I'm in the mood...for some of your bicycle...!

Την πρώτη φορά απλά πίστεψα ότι ήταν σύμπτωση. Είχα μόλις αγοράσει την πρώτη μου μοτοσυκλέτα. Μια μαύρη BMW R25/3 του 1952. την πήρα από έναν φίλο, που έμελλε να γίνει και κουμπάρος μου. Ήταν κάπου γύρω στο '91 η '92 αν θυμάμαι καλά. Η Μπέμπα ήταν μεγαλύτερη μου, αλλά δεν είναι κακό η πρώτη σου να είναι μεγαλύτερη... Τις επόμενες μέρες κι εβδομάδες αφού την απέκτησα, έβλεπα ξαφνικά όλο και περισσότερες σαν κι αυτήν στον δρόμο...
Αργότερα το '95, απέκτησα το πρώτο μου αυτοκίνητο. Έναν κόκκινο Σκαραβαίο με ασπρες ζάντες και φαρδιά λάστιχα. Όταν τον πρωτοείδα να φτάνει στο ραντεβού που είχαμε για να τον δω, η καρδιά μου σκίρτησε. Ήξερα πως έπρεπε να βρεθώ πίσω από αυτό το τιμόνι και γρήγορα... Ο Λευτεράκης (τον βγάλαμε έτσι γιατί μας χάρισε την ελευθερία μας...) δεν ήταν απλά ένα αυτοκίνητο. Είχε χαρακτήρα! Χρόνια αργότερα που θα αγόραζα άλλο, πιο πρακτικό αμάξι, και σκεφτόμουν να τον πουλήσω, άλλαζα γνώμη κάθε φορά που έπιανα το τιμόνι του στα χέρια μου... Αλλά ξεφεύγω από το θέμα. Τις επόμενες μέρες, αφού τον απέκτησα, άρχισα να βλέπω παντού Σκαραβαίους...
Το μοτίβο αυτό συνεχίστηκε. Πήρα ένα Fiat Panda, αυξήθηκαν τα Fiat Panda που έβλεπα στο δρόμο. Πήρα ένα Suzuki V-Strom, παντού έβλεπα V-Strom μετά... Με το Renault Kangoo to ίδιο. Παρόλ αυτά δεν μπορούσα να δω αυτό που τόσο ξεκάθαρα ήταν μπροστά στη μάτια μου. Θα μου έπαιρνε μερικά χρόνια ακόμα...
Η επόμενη μοτοσυκλετιστική μου αγορά, ήταν ένα λάθος. Ίσως να το αποδεικνύει και το γεγονός πως παρόλο που αγόρασα αυτό το υπέροχο ,μπλέ ελεκτρίκ, αεροδυναμικό, δημιούργημα της αγγλικής μοτοβιομηχανίας που ακούει στο όνομα Sprin ST1050 (ναι 1050 κυβικά...) στους 9 μήνες που το καβαλλούσα δεν είδα ποτέ άλλο όμοιο... Μόλις κατάλαβα ότι δεν ήταν για μένα την έδωσα. Την ίδια μέρα αγόρασα ένα traveller της Ideal. Ποδήλατο. Πάει καιρός από τότε. Στην αρχή δεν το κυκλοφορούσα πολύ, αλλά τον τελευταίο χρόνο πολύ περισσότερο. Και βλέπω αυτό που έβλεπα παλιά. Ξαφνικά βλέπω παντού ποδήλατα! Κάθε μέρα και περισσότερα. Προχτές εκεί που πήγαινα μου ήρθε κατακούτελα η λύση! Αφού σταμάτησα σε ένα παγκάκι ,εκεί απέναντι από το ταχυδρομείο και τη σημείωσα να μην την ξεχάσω...

Η λύση είναι απλή. Αν θέλουμε να γεμίσει ο κόσμος από αυτά που μας αρέσουν,είναι απλό,θα τα κάνουμε εμείς και θα γίνει!

Εγώ πάντως από δω και στο εξής, θα κάνω ακόμη περισσότερο ποδήλατο, θα χαμογελάω περισσότερο, θα σηκωθώ από την καρέκλα μου περισσότερο και αν όλα πάνε όπως υπολογίζω, σύντομα θα κάνετε το ίδιο κι εσείς...