Χριστός Ανέστη! (άσχετο...)

Διάβαζα από μικρός. Δεν έχω διαβάσει πολλά από τα βιβλία που ίσως πολλοί θεωρούν συγκλονιστικά, και αρκετά από αυτά πιθανώς να μην τα διαβάσω ποτέ… Συνεχίζω όμως να διαβάζω με όρεξη.

Μόλις τελείωσα όμως ένα συγκλονιστικό βιβλίο, κι αυτό είναι το «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη. Είναι και το πρώτο βιβλίο του που διαβάζω. Δεν ντρέπομαι, έχω ακόμη χρόνο να διαβάσω κι άλλα, ευτυχώς…

Μέσα στις τελευταίες του σελίδες, γέλασα με την καρδιά μου κι έκλαψα σιωπηλά.

Βρήκα πολλά συγκλονιστικά πράγματα μέσα σε αυτό το βιβλίο. Ήρθα αντιμέτωπος, μέσα στις σελίδες του, με τη ζωή μου την ίδια. Σε κάποια σημεία με έβαλε σε σκέψεις, σε άλλα είδα κάποια γεγονότα της ζωής μου κάτω από ένα άλλο φως, ενώ σε άλλα ακόμα, με δυό φράσεις, μου ξεκαθάρισε ερωτήματα που με έχουν βασανίσει πολλάκις…

Γυναίκα, άντρας, έρωτας, ζωή, θάνατος, πατρίδα, θρησκεία, δουλειά επιτυχία. Ο Ζορμπάς, οι εμπειρίες του, οι ιστορίες του κι οι κουβέντες του, καταπιάνονται με όλα αυτά τα μεγάλα θέματα της ζωής.

Στην τόσο, μα τόσο, ανθρώπινη φιγούρα του Ζορμπά είδα τον πατέρα μου, είδα κομμάτια του εαυτού μου. Ζήλεψα την απολυτοσύνη του, την λευτεριά του. Θαύμασα την ανοιχτή καρδιά του. Ο Ζορμπάς τα εκτιμά όλα μόνο όπως κάποιος που τα είχε όλα και τα έχασε, μπορεί. Αντιμετωπίζει την αμαρτία όπως μόνο ένας πραγματικά αμαρτωλός μπορεί. Και ζει την κάθε στιγμή γιατί ξέρει πως μια μέρα όλα θα τελειώσουν. Είναι παλικάρι ως την τελευταία στιγμή…

Θυμήθηκα εν τω μεταξύ μια σκέψη μου παλιά, πως, συχνά, μπορεί δυό άνθρωποι να διαβάσουν το ίδιο βιβλίο και ο ένας να βρεί μέσα σε αυτό τη δύναμη η την ορμή να κάνει ένα πράγμα και από το ίδιο βιβλίο ένας άλλος να βρει το σθένος να κάνει το αντίθετο…

Η πρώτη φορά που το ένιωσα αυτό, ήταν όταν, φρεσκοχωρισμένος, διάβασα ένα από τα βιβλία που άφησε πίσω της η σύντροφος μου φεύγοντας. Ήταν ένα βιβλίο φιλοσοφίας, μέσα στο οποίο βρήκα πολλά, ανάμεσα τους μια επιβεβαίωση των επιλογών μου και μπόλικη ηρεμία.

Διαβάζοντας το, σε τακτά διαστήματα, έβρισκα η έπεφταν από μέσα μικρά τετράγωνα χαρτάκια με σημειώσεις που κρατούσε η πρώην καλή μου. Σαφώς ήταν τα σημεία που την συγκλόνισαν και αυτά που «πήρε» από την ανάγνωση. Και αυτά που ίσως της έδωσαν την ορμή να «φύγει».

Είναι λοιπόν τα βιβλία που περιέχουν συγκλονιστικές αλήθειες η μήπως οι αλήθειες βρίσκονται μέσα μας και τα βιβλία μας τις αποκαλύπτουν η μας δίνουν την ορμή και το σθένος να κάνουμε το βήμα?

Και κατ’επέκταση δεν είναι κάθε γεγονός, κάθε κατάσταση που ζούμε, μια εμπειρία από την οποία ο καθένας θα αποκομίσει αυτό που τα δικά του εσωτερικά δεδομένα θα του επιτρέψουν?

Κάποτε συνέβη ένα γεγονός που με ώθησε να γράψω το εξής:

Κόψανε το δέντρο σήμερα.
Εκείνο τον ακούραστο φρουρό
του παραθύρου μου
Εκείνο τον φίλο κάποιας δύσκολης στιγμής

Κι η μηχανή βουίζει μες τα αυτιά μου
και κάποιες παιδικές ιστορίες έρχονται στο νού μου…

Για μάγισσες και θάνατο κρυφό
για τάφους και φαντάσματα χαμένων
Κι ο θόρυβος δεν σταματάει
κι η ακονισμένη λεπίδα κόβει
το κορμί του γέρου που στάθηκε ολόρθος τόσα χρόνια,
μόνο για να πέσει άδοξα
κάποια συννεφιασμένη μέρα του χειμώνα

Δεν νόμιζα ότι θα έφτανε ως εδώ φίλε μου,
Νόμιζα πως θα ζούσες πιο πολύ από μένα
Μα η πικρή πραγματικότητα τα τσάκισ’όλα.

Και δεν θ’ακούω το θρόισμα των φύλλων σου στον αέρα,
ούτε θα βλέπω τα πουλιά μες τα κλαδιά σου,
και σαν θελήσω από το ήλιο να κρυφτώ,
δεν θα βρω καν μια φευγαλέα σκιά σου.

Κι η μηχανή βουίζει μες τα αυτιά μου
γνώριμος ήχος,
θάνατος ψεύτικος, πικρά αληθινός,
θάνατος άσχημος κι ολότελα φτηνός.

4/1/86

Αυτό που τόσο με στεναχώρησε ώστε να αποτυπώσω τα αισθήματα μου με στίχο εκείνο το γεναριάτικο πρωινό, ήταν ένα καθημερινό γεγονός. Το δέντρο κόπηκε και άνοιξε το δρόμο για να περνούν κάποιοι πιο εύκολα, πρόσφερε ίσως κάποια εφήμερη ζεστασιά με τα ξύλα του, και γρήγορα ξεχάστηκε. Μια αναμνηση του έμεινε μόνο αποτυπωμένη σε ένα εφηβικό ημερολόγιο…


Όπως με τα βιβλία, έτσι και με ταινίες και τραγούδια, βρίσκουμε λόγια, σκηνές και φράσεις να μας εμπνέουν, να μας χαρίζουν μιαν αίσθηση «αλήθεια» στη ζωή μας. Αληθινή η όχι δεν έχει σημασία, άλλωστε μόνο εμείς μπορούμε να το κρίνουμε. Ο καθένας μας ζει την δική του αλήθεια. Βοηθάει βέβαια να το κατανοούμε αυτό και για τυος άλλους...

Ως τώρα ο αγαπημένος μου συγγραφέας βιβλίων που είχαν μιλήσει στην ψυχή μου ήταν ο Τομ Ρόμπινς. Προσθέτω τώρα και τον Καζαντζάκη…

Και το ταξίδι συνεχίζεται…