Ασυναρτησίες...

Αν και με τον έναν τρόπο η τον άλλο μέχρι τώρα υπηρετούσα το "κεφάλαιο", όντας πρώτα εργαζόμενος και μετά επιχειρηματίας σε ένα τομέα που εξυπηρετεί κατά κύριο λόγο την πλουτοκρατία, είχα πάντα μια βαθιά απέχθεια για το χρηματιστήριο. Ομολογώ πως ο κύριος λόγος αρχικά, και για πολύ καιρό, ήταν ότι αδυνατούσα να καταλάβω πως λειτουργεί. Και με αυτή την, κλασσικά ανθρώπινη, αντίδραση στο άγνωστο, και τρομακτικό, δεν το ήθελα, το φοβόμουν...
Τώρα αρκετά χρόνια και αρκετά άρθρα και βιβλία αργότερα, έχω καταλάβει, πιστεύω, σε έναν καλό βαθμό τι εστί χρηματιστήριο και πως λειτουργεί. Και η απέχθεια μου έχει ριζώσει ακόμη πιο βαθιά...

Με απασχολεί η ασυνεννοησία. Λυπάμαι όταν βλέπω ανθρώπους γύρω μου που είναι κατά βάθος "καλοί", έχουν δηλαδή τίμια συναισθήματα και διάθεση, αλλά αδυνατούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους ούτως ώστε να προχωρήσουν μπροστα, είτε σε κάποια συνεργασία είτε στην αντιμετώπιση του μέλλοντος. Βέβαια υπάρχουν βαθμοί και είδη ασυνεννοησίας. Είναι παντού γύρω μας. Λέτε αυτό να εννοούσε η ιστορία με τον Πύργο της Βαβέλ? Γιατί δεν είναι μόνο όταν μιλάμε άλλη γλώσσα που δεν συνεννοούμαστε, αλλά και την ίδια...


Ασυνεννοησία μεταξύ συνεργατών, συντρόφων, γονιών και παιδιών, συναγωνιστών, πολιτών και πολιτικών... Οκ, ίσως στο τελευταίο ίσως κάνω λάθος, νομίζω έχουμε συνεννοηθεί πια με τους πολιτικούς. Αυτοί θέλουν να μας γαμήσουν και το ίδιο θέλουμε κι εμείς...

Προσπαθώ πάντα να έχω το μυαλό μου ανοιχτό. Το προσπαθώ από μικρός. Νομίζω ότι το πήρα από την οικογένεια μου. Προσπαθώ να έχω πάντα στο μυαλό μου, ότι κάθε άποψη, κάθε γνώμη, έχει κάποιους λόγους που υπάρχει, κάποιο τρόπο που αποκτήθηκε. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιες απόψεις που μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να δεχτώ. Τέτοιες είναι και οι ακροδεξιές, εθνικιστικές και φασιστικές. Δεν έχουν όμως κι αυτές το λόγο που υπάρχουν η τον τρόπο που αποκτήθηκαν? Μπορεί να κατηγορηθεί ένας άνθρωπος ο οποίος μεγάλωσε με εθνικιστικές αξίες, μέσα σε ένα φασιστικό περιβάλλον, επηρρεασμένος από γεγονότα τα οποία φούντωσαν το μίσος μέσα του, όταν βγαίνει και υποστηρίζει πχ την Χρυσή Αυγή, η οποία εκφράζει το μίσος που νιώθει μέσα του? Αν αυτός ο ίδιος άνθρωπος είχε μεγαλώσει σε ένα άλλο περιβάλλον, πιο διαλλακτικό, πιο δεκτικό της διαφορετικότητας και των διαφόρων φυλών, θα είχε τις ίδιες απόψεις?

