Δευτέρα, Φεβρουαρίου 27, 2012

Άμολα καλούμπα...

Εγώ, συνδεδεμένος με τον ουρανό
    Όταν ήμουν μικρός, η Καθαρά Δευτέρα σήμαινε για μένα τρία πράγματα. Πρώτον μια πιθανότητα να μείνω νηστικός, η στην καλύτερη να τη βγάλω μόνο με λαγάνα (και λίγο τυρί που έκρυβε η μανα μου από τη γιαγιά!), δεύτερον μια πιθανότητα για το πρώτο μπάνιο της χρονιάς ανάλογα τον καιρό και την ημερομηνία και τρίτον πέταγμα χαρταετού!

     Το πρώτο οφείλονταν στο γεγονός ότι σαν παιδί ήμουν αρκετά παράξενος με το φαγητό, και τα νηστίσιμα συμπεριλαμβάνονταν για μένα στα "περίεργα".
Το δεύτερο, τι να πω, ήταν άλλες εποχές? Είμασταν παιδιά κι έτοιμα για όλα? Θα τολμήσω να πω πως η σαιζόν για μπάνιο ήταν τότε σαν την τουριστική σαιζόν... μεγαλύτερη και άρχιζε από πιο νωρίς...

      Κι έρχομαι στο τρίτο, τον χαρταετό. Ο πατέρας μου έφτιαχνε χαρταετούς μόνος του. Ήταν κάτι που είχε μάθει να κάνει από μικρός. Από τέχνη ήταν ξυλουργός οπότε το "είχε" όλο το θέμα με τα μετρήματα, τα ξύλα και τις κόλλες...

      Κάνα μήνα πριν την Καθαροδευτέρα, κανόνιζε προμήθειες από  τον Πειραιά. Χρησιμοποιούσε χρωματιστές λαδόκολλες, τις οποίες εδώ στο νησί δεν μπορούσε να βρει. Πηχάκια ξύλινα, κόλλα, κάποια ιδιαίτερα "διακοσμητικά" χαρτιά, χρυσαφιά η ασημί, χιλιόμετρα σπάγγου, ψαλίδι συμπλήρωναν τις προμήθειες, κι ήταν έτοιμος. Μόνο η ουρά του έπαιρνε μέρες, κάθε τουφίτσα από χαρτιά, προσεκτικά κομμένα όλα στο ίδιο μήκος, συχνά πολλά διαφορετικά χρώματα πιασμένα μαζί. Τα ζύγια ήταν τα σκοινιά που κρατούσαν τις γωνίες, στις οποίες καμια φορά, έμπαιναν μικρές τούφες σαν της ουράς για ισορροπία.

Έτοιμοι για απογείωση
      Κάθε χρόνο έφτιαχνε κι έναν διαφορετικό. Δεν έφτιαξε ποτέ δυό φορές τον ίδιο, και δεν κρατούσε ποτέ έναν αετό για την επόμενη χρονιά. Η θα τον "χάλαγε" για να χρησιμοποιήσει το "σκελετό" η αφού τον φτάναμε ψηλά, του τράβαγε μία και τον άφηνε "λεύτερο".

     Μια χρονιά το είχε βάλει σκοπό να τον πετάξει όσο πιο ψηλά μπορούσε. Εξοπλίστηκε με σπάγγο μήκους συνολικά 2 χιλιομέτρων! Πήγαμε κάπου κοντά στο Κασιώπη όπως συνήθως.  Ήταν μια καλή μέρα, με αεράκι και ο "αετός" πέταξε ψηλά. Καρούλι το καρούλι, ενώναμε τους σπάγγους, ώσπου τον φτάσαμε τόσο ψηλά που δεν φαινόταν! Ένας σπάγγος ανέβαινε στα ουράνια, έτσι μόνος του κι εμείς τον κρατούσαμε με τη σειρά, χαρούμενοι. Στα μάτια μου ο αετός πετούσε πάνω από την Αλβανία πια, ανάμεσα στα πουλιά και τα σύννεφα.

    Μια χρονιά, έφτιαξε κι έναν διαφορετικό, "σμυρναίικο" τον έλεγε. Είχε άλλο σχήμα και άλλο "στήσιμο", ήταν πιο κολπατζής. Ο σκελετός του ήταν φτιαγμένος από καμπυλωμένα καλάμια. Νομίζω τον είχε καημό από μικρός... Η μάνα του, η γιαγιά μου, ήταν μικρασιάτισσα.

Σμυρναίικος

     Ένα άλλο θέμα ήταν το μέγεθος του "αετού". Σαφώς ήθελε να φτιάχνει συνεχώς και μεγαλύτερος αλλά υπήρχε ένα όριο. Έπρεπε να χωράει στο αυτοκίνητο. Ο πατέρας μου τότε είχε ενοικιάσεις αυτοκινήτων και είχαμε πρόσβαση σε διάφορα αμάξια. Μια χρονιά λοιπόν αποφάσισε να φτιάξει έναν πραγματικά μεγάλο, στο "μπόι" του και να χρησιμοποιήσει το minibus της εταιρίας Αν θυμάμαι καλά το σχέδιο του εκείνη τη χρονιά ήταν ένας ήλιος. Χρυσαφιές ακτίνες, λαμπερό χαμόγελο, κίτρινα και πορτοκαλί... Έλα όμως που ήταν πολύ μεγάλος! Αναγκάστηκε λοιπόν να τον βάλει από πάνω στη σχάρα...

     Φτάνοντας κοντά στο Κασσιώπη, η μητέρα μου κοιτώντας από το παράθυρο έβλεπε στο πλάι του δρόμου τη σκιά του αυτοκινήτου. Κάτι όμως πήγαινε στραβά.... Στην οροφή σκιές χόρευαν... "Γιάννη, σταμάτα λίγο, κάτι δεν είναι καλά..."

    Σταμάτησε στην άκρη του δρόμου, βγήκε έξω, έριξε μια ματιά από πάνω και ξαναμπήκε στο αυτοκίνητο αμίλητος. Καταστροφή.... Συνεχίσαμε προς το Κασσιώπη. Σταμάτησε λίγο πριν σε ένα μπακάλικο και ζήτησε να αγοράσει λίγες λαδόκολλες από αυτές που τυλίγουν τη φέτα. Πήγαμε κάτω στο λιμάνι και βάλθηκε να τον φτιάξει. μάζεψε τα κουρελάκια, που είχαν μείνει, έκοψε μπαλώματα, τα κόλλησε. Ο αετός, έστω και μπαλωμένος, πέταξε. Τόσο ψηλά όπως πάντα. Τόσο καλά όπως πάντα.

Χαρακτηριστικός Αετός Παπαγεωργίου!

  Στιγμιότυπα από καθαροδευτέρες περασμένες:

Η αδερφούλα μου, φτυστή ο γιός της!

Πικνίκ, κοινώς τσιμπούσι

Ο ξάδερφος μου, Βασίλης

Ο πατέρας μου με τη μάνα μου, τη γιαγιά και τη Τζοάννα
Στην πρώτη φωτογραφία πάνω-πάνω και στις τέσσερις προηγούμενες, προσέξατε κάτι κοινό?

υπάρχει κάτι που τις "δένει" όλες.

είναι ένας σπάγγος.

Αυτό τον σπάγγο πρέπει να τον προσέξουμε. Αυτό τον σπάγγο τον είχαμε όλοι στη ζωή μας. Αυτός ο σπάγγος μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό για τον καθένα μας. δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει να τον αναγνωρίσουμε για αυτό που είναι. Μια σύνδεση με το παρελθόν μας, μια σύνδεση μεταξύ μας και μια συνέχεια, μια συνοχή.

Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε και θα ζήσουμε είναι "σπάγγοι" σαν αυτόν που θα μας κρατήσουν, δεμένους, συνδεδεμένους μεταξύ μας, να θυμόμαστε το παρελθόν μας ώστε να μπορέσουμε να έχουμε ένα μέλλον και να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε και να το ατενίσουμε όπως ατενίζει εδώ ο κυρ Γιάννης τον αετό του....
με προσοχή, με ελπίδα και με χαρά μέσα στην καρδιά του.

Ατενίζοντας το μέλλον
ΥΓ κάπως ήθελα να δέσω και την ιστορία με τον αετό που "χάλασε", αλλά φτιαχτηκε και πέταξε, μέσα στην τελευταία παράγραφο, αλλά δεν μου βγήκε. Το "δίδαγμα" λοιπόν ας το βάλω σαν υστερόγραφο. Κόντρα σε όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα. μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον κόσμο, αυτή τη ζωή, να "πετάξει". Ο κόσμος και η ζωή μας αλλάζουν. Η αλλαγή είναι ο δικός μας "αετός". Κι όσο κι αν καποιοι προσπαθούν να τον "σκίσουν", εμείς οφείλουμε να χρησιμοποιήσουμε το "νιονιό" μας και την εξυπνάδα μας για τον μπαλώσουμε και να πετάξει...

Κυριακή, Φεβρουαρίου 12, 2012

Πήγαινε μας όπου θέλεις ταξιτζή...

Έχω καμιά εικοσαριά αναρτήσεις που έχω ξεκινήσει και δεν έχω τελειώσει οι οποίες περιμένουν στα "πρόχειρα" του blog είτε να τις διαγράψω είτε να τις τελειώσω και να τις ανεβάσω. Κάθε τόσο τις σκαλίζω και θυμάμαι σκέψεις που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.

Σας έχω συνηθίσει σε μια σχετική ποικιλία θεμάτων από προσωπικά έως κοινωνικο-πολιτικά άλλοτε σοβαρά κι άλλοτε χιουμοριστικά. Έκατσα λοιπόν σήμερα το πρωί να τα ψαχουλέψω πάλι και να πάρω καμιά ιδέα...

Βέβαια η πίεση των ημερών είναι μεγάλη, όλοι λίγο πολύ ασχολούμαστε με την νέα δανειακή σύμβαση, το μνημόνιο, τους βουλευτές που παραιτούντε κλπ. Όλοι αναρωτιόμαστε τι μας φέρνει το μέλλον...

Ήμουν χτες στην κατάληψη της Περιφέρειας όπου έγιναν διάφορα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί δεν θέλω να χαλάσω το αγωνιστκό πνεύμα που, καλώς, υπάρχει. Θα μοιραστώ μαζί σας όμως τις σκέψεις που μου δημιούργησαν, σκέψεις τις οποίες έχω στο μυαλό μου εδώ και καιρό.

Όσοι από σας συμμετείχατε στις πλατείες από τον Μάη του 2011 θα ξέρετε ότι οι πλατείες από τη μια μεριά δημιούργησαν ένα απίστευτο κλίμα (ωραίο) αρκετές φορές αλλά ανέδειξαν και τις διαφορές και τα προβλήματα συνεννόησης που έχουμε, σε πολλές άλλες.

Αν ζούσαμε στο Matrix θα βάζαμε εκείνο το USB-κολοκύθι στον αυχένα μας και θα κατεβάζαμε το πρόγραμμα ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ (v2.5) στον εγκέφαλο μας επιτρέποντας μας να τη δείχνουμε στον συνάνθρωπο μας ούτως ώστε να μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Άλλωστε υποτίθεται ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα...

Δυστυχώς όμως (η ευτυχώς...) δεν ζούμε στο Matrix. Το πρόγραμμα αυτό (η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ v2.5) είναι κάτι που υποτίθεται θα μας το μάθαινε η διαπαιδαγώγηση μας από γονείς και σχολείο, μέσα στην γενικότερη διαδικασία του να γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Βρισκόμαστε πράγματι σε μια κρίσιμη καμπή στην ιστορία μας. Όμως για τον καθένα μας αυτό που διακυβεύεται είναι διαφορετικό. Αυτό συμβαίνει γιατί ο καθένας μας έχει κι άλλα δεδομένα. Ο καθένας μας στηρίζει τις σκέψεις, τις αποφάσεις και τις πράξεις του στις εμπειρίες του, αυτά που ξέρει, αυτά που νιώθει.

Οι Άγγλοι λένε "How far are you prepared to go?"
Μεταφρασμένο σημαίνει απλά "Πόσο μακριά είσαι προετοιμασμένος να πας?" και χρησιμοποιείται σαν ερώτηση για το πόσο αποφασισμένη/ος είναι κάποια/ος, μέχρι που διατίθεται να φτάσει για να πετύχει κάτι.

Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση αυτή έχει να κάνει και αυτή με τα δεδομένα του καθενός μας. Στην παρούσα φάση θα έλεγα ότι χωρίζεται σε δύο "πλευρές" το ερώτημα. Πόσο μακριά μπορεί να πάει το μυαλό μας, η "φαντασία" μας όσον αφορά τις επερχόμενες αλλαγές, και πόσο μακριά μπορούμε να πάμε εμείς για να τις επηρρεάσουμε?

Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, πιστεύω ότιπολλοί εκ των ανθρώπων γύρω μας, δεν θέλουν, δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να σκεφτούν το ενδεχόμενο της "χρεωκοπίας". Βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά γιατί κατά τη γνώμη μου της αξίζουν. Μπορούμε να φανταστούμε πόσο θα άλλαζε η ζωή μας στην περίπτωση μιας "χρεωκοπίας"? Πόσα από τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα θα έπρεπε να ξεχάσουμε?

Ο πρωθυπουργός μας πιστεύει ότι μπορεί. Και μας μετέφερε την άποψη του στο χτεσινό του διάγγελμα. Ένα διάγγελμα που κατά τη γνώμη μου σκοπό είχε να τρομοκρατήσει τον κόσμο στο να κάτσει σπίτι του, να το βουλώσει και να συνεχίσει να πληρώνει, ούτως ώστε η ολιγαρχία να συνεχίσει να ζει τη ζωή που ξέρει κι έχει συνηθίσει...

Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτοί που πάει το μυαλό τους λίγο πιο μακριά είναι περισσότεροι οι λιγότεροι, το ένστικτο μου λέει λιγότεροι. Οι υπόλοιποι είναι αυτοί που αδιαφορούν κι αυτοί που φοβούνται. Το ένστικτο μου επίσης λέει πως κι αυτοί που υποστηρίζουν την δανειακή σύμβαση όχι από φόβο, αλλά από πεποίθηση είναι πολύ λίγοι.

Το σύστημα που υπάρχει δεν λειτουργεί. Δεν έχει καμία σχέση με τη Δημοκρατία, δεν είχε ποτέ! Υπάρχει μια ολιγαρχία, που χρησιμοποιεί την μεσαία τάξη σαν ένα μαξιλάρι προστασίας ενάντια στις φτωχές μάζες. Άρχισα να ακούγομαι λίγο αριστερός...εγώ που δεν διάβασα Μαρξ η Λένιν ποτέ μου...

Στο σύστημα αυτό δεν υπάρχει πια ανθρωπιά. Ναι, σίγουρα κάποιοι κάνουν φιλανθρωπίες για να ηρεμήσουν τη συνείδηση τους, αλλά έχουν σκεφτεί ποτέ πως αν ζούσαν με λιγότερα δεν θα υπήρχε ανάγκη για φιλανθρωπίες?

Δεν έχω καταφέρει να κρατήσω τον ειρμό μου, και θέλω να κλείσω κάπου δω γιατί έξω βρέχει και πρέπει να ντυθώ καλά για να κατέβω στην πορεία, μια και βρέχει καρέκλες όπως και χτες.

Αυτό που συμβαίνει είναι άδικο. Αυτοί που θέλουν να αποφασίσουν για μας για ένα "πακέτο" που υποτίθεται θα μας σώσει, ενώ στην ουσία θα σώσει τις τράπεζες κι αυτούς, αυτοί όι ίδιοι είναι που μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε. Πρέπει λοιπόν να φύγουν!! Δεν θέλουμε να μας σώσουν οι καταστροφείς μας. Δεν χρειαζόμαστε σωτηρία από αυτούς που μας πίνουν το αίμα.
Θέλουμε να σωθούμε μόνοι μας. Αν αυτό σημαίνει ότι η ζωή μας θα αλλάξει ας είναι.


Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή...

Σάββατο, Φεβρουαρίου 11, 2012

Άγνωστες λέξεις...

Δεν πάει πολύς καιρός που είχαμε κάνει μια ομάδα εθελοντών και αστικού ακτιβισμού και στις πρώτες μας ανακοινώσεις είχα αναφέρει κάπου πως θέλαμε να την κρατήσουμε απολίτικη (αν υπάρχει τέτοια λέξη). Ένας αγαπητός φίλος τότε μου είχε υποδείξει ότι μια τέτοια κίνηση "Αστικού Ακτιβισμού" μόνο απολίτική δεν ήταν. Και ότι μάλλον ήθελα να πω ακομμάτιστη...

Fast Forward μερικούς μήνες και μιλάω πάλι με τον ίδιο φίλο. Μιλάμε για πολιτικά, αγανακτισμένους κλπ, κι ήθελα σε κάποια φάση να του πω πως είμαι κι εγώ ανοιχτόμυαλος και να του δώσω να καταλάβει πως πιστεύω ότι έχουμε μια παρόμοια στάση επάνω σε αυτά τα θέματα. Αντ αυτού τι κατάφερα όμως? του πετάω ένα "είμαι φιλελεύθερο άτομο εγώ..."

Δυό μέρες μετά ανοίγω ένα βιβλίο του Τσόμσκυ και διαβάζω τον ορισμό του νεοφιλελευθερισμού... και φρίττω!! Το μόνο που δεν είμαι, είναι αυτό!! Λέξεις... πως μερικά γράμματα τοποθετημενα στη σειρά μπορούν να αλλάξουν τα πάντα...

Στις πρώτες μας συναντήσεις στην πλατεία υπήρξαν θέματα με τις λέξεις. Π.χ. το σύνθημα "ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", κάποιοι εξαγριώθηκαν για αυτό. Το θεωρούν κομμουνιστικό και θεωρούν την χρήση του καπέλωμα από τους αριστερούς. Τρεις κακομοίρες λέξεις... δεν τους άξιζε τέτοια τύχη. Είναι δυνατόν τρεις τόσο τίμιες λέξεις, τόσο αγνές κι απλές να δημιουργήσουν θέμα? Κι όμως...

Μια άλλη παρεξηγημένη λέξη είναι το "λαικό". Αν είσαι ροκάς πχ ο νούς σου πάει σε Κόκκοτα και Καζαντζίδη, αν ασχολείσαι με πολιτική όμως κυρίως σε αριστερά αλλά και ακροδεξιά...

Λέξεις παρεξηγημένες υπάρχουν πολλές...

(Τα παραπάνω γράφτηκαν το 2011. Συνεχίζω στο 2012)

Μια ακόμη παρεξηγημένη λέξη είναι και η λέξη ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ.

Τι θα σημάνει μια χρεωκοπία για την Ελλάδα? Υπάρχει λόγος να τρομοκρατούμαστε από τη σκέψη αυτή?

Ο Βαρουφάκης και κάποιοι άλλοι οικονομολόγοι μας λένε όχι και θέλω να τους πιστέψω. Τα επιχειρήματα τους μου είναι πειστικά. Αυτά που ανυσηχούν τον περισσότερο κόσμο είναι τo αν θα εχουμε να φάμε, αν θα είμαστε ασφαλείς, αν θα έχουμε ρευμα και νερό αν θα υπάρχουν καύσιμα.

Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι όλα θα πάνε καλά. Αυτό που πιστεύω, είναι ότι σε μεγάλο βαθμό η ύπαρξη των παραπάνω στηρίζεται σε μας. Όπως ακριβώς πρέπει να πάρουμε την διακυβέρνηση στα χέρια μας, όλοι, και να την ασκήσουμε ΔΙΚΑΙΑ, έτσι ακριβώς πρέπει να πάρουμε και τις ζωές μας στα χέρια μας σε περίπτωση μιας έστω κα προσωρινής κατάρρευσης του συστήματος.

Όλοι όσοι είναι υπάλληλοι και στελέχη υπηρεσιών που παρέχουν έργο αναγκαίο στην κοινωνία θα πρεπει να παραμέινουν στις θέσεις τους και να συνεχίσουν τη δουειά τους με ζήλο μεγαλύτερο κι από πριν. Όσον αφορά το βιοποριστικό τους θέμα θα κληθούν να το καλύψουν οι υπόλοιποι ώστε να μπορούν αυτοί που πρέπει, να συνεχίσουν απρόσκοπτα να επιτελούν έργο. Το "κέρδος" σαν ιδέα θα πρέπει να παραμεριστεί. Το μόνο κέρδος που θα μας ενδιαφέρει θα πρέπει να είναι αυτό της ζωής. Οφείλουμε να κερδίσουμε ζωή, για μας και για τα παιδιά μας.

Οι γειτονιές θα πρέπει να ενεργοποιηθούν. Να βγείτε να γνωρίσετε τον διπλανό σας, α του χαμογελάσετε, να τον διαβεβαιώσετε ότι μαζί θα τα καταφέρουμε. Οι διαφορές να παραμεριστούν γιατί μόνο μαζί θα τα καταφέρουμε. Να οργανωθεί περιφρούρηση της κάθε περιοχής. Θα υπάρξουν και "κακόβουλοι". Θα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Θα υπάρξουν όμως και πεινασμένοι κι απελπισμένοι. Καλύτερα να μοιραστεί κανεις ένα πιάτο φαί παρά να σκοτωθεί γι αυτό, αυτή είναι η γνώμη μου τουλάχιστον.

Τα χωριά θα πρέπει να υποστηρίξουν τις πόλεις. Οι πόλεις θα αντιμετωπίσουν τα μεγαλύτερα προβλήματα.

Υπάρχουν άπειρα θέματα που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Δεν προτίθεμαι αλλά ούτε και μπορώ να τα προσεγγίσω όλα. Αλλά όλοι μαζί θα κληθούμε να το κάνουμε. Η λέξη "κατάρρευση" είναι και αυτή παρεξηγημένη. Κατάρρευση δεν σημαίνει υποχρεωτικά διάλυση. Αν θεωρήσουμε ότι αυτό που ζούμε σήμερα είναι μια καταστροφή, τότε η κατάρρευση έχει τη δυνατότητα να σημάνει το τέλος της καταστροφής!

Ας καταρρεύσει το σύστημα που ζούμε κι ας επιστρέψουμε σε μια απλούστερη, ουσιαστικότερη και δημιουργική κοινωνία και ζωή, που αντιμετωπίζει τα προβλήματα άμεσα κι ανθρώπινα και δεν δημιουργεί απρόσωπες και "οργανωμένες" δομές που παράγουν στην ουσία περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν.

Θα ζήσουμε με λιγότερα. Μπορούμε. Αρκεί το μέσα μας να είναι πλούσιο κι όλα τα άλλα θα τα βρούμε...

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 09, 2012

Στο θάλαμο της αναμονής...

Τις τελευταίες μέρες μας το σύστημα παίζει για μια ακόμα φορά το άσχημο παιχνίδι του με την ψυχολογία μας.

Τρόικα, τρύπες εκατομμυρίων, πολιτικοί "αρχηγοί", Ελλάδα, Ευρώπη, συμφώνησαν, δεν συμφώνησαν, μείωσεις μισθών και συντάξεων, αυξήση ανεργίας. Αυτές είναι μερικές από τις λέξεις που παίζουν συνέχεια στο προσκήνιο.

Ανάμεσα στους φίλους υπάρχει διάχυτη μια απορία σχετικά με το τι κάνουμε. Το έχουμε ξαναπεί, δυστυχώς ειδικά για μας εδώ στην επαρχία ο εχθρός είναι σχεδόν αόρατος. Στο Σύνταγμα τουλάχιστον πάς κι είσαι έξω από τη βουλή και ξέρεις πως τα καθίκια είναι μέσα, κι ας μην σου δίνουν σημασία.Θυμάμαι τον Ιούνη στο Σύνταγμα, να φωνάζουμε έξω από τη βουλή, και να έχω την αίσθηση ότι δεν ακούει κανείς. Η διαφθορά είναι καλά κρυμμένη και ταμπουρωμένη...

Εδώ μπορείς να πας στην πλατεία, για να ικανοποιήσεις το αίσθημα ότι δεν έκατσες σπίτι σου, αλλά ποιός θα σε δει και ποιός θα σου δώσει σημασία?

Η ένταση ολοένα αυξάνεται. Έχω την αίσθηση πως όλοι περιμένουν ένα τσαφ. Είναι λες κι όλη η Ελλάδα είναι ένα δάσος όπου τα περισσότερα δέντρα έχουν ξεραθεί και περιμένουν τον ασυνείδητο που θα πετάξει το τσιγάρο από το παράθυρο...

Γιαυτό άλlωστε πιστεύω πως οι πολιτικοί αρχηγοί κάνουν αυτό τοθέατρο των περασμένων ημερών. Μάλλον τα έχουν συμφωνήσει αλλά δεν τολμούν να το πουν, τουλάχιστον όχι στα ίσα.

Βλέπετε πρέπει να βρουν ένα τρόπο να την κάνουν από το δάσος πρώτα...

Ποτέ άλλοτε στη ζωή μου, αλλά και στα τελευταία 2 χρόνια, δεν έχω ακούσει τόσο κόσμο να είναι τόσο αγανακτισμένος, αλλά και τόσο κόσμο πρόθυμο να πάρει τα όπλα και να βγει στους δρόμους. Είναι επικίνδυνο, το ξέρω. Ανυσηχούμε κυρίως για τα παιδιά μας και ξέρουμε ότι αυτά είναι που θα υποστούν το μεγαλύτερο σοκ.

Ο πόλεμος είναι κάτι που δεν το έζησε κανείς από μας, αν εξαιρέσεις κάποιους παππούδες και γιαγιάδες. Και πριν από μερικά χρόνια δεν θα μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι θα ζήσουμε κι εμείς. Αλλά δεν είμαι πια και τόσο σίγουρος...

αυτά....

Πρέπει κάπως να τελειώσω με μια αισιόδοξη νότα, πράγμα ολοένα και πιο δύσκολο. Υπάρχει όμως κάτι. Όπως τριγύρω μου ακούω για πρώτη φορά τόση αγανάκτηση και "πολεμική" διάθεση, έτσι ακούω και για πρώτη φορά τόση καλή διάθεση ανάμεσα στους καταπιεσμένους. Υπάρχουν τριγύρω μας πολλοί περισσότεροι ΑΝΘΡΩΠΟΙ από ότι ίσως νομίζαμε. Γιαυτό είμαι βέβαιος!!

venceremos!!

