Δευτέρα, Μαρτίου 26, 2012

Περί δασκάλων...

Ο φίλος Παύλος μου έδωσε το έναυσμα για αυτή την ανάρτηση.

Με την υπέροχη ιστορία του για τον Παπαγεωργάκη, μου θύμισε μια παρόμοια ιστορία, ενός καθηγητή που τουλάχιστον εμένα, αλλά ελπίζω και στους συμμαθητές μου, άφησε κάτι παραπάνω από μερικά απλά μαθήματα Νέων Ελληνικών και Έκθεσης...

Ήμουν στην Β' Λυκείου νομίζω... Ο φιλόλογος μας ο κ. Λάππας, Ηπειρώτης την καταγωγή, ήταν ένας αρκετά συμβατικός τύπος, κάπως αυστηρός και, θα τολμήσω να πω, με ένα σχετικό υφάκι "μπάτσου"... Δεν μου αρέσει να κολλάω ετικέττες σε άνθρωπους. Δεν το κάνω γενικώς, αλλά είχε υφάκι μπάτσου, πως θα γίνει τώρα....ας πούμε ότι ήταν ένα δείγμα του πόσο συντηρητικός φαινόταν...

Στα Νέα ελληνικά δεν ήμουν και ο πρώτος μαθητής, το μεγάλο μου πρόβλημα όμως ήταν η έκθεση. Απλά δεν το είχα αυτό το "πρόλογος-κύριο θέμα-επίλογος"... ξέφευγα από το θέμα, έγραφα κατεβατά, μάλιστα από ένα σημείο και μετά την είχα δει κάθε φορά που μας έβαζε έκθεση να γράφω ένα τετράστιχο σχετικό με το θέμα, δικής μου επιτόπου επινοήσεως και να ξεκινώ την έκθεση μου με αυτό.... Πράγμα το οποίο αν μη τι άλλο είχε κερδίσει την προσοχή του καθηγητή μου κι ας μην ήταν ακριβώς το ζητούμενο...

Η ιστορία μου όμως δεν έχει να κάνει με τις μαθητικές μου επιδόσεις και μεθόδους.

Και πρέπει να πω ότι θα την εξιστορήσω όπως την θυμάμαι. Μπορεί να έχει κάποια "λάθη" λόγω του ότι έχει περάσει καιρός, βασικά αν ποτέ διαβάσει την ανάρτηση μου ο ίδιος κι έχω όντως κάνει λάθη, να μου τα συγχωρέσει...

Τον κ. Λάππα τον είχαμε και στην Α' Λυκείου αν θυμάμαι καλά. Την επόμενη χρονιά, στην Β' είχε ερθεί κάπως αλλαγμένος. Ήταν λίγο πιο χαλαρός, λίγο πιο ατημέλητος, δεν ξέρω... Πως λένε οι Γάλλοι υπήρχε κάτι το je ne sais quois... 

Μια μέρα λοιπόν , δεν ξέρω πως, βάλθηκε να μας λέει για το πως πέρασε το καλοκαίρι του. Είχε κατέβει Αθήνα (για μένα πάντα κατεβαίνει κανείς στην Αθήνα δεν ανεβαίνει ποτέ, και δεν θέλω ου!)
Αν θυμάμαι καλά ο λόγος που κατέβηκε ήταν για να παρακολουθήσει κάποια μαθήματα, σεμινάρια η κάτι τέτοιο. Θα κρατούσαν αρκετό καιρό, και χρειαζόταν να μείνει όλο το καλοκαίρι. Είχε έναν συγγενή, μάλλον ξάδελφο από τον οποίο ζήτησε αν μπορούσε να μείνει μαζί του.

