Εμένα οι φίλοι μου είναι...

Στεκομαι έξω από τη πόρτα ακουμπισμένος στον τοίχο και καπνίζω. Το'χω κόψει εδώ και χρόνια, αλλά πότε-πότε κάποιες συγκυρίες απαιτούν λίγη νικοτίνη για συμπλήρωμα και τους κάνω τη χάρη. Κοιτάζω μέσα στο δωμάτιο τους φίλους μου. Τους περισσότερους, αν όχι όλους, δεν τους ήξερα πέρσι. Κι όμως κάτι, κάπως, κάποτε μας έφερε κοντά.

Είμαστε μαζεμένοι στο "Κέντρο Ρίγανης" του κυρ Αντρέα του Γεωργιάδη για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του Μπουτσουνιού. Το Μπουτσούνι. Αυτό μας έφερε κοντά. Το Μπουτσούνι στου οποίου τη γέννεση δεν ήμουν καν εκεί. Το Μπουτσούνι στο οποίο όταν πρωτοσυμμετείχα ήταν απλά για να δω τι γίνεται και να κάνω κι εγώ κάτι για αυτό. Χωρίς πεποίθηση ιδιαίτερη και χωρίς προοπτική (δική μου) για συνέχεια. Το Μπουτσούνι μας την έφερε. Ξύπνησε μας μια αρχέγονη ανάγκη. Μια ανάγκη την οποία πολλοί από μας είχαν ξεχάσει. Την ανάγκη για "κοινωνία"...

Θυμάμαι πριν χρόνια να διαβάζω για το τι είναι αυτό που ωθεί κάποιους να "σημαδεύονται" είτε με τατουάζ, είτε με piercing, είτε με "εξαντρίκ" μαλλιά... Υποτίθεται είναι η ανάγκη του να "ανήκεις κάπου". Να είσαι μέλος μιας ομάδας.

Και μάλλον είναι γεγονός. Όλοι κατά καιρούς έχουμε συμμετέχει σε κάποια ομάδα και αρκετοί σε περισσότερες από μια. Οι δικές μου ομάδες είχαν να κάνουν με μοτοσυκλέτα, ιστιοπλοία και διάφορα άλλα.

Το Μπουτσούνι όμως είναι διαφορετικό. Το Μπουτσούνι όπως είπα ξύπνησε μέσα μας την αρχέγονη ανάγκη για "κοινωνία"

Τι είναι όμως η κοινωνία? Η κοινωνία είναι αυτό που έφτιαξε ο άνθρωπος για να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά το πρόβλημα της επιβίωσης. Είτε μας αρέσει είτε όχι δεν είμαστε φτιαγμένοι για να επιβιώνουμε μόνοι. Eίμαι σίγουρος πως κάποια "αντράκια" πολύ θα ήθελαν να πιστέψουν πως μπορούν, στην πραγματικότητα όμως είναι αδύνατο. Αν δεν με πιστεύετε δείτε το Into the Wild...

μουσικό διάλλειμα..



Κοιτάζω μέσα στο δωμάτιο και βλέπω το Μπουτσούνι λοιπόν. Το Μπουτσούνι που είναι προς το παρόν η δική μας μικρή κοινωνία. Σε αυτήν την κοινωνία, του Μπουτσουνιού, μας ευχαριστούν τα πιο απλά πράγματα. Η βασιλόπιτα που έφτιαξε η Αναστασία, το κρασί που έφερε η Ανθή, το χούμους και το ψωμί που έφτιαξε κάποιος άλλος, τα τυροπιτάκια της Μαρίας. Αλλά δεν είναι μόνο η τέρψη της γεύσης. Οι ιδέες, οι καλές κουβέντες, τα χαμόγελα, οι σκέψεις που μας μπαίνουν στο μυαλό. Οι γνώσεις που αποκτούμε. Η διάθεση που αλλάζει. Η καλή διάθεση που είναι πια σχεδόν χειροπιαστή ανάμεσα σε αυτή τη μικρή ομάδα.

Το Μπουτσούνι είναι αυτή τη στιγμή, μια όαση ελπίδας και αισιοδοξίας μέσα στην έρημο που λέγεται "Ζωή στην Ελλάδα" η ακόμη και "ζωή στον κόσμο ως έχει". Για χρόνια παρατηρούσαμε ανήμποροι ενώ γύρω μας αξίες, ηθική και ανθρωπιά μαράζωναν μέρα με τη μέρα. Για χρόνια παραδοθήκαμε στην ιδέα πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι, απλά έτσι είναι ο κόσμος. Για χρόνια ψηθήκαμε πως κάθε αντίσταση είναι μάταια...

Κι όμως μέσα στο δωμάτιο αυτό βλέπω ανθρώπους διαφορετικούς μεν αλλά μαζί δε. Και δεν είναι κάποιο χόμπυ η απλά μια κοινή (η κενή) ασχολία που μας δένει.
Είναι η αίσθηση πως τα δύσκολα χρόνια που έρχονται θα τα αντιμετωπίσουμε ευκολότερα ενωμένοι, και "οπλισμένοι" με το χαμόγελο, την χαρά και τη δύναμη που βγαίνει σε κάθε μας συνάντηση

Ξέρω πως υπάρχουν κάποιοι που ίσως σκεφτούν πως αυτά που γράφω είναι υπερβολικά ιδεαλιστικά και ρομαντικά. τους απαντώ πως αυτός ακριβώς ο ιδεαλισμός και ο ρομαντισμός είναι που μας έφερε όλους κοντά. Κι είμαι σίγουρος πως πολύ περισσότερα έχουν καταφέρει μια χούφτα ρομαντικοί ιδεαλιστές, παρά μια στρατιά κυνικοί ρεαλιστές...

"Η ευτυχία είναι πραγματική μόνο όταν μοιράζεται"

"Η ευτυχία είναι το μόνο πράγμα που διπλασιάζεται κάθε φορά που το χαρίζεις."

Καληνύχτα φίλοι μου.

Στην υγειά των αυθεντικών ανθρώπων λοιπόν... που λέει κι ένας φίλος...