Κυριακή, Ιουνίου 26, 2011

Σκόρπιες σκέψεις από την πλατεία.

Τι σημαίνει η λέξη πλατεία;
Πρόκειται για ουσιαστικοποιημένο θηλυκό του αρχαίου επιθέτου πλατύς/εια/ύ. Η αρχική έκφραση ήταν “πλατεία οδός” και προσδιόριζε το μεγάλο (πλατύ/ φαρδύ) δρόμο του χωριού ή της πόλης, που συνήθως, βρισκόταν στο κέντρο της πόλης και εκτελούνταν οι εμπορικές δραστηριότητες. Σιγά σιγά από το “πλατεία οδός” χάθηκε η λέξη “οδός” και έμεινε μόνο η “πλατεία”.
Πλατεία λοιπόν. Πλατεία γιατί πρέπει να χωρέσει έννοιες πλατιές. Από την αρχή ήταν μια από τις κουβέντες που ακουγόταν συχνά. Πως πρέπει όλοι να συμμετέχουμε, χωρίς να έχει σημασία που στεκόμαστε "πολιτικά", αριστερά, δεξιά η κέντρο. Υποτίθεται θα τα βάζαμε όλα αυτά στην άκρη, χάρην μιας κοινής γραμμής, ενός κοινού στόχου.   Κι όμως δεν το βρήκαμε εύκολο να το κάνουμε. Κι όπως σε κάθε διαζύγιο που σέβεται τον εαυτό του φταίγαμε κι οι δυό...
Κάποιοι έφυγαν από την πλατεία θεωρώντας ότι υπήρχε καπέλωμα από την αριστερά. Δεν μπορώ να πω ότι δεν υπήρχε μια προσπάθεια , την ένιωσα κ εγώ, αλλά δεν θα το θεωρούσα και καπέλωμα. (τουλάχιστον όχι τότε)
Αυτό που έχω νιώσει όμως και στεναχωριέμαι, είναι το πόσο λίγος κόσμος είναι πρόθυμος να κάνει, έστω για λίγο, στην άκρη τον εγωισμό και τα παλιά πιστεύω και να ΑΚΟΥΣΕΙ πραγματικά τις άλλες απόψεις. Πάντα ήθελα να θεωρώ τον εαυτό μου διαλλακτικό ακόμη κι εγώ όμως κάποια στιγμή, τράβηξα μια γραμμη απέναντι στους πιο «φασιστικά» εκφραζόμενους (προσπαθώ να είμαι ευγενικός) Άλλωστε όση συναίνεση και να προσπαθείς να δείξεις όταν κάποιος με τη συμπεριφορά και τις απόψεις του, προσβάλλει θεμελιώδη στοιχεία του χαρακτήρα η των κανόνων ηθικής σου, κάπου πρέπει να τραβήξεις μια γραμμή.
Αυτοί βέβαια έδειξαν το πρόσωπο τους από νωρίς και αποχώρησαν σχετικά σύντομα από την πλατεία. Άλλοι άργησαν περισσότερο. Μάλλιασε η γλώσσα μας να λέμε ότι τα κόμματα δεν είχαν θέσει στην πλατεία. Κι όμως πολλοί επέμεναν (κι επιμένουν…) Με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Δεν έχω καμία πρόθεση να  μειώσω, σε κανένα βαθμό,  την αγωνιστική πορεία του οποιουδήποτε σε σχέση με την ιδεολογία που πιστεύει η το κόμμα που υποστηρίζει. Θεωρώ όμως βασική προυπόθεση της συμμετοχής στην πλατεία, την άρνηση όποιασδήποτε περαιτέρω σχέσης με αυτήν.
Διευκρινίζω. Η πλατεία (με την ευρύτερη έννοια και στην υπόλοιπη Ελλάδα επίσης) έχει καταλήξει ότι επιθυμεί μια καλύτερη δημοκρατία, μια πιο δίκαια και τίμια Δημοκρατία, μια Άμεση Δημοκρατία. Τα κόμματα και οι βουλευτές είναι μέρος του παλιού έμμεσοδημοκρατικού συστήματος το οποίο απαρνούμαστε. Δεν στέκει λοιπόν να επιθυμεί κάποιος να συμμετέχει σε μια Άμεση Δημοκρατία ενώ την ίδια στιγμή ασπάζεται μια έμμεσοδημοκρατική ιδεολογία η ένα κόμμα.

