Επιλογές...

Η ανάρτηση μου αυτή είναι κατά ένα μέρος συνέχεια αυτής. Οφείλω τη συνέχεια αυτή σε έναν φίλο, που κάτι με ρώτησε σχολιάζοντας...

 Που είχα μείνει? ... είχα μείνει σε κάποια σχόλια σχετικά με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα και το πως οι πλούσιοι συνεχίζουν να πλουτίζουν και οι φτωχοί να φτωχαίνουν...

Μάλιστα έτυχε να ακούσω και ένα πολύ σχετικό θέμα στο ραδιόφωνο τις προάλλες. Μιλούσαν για το Παγκόσμιο Τείχος.

Κλικάρετε το λινκ για την φουλ ιστορία, αλλά η παράγραφος που έπιασε την προσοχή μου είναι η εξής:

"Το 1971, εντός του Τείχους αυτού ζούσε το 28% της ανθρωπότητας στο οποίο αντιστοιχούσε το 59% του παγκόσμιου εισοδήματος. Σήμερα, στην ίδια μεριά του Τείχους, την «δική» μας, ζει μόνο το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού. Όμως, αυτό το 15% της ανθρωπότητας μοιραζόμαστε το 74% του εισοδήματος του πλανήτη. Το υπόλοιπο 85% των ανθρώπων ζει με το 16% του παγκόσμιου εισοδήματος. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι «εντός των τειχών» εξαπολύουμε εναντίον των «εκτός των τειχών» τον ένα πόλεμο μετά τον άλλον, άμεσα (Ιράκ, Αφγανιστάν) ή έμμεσα (Κονγκό, Σιέρρα Λεόνε), με αποτέλεσμα εκατομμύρια άνθρωποι να αναγκάζονται να μεταναστεύσουν για να επιβιώσουν."

Αυτά και άλλα παρόμοια (και αισχρά...) ακούμε κάθε μέρα. Ειδικά όλοι όσοι ασχολούμαστε με το διαδίκτυο, το blogging, ψιλοαριστερίζουμε η τέλος πάντων έχουμε ανοιχτό μυαλό, έχουμε μαζέψει ήδη τεράστιο αρχείο από τέτοιες συνομωσιολογίες, αποκαλύψεις και λυπηρές ιστορίες σχετικά με τις αδικίες που παίζονται είτε στην πλάτη μας είτε, συχνότερα, στις πλάτες αυτών που είναι πιο αδύναμοι κι ευάλωτοι ακόμη κι από μας...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, πριν χρόνια να κλαίω βλέποντας τα παιδιά της Σερβίας να βομαβαρδίζονται, να μένουν ορφανά, ακρωτηριασμένα, νεκρά. Εκείνη την εποχή ένας φίλος μου, έκανε βόλτες τους πιλότους των μαχητικών στο Ιόνιο, με το σκάφος του. Ήταν, βλέπετε, η δουλειά του. Δεν τον έκρινα. Το συζητήσαμε όμως και με παρότρυνε να μην επηρρεάζομαι τόσο από κάτι που δεν μπορώ να αλλάξω. Μέχρι και το κάρμα μου προέβαλλε ως "δυτικός βουδιστής" . Πίστευε πως ήταν το "κάρμα" των παιδιών αυτών να πεθάνουν έτσι... Αν και σέβομαι  τον βουδισμό αρκετά, εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε απλά σαν μια φτηνή και βολική δικαιολογία...

Ο κάθε άνθρωπος βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά του. Όλοι μας, άλλος πολύ και άλλος λίγος έχουμε "παίξει" το "Παιχνίδι". Άλλος πολύ κι άλλος λίγο. Οι περισσότεροι συνεχίζουμε να το παίζουμε καθημερινά. Που θέλω να καταλήξω? Χμμμ..

Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που ψοφάνε για συνομωσίες. Άλλοι που ψοφάνε για clubbing και γκόμενες, αλλοι για γρήγορα αυτοκίνητα, για ρούχα, για εφέ.΄Αλλοι πάλι ψοφάνε για καναπέ και chat η για απλή, ήρεμη οικογενειακή ζωή. Κι άλλοι ψοφάνε για επανάσταση....



Πρόσφατα "έμπλεξα"  (με την καλύτερη δυνατή έννοια) με μια ομάδα αστικών ακτιβιστών, τους Kantounistas. Αντίστοιχες ομάδες έχουν ξεπεταχτεί σε όλη την Ελλάδα. Διαβάζοντας σε διάφορα blog, έχω προσέξει πως υπάρχει ένας σνομπισμός από τον χώρο των πιο ακραίων επαναστατών προς αυτή τη μορφή ήπιας "επανάστασης". Η ομάδα μας, όπως όλες, έχει επιλέξει κατά βάση να είναι ακομμάτιστη.  Και να δρα για να φέρει στο "φως" μια εναλλακτική αλλά πολύ γνωστή πρόταση. Ότι αν θες να αλλάξεις κάτι, ξεκίνα πρώτος εσύ. Και όσοι είναι θα ακολουθήσουν. Πολλοί από μας το έχουν κάνει σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό στη ζωή τους. Και κάποιοι μετά από χρόνια προσπάθειας μπορεί και να έχασαν το κουράγιο τους.Γιατί ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι δύσκολο να χάσεις το κουράγιο σου εδώ. Δεν χρειάζεται να δώσω εξηγήσεις για αυτό , ξέρετε τι παίζετε, τι αντιμετωπίζουμε καθημερινά στη ζωή μας στο Ελλαδιστάν.

Και εγώ όλα αυτά τα χρόνια, μπορεί να μην έπεσα στον πάτο, αλλά υπήρξα αδρανής. Άφησα να συμβαίνουν πράγματα γύρω μου και δεν προσπάθησα να τα αλλάξω. Το γεγονός όμως ότι βρήκα, σε ανύποπτο χρόνο κάποια (αρκετά) άλλα άτομα τα οποία αισθάνονται παρόμοια με μένα, μοιράζονται τις ανησυχίες μου κι εγώ τις δικές τους, μου δίνει κουράγιο. Μου δίνει θάρρος να ξεκινήσω έστω και τώρα την δική μου επανάσταση...



Αν ξαφνικά ξεσπούσε μια πραγματική επανάσταση τι θα κάνατε? Τι θα κάναμε? Κάποιοι από μας έχουμε παιδιά, οι περισσότεροι δουλειές, υποχρεώσεις, δάνεια, πιστωτικές κάρτες, γονείς, αυτοκίνητα, σπίτια, περιουσία. Τι θα κάναμε? Αλήθεια τώρα. Είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε? Οι περισσότεροι όχι. Αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο μπορούμε να κατηγορηθούμε όμως. Οι πιο ψυλλιασμένοι μπορεί να νομίζουν ότι είναι προετοιμασμένοι, οι περισσότεροι όμως, καθημερινοί άνθρωποι, απλά δεν θέλουν να το σκέφτονται. Μπορούμε να τους κατηγορήσουμε? Όχι. Γιατί απλά δεν φταίνε αυτοί. Η κοινωνία μας είναι πολύ περίπλοκη για να μπορέσουμε έτσι, άσπρο-μαύρο, να τραβήξουμε μια γραμμμή και να πούμε εσύ μέσα ,εσύ έξω.

Γιαυτό ας καλωσορίσουμε αυτή την μικρή επανάσταση που ακούει στο όνομα αστικός ακτιβισμός. Είναι σαφώς καλύτερο από το να καθόμαστε μπροστά σε μια τηλεόραση, αποβλακωμένοι βλέποντας "παρατράγουδα" η big brother και περιμένοντας ποτέ θα έρθει η σειρά μας να πάμε κι εμείς... Η να κρατάμε λάβαρο μια επανάσταση που υπάρχει μόνο στο μυαλό μας...