Άμολα καλούμπα...

Εγώ, συνδεδεμένος με τον ουρανό

    Όταν ήμουν μικρός, η Καθαρά Δευτέρα σήμαινε για μένα τρία πράγματα. Πρώτον μια πιθανότητα να μείνω νηστικός, η στην καλύτερη να τη βγάλω μόνο με λαγάνα (και λίγο τυρί που έκρυβε η μανα μου από τη γιαγιά!), δεύτερον μια πιθανότητα για το πρώτο μπάνιο της χρονιάς ανάλογα τον καιρό και την ημερομηνία και τρίτον πέταγμα χαρταετού!

     Το πρώτο οφείλονταν στο γεγονός ότι σαν παιδί ήμουν αρκετά παράξενος με το φαγητό, και τα νηστίσιμα συμπεριλαμβάνονταν για μένα στα "περίεργα".
Το δεύτερο, τι να πω, ήταν άλλες εποχές? Είμασταν παιδιά κι έτοιμα για όλα? Θα τολμήσω να πω πως η σαιζόν για μπάνιο ήταν τότε σαν την τουριστική σαιζόν... μεγαλύτερη και άρχιζε από πιο νωρίς...

      Κι έρχομαι στο τρίτο, τον χαρταετό. Ο πατέρας μου έφτιαχνε χαρταετούς μόνος του. Ήταν κάτι που είχε μάθει να κάνει από μικρός. Από τέχνη ήταν ξυλουργός οπότε το "είχε" όλο το θέμα με τα μετρήματα, τα ξύλα και τις κόλλες...

      Κάνα μήνα πριν την Καθαροδευτέρα, κανόνιζε προμήθειες από  τον Πειραιά. Χρησιμοποιούσε χρωματιστές λαδόκολλες, τις οποίες εδώ στο νησί δεν μπορούσε να βρει. Πηχάκια ξύλινα, κόλλα, κάποια ιδιαίτερα "διακοσμητικά" χαρτιά, χρυσαφιά η ασημί, χιλιόμετρα σπάγγου, ψαλίδι συμπλήρωναν τις προμήθειες, κι ήταν έτοιμος. Μόνο η ουρά του έπαιρνε μέρες, κάθε τουφίτσα από χαρτιά, προσεκτικά κομμένα όλα στο ίδιο μήκος, συχνά πολλά διαφορετικά χρώματα πιασμένα μαζί. Τα ζύγια ήταν τα σκοινιά που κρατούσαν τις γωνίες, στις οποίες καμια φορά, έμπαιναν μικρές τούφες σαν της ουράς για ισορροπία.

Έτοιμοι για απογείωση

      Κάθε χρόνο έφτιαχνε κι έναν διαφορετικό. Δεν έφτιαξε ποτέ δυό φορές τον ίδιο, και δεν κρατούσε ποτέ έναν αετό για την επόμενη χρονιά. Η θα τον "χάλαγε" για να χρησιμοποιήσει το "σκελετό" η αφού τον φτάναμε ψηλά, του τράβαγε μία και τον άφηνε "λεύτερο".

     Μια χρονιά το είχε βάλει σκοπό να τον πετάξει όσο πιο ψηλά μπορούσε. Εξοπλίστηκε με σπάγγο μήκους συνολικά 2 χιλιομέτρων! Πήγαμε κάπου κοντά στο Κασιώπη όπως συνήθως.  Ήταν μια καλή μέρα, με αεράκι και ο "αετός" πέταξε ψηλά. Καρούλι το καρούλι, ενώναμε τους σπάγγους, ώσπου τον φτάσαμε τόσο ψηλά που δεν φαινόταν! Ένας σπάγγος ανέβαινε στα ουράνια, έτσι μόνος του κι εμείς τον κρατούσαμε με τη σειρά, χαρούμενοι. Στα μάτια μου ο αετός πετούσε πάνω από την Αλβανία πια, ανάμεσα στα πουλιά και τα σύννεφα.

    Μια χρονιά, έφτιαξε κι έναν διαφορετικό, "σμυρναίικο" τον έλεγε. Είχε άλλο σχήμα και άλλο "στήσιμο", ήταν πιο κολπατζής. Ο σκελετός του ήταν φτιαγμένος από καμπυλωμένα καλάμια. Νομίζω τον είχε καημό από μικρός... Η μάνα του, η γιαγιά μου, ήταν μικρασιάτισσα.