Κυριακή, Φεβρουαρίου 05, 2012

«μία απόλυτη υποβάθμιση του επιπέδου ζωής του μέσου πολίτη» η αλλιώς το δόγμα του σοκ κατά Δαμανάκη...

Τα πρωινά ξυπνούσαν νωρίς πια. Οι ρυθμοί είχαν αλλάξει κατά πολύ. Καταρχήν οι συνεχείς διακοπές του ηλεκτρικού ρεύματος, τους είχαν αναγκάσει να προσέχουν πολύ την κατανάλωση του. Ήταν βέβαια σχετικοί τυχεροί, είχε προνοήσει κ είχαν φωτοβολταικά, αγορασμένα σε μιαν άλλην εποχή, με «βρώμικα». Έτσι τα λέγαν τώρα, «βρώμικα». Το πρωινό ξύπνημα είχε γίνει γρήγορα πιο εύκολο, ειδικά από τη στιγμή που εξέλειπαν συνήθειες όπως το facebook, το internet και η ατελείωτη τηλεόραση… Χωρίς αυτά, το μόνο που μπορούσε να κρατήσει κάποιον ξύπνιο ήταν ένα βιβλίο η μια καλή παρέα… Αλλά και η κούραση, ήταν διαφορετική τώρα. Η χειρωνακτική εργασία είχε μπει για τα καλά στη ζωή όλων…

Βγήκε στον κήπο και άνοιξε τη βρύση να ποτίσει. Η ευκολία αυτή, απομεινάρι του «πολιτισμού» ήταν μια από τις μεγάλες επιτυχίες τους. Αμέσως μετά τα «γεγονότα» και την «κατάρρευση» είχε συγκροτηθεί μια ομάδα από τους παλιούς υπαλλήλους της υπηρεσίας και είχαν αναλάβει ναι διατηρήσουν την παροχή νερού σταθερή και δωρεάν. Λειτουργούσε πραγματικά καλύτερα από ποτέ. Παρόλα αυτά επειδή ήταν γνωστό ότι τα καλοκαίρια ήταν δύσκολα, όι περισσότεροι είχαν βάλει στέρνες, όσοι τουλάχιστον δεν είχαν από παλιά-παλιά…

Αφού πότισε, μπήκε μέσα, έβαλε νερό να βράσει στη μασίνα κι ετοίμασε ένα φασκόμηλο. Το βαζάκι είχε απέξω μια φθαρμένη ετικέτα με κάποιες λέξεις μισές: …scafe, …old, ..lend. Άλλη μια συνήθεια που είχε περάσει ανεπιστρεπτί…

Ξύπνησε το γιό του και του ‘πε να ετοιμαστεί γα το σχολείο. Δεν ήταν μακριά, δυό χιλιόμετρα παρακάτω, στο σπίτι μιας δασκάλας που είχε αναλάβει να συνεχίσει τα καθήκοντα της στο σπίτι, πολύ σύντομα μετά τα «γεγονότα». Οι δάσκαλοι ήταν από τους πρώτους που είχαν πληγεί με την κρίση και τις μειώσεις μισθών αλλά αντίστοιχα κι από τους πρώτους που ξεκίνησαν να προσφέρουν έργο στη νέα κοινωνία που αναδύθηκε από τις στάχτες της παλιάς. Ήταν πράγματι εντυπωσιακό το πόσο καλύτερα έκαναν όλοι τη δουλειά τους όταν άρχισαν να την κάνουν για τον συνάνθρωπο τους και όχι για ένα μισθό.

Ο μικρός κατέβηκε τη σκάλα, αγουροξυπνημένος και αχτένιστος. Ο πατέρας του γέλασε και του νεύσε να κάτσει. Πήγε να του στρώσει λίγο τα τσουλούφια με ένα ροζιασμένο πια, χέρι αλλά ο μικρός τραβήχτηκε… «ι έπαθες ρε?» του είπε ο πατέρας του, «ντρέπεσαι?». «Γιατί κανονικά θα έπρεπε να ντρέπεσαι να βγεις έτσι έξω!» είπε γελώντας πριν σηκωθεί και βγει στον κήπο. Ο μικρός σούφρωσε τα χείλη του για μια στιγμή. «άσε μας ρε πατέρα» παραπονέθηκε αλλά κρυφά γελούσε. Ο πατέρας του είχε ακόμα ένα κόλλημα με την εμφάνιση, μάλλον απομεινάρι της δουλειάς που έκανε παλιά.

Δεν μιλούσε ποτέ για αυτήν κι ο μικρός ήταν σίγουρος πως ήξερε γιατί. Ο πατέρας του δούλευε σε τράπεζα… Δεν υπήρχαν πια τράπεζες, τις είχαν κάψει όλες την πρώτη βδομάδα μετά τα «γεγονότα». Εκεί φύλαγε ο κόσμος τα «βρώμικα». Και αφού δεν υπήρχαν ούτε αυτά πια, ποιος ο λόγος να υπάρχουν «τράπεζες»? βέβαια αυτό δεν εξηγούσε γιατί ο πατέρας δεν ήθελε να μιλά για τη δουλειά του εκεί…αλλά ήταν σίγουρος πως θα είχε τους λόγους του. Μπορεί να ήταν καμιά φορά περίεργος ο πατέρας αλλά ήταν καλός άνθρωπος. Σηκώθηκε, πήρε τη σακκούλα με τα πορτοκάλια, τα αυγά και το ψωμί που είχε φτιάξει ο πατέρας για την δασκάλα και βγήκε από την πόρτα σφυρίζοντας.

Ο πατέρας σταμάτησε για μια στιγμή το ξεχορτάριασμα και γύρισε ίσα-ίσα για να δει τον μικρό να ανεβαίνει στο ποδήλατο και να απομακρύνεται σφυρίζοντας…

Τα ποδήλατα είχαν πια την τιμητική τους. Είχε κι αυτός ένα παλιό, βαρύ, σε ένα ωραίο μπλέ χρώμα. Το είχε αποκτήσει κι αυτό , καινούριο τότε, σε μια άλλη εποχή, αλλιώτικη. Τότε το ποδήλατο ήταν χόμπυ κι επιδειξη, τώρα ήταν μια ανάγκη…
Θυμήθηκε πως χρόνια πριν είχε κάποτε διαδηλώσει υπέρ των ποδηλατόδρομων που καταστρατηγούνταν τότε από τα αυτοκίνητα κι από αυτόύς που δεν ήθελαν να ξεβολευτούν με τίποτα. Αυτό κι αν ήταν πια αστείο! Τα περισσότερα αυτοκίνητα ήταν πια κοτέτσια… όχι ότι δεν κυκλοφορούσαν κάποια, αλλά με την έλλειψη καυσίμων μόνο τα απολύτως αναγκαία, ασθενοφόρα κλπ.

Ξεχορτάριασε λίγο ακόμα και σηκώθηκε να πάει να κόψει ξύλα. Κοίταξε κάτω και είδε τα φαγωμένα παπούτσια του. Θυμήθηκε πως υπήρξε κάποτε ένα καιρός που κοιτώντας κάτω δεν τα έβλεπε τα πόδια του. Ακόμη χειρότερα, τότε ζοριζόταν να δέσει και τα κορδόνια του! Τότε μια φίλη του είχε πει «πρόσεχε το βάρος σου!! Όπως μπεις στα σαράντα έτσι θα μένεις!!» . Κι όμως την είχε διαψεύσει. Είχαν περάσει 15 χρόνια από τότε και αν εξαιρούσε κανείς κάποιες ρυτίδες το σώμα του ήταν στην καλύτερη κατάσταση που ήταν ποτέ! Και το ίδιο ίσχυε για τον περισσότερο κόσμο. Η
αλλαγή στον τρόπο ζωής μετά τα «γεγονότα» είχε αποβεί πολύ καλή για την υγεία και την σωματική κατάσταση των περισσότερων. φυσική διατροφή, περισσότερα λαχανικά, φρούτα και λιγότερο κρέας. άσε που η ζάχαρη είχε σχεδόν εξαφανιστεί, όπως επίσης κι όλα αυτά τα άχρηστα όπως σοκολάτες, snacks και γαριδάκια… Το μόνο που είχε μείνει από όλα αυτά ήταν τα περιτυλίγματα. Ως σκουπίδια εννοείται. ακόμη τα ΄βρισκες από δω κι από κει, αλλά ευτυχώς όλο και πιο σπάνια…

Τέλειωσε από τα ξύλα και κατευθύνθηκε στο κοτέτσι. Άνοιξε την πόρτα κι οι κοτούλες του ήρθαν τρέχοντας να δουν τι καλό είχε να τους ρίξει. Έριξε τα φλούδια και τα ψωμιά που είχαν μαζέψει αυτός κι οι γείτονες κι όσο ήταν απασχολημένες πήγε να μαζέψει τα αυγά. Όπως τράβηξε ένα βγήκε με ένα χαρτί κολλημένο πάνω του. ένα κομμάτι από παλιά εφημερίδα! Καιρό είχε να δει εφημερίδα, έστω και σε «δείγμα». Από μικρός διάβαζε πολύ, αλλά σχεδόν ποτέ δεν είχε καταφέρει να μπει στη συνήθεια της εφημερίδας. Αφού πολλές φορές τις αγόραζε και μετά ξέχναγε να τις διαβάσει… Είχε άλλωστε τα βιβλία του…

Δεν μπόρεσε να αντισταθεί λοιπόν και ξεκίνησε να διαβάζει το λειψό θέμα:

“…Δαμανάκη εκτιμά ότι έφτασε ο κόμπος στο χτένι και ότι η Ελλάδα θα πρέπει να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της προκειμένου να αντιστρέψει το εξαιρετικά αρνητικό κλίμα που υπάρχει στην ΕΕ.

Όπως τονίζει, η επιστροφή στη δραχμή θα ήταν «μία απόλυτη υποβάθμιση του επιπέδου ζωής του μέσου πολίτη».

Προσθέτει, ακόμη, ότι το πολιτικό σύστημα μοιάζει να ζει τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας, χρησιμοποιώντας το παρελθόν ως άλλοθι για να μην κάνει τίποτε σήμερα.”


«Αχαχαχα» γέλασε τρανταχτά! Τη θυμόταν αυτήν την δήλωση! Βρε τη Μαρία… Μετά από όλα όσα είχαν ακουστεί τότε, είχε πεταχτεί κι αυτή κι είπε την… κοτσάνα της! Ήταν βέβαια διπλά αστείο δεδομένου του τι συνέβη λίγες μέρες μετά…

Αν και το σχόλιο περί Πομπηίας δεν ήταν και τόσο μακριά από την πραγματικότητα… τουλάχιστον για κάποιους…όλα τα υπόλοιπα όμως…

Αυτό ήταν κάτι που τότε πολύς κόσμος το φοβόταν. Την «απόλυτη υποβάθμιση του επιπέδου ζωής του μέσου πολίτη» Μια πρόταση που σκόνταφτε σε δύο ορισμούς.

Τον ορισμό του «επιπέδου ζωής» και αυτόν του «μέσου πολίτη»

Ποιος ήταν όμως ο «μέσος πολίτης»? Δύο δουλειές (μια δημόσιο, μια μαύρη ιδιωτική) δύο αυτοκίνητα, δύο κινητά, δύο παιδιά,σπίτι με στεγαστικό, κοιλίτσα, γυναίκα και γκόμενα? Τα τελευταία δύο χρόνια πριν τα «γεγονότα» τα πράγματα είχαν αλλάξει πολύ.Έτσι κι αλλιώς ο «μέσος πολίτης» δεν ήταν αυτός που είχαν υπόψη τους οι πολιτικοί. μάλλον αυτόν θα ήθελαν αλλά δεν… Ο «μέσος πολίτης» είχε φάει μερικές μειώσεις στον μισθό του, είχε δει τουλάχιστον τη μια από τις δυό δουλειές του να χρεωκοπεί, μα πάνω από όλα είχε καταλάβει πως ο τρόπος ζωής που του πρότειναν είχε χρεωκοπησει πρώτος… Ο «μέσος πολίτης» πια ήταν κάποιος πιο συνειδητοποιημένος, στην χειρότερη περίπτωση απλά αγανακτισμένος, αλλά σίγουρα με ένα μυαλό πιο ανοιχτό σε νέες ιδέες μια κι οι παλιές είχαν αποδειχτεί άχρηστες… Όσο για το «επίπεδο ζωής»?
Προβλήματα υγιείας, άγχος για τα οικονομικά, «δήθεν» ανθρώπινες σχέσεις με «δήθεν» ανθρώπους, ενδιαφέρον για «δήθεν» πράγματα. «Δήθεν» επίπεδο ζωής…

Η Μαρία σε ένα πράγμα βέβαια είχε πέσει έξω τελείως κι αυτό ήταν η «επιστροφή στη δραχμή» Σίγουρα, το προσπάθησαν αλλά δεν τους είχε κάτσει. Η υπηρεσιακή κυβέρνηση τύπωσε κάτι δραχμές αλλά αυτές όχι απλά έχασαν την αξία τους αμεσα, κατάντησαν κωλόχαρτα από τη μια στιγμή στην άλλη. «Βρώμικα» κι αυτά… πήραν τον δρόμο των άλλων…