Ο ξάδελφος του ήταν τραγουδιστής. Δεν είμαι σίγουρος ποιός ήταν αλλά έχω μια υποψία ότι ίσως ήταν ο Βασίλης ο Λέκκας. Μας έλεγε λοιπόν πως γνώρισε εκείνο το καλοκαίρι όλες τις παρέες του ξαδέρφου του, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονταν άνθρωποι όπως η Κάτια Δανδουλάκη, ο Μανός Χατζιδάκις και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες. Ο καθηγητής μας είχε βρει στην αρχή αυτές τις παρέες περίεργες , πρώτα-πρώτα για τις ώρες λειτουργίας τους, αφού συχνά κοιμόταν όλη μέρα και έβγαιναν αργά και όλη τη νύχτα...
Στην αρχή αρνιόταν να "ακολουθήσει" αυτά τα ωράρια αλλά  σύντομα η μοναξιά, η βαριομάρα και η περιέργεια τον έσπρωξαν να το κάνει.

Μας είπε λοιπόν ότι βγαίνοντας μαζί τους και κάνοντας παρέα με όλο αυτό τον κύκλο ανακάλυψε έναν ολόκληρο "άλλο" κόσμο! Εντυπωσιάστηκε από το πόσο ενδιαφέροντες άνθρωποι ήταν , σίγουρα πολύ εκκεντρικοί, αλλά ενημερωμένοι, με άποψη, πλατιά γνώση και μόρφωση, αλλά κυρίως.... άνθρωποι.

Υπήρχε ένα μάθημα στην ιστορία του. Και το μάθημα ήταν να μην κρίνεις ποτέ τους άλλους, τουλάχιστον όχι πριν τους γνωρίσεις καλύτερα.

Σε ένα κόσμο που αρέσκεται να φορά "ταμπέλες" στους άνθρωπους, σε ένα κόσμο που το να είσαι η να σκέφτεσαι "εξω από το κουτί" σε καθιστά  συχνά περιθωριακό η στη χειρότερη στόχο, ο καθηγητής μας προσπάθησε να μας δώσει να μάθουμε από το δικό του λάθος. Ίσως να έκρινε κι αυτός κάπως αυστηρά αρχικά, αλλά δεδομένης της ευκαιρίας και της γνωριμίας, όχι απλά αναθεώρησε αλλά άλλαξε τελείως γνώμη...

Ήταν ένα μάθημα που δεν ξέχασα ποτέ. Είχα πάρει μια  αρχή ομολογουμένως από τη μάνα μου, η οποία είχε ένα gay φίλο, τον Paul. Ο Paul ήταν αεροσυνοδός στην British Airways, και ήταν ένας τόσο κλασσικά gay τύπος! Μουστάκι, χαρούμενα ρούχα (!), καπέλα, φτυστός ο Freddie Mercury, τουλάχιστον έτσι τον θυμάμαι εγώ. Από κάποιο σημείο και μετά, ειδικά μεγαλύτερος, ήξερα πως ο Paul ήταν "διαφορετικός" αλλά δεν είχε καμία σημασία. Για μας ήταν πάντα ο "χαρούμενος" Paul, με τα αστεία καπέλα, που μας τα έδινε να τα φοράμε, και που όταν έμαθε ότι μου άρεσαν τα γιλεκάκια , μου έστειλε ένα πολύ χάι, χρυσοκεντημένο...ο κολλητός της μαμάς μου...

Ο Paul υπήρξε ένα από τα πρώτα θύματα του AIDS.

Ο κ. Λάππας ζει ακόμα στην Κέρκυρα. Τον έχω πετύχει κάνα δυό φορές. Την τελευταία τον ευχαρίστησα για αυτά που μας έμαθε και του είπα πως κάποια μαθήματα δεν τα ξέχασα ποτέ... ήταν το λιγότερο που μπορούσα να πω. Ελπίζω να τον ξαναπετύχω να του θυμίσω κι αυτή την ιστορία...

Και μια γελοιογραφία, ίσως άσχετη αλλά ήταν αστείακ ια θεωρώ ενδεικτική του πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα...

Σάββατο, Μαρτίου 10, 2012

Το κούρεμα, εν δυνάμει ερωτική πράξη, συνεναιτική η όχι...

