Φίλαθλος με το ζόρι.

Διάβασα το πρώτο μου μυθιστόρημα στα αγγλικά όταν ήμουν 6 χρονών. Ήταν τα "Σαγόνια του Καρχαρία" το γνωστό Jaws. Ξεκινούσε με μια ελαφριά σκηνή sex την οποία ομολογουμένως δεν πολυκατάλαβα αλλά όλα τα υπόλοιπα τα κατάλαβα. το βιβλίο αυτό μου άφησε μια χρόνια φοβία των βαθιών νερών, των φυκιών και γενικά του βυθού της θάλασσας. Περιττό να πω ότι μου πήρε πολλά χρόνια να σταματήσω να βλέπω ανύπαρκτα πτερύγια καρχαριών σε κάθε εξόρμηση στην παραλία...

Το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο βιβλία. Η πόρτα που άνοιξε όταν ξεκίνησα να διαβάζω αγγλικά δεν έκλεισε ποτέ. Λόγω της μάνας μου κυρίως, (είναι Αγγλίδα) υπήρχε μια σταθερή ροή "φρέσκων" μυθιστορημάτων στο σπίτι.

Στην αρχή παιδικά, πολλά βιβλία  της Enid Blyton, του Roald Dahl, με ήρωες όπως οι Famous Five, ο Biggles, και βέβαια ο Charlie, o Willy Wonka και ο James...(αυτός με το γιγάντιο ροδάκινο) Τα βιβλία συμπλήρωνε κάθε βδομάδα μια σταθερή προμήθεια από αγγλικά κόμικς που μου έστελνε ο παππούς από Αγγλία. Spiderman, Superman, Fantastic Four και η κόμικς έκδοση του Star Wars συντρόφεψαν τα παιδικά μου χρόνια.

Συχνά διάβαζα περπατώντας η μάλλον σκοντάφτοντας από δω κι από κει. Και βεβαια τότε ξεκίνησε και η μεγαλη μου αγάπη για το διάβασμα στην τουαλέτα... Εκεί στο "μέρος" μπορούσα να βρω ησυχία και γαλήνη για να χαθώ στις αγαπημένες μου ιστορίες, μεταμορφώνοντας τον καμπινέ σε πειρατικό καράβι η διαστημόπλοιο ανάλογα την περίπτωση... Μάλιστα τόσο συνήθεια μου έγινε που αν λόγω βιασύνης ξεχνούσα το βιβλίο, διάβαζα τις ετικέτες των απορρυπαντικών...

Το παρατσούκλι μου ήταν bookworm. Και το κέρδισα επάξια.

Η ενασχόληση μου αυτή με το διάβασμα, εξωσχολικών πάντα βιβλίων μου κόστισε μόνο σε ένα πράγμα. Δεν έγινα ιδιαίτερα αθλητικός τύπος. Ο πατέρας μου ήταν φανατικός ποδοσφαιρόφιλος και παίκτης. Μικρός έπαιζα και γω λίγο, πάντα αμυντικός αλλά στην πραγματικότητα δεν το είχα. Φοβόμουν την μπάλα, φοβόμουν να πέσω, η να χτυπήσω και πάντα αισθανόμουν λίγο "έξω" από την ομάδα...

Αργότερα ασχολήθηκα κατά καιρούς με τον αθλητισμό αλλά ποτέ διεξοδικά η ολοκληρωμένα. Υπήρξα μάλιστα ένα διάστημα ίσως  ο πιο αποτυχημένος ακοντιστής της Κέρκυρας, δοκίμασα λίγο το κρίκετ αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει πως παίζετε και κατέληξα πολύ αργότερα στην ιστιοπλοία η οποία και με κέρδισε... Είναι το μόνο άθλημα όπου αν δεν φυσάει μπορείς και να διαβάσεις...χαχα!!!

Κάποια στιγμή στο σχολείο άρχισα να ψηλώνω. Εντάξει δεν έγινα και δίμετρος αλλά έπεσα στην αντίληψη του γυμναστή μου ο οποίος αποφάσισε ότι κάνω για το μπάσκετ. Μεγάλο λάθος... στην πρώτη μου προσάθεια έφαγα μια μπαλιά στα μούτρα, πάνε τα γυαλιά μου... Το μπάσκετ έχασε ένα πιθανό παίκτη επί τόπου...

Τα ομαδικά αθλήματα δεν με συγκινούσαν ποτέ και ο μόνος λόγος που μου άρεσε όταν μαζεύονταν οι φίλοι του πατέρα μου για να δουν ποδόσφαιρο ήταν που έβρισκα μια ευκαιρία να πιω καμιά μπύρα και να φάω πίτσα...

