Γιούκες

Ο κήπος του σπιτιού μου ήταν ένας κήπος «διακοσμητικός». Είχε «άγριο» γκαζόν. Στις καλές του μέρες έχωνες τα χέρια σου μέσα και χώμα δεν έβρισκες, τόσο πυκνό ήταν. Ξάπλωνες πάνω και ήταν μαλακό σαν στρώμα κρεβατιού… Μετά από λίγο άρχιζαν να περπατούν πάνω σου τα μαμούνια και σηκωνόσουν βέβαια…

 Ήταν γεμάτος με διακοσμητικά φυτά και κάτι τεράστια δέντρα, τα οποία τα έκοβες κι αυτά έβγαζαν δυό τρια καινούρια «κεφάλια» πιο κάτω από κει που τα έκοψες. Ένα πράμα σαν την Λερναία Ύδρα δηλαδή… Σαν δέντρα ήταν άχρηστα αν εξαιρέσεις τη σκιά που έκαναν… ούτε καρπό έβγαζαν αλλά ούτε και καίγονταν στο τζάκι!

Κάποια στιγμή αποφάσισα να μετατρέψω τον «διακοσμητικό» μου κήπο σε λαχανόκηπο και περιβόλι… Και το πρώτο και κύριο ήταν να ξεφορτωθώ τα δέντρα. Ήταν πραγματικά τεράστια. Όταν έπεφταν κάτω σειόταν η γη. Είχαν εκατοντάδες μεγάλα, ινώδη, φύλλα. Κάποια ξερά και κάποια χλωρά. Τα ξερά φύλλα καίγονταν καλά. Οι κορμοί ήταν άλλη ιστορία. Τους έκοψα σε κομμάτια και  τους άφησα να ξεραθούν για μήνες. Μετά άναψα μια μεγάλη φωτιά με άλλα ξύλα και παλέτες. Τους έβαλα κι αυτούς μαζί να καούν. Δεν καίγονται.

Τσουρουφλίζονται, καψαλίζονται, μαυρίζουν. Αλλά εκεί. Παραμένουν κούτσουρα και αρνούνται πεισματικά να γίνουν στάχτη.

Μου τη σπάνε. Γιατί έχουν αρχίσει και μου θυμίζουν τις μαλακίες που έχω κάνει στη ζωή μου.

Θα βρω μια γωνιά και θα τους βάλω εκεί. Θα τους στιβάξω όμορφα και τακτοποιημένα. Θα φροντίσω να είναι κάπου που δεν ενοχλούν, και ειδικά κάπου που δεν θα χρειαστεί να τους ξαναβγάλω…

Και το ίδιο θα πρέπει να κάνω με τις μαλακίες…