Οκέυ, το παραδέχομαι όταν ήμουν μικρός με κούρευε η μάνα μου... Από μια ηλικία και μετά όμως δεν την άφηνα κι επειδή υπήρχαν μια σειρά από αγγλίδες η ξένες κομμώτριες που έρχονταν και σπίτι να μας κουρέψουν, αφέθηκα στη φροντίδα τους...

Δεν μπορώ να πω ότι τις θυμάμαι όλες. Εκτός από μία. Ήταν κάπου εκεί στα eighties, αυτή ήταν ψηλή, όμορφη, κοινώς κορμάρα... και ήταν καλοκαίρι, και φορούσε ένα διχτυωτό t-shirt, κι εγώ ήμουν 14-15 χρονών... Το "κούρεμα" έγινε έξω, στο μπαλκόνι. Είχα μια αγάπη για το μακρύ μαλλί αλλά ήμουν περισσότερο από πρόθυμος να κουρεύομαι το δυνατόν συχνότερα αν ήταν να είναι τόσο "ευχάριστη" η διαδικασία...

Η Κομμώτρια μου όπως την έβλεπα εγώ
Η κομμώτρια επισκέπτεται τα όνειρα μου...
 
Το κoμμωτήριο του κώλου, στην Πολωνία


Ένιωθα πως χόρευε γύρω μου, ένα show όλο δικό μου. Η απόσταση, αναπνοής. Ήταν καλοκαιράκι, ίδρωτας έσταζε, το μαλλί μου έπεφτε στο πάτωμα και το ηθικό ανέβαινε...


Α ρε Πολωνία, είσαι μπροστά! (Hot Cuts το λένε!!)

 Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πως ένα κούρεμα έχει κάτι το ερωτικό...

Κι οι Πολωνέζες δεν πάνε πίσω...
 Η αγαπημένη μου κομμώτρια όμως, άνοιξε κομμωτήριο κάποια στιγμή και πήγαινα πια εκεί. Παντρεύτηκε, σοβαρεύτηκε, έκοψε τα δικτυωτά, το κούρεμα έχασε τον ερωτισμό του... η μήπως όχι? Γιατί αντικαταστάθηκε από κάτι άλλο. Το λούσιμο. Μέχρι τότε λουζόμουν πάντα μόνος μου. Την πρώτη φορά που με έλουσε κοπέλα στο κομμωτήριο ήταν μια πολύ περίεργη αίσθηση. Κάτι τόσο προσωπικό όπως το λούσιμο, και ξαφνικά να το "δέχεσαι" από κάποιον άλλον (η μάλλον άλλη)

Λούζοντας ένα φλώρο

Ο κύριος που βλέπετε είχε να λουστεί 26 χρόνια
 Χεράκια αποφασιστικά, χεράκια διστακτικά, χεράκια "σκληρά" και χεράκια "απαλά" μια ολόκληρη νέα εμπειρία. Να σε λούζει μια άγνωστη. Να αναρωτιέσαι αν σε παρατηρεί, να ακουμπά επάνω σου, να νιώθεις τη θέρμη ενος ξένου νεανικού κορμιού στον ώμο σου. Να λες από μέσα σου "γαμώτο, είμαι αξύριστος" η "μήπως έχω πολλές τρίχες στα αυτιά μου?" Να δέχεσαι φιλοφρονήσεις για το σκουλαρίκι σου, η για το πόσο "πλούσιο" είναι το μαλλί σου...

Κάποια μου είχε πει ότι του έμοιαζα...


Μετά άφησα μαλλιά.
 Σαφώς οι ελάχιστες επισκέψεις μου σε κουρεία, δεν είχαν τίποτα το ερωτικό. Μιά όμως είχε κάτι το αξιομνημόνευτο και θα την μοιραστώ μαζί σας. Ήμουν φαντάρος στο Λιτόχωρο. Σαν μαυροσκούφης που ήμουν, υπήρχε μια δυνατότητα να κρύψω αρκετό μαλλί στον μπερέ, αλλά κάποια στιγμή, αποκαλύφτηκα! Με έστειλαν λοιπόν για κούρεμα στο κουρείο του χωριού...

Τσαρούχης για να ανέβει λίγο το επίπεδο


Ως γνωστόν τα κομμωτήρια και τα κουρεία, είναι τόπος κουτσομπολιού. Έτσι και στο κουρείο που ήμουν. Πολύ γρήγορα όμως ενιωσα πως οι καθιερωμένες ερωτήσεις είχαν ξεφύγει λίγο και γινόταν ολοένα και πιο προσωπικές. Ώσπου μου σκάει το παραμύθι ο κουρέας ότι είναι ο local προξενητής! Τότε τα κατάλαβα όλα! Η "ανάκριση"  ήταν για να καταλάβει αν ήμουν "υλικό" κατάλληλο για προξενιό!


Και πολύ γρήγορα μου έδωσε να καταλάβω πως, δυστυχώς (η ευτυχώς!!) δεν ήμουν. Έμαθα λοιπόν εκεί κάποια πράγματα για το τι συνιστά έναν "καλό γαμπρό" στην επαρχία...

Σπουδές γιόκ = αρνητικό.
Περιουσία γιόκ = αρνητικό
Χωρισμένοι γονείς!! Μόνο που δεν έβγαλε τα σκόρδα και κάνα σταυρό να με..... ξορκίσει!

Έμαθα λοιπόν τότε ότι σύμφωνα με την λαική σοφία, παιδί χωρισμένων γονιών, δίχως καμιά αμφιβολία η εξαίρεση θα χωρίσει και αυτό! Κάτι το κληρονομικό? Μιλάμε για εποχές πριν χαρτογραφηθεί το DNA αλλά στο Λιτόχωρο ήταν τοτε πολύ.... μπροστά!

Μου κακοφάνηκε, το ομολογώ. Τόσο που θα παραδεχόμουν ότι έγινε δυό φορές πιο σημαντικό για μένα να μην χωρίσω ποτέ ο ίδιος, ούτως ώστε να βγάλω τη θεωρία σκάρτη... Άδικα όμως, αργά η γρήγορα  ακολούθησα στα χνάρια των γονιών μου και χώρισα κι εγώ... αυτό είναι μια άλλη ιστορία βέβαια.

Λέτε να έφταιγε το μαλλί μου?


Πέρασαν κι άλλα χρόνια. Μεγάλωσα και (ας πούμε) σοβαρεύτηκα κι εγώ. Τα κουρέματα δεν είναι πια τόσο ερωτικά, μεγάλωσαν κι οι τρίχες στα αυτιά μου, η Βίκυ η κομμώτρια τις κόβει με τη μηχανή. (όχι του γκαζόν...)

Πάμε για ρεκόρ!

Α ρε μάστορα, είσαι όλα τα λεφτά!


 Οι κουβέντες στο κομμωτήριο έχουν να κάνουν με την δουλειά η τα παιδιά μας κι οι ορμόνες μου έχουν ησυχάσει (σχετικά).



Και να που τον τελευταίο χρόνο έμαθα πως υπάρχει κι άλλο "κούρεμα". Κι αυτό είναι άκρως "ερωτικό". Και δεν είναι μόνο το "κούρεμα" των ομολόγων. "Κούρεμα" μισθών, "Κούρεμα" αξιών, "Κούρεμα" δανείων και οφειλών. Τα πάντα μπορούν να δεχτούν ένα "κούρεμα". Μόνο που στην περίπτωση μας το "κούρεμα" μπορεί να είναι "ερωτικό" μόνο για αυτούς που το επιβάλλουν. Γιατί για όλους εμάς τους υπόλοιπους, έχει αρχίσει να νιώθει σαν βιασμός. 

Κούρεμα "ευρώ"