Σμυρναίικος

     Ένα άλλο θέμα ήταν το μέγεθος του "αετού". Σαφώς ήθελε να φτιάχνει συνεχώς και μεγαλύτερος αλλά υπήρχε ένα όριο. Έπρεπε να χωράει στο αυτοκίνητο. Ο πατέρας μου τότε είχε ενοικιάσεις αυτοκινήτων και είχαμε πρόσβαση σε διάφορα αμάξια. Μια χρονιά λοιπόν αποφάσισε να φτιάξει έναν πραγματικά μεγάλο, στο "μπόι" του και να χρησιμοποιήσει το minibus της εταιρίας Αν θυμάμαι καλά το σχέδιο του εκείνη τη χρονιά ήταν ένας ήλιος. Χρυσαφιές ακτίνες, λαμπερό χαμόγελο, κίτρινα και πορτοκαλί... Έλα όμως που ήταν πολύ μεγάλος! Αναγκάστηκε λοιπόν να τον βάλει από πάνω στη σχάρα...

     Φτάνοντας κοντά στο Κασσιώπη, η μητέρα μου κοιτώντας από το παράθυρο έβλεπε στο πλάι του δρόμου τη σκιά του αυτοκινήτου. Κάτι όμως πήγαινε στραβά.... Στην οροφή σκιές χόρευαν... "Γιάννη, σταμάτα λίγο, κάτι δεν είναι καλά..."

    Σταμάτησε στην άκρη του δρόμου, βγήκε έξω, έριξε μια ματιά από πάνω και ξαναμπήκε στο αυτοκίνητο αμίλητος. Καταστροφή.... Συνεχίσαμε προς το Κασσιώπη. Σταμάτησε λίγο πριν σε ένα μπακάλικο και ζήτησε να αγοράσει λίγες λαδόκολλες από αυτές που τυλίγουν τη φέτα. Πήγαμε κάτω στο λιμάνι και βάλθηκε να τον φτιάξει. μάζεψε τα κουρελάκια, που είχαν μείνει, έκοψε μπαλώματα, τα κόλλησε. Ο αετός, έστω και μπαλωμένος, πέταξε. Τόσο ψηλά όπως πάντα. Τόσο καλά όπως πάντα.

Χαρακτηριστικός Αετός Παπαγεωργίου!

  Στιγμιότυπα από καθαροδευτέρες περασμένες:

Η αδερφούλα μου, φτυστή ο γιός της!

Πικνίκ, κοινώς τσιμπούσι

Ο ξάδερφος μου, Βασίλης

Ο πατέρας μου με τη μάνα μου, τη γιαγιά και τη Τζοάννα

Στην πρώτη φωτογραφία πάνω-πάνω και στις τέσσερις προηγούμενες, προσέξατε κάτι κοινό?

υπάρχει κάτι που τις "δένει" όλες.

είναι ένας σπάγγος.

Αυτό τον σπάγγο πρέπει να τον προσέξουμε. Αυτό τον σπάγγο τον είχαμε όλοι στη ζωή μας. Αυτός ο σπάγγος μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό για τον καθένα μας. δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει να τον αναγνωρίσουμε για αυτό που είναι. Μια σύνδεση με το παρελθόν μας, μια σύνδεση μεταξύ μας και μια συνέχεια, μια συνοχή.

Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε και θα ζήσουμε είναι "σπάγγοι" σαν αυτόν που θα μας κρατήσουν, δεμένους, συνδεδεμένους μεταξύ μας, να θυμόμαστε το παρελθόν μας ώστε να μπορέσουμε να έχουμε ένα μέλλον και να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε και να το ατενίσουμε όπως ατενίζει εδώ ο κυρ Γιάννης τον αετό του....
με προσοχή, με ελπίδα και με χαρά μέσα στην καρδιά του.

Ατενίζοντας το μέλλον

ΥΓ κάπως ήθελα να δέσω και την ιστορία με τον αετό που "χάλασε", αλλά φτιαχτηκε και πέταξε, μέσα στην τελευταία παράγραφο, αλλά δεν μου βγήκε. Το "δίδαγμα" λοιπόν ας το βάλω σαν υστερόγραφο. Κόντρα σε όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα. μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον κόσμο, αυτή τη ζωή, να "πετάξει". Ο κόσμος και η ζωή μας αλλάζουν. Η αλλαγή είναι ο δικός μας "αετός". Κι όσο κι αν καποιοι προσπαθούν να τον "σκίσουν", εμείς οφείλουμε να χρησιμοποιήσουμε το "νιονιό" μας και την εξυπνάδα μας για τον μπαλώσουμε και να πετάξει...