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, τις 22 Ιουλίου του 2011, ο Anders Breivik, σκότωσε 77 άτομα και τραυμάτισε άλλους 151, σε ένα συνδυασμό βομβιστικής ενέργειας και  επίθεσης με όπλα. Οι άνθρωποι που σκότωσε ήταν κυρίως παιδιά, έφηβοι. Ο Breivik είναι ακροδεξιός. Είναι και τρελός. Και όμως στα λίγα ακροδεξιά και εθνικιστικά blogs και sites που έχω δεί η τρέλα δεν είναι μακριά. Πάντα για τα δικά μου δεδομένα. Μίσος, μίσος, μίσος... μίσος για αλλόθρησκους, για αλλόφυλους, μίσος για καθετί διαφορετικό από αυτό που εκπροσωπούν. Είναι πέρα από τις δυνατότητες μου να το κατανοήσω. Μόνο σε παθολογικά πλαίσια...

Να γυρίσω όμως στο θέμα της ασυνεννοησίας. Γιατί υπάρχει? Γιατί δεν έχουμε όλοι τις ίδιες απόψεις για όλα, ναι, οκ, δεν μπορούμε να συμφωνούμε όλοι σε όλα, θα ήταν βαρετό αν μη τι άλλο.

Ας πάρουμε την κατάσταση που βρισκόμαστε. μόνο και μόνo για να προπαθήσω να την περιγράψω είναι δύσκολο, γιατί αυτό θα είναι το πως την βλέπω εγώ. Μπορώ να την εκφράσω με έναν τρόπο ουδέτερο, αντικειμενικό και πραγματικό? Η ότι και να κάνω η περιγραφή μου θα απεικονίζει μόνο τη δική μου πραγματικότητα? (άντε και 5-6 φίλων)

βασικά δεν θεωρώ ότι έχω ελπίδες αλλά θα προσπαθήσω.

Η Ελλάδα μετά από χρόνια διαφθοράς και κακοδιαχείρισης που συντελέστηκαν εν γνώσει και με την ανοχή, αν όχι και με την συνεργασία των Ευρωπαίων εταίρων, τραπεζιτών και λοιπών δανειστών μας βρίσκεται υπερχρεωμένη και στριμωγμένη στη γωνία. Έχει μόλις ολοκληρωθεί μια διαδικασία "κουρέματος" η οποία  μας έχει πλασαριστεί ως το σωτήριο γεγονός, μπας και ψηθούμε να ψηφίσουμε κάποιον από αυτούς που μας έφεραν εδώ, ξανά. Και αυτό γιατί πλησιάζουν εκλογές στις οποίες οι Έλληνες περισσότερο από ποτέ δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν. Και όχι μόνο αυτό, δεν ξέρουν και πως να αντιδράσουν γενικότερα. Περισσότερο από ποτέ , είναι διάχυτη η αίσθηση πως δεν πάμε καλά, κάτι πρέπει να αλλάξει, εμείς πρέπει να αλλάξουμε.

Ο καθένας από σας που θα διαβάσει την παραπάνω παράγραφο, αν κατάφερα να είμαι αντικειμενικός, θα συμφωνήσει. (πίστεψτε με, προσπάθησα, έσβησα αρκετά...) Εκεί που σίγουρα θα διαφωνήσουμε είναι στο τι πρεπει να γίνει! Και ειδικότερα στο τι διατίθεται ο καθένας από μας να κάνει...

Και βέβαια είναι και το τι πιστεύει ο καθένας από μας ότι θα γίνει. Πόσο μακριά επιτρέπουμε στην φαντασία μας να πάει όταν σκεφτόμαστε το τέλος της ζωής όπως την ξέραμε αλλά και τις πιθανές αλλαγές που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε αργά η γρήγορα.

Δεν είναι μακριά το 1991 όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία. 140.000 χιλιάδες ζωές κόστισε. Βέβαια εδώ δεν θεωρώ ότι έχουμε μειωνοτικά θέατα, τόσο μεγάλα, αλλά τι ξέρω εγώ? Σάμπως έχω πάει ποτέ στη Θράκη για να ξέρω τι παίζει?