Το Φλεβάρη του 1987 παρουσιάστηκα στην Αυλώνα και μετά από ένα μήνα βήμα κι αγγαρείες έγινα μαυροσκούφης. Επειδή ήμουν λίγο (δηλαδή πολύ) παράξενος με το φαγητό, έχασα 12 κιλά σε 18 μέρες. Στην άδεια ορκομωσίας μόλις με είδε η μάνα μου έκλαιγε!! Οι άλλοι όλοι πάχαιναν κι εγώ αδυνάτιζα (ρε μήπως να πάω πάλι φαντάρος?)

Παράλληλα με εμένα ένας πολύ φίλος με καταγωγή από Φιλοθέη, ο Νίκος, παρουσιάστηκε στο Παλάσκα και μπήκε στο ναυτικό. Συχνά είχαμε έξοδο μαζί και με τραβολογούσε μαζί του. Γνώρισα πολύ ενδιαφέρον κόσμο από τα Βόρεια προάστια, ειδικά κάποιες "χάι" φίλες του, όλες μεγαλύτερες μου και που πολύ τις γούσταρα...

Ο Νίκος ήταν κι αυτός μεγαλύτερος μου κι είχε μια τάση να κανονίζει αυτός τις εξόδους κλπ. άλλωστε αυτός είχε τις άκρες και τη μηχανή (ΧΤ500 του 1976  ο αριθμός κυκλοφορίας ήταν ΕΜ-287 αν θυμάμαι καλά και το όνομα αυτής...Εμμανουέλα...). Εγώ απλά πήγαινα παντού και παρατηρούσα, γνώριζα μια ζωή αλλιώτικη από τη δική μου...

Μια μέρα ήρθε να με πάρει και μου λέει, ανέβα πάμε να δούμε μπάσκετ. Ξέχασα να πω ότι ήταν και είναι ακόμα φανατικός μπασκετόβιος. Παίκτης και φίλαθλος. Εγώ, αντιρρήσεις. "Τι λες τώρα" "που θα πάμε" "βαριέμαι, δεν μου αρέσουν τα ομαδικά αθλήματα..." " δεν μου αρέσει το μπάσκετ" και διάφορα κουλά... επίσης δεν είχα εισιτήριο και δεν είχα και καμία όρεξη να δωσω τις λίγες μου δραχμούλες για να δω μπάσκετ...

Πάμε λοιπόν στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, ο Nίκος αποφασισμένος, μου βρήκε κι εισιτήριο, και για να μην μείνω μόνος μου μπήκα κι εγώ... Ήταν Ιούνιος του 1987. Ο αγώνας ήταν Ελλάδα-Γιουγκοσλαβία για τα προκριματικά του Eurobasket.

Μέσα σε 5 λεπτά, μεταμορφώθηκα από ένα bookworm σε ένα τρελάμενο φίλαθλο που φώναζε Ελλαδάραααα με όλη του τη δύναμη! Βγήκαν οι μπλούζες, ιδρώμενα κορμιά, τα χέρια ψηλά, όλοι μια ψυχή, για μια ομάδα, τη δική μας ομάδα!!

Νίκος Σταυρόπουλος, Παναγιώτης Γιαννάκης, Αργύρης Καμπούρης, Νίκος Λινάρδος, Παναγιώτης Καρατζάς, Μιχάλης Ρωμανίδης, Νίκος Φιλίππου, Λιβέρης Ανδρίτσος, Παναγιώτης Φασούλας, Μέμος Ιωάννου, Φάνης Χριστοδούλου, Νίκος Γκάλης

Ονόματα που έμειναν στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Και που για μερικές μέρες κατάφεραν να μεταμορφώσουν κι ένα πορωμένο bookworm σε έναν ακόμα τρελάμενο φίλαθλο...


ΥΓ Τα ημιτελικά και τον τελικό τα παρακουθήσαμε στην τηλεόραση σε άδεια, στην Κέρκυρα. Μετά τον τελικό πήγα κατευθείαν στο αεροδρόμιο για να γυρίσω Αθήνα και στην μονάδα μου. Λίγο πριν ο Νίκος με είχε περιλούσει με μπύρα εν ειδη εορτασμού για τη μεγάλη νίκη! Οι μπάτσοιστο αεροδρόμιο έριξαν μια ματιά στο σκισμένο τζιν, το πέτσινο τζάκετ μηχανής και το μούσκεμα από μπύρα τ-σερτ μου και με έβαλαν να αδειάσω τσέπες και τελικά να βγάλω σχεδόν τα πάντα!

ΥΓ2 Την ιστορία αυτή την αφιερώνω σε δύο φίλους. Ένα παλιό. τον Νίκο Λιβαθηνό και έναν καινούριο τον Σπύρο Φαγογένη. και οι δύο πιστεύω θα την εκτιμήσουν δεόντως...