Οι πρώτες μέρες μετά τα «γεγονότα» ήταν δύσκολες. Ελλείψεις στην αγορά, στάση πληρωμών, προβλήματα με καύσιμα . Αβεβαιότητα για το τι μέλλει γενέσθαι. Στις μεγάλες πόλεις φασαρίες, διαδηλώσεις και λεηλασίες στα καταστήματα. Στις μικρότερες πόλεις τα πράγματα ήταν κάπως πιο ελεγχόμενα, από τον ίδιο τον κόσμο κυρίως. Πολύς κόσμος αρχικά κλείστηκε στα σπίτια του, περιμένοντας κι ελπίζοντας να γίνει κάτι και να επιστρέψουν όλα στην πρότερη κατάσταση τους. Μόνο που ολοένα και περισσότεροι αμφέβαλαν για το τι ακριβώς ήταν το «καλύτερο» σε αυτήν την πρότερη κατάσταση…

Κάτι οι γνωριμίες μεταξύ μας, κάτι κι η γενικότερη κατάσταση που ηταν πάντα πιο χαλαρή, εδώ αντιμετωπίστηκαν όλα πιο ήρεμα. Βοήθησαν πολύ και κάποιες ομάδες ανθρώπων που φάνηκαν προετοιμασμένοι και γέμισαν με την παρουσία τους και τις ιδέες τους το κενό που άφησαν οι επιβάτες των ελικοπτέρων πίσω τους…

Ανταλλαγές προιόντων, εναλλακτική οικονομία, αλληλεγγύη, συνεργασία. Στις γειτονιές οι άνθρωποι άρχισαν να γνωρίζονται μεταξύ τους λες και είχαν μόλις ξυπνήσει από ένα άσχημο όνειρο. Γειτονιές που παλιά ο καθένας κλεινόταν μέσα στο σπίτι του, ήταν ξαφνικά γεμάτες κόσμο στο δρόμο να κουβεντιάζουν, να σκέφτονται, να συζητούν. Και παντού παιδιά να παίζουν.

Τελειωνόντας με το κοτέτσι, μπήκε στο σπίτι και πήγε να πλύνει τα χέρια του. Πήρε την εργαλειοθήκη του και την έδεσε στη σχάρα του ποδηλάτου γερά. Ξεκίνησε προς το σπίτι του φίλου του, του Κώστα. Είχε χαλάσει η ανεμογενήτρια του και πήγαινε να της ρίξει μια ματιά. Ο Κώστας έφτιαχνε καλό κρασί και από τη φετινή σοδειά δεν είχε δοκιμάσει ακόμα! Μετά τον Κώστα είχαν συνάντηση στο συλλογικό τους χωράφι. Κάπως έτσι ήταν οργανωμένοι οι περισσότεροι. Αν είχαν κήπο φύτευαν τα βασικά ,καμιά κοτούλα, τα προς το ζήν. Αυτά με μερικές ώρες δουλειά τα φερναν βόλτα και μετά ασχολούνταν και με τα συλλογικά, εκεί που έβγαινε η παραγωγή που μοιραζόταν και κάναν κι ανταλλαγές με τις γύρω περιοχές η τους ψαράδες…

Η ζωή είχε γίνει πιο απλή. Αυτό ήταν σίγουρο. Όμως αισθανόταν πιο πλούσιος παρα ποτέ. Η απλή αυτή ζωή που ζούσε, ήταν γεμάτη από φύση, από φίλους, από πολύτιμο χρόνο για διάβασμα, για συζήτηση, για ευχάριστες ώρες με τον γιό του. Όλοι φοβόταν πως η επιβίωση σε προσωπικό επίπεδο θα τους έπαιρνε όλο τον χρόνο. αλλά όταν πέταξαν τις άχρηστες ασχολίες στην άκρη και συνεργάστηκαν για την επιβίωση είδαν πως δεν ήταν έτσι…

Είχε λιγότερα πράγματα δικά του αλλά του ήταν πιο χρήσιμα. Στην ουσία όλα τα μοιράζονταν μεταξύ τους. Τι όφελος είχε να έχεις κάτι που χρησιμοποιείς μια φορά το μήνα και να μην μπορούν να το χρησιμοποιούν κι άλλοι τις υπόλοιπες μέρες. Ο κόσμος είχε γίνει πιο πρακτικός. Λιγότερο φτιασιδωτός, λιγότερο ψεύτικος. Και πιο τίμιος. Απόδειξη το μενταγιόν που φορούσε γύρω από το λαιμό του. Κάποτε ήταν μπρελόκ για κλειδιά. Τώρα δεν είχε καμιά χρησιμότητα γιατί δεν είχε κλειδιά, δεν κλείδωνε τίποτα. Αλλά το κράταγε σαν ενθύμιο. Του το είχε χαρίσει μια φίλη του. Το’χε κερδίσει λέει σε μια βασιλόπιτα! Είχε πάνω ένα γάιδαρο που γελούσε κι από την άλλη έγραφε ΜΠΟΥΤΣΟΥΝΙ-CORFU και τον αριθμό 1. Το Μπουτσούνι ήταν μια από αυτές τις ομάδες που βοήθησαν τον κόσμο να ξαναβρεί τον τρόπο να αντιμετωπίσει την αλλαγή μετά τα «γεγονότα».

Η ομάδα αυτού καθεαυτού δεν υπήρχε πια. Όλο το νησί πια ήταν γεμάτο Μπουτσούνια. Και στα άλλα νησιά είχαν κάτι παρόμοιο. Μπορεί να το έλεγαν αλλιώς αλλά η ουσία ήταν η ίδια…

Η ζωή είχε αλλάξει. Είχε γίνει καλύτερη…

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 03, 2012

Ένα γρήγορο...στα όρθια!!

Τις τελευταίες μέρες έχω ακούσει τα εξής από τους πολιτικούς μας:

Ο Λοβέρδος θα υποστηρίξει τον Βενιζέλο για την αρχηγία του κόμματος.

Ο Παπανδρέου πιστεύει ότι αυτοί έσωσαν την Ελλάδα και τους χρωστάμε κι ευγνωμοσύνη.(Στο ΠΑΣΟΚ)

ΠΑΣΟΚικοί και ΝΔημοκρατικοί κατέκριναν την απόφαση του δικαστηρίου της χάγης υπέρ της Γερμανίας.

Ο Βενιζέλος κατηγορεί τον Τσίπρα για θεατυρίνο και λέει ότι κινδυνεύει να "πέσει" σε σφάλμα τύπου "βρώμικο ΄89"

Ο Τσίπρας τον αποκαλεί "φυσικό αυτουργό" της κατάστασης που έχει περιέλθει η Ελλάδα.



