Το κούρεμα, εν δυνάμει ερωτική πράξη, συνεναιτική η όχι...

Οκέυ, το παραδέχομαι όταν ήμουν μικρός με κούρευε η μάνα μου... Από μια ηλικία και μετά όμως δεν την άφηνα κι επειδή υπήρχαν μια σειρά από αγγλίδες η ξένες κομμώτριες που έρχονταν και σπίτι να μας κουρέψουν, αφέθηκα στη φροντίδα τους...

Δεν μπορώ να πω ότι τις θυμάμαι όλες. Εκτός από μία. Ήταν κάπου εκεί στα eighties, αυτή ήταν ψηλή, όμορφη, κοινώς κορμάρα... και ήταν καλοκαίρι, και φορούσε ένα διχτυωτό t-shirt, κι εγώ ήμουν 14-15 χρονών... Το "κούρεμα" έγινε έξω, στο μπαλκόνι. Είχα μια αγάπη για το μακρύ μαλλί αλλά ήμουν περισσότερο από πρόθυμος να κουρεύομαι το δυνατόν συχνότερα αν ήταν να είναι τόσο "ευχάριστη" η διαδικασία...

Η Κομμώτρια μου όπως την έβλεπα εγώ

Η κομμώτρια επισκέπτεται τα όνειρα μου...

 

Το κoμμωτήριο του κώλου, στην Πολωνία

Ένιωθα πως χόρευε γύρω μου, ένα show όλο δικό μου. Η απόσταση, αναπνοής. Ήταν καλοκαιράκι, ίδρωτας έσταζε, το μαλλί μου έπεφτε στο πάτωμα και το ηθικό ανέβαινε...

Α ρε Πολωνία, είσαι μπροστά! (Hot Cuts το λένε!!)

 Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πως ένα κούρεμα έχει κάτι το ερωτικό...

Κι οι Πολωνέζες δεν πάνε πίσω...

 Η αγαπημένη μου κομμώτρια όμως, άνοιξε κομμωτήριο κάποια στιγμή και πήγαινα πια εκεί. Παντρεύτηκε, σοβαρεύτηκε, έκοψε τα δικτυωτά, το κούρεμα έχασε τον ερωτισμό του... η μήπως όχι? Γιατί αντικαταστάθηκε από κάτι άλλο. Το λούσιμο. Μέχρι τότε λουζόμουν πάντα μόνος μου. Την πρώτη φορά που με έλουσε κοπέλα στο κομμωτήριο ήταν μια πολύ περίεργη αίσθηση. Κάτι τόσο προσωπικό όπως το λούσιμο, και ξαφνικά να το "δέχεσαι" από κάποιον άλλον (η μάλλον άλλη)

Λούζοντας ένα φλώρο

Ο κύριος που βλέπετε είχε να λουστεί 26 χρόνια

 Χεράκια αποφασιστικά, χεράκια διστακτικά, χεράκια "σκληρά" και χεράκια "απαλά" μια ολόκληρη νέα εμπειρία. Να σε λούζει μια άγνωστη. Να αναρωτιέσαι αν σε παρατηρεί, να ακουμπά επάνω σου, να νιώθεις τη θέρμη ενος ξένου νεανικού κορμιού στον ώμο σου. Να λες από μέσα σου "γαμώτο, είμαι αξύριστος" η "μήπως έχω πολλές τρίχες στα αυτιά μου?" Να δέχεσαι φιλοφρονήσεις για το σκουλαρίκι σου, η για το πόσο "πλούσιο" είναι το μαλλί σου...

Κάποια μου είχε πει ότι του έμοιαζα...

Μετά άφησα μαλλιά.

 Σαφώς οι ελάχιστες επισκέψεις μου σε κουρεία, δεν είχαν τίποτα το ερωτικό. Μιά όμως είχε κάτι το αξιομνημόνευτο και θα την μοιραστώ μαζί σας. Ήμουν φαντάρος στο Λιτόχωρο. Σαν μαυροσκούφης που ήμουν, υπήρχε μια δυνατότητα να κρύψω αρκετό μαλλί στον μπερέ, αλλά κάποια στιγμή, αποκαλύφτηκα! Με έστειλαν λοιπόν για κούρεμα στο κουρείο του χωριού...

Τσαρούχης για να ανέβει λίγο το επίπεδο

Ως γνωστόν τα κομμωτήρια και τα κουρεία, είναι τόπος κουτσομπολιού. Έτσι και στο κουρείο που ήμουν. Πολύ γρήγορα όμως ενιωσα πως οι καθιερωμένες ερωτήσεις είχαν ξεφύγει λίγο και γινόταν ολοένα και πιο προσωπικές. Ώσπου μου σκάει το παραμύθι ο κουρέας ότι είναι ο local προξενητής! Τότε τα κατάλαβα όλα! Η "ανάκριση"  ήταν για να καταλάβει αν ήμουν "υλικό" κατάλληλο για προξενιό!


Και πολύ γρήγορα μου έδωσε να καταλάβω πως, δυστυχώς (η ευτυχώς!!) δεν ήμουν. Έμαθα λοιπόν εκεί κάποια πράγματα για το τι συνιστά έναν "καλό γαμπρό" στην επαρχία...

Σπουδές γιόκ = αρνητικό.
Περιουσία γιόκ = αρνητικό
Χωρισμένοι γονείς!! Μόνο που δεν έβγαλε τα σκόρδα και κάνα σταυρό να με..... ξορκίσει!

Έμαθα λοιπόν τότε ότι σύμφωνα με την λαική σοφία, παιδί χωρισμένων γονιών, δίχως καμιά αμφιβολία η εξαίρεση θα χωρίσει και αυτό! Κάτι το κληρονομικό? Μιλάμε για εποχές πριν χαρτογραφηθεί το DNA αλλά στο Λιτόχωρο ήταν τοτε πολύ.... μπροστά!

Μου κακοφάνηκε, το ομολογώ. Τόσο που θα παραδεχόμουν ότι έγινε δυό φορές πιο σημαντικό για μένα να μην χωρίσω ποτέ ο ίδιος, ούτως ώστε να βγάλω τη θεωρία σκάρτη... Άδικα όμως, αργά η γρήγορα  ακολούθησα στα χνάρια των γονιών μου και χώρισα κι εγώ... αυτό είναι μια άλλη ιστορία βέβαια.

Λέτε να έφταιγε το μαλλί μου?

Πέρασαν κι άλλα χρόνια. Μεγάλωσα και (ας πούμε) σοβαρεύτηκα κι εγώ. Τα κουρέματα δεν είναι πια τόσο ερωτικά, μεγάλωσαν κι οι τρίχες στα αυτιά μου, η Βίκυ η κομμώτρια τις κόβει με τη μηχανή. (όχι του γκαζόν...)

Πάμε για ρεκόρ!

Α ρε μάστορα, είσαι όλα τα λεφτά!

 Οι κουβέντες στο κομμωτήριο έχουν να κάνουν με την δουλειά η τα παιδιά μας κι οι ορμόνες μου έχουν ησυχάσει (σχετικά).



Και να που τον τελευταίο χρόνο έμαθα πως υπάρχει κι άλλο "κούρεμα". Κι αυτό είναι άκρως "ερωτικό". Και δεν είναι μόνο το "κούρεμα" των ομολόγων. "Κούρεμα" μισθών, "Κούρεμα" αξιών, "Κούρεμα" δανείων και οφειλών. Τα πάντα μπορούν να δεχτούν ένα "κούρεμα". Μόνο που στην περίπτωση μας το "κούρεμα" μπορεί να είναι "ερωτικό" μόνο για αυτούς που το επιβάλλουν. Γιατί για όλους εμάς τους υπόλοιπους, έχει αρχίσει να νιώθει σαν βιασμός. 

Κούρεμα "ευρώ"