Κυριακή, Απριλίου 26, 2009

Σήμερα είναι κυριακή!

Θυμάστε εκείνη την εκπομπή? Αν θυμάμαι καλά σηματοδοτούσε το ξεκίνημα της Κυριακάτικης τηλεόρασης, τότε που δεν υπήρχε τηλεόραση 24/7. Τότε που αν σηκωνόσουν μες τη νύχτα να δεις TV σε καλωσόριζε ένα μακρόσυρτο ιιιιιιιιιιι και κάτι περίεργοι κύκλοι με τραγωνάκια και σημαίες τερματισμών...

Στην δική μου βερσιόν της εκπομπής, (sic) σας καλωσορίζει αυτό.



Ομολογώ ότι έψαχνα άλλη εκτέλεση, αυτή της Ruth Brown (ψάχτε το ,καταπληκτικό, αξίζει!!)

Ένας καλός φίλος μου και λάτρης της blues/jazz μου έστειλε αυτό το λινκ και σας το παραθέτω... Εμείς δακρύσαμε, σειρά σας τώρα.

http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=2539741

Τέλος μια επίσκεψη στη "δική" μου εκκλησία δεν θα ήταν ολοκληρωμένη χωρίς λίγο:




Την καλημέρα μου...

Σάββατο, Απριλίου 25, 2009

Endless Love!

Τον τελευταίο καιρό περνούν σκέψεις από το μυαλό περί έρωτος και πως ίσως ο έρως τελικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τέχνασμα της φύσης για να πετύχει το ποθητό αποτέλεσμα… τη συνέχιση του είδους. Και μετά θυμάμαι τι χρωστάμε σε αυτό το «τέχνασμα»… πόση ποίηση αλλά και πόση πεζότητα, πόση χαρά και πόσο πόνο, πόση ευτυχία μα και πόση αγανάκτηση, πόσα χαμόγελα, πόσα δάκρυα, πόσες στιγμές πάθους και πόσους αιώνες λύπης…

Κάπου μέσα σε όλα αυτά είναι και τα πρώτα φιλιά. Πρώτα φιλιά άγαρμπα, απρόσμενα, η προμελετημένα, στη φαντασία μας ξανά και ξανά «δουλεμένα», μα που ποτέ δεν πήγαν according to plan…

Πρώτα φιλιά θυμάμαι.
Κάποτε φίλησα μια νεράιδα. Πως το ξέρω? Γιατί η καρδιά μου για λίγο απέκτησε κι αυτή φτερά. Μέχρι που η νεράιδα πέταξε.



Κάποτε φίλησα ένα τριαντάφυλλο. Ρόδινα μαγουλάκια, δέρμα σαν πέταλο, άρωμα δροσοσταλιάς, τριαντάφυλλο, είμαι σίγουρος.



Κάποτε φίλησα μια λεμονιά. Άρωμα νεανικό, λουλούδι άσπρο, lemon tree very pretty, and the lemon flower is sweet, but the fruit of the poor lemon is impossible to eat…



Φίλησα κι άλλα λουλούδια. Και μετά φίλησα μια γυναίκα που ήταν σαν το δάσος του Αμαζονίου. Εύφορη, γόνιμη, γεμάτη μυστήριο και αρώματα, σαν να φιλάς τη φύση ολάκερη, τη μάνα γη. Να θες να πεθάνεις, για να χωθείς μέσα της μια για πάντα.



ααααχχχ αυτό το love αυτό το feeling... που είναι?

Παρασκευή, Απριλίου 17, 2009

Been down so long...



Παρακαλώ μην σταθείτε στο παρουσιαστικό, ούτε στη σημαία, ούτε καν στα βαράκια(!!!) που βρίσκονται στο background...
Τα λόγια του τραγουδιού είναι που έχουν σημασία...

Παρακαλώ συγχωρέστε μου την απουσία, φταίει το ξεκίνημα της σαιζόν και η έλλειψη χρόνου...

Δείτε και αυτό όμως να γελάσετε. Έχουν κάτι το αξιαγάπητο!



Θα σταθώ σε αυτά προς το παρόν.

Περισσότερες κέψεις σύντομα! Καλή αναστάση!