Δεν νομίζω βέβαια ότι κανείς έχει το δικαίωμα να απαγορεύσει τη συμμετοχή και δεν είναι αυτός ο σκοπός. Σε ένα ιδανικό κόσμο, θα είμασταν τόσο σωστοί ώστε αν δεν συμμεριζόμασταν τα πιστεύω της πλατείας απλά δεν θα συμμετείχαμε. Θα ήταν το σωστό. Και σίγουρα έχει ο καθένας το δικαίωμα να σταθεί εκεί στην πλατεία και να ακούσει, προκειμένου να καταλάβει αν αυτή η Άμεση Δημοκρατία είναι κάτι που του αρέσει η θα ήθελε να δοκιμάσει…
Πράγμα που με φέρνει στο άλλο πρόβλημα της πλατείας. Τον στόχο. Νομίζω ο καθένας θα παραδεχτεί πως η ύπαρξη συγκεκριμένων στόχων καθιστά πιο εύκολη, πιο ευχάριστη αλλά και πιο αποδοτική τη λειτουργία των ομάδων (με ότι και να ασχολούνται) Η πλατεία δυσκολεύτηκε και ακόμη δυσκολεύεται να θέσει στόχους συγκεκριμένους. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που συντελούν σε αυτό. Κυρίως έχει να κάνει με τον εγωισμό πάλι, όπου ο καθένας προτάσσει αυτά που έχει στο μυαλό του και δεν αφουγκράζεται  το κοινό αίσθημα.
Έχουμε δει αρκετούς ρήτορες, κάποιους από αυτούς και εντυπωσιακά καλούς! Παρόλα αυτά έχεις την αίσθηση ότι παίζει κάποια κασέτα… από λίγους παίρνει κανείς  την αίσθηση, ότι αυτό που ακούει είναι αυτό ακριβώς που λέγεται, ότι η αξία του είναι αυτή, η face value. Και αυτοί οι λίγοι είναι οι αφανείς ήρωες. Ντροπαλά κορίτσια που σηκώθηκαν για πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο να εκφράσουν την αγανάκτηση τους, άνεργοι 40άρηδες με ένα κάπως ρετρό στυλάκι στην ομιλία τους, συνταξιούχοι με αναπάντεχα φρέσκιες απόψεις…    
Στο θέμα των στόχων όμως. Εβδομάδες τώρα πολλοί είτε παραπονιούνται πως δεν έχουμε στόχους η δεν κάνουμε αρκετές δράσεις η δεν ξέρουμε ουσιαστικά τι θέλουμε. Να πω την αλήθεια σε ένα βαθμό συμφωνώ! Την πρώτη μέρα που βγήκαμε στην πλατεία, πιστεύω σχεδόν κανείς μας δεν ήξερε τι ήθελε. Το μόνο που ξέραμε είναι τι ΔΕΝ θέλαμε! Αλλά ως δια μαγείας, η πρώτη σύναξη δημιούργησε την πρώτη συνέλευση. Ο κόσμος άρχισε να συμμετέχει. Κάποιοι γούσταραν τρελά!! (Ήταν αυτοί που δεν είχαν λεφτά για ψυχοθεραπεία…χαχαχα!!!) Αστειεύομαι… Άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ιδέες. Δεν υπήρχε βέβαα επαρκής οργάνωση γιατί λίγοι από μας, έως και κανείς είχαν πραγματικά τη δυνατότητα να ασχοληθούν όλο το 24ώρο. Για τους περισσότερους από μας η πλατεία ήταν (και είναι) μια ανάγκη. Ανάγκη να αισθανθούμε ότι ΝΑΙ τελικά ίσως μπορεί να αλλάξει ο κόσμος και ΝΑΙ μπορούμε να συμμετέχουμε κι εμείς στην διαδικασία… Σίγουρα ένας λόγος που δυσκολευτήκαμε είναι το γεγονός πως για μας η πλατεία ήταν μια καθαρά απογευματινή ασχολία. Καθημερινή για πολλούς, αλλά όχι με το dedication αυτών που ζουν στο Σύνταγμα τον τελευταίο μήνα σχεδόν…
Λένε πως όταν ο στόχος είναι αρκετά πλατύς δύσκολα δεν τον πετυχαίνεις… Ο στόχος μας λοιπόν ας είναι πλατύς!

Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι κάπως έτσι:

-         Οργάνωση ομάδων εργασίας/δράσεων (και γρήγορα γιατί οι εξελίξεις τρέχουν)
-         Δράσεις, δράσεις, δράσεις! Και συμμετοχή σε δράσεις άλλων ακόμα!
-         Ενημέρωση του υπόλοιπου κόσμου.
-         Και το πιο περίπλοκο και δύσκολο από όλα, το στήσιμο ενός εναλλακτικού πολιτεύματος, λειτουργικού, και απόλυτα δημοκρατικού, όπως το θέλουμε…όπως μας αξίζει…


Πλατεία λοιπόν. Ομόρριζα της λ. πλατεία είναι: η πλάτος, πλάτη, πλάτανος, Πλαταιές (πλατιά επιφάνεια), Πλάτων (αρχ. σημ. “αυτός που έχει φαρδιές πλάτες”) κ.ά.
Πλάτος όπως πλατιά είναι η αντίληψη που χρειάζεται, πλάτη όπως αυτή που πρέπει να βέλουμε όλοι για να πετύχουμε, πλάτανος το δέντρο κάτω από το οποίο θα ξαποστάσουμε μετά, Πλαταιές ένα τόπος όπου οι έλληνες έδωσαν μια μεγάλη μάχη. Και Πλάτων αυτός που καλά θα κάναμε να διαβάζαμε όλοι για να μαθαίνουμε πως να λειτουργήσουμε καλύτερα...

Κυριακή, Ιουνίου 12, 2011

Φοβάμαι, φοβάσαι, φοβάται, Φοβόμαστε, φοβόσαστε, ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ!

Φοβάμαι πως αν δεν κάνω κάτι άμεσα για να βοηθήσω στην ανατροπή και την αλλαγή αυτού του συστήματος που με πνίγει και με ξεζουμίζει, το μέλλον μας θα συνεχίσει να γίνεται απλά ολοένα χειρότερο...

Φοβάσαι πως αν έρθει η ανατροπή, θα βγουν στην επιφάνεια ακραία στοιχεία που θα προσπαθήσουν να βγουν από πάνω, να περάσουν με τη βία τη δική τους ατζέντα, να χρησιμοποιήσουν το λαικό συναίσθημα για να πετύχουν κακό σκοπό.

Φοβάται να κατέβει στην πλατεία γιατί είναι μικρή, και δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς γίνεται, και κάποιος της είπε πως στην πλατεία είναι αριστεροί και δεξιοί και δεν καταλαβαίνει..κι ο πατέρας της αριστεροχέρης είναι, κι είναι καλός άνθρωπος...

Φοβόμαστε να αφήσουμε τη βολή μας. Δυο δόσεις έχουν μείνει στο γαμ....ο και μετά είναι δικό μας. Ιούλιος μπαίνει και θα πάρουμε άδεια, θα πάμε κάνα μπάνιο, ας κάνει την ανατροπή κάποιος άλλος. Πάμε για ένα καφεδάκι τώρα...

Φοβόσαστε να μας κοιτάξετε στα μάτια. Ξέρετε πως είστε μέρος του προβλήματος. Χρόνια τώρα στο ρουσφέτι, στη μίζα, την παράνομη επιχορήγηση. Είσαστε οι γονείς μας, τα αδέρφια και ξαδέρφια μας. Είσαστε οι γείτονες μας. Είσαστε ο ίδιος μας ο εαυτός. Μη φοβόσαστε άλλο, σηκώστε το κεφάλι ψηλά. Μετανιώστε και νιώστε λεύτεροι. Μετανιώστε και συγχωρέστε. Μετανιώστε και βγείτε στο δρόμο ,στην πλατεία. Στην πλατεία υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσάς. Υπάρχει όρεξη για συζήτηση, υπάρχουν χαμόγελα.

Κι ως γνωστόν τα πολλά χαμόγελα τους κάνουν να ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ!!!

Τετάρτη, Ιουνίου 08, 2011

Μου λείπει η πλατεία....!!!

Πάνε 14 μέρες που πρωτοκατέβηκα στην πλατεία, και έκτοτε δεν έλειψα ούτε μια μέρα... εκτός από σήμερα! Κάτι η κούραση, κάτι η ιδέα να μαγειρέψω κάτι για ένα πικνίκ συμφιλίωσης που λέμε να κάνουμε αύριο... Τελικά έμεινα σπίτι, μαγείρεψα, έφαγα με τα παιδιά. Είχαμε μέρες να το κάνουμε αυτό. Η μεγάλη με έβλεπε στην... τηλεόραση, η μεσαία ερχόταν κι αυτή στη πλατεία κι ο μικρός ρωτούσε τη μαμά του "Που είν' ο μπαμπααααάς..." Είδα και λίγο τηλεόραση! Αρκετή για να θυμώσω και να πω "Μου λείπει η πλατεία!!"

Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω ξανακατέβει στους δρόμους, με εξαίρεση μια εκδήλωση των Κερκυραίων πολιτών εν δράσει πριν κάνα δυό χρόνια. Ποτέ δεν έκανα κάτι στη ζωή μου με τέτοια ευλάβεια, να πηγαίνω κάθε μέρα, εκτός αν εξαιρέσουμε βέβαια το κόλλημα με το ιντερνετ, αλλά κι αυτό εύκολο ήταν, από το καναπέ η την πολυθρόνα. Όχι, η πλατεία, ήθελε λίγο περισσότερη προσπάθεια. Αυτοκίνητο και ποδήλατο, συχνά και τρέιλερ για να κουβαλάω μικροφωνική, μικρόφωνα και πανώ, μπαλαντέζες και κατσαρόλες...

Στην πλατεία ένιωσα για πρώτη φορά ζωντανός μετά από καιρό. Στην πλατεία φώναξα τα πρώτα μου συνθήματα κι ένιωσα την καρδιά μου να πηγαίνει κατιτίς πιο γρήγορα... Στην πλατεία συνειδητοποίησα τι εστί πολίτης ενεργός. Στην πλατεία απέκτησα ελπίδα κι άρχισα να βλέπω πως ίσως υπάρχει δρόμος...

Τώρα βέβαια δρόμος προς τα που? Τις τελευταίες μέρες δεν έχω και πολλή επαφή με τα γεγονότα από πλευράς ειδήσεων, στην πλατεία όμως μαθαίνω διάφορα. Ένα που έχω μάθει πχ είναι το πόσο κολλημένοι είναι οι Έλληνες με τα κόμματα και τις ιδεολογίες τους και πόσο δυσκολεύονται να τις κάνουν πέρα, ακόμη και για ένα τόο ιερό σκοπό, όσο είναι αυτός της πλατείας... Κι εννοώ βέβαια τον σκοπό του ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ!

Σε αυτό το σημείο θα ήθλεα να αναφερθώ σε κάποια θέματα που έχουν δημιουργηθεί στη δική μας πλατεία και να πω τη γνώμη μου για αυτά.

Όπως φαντάζομαι ξέρετε, στην πλατεία μας, όπως και σε όλες, υπάρχουν καθε καρυδιάς καρύδια. Από όλο το φάσμα της πολιτικής σκηνής...Από άκρο σε άκρο... Και βέβαια υπάρχουν και αρκετοί ακομμάτιστοι, πραγματικοί η μή...

Θαυμάζω το σθένος με το οποίο κάποιοι ακόμη πιστεύουν πως ο ΔΙΚΟΣ τους βουλευτής, αυτός που ψήφισαν αυτοί η τουλάχιστον ο αρχηγός του κόμματος τους, δεν φέρει τόσο ευθύνη όσοι οι άλλοι, οι πιο "κεντρικοί". Κι η απάντηση είναι έτοιμη σε όποια αντίρηση. "Οι δικοί μας δεν ήταν ποτέ στην εξουσία". Άρα πως να είναι διεφθαρμένοι αφού δεν έφτασαν ποτέ στη πηγή... Αμ έλα ντε....

