες μέρες, αφού τον απέκτησα, άρχισα να βλέπω παντού Σκαραβαίους...
Το μοτίβο αυτό συνεχίστηκε. Πήρα ένα Fiat Panda, αυξήθηκαν τα Fiat Panda που έβλεπα στο δρόμο. Πήρα ένα Suzuki V-Strom, παντού έβλεπα V-Strom μετά... Με το Renault Kangoo to ίδιο. Παρόλ αυτά δεν μπορούσα να δω αυτό που τόσο ξεκάθαρα ήταν μπροστά στη μάτια μου. Θα μου έπαιρνε μερικά χρόνια ακόμα...
Η επόμενη μοτοσυκλετιστική μου αγορά, ήταν ένα λάθος. Ίσως να το αποδεικνύει και το γεγονός πως παρόλο που αγόρασα αυτό το υπέροχο ,μπλέ ελεκτρίκ, αεροδυναμικό, δημιούργημα της αγγλικής μοτοβιομηχανίας που ακούει στο όνομα Sprin ST1050 (ναι 1050 κυβικά...) στους 9 μήνες που το καβαλλούσα δεν είδα ποτέ άλλο όμοιο... Μόλις κατάλαβα ότι δεν ήταν για μένα την έδωσα. Την ίδια μέρα αγόρασα ένα traveller της Ideal. Ποδήλατο. Πάει καιρός από τότε. Στην αρχή δεν το κυκλοφορούσα πολύ, αλλά τον τελευταίο χρόνο πολύ περισσότερο. Και βλέπω αυτό που έβλεπα παλιά. Ξαφνικά βλέπω παντού ποδήλατα! Κάθε μέρα και περισσότερα. Προχτές εκεί που πήγαινα μου ήρθε κατακούτελα η λύση! Αφού σταμάτησα σε ένα παγκάκι ,εκεί απέναντι από το ταχυδρομείο και τη σημείωσα να μην την ξεχάσω...

Η λύση είναι απλή. Αν θέλουμε να γεμίσει ο κόσμος από αυτά που μας αρέσουν,είναι απλό,θα τα κάνουμε εμείς και θα γίνει!

Εγώ πάντως από δω και στο εξής, θα κάνω ακόμη περισσότερο ποδήλατο, θα χαμογελάω περισσότερο, θα σηκωθώ από την καρέκλα μου περισσότερο και αν όλα πάνε όπως υπολογίζω, σύντομα θα κάνετε το ίδιο κι εσείς...