Έχω μείνει άναυδος. Θέλω να φύγουν! Θέλω να εξαφανιστούν. Ξεφτιλισμένα καθίκια από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, μας κοροιδεύουν, συνεχίζουν να παίζουν τα ίδια παιχνίδια στην πλάτη μας τα οποία έπαιζαν όλα αυτά τα χρόνια, αυτοί κι όλοι πριν από αυτούς. Έχουν κολλήσει στις θέσεις τους όπως ένα σκατό κολλάει στο παπούτσι και δεν λέει να ξεκολλήσει. Απατεώνες του χειρότερου είδους, παίζουν με τις τύχες και τις ζωές ένός ολόκληρου λαού. Ενός λαού που του άξιζε κάτι καλύτερο...

Να πάνε στο διάολο. Πολιτική ανυπακοή τώρα!!! Να πάνε στο διάολο!!

Εμένα οι φίλοι μου είναι...

Στεκομαι έξω από τη πόρτα ακουμπισμένος στον τοίχο και καπνίζω. Το'χω κόψει εδώ και χρόνια, αλλά πότε-πότε κάποιες συγκυρίες απαιτούν λίγη νικοτίνη για συμπλήρωμα και τους κάνω τη χάρη. Κοιτάζω μέσα στο δωμάτιο τους φίλους μου. Τους περισσότερους, αν όχι όλους, δεν τους ήξερα πέρσι. Κι όμως κάτι, κάπως, κάποτε μας έφερε κοντά.

Είμαστε μαζεμένοι στο "Κέντρο Ρίγανης" του κυρ Αντρέα του Γεωργιάδη για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του Μπουτσουνιού. Το Μπουτσούνι. Αυτό μας έφερε κοντά. Το Μπουτσούνι στου οποίου τη γέννεση δεν ήμουν καν εκεί. Το Μπουτσούνι στο οποίο όταν πρωτοσυμμετείχα ήταν απλά για να δω τι γίνεται και να κάνω κι εγώ κάτι για αυτό. Χωρίς πεποίθηση ιδιαίτερη και χωρίς προοπτική (δική μου) για συνέχεια. Το Μπουτσούνι μας την έφερε. Ξύπνησε μας μια αρχέγονη ανάγκη. Μια ανάγκη την οποία πολλοί από μας είχαν ξεχάσει. Την ανάγκη για "κοινωνία"...

Θυμάμαι πριν χρόνια να διαβάζω για το τι είναι αυτό που ωθεί κάποιους να "σημαδεύονται" είτε με τατουάζ, είτε με piercing, είτε με "εξαντρίκ" μαλλιά... Υποτίθεται είναι η ανάγκη του να "ανήκεις κάπου". Να είσαι μέλος μιας ομάδας.

Και μάλλον είναι γεγονός. Όλοι κατά καιρούς έχουμε συμμετέχει σε κάποια ομάδα και αρκετοί σε περισσότερες από μια. Οι δικές μου ομάδες είχαν να κάνουν με μοτοσυκλέτα, ιστιοπλοία και διάφορα άλλα.

Το Μπουτσούνι όμως είναι διαφορετικό. Το Μπουτσούνι όπως είπα ξύπνησε μέσα μας την αρχέγονη ανάγκη για "κοινωνία"

Τι είναι όμως η κοινωνία? Η κοινωνία είναι αυτό που έφτιαξε ο άνθρωπος για να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά το πρόβλημα της επιβίωσης. Είτε μας αρέσει είτε όχι δεν είμαστε φτιαγμένοι για να επιβιώνουμε μόνοι. Eίμαι σίγουρος πως κάποια "αντράκια" πολύ θα ήθελαν να πιστέψουν πως μπορούν, στην πραγματικότητα όμως είναι αδύνατο. Αν δεν με πιστεύετε δείτε το Into the Wild...

μουσικό διάλλειμα..



Κοιτάζω μέσα στο δωμάτιο και βλέπω το Μπουτσούνι λοιπόν. Το Μπουτσούνι που είναι προς το παρόν η δική μας μικρή κοινωνία. Σε αυτήν την κοινωνία, του Μπουτσουνιού, μας ευχαριστούν τα πιο απλά πράγματα. Η βασιλόπιτα που έφτιαξε η Αναστασία, το κρασί που έφερε η Ανθή, το χούμους και το ψωμί που έφτιαξε κάποιος άλλος, τα τυροπιτάκια της Μαρίας. Αλλά δεν είναι μόνο η τέρψη της γεύσης. Οι ιδέες, οι καλές κουβέντες, τα χαμόγελα, οι σκέψεις που μας μπαίνουν στο μυαλό. Οι γνώσεις που αποκτούμε. Η διάθεση που αλλάζει. Η καλή διάθεση που είναι πια σχεδόν χειροπιαστή ανάμεσα σε αυτή τη μικρή ομάδα.

Το Μπουτσούνι είναι αυτή τη στιγμή, μια όαση ελπίδας και αισιοδοξίας μέσα στην έρημο που λέγεται "Ζωή στην Ελλάδα" η ακόμη και "ζωή στον κόσμο ως έχει". Για χρόνια παρατηρούσαμε ανήμποροι ενώ γύρω μας αξίες, ηθική και ανθρωπιά μαράζωναν μέρα με τη μέρα. Για χρόνια παραδοθήκαμε στην ιδέα πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι, απλά έτσι είναι ο κόσμος. Για χρόνια ψηθήκαμε πως κάθε αντίσταση είναι μάταια...

Κι όμως μέσα στο δωμάτιο αυτό βλέπω ανθρώπους διαφορετικούς μεν αλλά μαζί δε. Και δεν είναι κάποιο χόμπυ η απλά μια κοινή (η κενή) ασχολία που μας δένει.
Είναι η αίσθηση πως τα δύσκολα χρόνια που έρχονται θα τα αντιμετωπίσουμε ευκολότερα ενωμένοι, και "οπλισμένοι" με το χαμόγελο, την χαρά και τη δύναμη που βγαίνει σε κάθε μας συνάντηση

Ξέρω πως υπάρχουν κάποιοι που ίσως σκεφτούν πως αυτά που γράφω είναι υπερβολικά ιδεαλιστικά και ρομαντικά. τους απαντώ πως αυτός ακριβώς ο ιδεαλισμός και ο ρομαντισμός είναι που μας έφερε όλους κοντά. Κι είμαι σίγουρος πως πολύ περισσότερα έχουν καταφέρει μια χούφτα ρομαντικοί ιδεαλιστές, παρά μια στρατιά κυνικοί ρεαλιστές...

"Η ευτυχία είναι πραγματική μόνο όταν μοιράζεται"

"Η ευτυχία είναι το μόνο πράγμα που διπλασιάζεται κάθε φορά που το χαρίζεις."

Καληνύχτα φίλοι μου.

Στην υγειά των αυθεντικών ανθρώπων λοιπόν... που λέει κι ένας φίλος...