Τον τελευταίο καιρό περνούν σκέψεις από το μυαλό περί έρωτος και πως ίσως ο έρως τελικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τέχνασμα της φύσης για να πετύχει το ποθητό αποτέλεσμα… τη συνέχιση του είδους. Και μετά θυμάμαι τι χρωστάμε σε αυτό το «τέχνασμα»… πόση ποίηση αλλά και πόση πεζότητα, πόση χαρά και πόσο πόνο, πόση ευτυχία μα και πόση αγανάκτηση, πόσα χαμόγελα, πόσα δάκρυα, πόσες στιγμές πάθους και πόσους αιώνες λύπης…
Κάπου μέσα σε όλα αυτά είναι και τα πρώτα φιλιά. Πρώτα φιλιά άγαρμπα, απρόσμενα, η προμελετημένα, στη φαντασία μας ξανά και ξανά «δουλεμένα», μα που ποτέ δεν πήγαν according to plan…
Πρώτα φιλιά θυμάμαι.
Κάποτε φίλησα μια νεράιδα. Πως το ξέρω? Γιατί η καρδιά μου για λίγο απέκτησε κι αυτή φτερά. Μέχρι που η νεράιδα πέταξε.
Κάποτε φίλησα ένα τριαντάφυλλο. Ρόδινα μαγουλάκια, δέρμα σαν πέταλο, άρωμα δροσοσταλιάς, τριαντάφυλλο, είμαι σίγουρος.
Κάποτε φίλησα μια λεμονιά. Άρωμα νεανικό, λουλούδι άσπρο, lemon tree very pretty, and the lemon flower is sweet, but the fruit of the poor lemon is impossible to eat…
Φίλησα κι άλλα λουλούδια. Και μετά φίλησα μια γυναίκα που ήταν σαν το δάσος του Αμαζονίου. Εύφορη, γόνιμη, γεμάτη μυστήριο και αρώματα, σαν να φιλάς τη φύση ολάκερη, τη μάνα γη. Να θες να πεθάνεις, για να χωθείς μέσα της μια για πάντα.
ααααχχχ αυτό το love αυτό το feeling... που είναι?
Στο σπίτι σου, κάθε μέρα δίπλα σου, μέσα στο νου σου, μέσα στην καρδιά σου, μπροστά στα μάτια σου, μέσα στην παλάμη σου, είναι εκεί, παντού, δική σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι είναι πανέμορφη αυτή σου η αγάπη. Την αγαπάω κι εγώ την αγάπη σου, κι ένας Θεός γνωρίζει και πόσοι άλλοι.