Ελπίζω οτι ο κόσμος θα καταλάβει ότι εδώ δεν υπάρχει καμία τέτοια κατάσταση, δεν υπάρχει καμιά αντιπαλότητα μεταξύ περιοχών, ούτε καν πέρα από τα σύνορα μας. Ο Τούρκος, ο Σκοπιανός (η Μακεδόνας αν του αρέσει να λέγεται έτσι, λίγο με απασχολεί, μάλλον καθόλου) δεν έχουν πραγματικά κάτι εναντίον μας. Οι κυβερνήσεις τους και οι δικές μας, μας "παίζουν" τον έναν εναντίον του άλλου... Κι ο Τούρκος μανούλα έχει, κι ο Έλληνας, κι όλοι. Και κανενός η μανούλα δεν θελει να τον χάσει...


Το να πει κανείς ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες αντιμετωπίζουν αυτή τη στιγμή ένα έλλειμμα εμπιστοσύνης θα ήταν μια τεράστια υποτίμηση της κατάστασης. Γιατί το έλλειμμα εμπιστοσύνης που αντιμετωπίζουμε επηρρεάζει σχεδόν κάθε πλευρά της ζωής μας.

Τα κόμματα μας ζητούν να τα εμπιστευτούμε.
Ο Βενιζέλος ζητά από τα μέλη του κόμματος (όσα έμειναν) να τον εμπιστευτούν.
Η Τρόικα θέλει να μας εμπιστευτεί αλλά δεν μπορεί.
Αλλά υπάρχουν και θέματα εμπιστοσύνης σε πιο μικρή κλίμακα. Πχ ο συναγωνιστής στην πλατεία. θέλει να εμπιστευτεί, αλλά δυσκολεύεται. Ο επιχειρηματίας πάλι? Του έμαθαν μια ζωή να εμπιστεύεται τις προβλέψεις για μια συνεχή ανάπτυξη και άνοδο, ούτως ώστε να πάρει δάνεια να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη του. Και τώρα? Τώρα αφαίρεσαν την εμπιστοσύνη στο μέλλον και λένε ότι δεν τον εμπιστεύονται να ξεχρεώσει τα χρέη του...  Και έχουν δίκιο. Αλλά είναι οι ίδιοι αυτοί που του έμαθαν την εμπιστοσύνη στο μέλλον, που τώρα αφαίρεσαν αυτή την εμπιστοσύνη...

(Τα ανωτέρω γράφτηκαν πριν λίγο καιρό, γιαυτό και ίσως κάποια είναι "εκτός φάσης". Οι εκλογές δεν πλησιάζουν απλά, είναι στη γωνία...

Θα ψηφίσω. Για πολλά χρόνια απείχα από τις εκλογές και στήριζα αυτή την επιλογή μου. Πιστέψτε με δημοκρατία έχει να δει αυτή η χώρα εδώ και χιλιάδες χρόνια, δεν έχω καμιά αμφιβολία. Οι εκλογές, όλες μέχρι τώρα ήταν ένα κακόγουστο αστείο. Ποτέ δεν είχαμε επιλογή.

Ουσιαστικά σε αυτές τις εκλογές δεν αλλάζει κάτι. Το εκλογικό σύστημα, μετά από χρόνια, ακομεταχείρισης, έχει καταντήσει να είναι το πιο stacked against the odds που υπήρξε ποτέ. Το σύστημα έχει μοιράσει τα χαρτιά όπως γουστάρει, βρίσκεται πίσω από κάθε παίκτη σχεδόν, έχει και τη μπάνκα στο χέρι.

Αλλά, αλλά... υπάρχει μια απειροελάχιστη πιθανότητα το εκλογικό αποτέλεσμα να βγάλει ένα λιθαράκι από αυτό το σαθρό οικοδόμημα και να το ρίξει κάτω? Για αυτή τη μικρή απειροελάχιστη πιθανότητα ψηφίζω. Γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Υπάρχει ένα κόμμα που με εκφράζει σε μεγάλο βαθμό αλλά δεν μπορώ να το ψηφίσω, γιατί ο τοπικός υποψήφιος, κωλοτούμπας από ότι φαίνεται κι αυτός όπως τόσοι, όπως όλοι... έκανε την κωλότουμπα του και κατέληξε υποψήφιος άλλου κόμματος. Θα ψηφίσω λοιπόν άνθρωπο και όχι κόμμα.

άλλωστε οι απειροελάχιστες πιθανότητες και η πίστη σε αυτές είναι κάτι καθαρά ανθρώπινο...


ΥΓ Επειδή πρόσφατα διάβασα τον Ζορμπά ήθελα να βάλω ένα απόσπασμα που μου άρεσε, σχετικό με κάτι που έγραφα πιο πάνω για πατρίδες, σύνορα κλπ. Ψάχνοντας στο google βρήκα τις κλασσικές αναφορές στην "Ελλάδα του Ζορμπά" και άρες μάρες κουκουνάρες... Ο Ζορμπάς κατα την ταπεινή μου άποψη δεν είναι κάποιο διαφημιστικό φυλλάδιο για το πόσο φιλοσοφημένοι είναι οι Έλληνες. Είναι ένας οδηγός ζωής και φιλοσοφίας, δοσμένος μέσα από μια αφήγηση για έναν Ελεύθερο άνθρωπο. Ο Ζορμπάς δεν ήταν Έλληνας, ήταν Άνθρωπος. Με τα σφάλματα του, τα ελαττώματα του, τους καημούς και τα σεκλέτια του, τα ντέρτια του, τους έρωτες του. Ένας άνθρωπος που χαιρόταν τη ζωή, κι έδινε...

Το απόσπασμα θα το βάλω, με τον πατροπαράδοτο τρόπο, αντιγραφούλα και άγιος ο θεός...

"Μια φορά έλεγα: Ετούτος είναι Τούρκος και Βούλγαρος, ετούτος Έλληνας. Έχω εγώ κάμει πράματα για την πατρίδα αφεντικό, που να σηκώνεται η τρίχα σου. έσφαξα, έκλεψα, έκαψα χωριά, ατ΄μασα γυναίκες, ξεκλήρισα σπίτια... Γιατί; γιατί ήταν λέει Βούλγαροι, Τούρκοι. Ου να χαθείς παλιάνθρωπε, λέω συχνά  στον εαυτό μου και τον μουντζώνω.ου να χαθείς κουτεντέ. έβαλα μαθές γνώση, κοιτάζω τώρα τους ανθρώπους και λέω: Ετούοτς είναι καλός άνθρωπος, εκείνος κακός. Δεν πάει να είναι Βούλγαρος η Ρωμιός; Το ίδιο μου κάνει, είναι καλός, είναι κακός αυτό μονάχα τώρα ρωτώ. Κι όσο γερνώ, ναι, μα το ψωμί που τρώγω, μου φαίνεται πως θ'αρχίσω κι αυτό να μην το ρω΄τω. Μωρέ δεν πάει να είναι καλός η κακός! Όλους τους λυπούμαι , το σπλάχνο ου σκίζεται, όταν δω έναν άνθρωπο, κι ας καμώνουμαι πως δεν μου καίγεται καρφί. Να , λέω, κι ο φουκαράς ετούτος τρώει, πίνει, αγαπάει, φοβάται, έχει κι αυτός το θεό του και τον αντίθεο του, θα τα κακαρώσει κι αυτός και θα ξαπλωθεί τέζα στο χώμα, θα τον φαν τα σκουλήκια... Ε τον κακομοίρη! αδερφια είμαστε όλοι... Κρέας για τα σκουλήκια!
Κι αν είναι γυναίκα, ε τότε πια μου 'ρχονται μα το θεό τα κλάματα. Με πειράζεις κάθε τόσο η αφεντιά σου πως αγαπώ τις γυναίκες. πως μωρέ να μην τις αγαπώ; Που'ναι αδύναμα πλάσματα, που δεν ξέρουν τι τους γίνετια, που αν τις πιάσεις από το βυζί, μεμιάς ανοίγουν όλα τα πορτέλα και παραδίνουνται;"