Πριν κάνα χρόνο διάβασα ένα υπέροχο άρθρο του Νικόλα Βαφειάδη. Περιέγραφε στιγμές που είχε ζήσει μέσα στη βουλή, μια μέρα πριν υπογραφεί το μνημόνιο. Αυτό που μου έμεινε από αυτό το άρθρο περισσότερο ήταν η αίσθηση πως ΟΛΟΙ οι βουλευτές μας κοροιδεύουν. Κι αυτό γιατί ο ρόλος των βουλευτών των μικρών κομμάτων, είναι να είναι απλά το αντίπαλο δέος. Και τον παίζουν αυτόν τον ρόλο καλά. Μέσα στη βουλή και στα παράθυρα δεν έχουν παρά μόνο χολή και αγριάδες για την κυβέρνηση και τη μείζονα αντιπολίτευση. Πίσω από κλειστές πόρτες όμως? Αγκαλίτσες, καφεδάκια και δεν τρέχει μία... Άλλωστε μην ξεχνάμε πως καλά πληρώνονται κι αυτοί. Δεν είναι μόνο οι κακοί που τα παίρνουν χοντρά!

Ω είμαι σίγουρος πως ο κάθε ένας από τους αγαπητούς μας βουλευτές και υπουργούς, με την εξαίρεση ίσως αυτών που μπήκαν λόγω οικογενειακής σχέσης, ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις. Ναι σίγουρα ήθελα να αλλάξουν τον κόσμο! Και να τα κάνουν όλα πιο δίκαια... αλλά πολύ γρήγορα φαντάζομαι υπήρξε κάποιος που τους άνοιξε τα μάτια και είπε "Έι που πας, τι τρέχεις, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε, ο λαός κοιμάται... μην τον ξυπνάς. άστον να κοιμάται, είναι καλύτερα έτσι...για όλους μας... "

Γιαυτό αδέρφια μην τσακωνόμαστε μεταξύ μας. Ναι σίγουρα έχουμε διαφορές. Κι εγώ το βρίσκω δύσκολο να συνυπάρξω με έναν ακροδεξιό στου οποίου την "ιδεολογία" δεν βρίσκω τίποτα μα τίποτα που να μου λέει έστω και λίγο. Όμως κατανοώ πως από καπου προέρχεται κι αυτός, κάποιος λόγος υπάρχει που έφτασε αυτός ο άνθρωπος να σκέφτεται έτσι...

Που θα καταλήξει όμως η πλατεία?

Οι δύο Κυριακές που πέρασαν ήταν μια ένδειξη. Οι συγκεντρώσεις στην Αθήνα ήταν γιγάντιες! Έπονται κι άλλες, έρχεται κάποιο crescendo? Για τις 12/6 στοχος το 1.000.000 άνθρωποι. Κάποιοι θα κατέβουν Αθήνα κι από δω. Επομενη ημερομηνία στόχος η 15/6 ημέρα υπογραφής του μεσοπρόθεσμου...

Στη δική μας πλατεία θα έλεγα οι αριθμοί αυξομειώνονται αλλά γενικά κρατούν καλά. Οι φάτσες αρχίζουν και γίνονται γνωστές. Μας λείπει ακόμη μια οικειότητα, μια εμπιστοσύνη στους άλλους. Δεν είναι παράξενο. Μεγαλώσαμε στους καναπέδες και μπροστά από οθόνες. Τους φίλους που ξέραμε από μικροί λίγοι τους βλέπουμε πια. Οι γνώριμίες είναι άγαρμπες, ονόματα ανταλλάσονται και χέρια σφίγγουν, αλλά την άλλη μέρα αναρωτιέσαι από μέσα σου "ποιός είναι αυτός, ο Σπύρος, ο Κώστας, η Έλλη?" Σιγά-σιγά μαθαίνουμε τα ονόματα όμως... Και αρχίζουμε να κοιταζόμαστε στα μάτια.

Στην χειρότερη θα μας μείνει μια γλυκιά γεύση από το δρόμο και μια επιθυμία να μην ξαναφήσουμε τα ιδανικά μας. Να προσπαθήοσυμε να ζήσουμε βάσει αυτών. Να είμαστε περήφανοι για αυτό που είμαστε. Άνθρωποι και όχι ποντίκια...

Μια μέρα θα μιλάμε για την γενιά της πλατείας. Και θα μπορούμε να λέμε "είμασταν κι εμείς εκεί..."

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Πέτρος