Πήγαινε μας όπου θέλεις ταξιτζή...

Έχω καμιά εικοσαριά αναρτήσεις που έχω ξεκινήσει και δεν έχω τελειώσει οι οποίες περιμένουν στα "πρόχειρα" του blog είτε να τις διαγράψω είτε να τις τελειώσω και να τις ανεβάσω. Κάθε τόσο τις σκαλίζω και θυμάμαι σκέψεις που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.

Σας έχω συνηθίσει σε μια σχετική ποικιλία θεμάτων από προσωπικά έως κοινωνικο-πολιτικά άλλοτε σοβαρά κι άλλοτε χιουμοριστικά. Έκατσα λοιπόν σήμερα το πρωί να τα ψαχουλέψω πάλι και να πάρω καμιά ιδέα...

Βέβαια η πίεση των ημερών είναι μεγάλη, όλοι λίγο πολύ ασχολούμαστε με την νέα δανειακή σύμβαση, το μνημόνιο, τους βουλευτές που παραιτούντε κλπ. Όλοι αναρωτιόμαστε τι μας φέρνει το μέλλον...

Ήμουν χτες στην κατάληψη της Περιφέρειας όπου έγιναν διάφορα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί δεν θέλω να χαλάσω το αγωνιστκό πνεύμα που, καλώς, υπάρχει. Θα μοιραστώ μαζί σας όμως τις σκέψεις που μου δημιούργησαν, σκέψεις τις οποίες έχω στο μυαλό μου εδώ και καιρό.

Όσοι από σας συμμετείχατε στις πλατείες από τον Μάη του 2011 θα ξέρετε ότι οι πλατείες από τη μια μεριά δημιούργησαν ένα απίστευτο κλίμα (ωραίο) αρκετές φορές αλλά ανέδειξαν και τις διαφορές και τα προβλήματα συνεννόησης που έχουμε, σε πολλές άλλες.

Αν ζούσαμε στο Matrix θα βάζαμε εκείνο το USB-κολοκύθι στον αυχένα μας και θα κατεβάζαμε το πρόγραμμα ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ (v2.5) στον εγκέφαλο μας επιτρέποντας μας να τη δείχνουμε στον συνάνθρωπο μας ούτως ώστε να μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Άλλωστε υποτίθεται ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα...

Δυστυχώς όμως (η ευτυχώς...) δεν ζούμε στο Matrix. Το πρόγραμμα αυτό (η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ v2.5) είναι κάτι που υποτίθεται θα μας το μάθαινε η διαπαιδαγώγηση μας από γονείς και σχολείο, μέσα στην γενικότερη διαδικασία του να γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Βρισκόμαστε πράγματι σε μια κρίσιμη καμπή στην ιστορία μας. Όμως για τον καθένα μας αυτό που διακυβεύεται είναι διαφορετικό. Αυτό συμβαίνει γιατί ο καθένας μας έχει κι άλλα δεδομένα. Ο καθένας μας στηρίζει τις σκέψεις, τις αποφάσεις και τις πράξεις του στις εμπειρίες του, αυτά που ξέρει, αυτά που νιώθει.

Οι Άγγλοι λένε "How far are you prepared to go?"
Μεταφρασμένο σημαίνει απλά "Πόσο μακριά είσαι προετοιμασμένος να πας?" και χρησιμοποιείται σαν ερώτηση για το πόσο αποφασισμένη/ος είναι κάποια/ος, μέχρι που διατίθεται να φτάσει για να πετύχει κάτι.

Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση αυτή έχει να κάνει και αυτή με τα δεδομένα του καθενός μας. Στην παρούσα φάση θα έλεγα ότι χωρίζεται σε δύο "πλευρές" το ερώτημα. Πόσο μακριά μπορεί να πάει το μυαλό μας, η "φαντασία" μας όσον αφορά τις επερχόμενες αλλαγές, και πόσο μακριά μπορούμε να πάμε εμείς για να τις επηρρεάσουμε?

Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, πιστεύω ότιπολλοί εκ των ανθρώπων γύρω μας, δεν θέλουν, δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να σκεφτούν το ενδεχόμενο της "χρεωκοπίας". Βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά γιατί κατά τη γνώμη μου της αξίζουν. Μπορούμε να φανταστούμε πόσο θα άλλαζε η ζωή μας στην περίπτωση μιας "χρεωκοπίας"? Πόσα από τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα θα έπρεπε να ξεχάσουμε?

Ο πρωθυπουργός μας πιστεύει ότι μπορεί. Και μας μετέφερε την άποψη του στο χτεσινό του διάγγελμα. Ένα διάγγελμα που κατά τη γνώμη μου σκοπό είχε να τρομοκρατήσει τον κόσμο στο να κάτσει σπίτι του, να το βουλώσει και να συνεχίσει να πληρώνει, ούτως ώστε η ολιγαρχία να συνεχίσει να ζει τη ζωή που ξέρει κι έχει συνηθίσει...

Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτοί που πάει το μυαλό τους λίγο πιο μακριά είναι περισσότεροι οι λιγότεροι, το ένστικτο μου λέει λιγότεροι. Οι υπόλοιποι είναι αυτοί που αδιαφορούν κι αυτοί που φοβούνται. Το ένστικτο μου επίσης λέει πως κι αυτοί που υποστηρίζουν την δανειακή σύμβαση όχι από φόβο, αλλά από πεποίθηση είναι πολύ λίγοι.

Το σύστημα που υπάρχει δεν λειτουργεί. Δεν έχει καμία σχέση με τη Δημοκρατία, δεν είχε ποτέ! Υπάρχει μια ολιγαρχία, που χρησιμοποιεί την μεσαία τάξη σαν ένα μαξιλάρι προστασίας ενάντια στις φτωχές μάζες. Άρχισα να ακούγομαι λίγο αριστερός...εγώ που δεν διάβασα Μαρξ η Λένιν ποτέ μου...

Στο σύστημα αυτό δεν υπάρχει πια ανθρωπιά. Ναι, σίγουρα κάποιοι κάνουν φιλανθρωπίες για να ηρεμήσουν τη συνείδηση τους, αλλά έχουν σκεφτεί ποτέ πως αν ζούσαν με λιγότερα δεν θα υπήρχε ανάγκη για φιλανθρωπίες?

Δεν έχω καταφέρει να κρατήσω τον ειρμό μου, και θέλω να κλείσω κάπου δω γιατί έξω βρέχει και πρέπει να ντυθώ καλά για να κατέβω στην πορεία, μια και βρέχει καρέκλες όπως και χτες.

Αυτό που συμβαίνει είναι άδικο. Αυτοί που θέλουν να αποφασίσουν για μας για ένα "πακέτο" που υποτίθεται θα μας σώσει, ενώ στην ουσία θα σώσει τις τράπεζες κι αυτούς, αυτοί όι ίδιοι είναι που μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε. Πρέπει λοιπόν να φύγουν!! Δεν θέλουμε να μας σώσουν οι καταστροφείς μας. Δεν χρειαζόμαστε σωτηρία από αυτούς που μας πίνουν το αίμα.
Θέλουμε να σωθούμε μόνοι μας. Αν αυτό σημαίνει ότι η ζωή μας θα αλλάξει ας είναι.


Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή...