Περί δασκάλων...

Ο φίλος Παύλος μου έδωσε το έναυσμα για αυτή την ανάρτηση.

Με την υπέροχη ιστορία του για τον Παπαγεωργάκη, μου θύμισε μια παρόμοια ιστορία, ενός καθηγητή που τουλάχιστον εμένα, αλλά ελπίζω και στους συμμαθητές μου, άφησε κάτι παραπάνω από μερικά απλά μαθήματα Νέων Ελληνικών και Έκθεσης...

Ήμουν στην Β' Λυκείου νομίζω... Ο φιλόλογος μας ο κ. Λάππας, Ηπειρώτης την καταγωγή, ήταν ένας αρκετά συμβατικός τύπος, κάπως αυστηρός και, θα τολμήσω να πω, με ένα σχετικό υφάκι "μπάτσου"... Δεν μου αρέσει να κολλάω ετικέττες σε άνθρωπους. Δεν το κάνω γενικώς, αλλά είχε υφάκι μπάτσου, πως θα γίνει τώρα....ας πούμε ότι ήταν ένα δείγμα του πόσο συντηρητικός φαινόταν...

Στα Νέα ελληνικά δεν ήμουν και ο πρώτος μαθητής, το μεγάλο μου πρόβλημα όμως ήταν η έκθεση. Απλά δεν το είχα αυτό το "πρόλογος-κύριο θέμα-επίλογος"... ξέφευγα από το θέμα, έγραφα κατεβατά, μάλιστα από ένα σημείο και μετά την είχα δει κάθε φορά που μας έβαζε έκθεση να γράφω ένα τετράστιχο σχετικό με το θέμα, δικής μου επιτόπου επινοήσεως και να ξεκινώ την έκθεση μου με αυτό.... Πράγμα το οποίο αν μη τι άλλο είχε κερδίσει την προσοχή του καθηγητή μου κι ας μην ήταν ακριβώς το ζητούμενο...

Η ιστορία μου όμως δεν έχει να κάνει με τις μαθητικές μου επιδόσεις και μεθόδους.

Και πρέπει να πω ότι θα την εξιστορήσω όπως την θυμάμαι. Μπορεί να έχει κάποια "λάθη" λόγω του ότι έχει περάσει καιρός, βασικά αν ποτέ διαβάσει την ανάρτηση μου ο ίδιος κι έχω όντως κάνει λάθη, να μου τα συγχωρέσει...

Τον κ. Λάππα τον είχαμε και στην Α' Λυκείου αν θυμάμαι καλά. Την επόμενη χρονιά, στην Β' είχε ερθεί κάπως αλλαγμένος. Ήταν λίγο πιο χαλαρός, λίγο πιο ατημέλητος, δεν ξέρω... Πως λένε οι Γάλλοι υπήρχε κάτι το je ne sais quois... 

Μια μέρα λοιπόν , δεν ξέρω πως, βάλθηκε να μας λέει για το πως πέρασε το καλοκαίρι του. Είχε κατέβει Αθήνα (για μένα πάντα κατεβαίνει κανείς στην Αθήνα δεν ανεβαίνει ποτέ, και δεν θέλω ου!)
Αν θυμάμαι καλά ο λόγος που κατέβηκε ήταν για να παρακολουθήσει κάποια μαθήματα, σεμινάρια η κάτι τέτοιο. Θα κρατούσαν αρκετό καιρό, και χρειαζόταν να μείνει όλο το καλοκαίρι. Είχε έναν συγγενή, μάλλον ξάδελφο από τον οποίο ζήτησε αν μπορούσε να μείνει μαζί του.

Ο ξάδελφος του ήταν τραγουδιστής. Δεν είμαι σίγουρος ποιός ήταν αλλά έχω μια υποψία ότι ίσως ήταν ο Βασίλης ο Λέκκας. Μας έλεγε λοιπόν πως γνώρισε εκείνο το καλοκαίρι όλες τις παρέες του ξαδέρφου του, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονταν άνθρωποι όπως η Κάτια Δανδουλάκη, ο Μανός Χατζιδάκις και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες. Ο καθηγητής μας είχε βρει στην αρχή αυτές τις παρέες περίεργες , πρώτα-πρώτα για τις ώρες λειτουργίας τους, αφού συχνά κοιμόταν όλη μέρα και έβγαιναν αργά και όλη τη νύχτα...
Στην αρχή αρνιόταν να "ακολουθήσει" αυτά τα ωράρια αλλά  σύντομα η μοναξιά, η βαριομάρα και η περιέργεια τον έσπρωξαν να το κάνει.

Μας είπε λοιπόν ότι βγαίνοντας μαζί τους και κάνοντας παρέα με όλο αυτό τον κύκλο ανακάλυψε έναν ολόκληρο "άλλο" κόσμο! Εντυπωσιάστηκε από το πόσο ενδιαφέροντες άνθρωποι ήταν , σίγουρα πολύ εκκεντρικοί, αλλά ενημερωμένοι, με άποψη, πλατιά γνώση και μόρφωση, αλλά κυρίως.... άνθρωποι.

Υπήρχε ένα μάθημα στην ιστορία του. Και το μάθημα ήταν να μην κρίνεις ποτέ τους άλλους, τουλάχιστον όχι πριν τους γνωρίσεις καλύτερα.

Σε ένα κόσμο που αρέσκεται να φορά "ταμπέλες" στους άνθρωπους, σε ένα κόσμο που το να είσαι η να σκέφτεσαι "εξω από το κουτί" σε καθιστά  συχνά περιθωριακό η στη χειρότερη στόχο, ο καθηγητής μας προσπάθησε να μας δώσει να μάθουμε από το δικό του λάθος. Ίσως να έκρινε κι αυτός κάπως αυστηρά αρχικά, αλλά δεδομένης της ευκαιρίας και της γνωριμίας, όχι απλά αναθεώρησε αλλά άλλαξε τελείως γνώμη...

Ήταν ένα μάθημα που δεν ξέχασα ποτέ. Είχα πάρει μια  αρχή ομολογουμένως από τη μάνα μου, η οποία είχε ένα gay φίλο, τον Paul. Ο Paul ήταν αεροσυνοδός στην British Airways, και ήταν ένας τόσο κλασσικά gay τύπος! Μουστάκι, χαρούμενα ρούχα (!), καπέλα, φτυστός ο Freddie Mercury, τουλάχιστον έτσι τον θυμάμαι εγώ. Από κάποιο σημείο και μετά, ειδικά μεγαλύτερος, ήξερα πως ο Paul ήταν "διαφορετικός" αλλά δεν είχε καμία σημασία. Για μας ήταν πάντα ο "χαρούμενος" Paul, με τα αστεία καπέλα, που μας τα έδινε να τα φοράμε, και που όταν έμαθε ότι μου άρεσαν τα γιλεκάκια , μου έστειλε ένα πολύ χάι, χρυσοκεντημένο...ο κολλητός της μαμάς μου...

Ο Paul υπήρξε ένα από τα πρώτα θύματα του AIDS.

Ο κ. Λάππας ζει ακόμα στην Κέρκυρα. Τον έχω πετύχει κάνα δυό φορές. Την τελευταία τον ευχαρίστησα για αυτά που μας έμαθε και του είπα πως κάποια μαθήματα δεν τα ξέχασα ποτέ... ήταν το λιγότερο που μπορούσα να πω. Ελπίζω να τον ξαναπετύχω να του θυμίσω κι αυτή την ιστορία...

Και μια γελοιογραφία, ίσως άσχετη αλλά ήταν αστείακ ια θεωρώ ενδεικτική του πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα...