Οι αφελείς (?) πολιτικές μου αναζητήσεις...

Πάνε κατι χρόνια τώρα από όταν ήμουν στη Β' Λυκείου. Ήταν κάπου γύρω στο 1984. Το σπίτι μας δεν ήταν ένα ιδιαίτερο πολιτικοποιημένο σπίτι. Ο πατέρας μου φιλικά προσκείμενος στον χώρο του Κέντρου, στις διάφορες εκφάνσεις του, αλλά ποτέ οργανωμένος η φανατικός υποστηρικτής κάποιου. Η μάνα μου πάλι, αγγλίδα, ψιλοφιλοβασιλικιά, to coin an expression, με αυτόν τον συντηρητικό μεν αλλά ουσιαστικά παραδοσιακό δε, εγγλέζικο τρόπο... που το κάνει να φαίνεται τόσο φυσικό!

Μερικά χρόνια πριν είχα μυηθεί στους δρόμους της rock μουσικής. Ένας ψηλός, πορωμένος ροκάς γείτονας μας, μαζί με τα γερμανικά ιδιαίτερα που μου παρέδιδε, μου έμαθε και για τους Queen, τους Pink Floyd, τον Syd Barrett και ένα σωρό άλλους. Ένας υπέροχος κόσμος γεμάτος διαφορετική μουσική, γεμάτος νόημα (σαν μισός Άγγλος καταλάβαινα τους στίχους...) ανοιγόταν μπροστά μου. Μέσα σε όλα αυτά υπήρχαν και κάποια πολιτικοκοινωνικά μηνύματα. Το Woodstock, η προσπάθεια για ειρήνη, ο πόλεμος στο Βιετνάμ (ας είχε τελειώσει) και άλλα πολλά ήταν θέματα που μας απασχολούσαν. Φτάνοντας στη Β' Λυκείου, μέσω μιας καινούριας γνωριμίας έμελλε να μάθω και κάποια πράγματα τα οποία ως τότε αγνοούσα. Στην Αθήνα λέει, γινόταν καταλήψεις, όπως πχ αυτή της Βαλτετσίου, οι μπάτσοι μάζευαν κόσμο για εξακριβώσεις, έπεφτε ξύλο, βασανιστήρια κλπ. Υποτίθεται μετρούσαμε ήδη 3 χρόνια από την "αλλαγή" το 1981. Υποτίθεται ότι μετρούσαμε ήδη 10 χρόνια από το τέλος της χούντας! Και όμως...παραμύθια!

Τέλος πάντων μετά από "ενημέρωση" και μπόλικο διάβασμα (Κροπότκιν, Μπακούνιν κλπ) αποφάσισα πως με εξέφραζε η ιδέα να γίνω αναρχικός.

Την απόφαση μου ακολούθησε η σχετική άρνηση κουρέματος των μαλλιών, τα ξεβάμμενα και ζωγραφισμένα τζην, δερματινα βραχιολάκια και το ανάλογο βαρύ και στοχαστικό περπάτημα...

Δυστυχώς η ευτυχώς, η ζωή του αναρχικού στην Κέρκυρα, τουλάχιστον τότε, δεν είχε τίποτα το διαφορετικό από τη ζωή όλων των άλλων. Η ζωή στο νησί κυλούσε νωχελικά, χωρίς διαδηλώσεις, χωρίς καταλήψεις, χωρίς ευκαιρίες για αναρχική έκφραση...

Την βαρεμάρα αυτή ήρθε να σπάσει μια συζήτηση στο σπίτι μου, κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού φαγητού. Δεν θυμάμαι ακριβώς πως ήρθε η κουβέντα, αλλά μπορεί να ήταν και τίποτε εκλογές κοντά, κι έλεγε ο πατέρας μου τις σκέψεις του σχετικά, οπότε γυρνάει και με ρωτάει, "εσύ τι σκέφτεσαι πολιτικά Πήτερ?" Οπότε εγώ πετάω το φοβερό:

"Εγώ είμαι αναρχικός!"

Υπάρχει μια πολύ ωραία αγγλική λέξη που εκφράζει το πως το είπα, και είναι η λέξη blurted...

Κλάμα η μάνα μου, σοκ ο πατέρας μου, γέλια η αδερφή μου...

Είδα κι έπαθα να εξηγήσω στη μητέρα μου πως αναρχικός δεν είναι αυτός που πετάει βόμβες μολότωφ και κατεβάζει βιτρίνες, αυτοί, τις έλεγα, είναι "αναρχούμενοι" και όχι αναρχικοί! Δεν χαμπάριαζε. Στην Αγγλία δεν υπάρχουν τέτοιες λεπτές διαφοροποιήσεις. Anarchist! Το είπαν και οι Sex Pistols, κάνει ομοιοκαταληξία και με το antichrist, πάει τελείωσες, σε σταμπάρανε.. Μην ξεχνάμε ότι αυτός του οποίου το μοίωμα καίνε στις 5 Νοέμβρη αναρχικός ήτανε...

Ευτυχώς οι σχέσεις μου με τη μάνα μου ήταν τέτοιες ώστε να υπάρξει σύντομα κάποια εκεχειρία...

Για καλή μου τύχη εκείνη την εποχή προβαλλόταν μια εκπομπή το "Παρασκήνιο" και είχε για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση, συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη. Ο Καστοριάδης ήταν μεγάλος στοχαστής και φιλόσοφος και ήρωας του ελληνικού αυτόνομου χώρου. Την εκπομπή εγώ δεν την είδα. Την είδε όμως η μάνα μου! Και όταν γύρισα σπίτι εκείνη τη μέρα με ρώτησε αν ήξερα κάποιον Κορνήλιο Καστοριάδη. "Ναι" της λέω, και τι μου λέει?

"Άμα είσαι αναρχικός σαν κι αυτόν, τότε εντάξει, συμφωνώ κι εγώ!"

Η σχετική  εκπομπή του Παρασκήνιου για όσουν ενδιαφέρονται να τη δουν.

Στην κατάληψη της Βαλτετσίου κυκλοφορούσε και ο Νικόλας Άσιμος. Κάποιες σχετικές φωτογραφίες μπορείτε να δείτε εδώ.

Επιγραμματικά και προς ενημέρωση των μικρότερων θα ήθελα να πω τα εξής:

Με το τέλος της χούντας δεν άλλαξαν ουσιαστικά πολλά. Απλά το δικτατορικό καθεστώς, το οποίο αντιμετώπιζε μείζον θέμα αξιοπιστίας και αποδοχής "άλλαξε" και ενδύθηκε πολιτικήν ενδυμασίαν. Ο Καραμανλής ήταν μια μαριονέτα κοινής αποδοχής και με καλή εικόνα στο λαό. Ο Αβέρωφ, ο Μητσοτάκης και πλήθος άλλων πολιτικών του χώρου, υπήρξαν όλοι παρασκηνιακά και μη συνεργάτες της χούντας. Μην κοροιδευόμαστε λοιπόν. Δεν είχε αλλάξει τίποτε ουσιαστικά. Οι μπάτσοι ήταν οι ίδιοι, τις ίδιες τακτικές εκφοβισμού ακολουθούσαν... Το ξέρετε πως ακόμη και μετά το 1981 έκαναν φάλαγγα? (Βασανιστήριο με χτυπήματα στα πόδια) Επί ΠΑΣΟΚ!

30 χρόνια μετά από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Ένα όμως σίγουρα δεν έχει αλλάξει... οι πλούσιοι ως συνήθως κυβερνάνε τους φτωχούς! And the poor keep getting poorer...

αντε γειά.....