Χάσαμε τη μπάλα...

Έχει χαθεί το νήμα της αφήγησης, κοινώς “χάσαμε την μπάλα”.

Η Margaret Mead, Αμερικανή ανθρωπολόγος, είπε κάποτε πως το πρώτο δείγμα ανθρώπινου πολιτισμού, ήταν ένα μηριαίο οστό με εμφανή σημάδια τραύματος κι επούλωσης. Μια επούλωση που ήρθε όταν κάποιος τον φρόντισε, ώστε να γίνει καλά. Ερχόμαστε μαζί σε ομάδες, δημιουργούμε κοινωνίες για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη. Για να γίνουμε καλά.

Ουσιαστικά η κοινωνία είναι ο τρόπος που έχουμε για να παράγουμε ευτυχία. Είναι τόσο απλό. Ευτυχία, η μάλλον ευτυχισμένες στιγμές που θα έρθουν με μυριάδες τρόπους να ομορφύνουν τη ζωή μας, να μας χαρίσουν το χαμόγελο, ελπίζουμε πολλές φορές, κατά τη διάρκεια αυτού του πολύ μικρού περάσματος από τη ζωή που έχουμε να κάνουμε. Μη ξεχνιόμαστε, ακόμη και τα βότσαλα στην παραλία ζουν περισσότερο από μας.

Στιγμές ευτυχίας λοιπόν, γιαυτό έχουμε τις κοινωνίες μας. Έρωτες, φιλίες, παιχνίδια, τέχνη, φαγητό, συνάθροιση, θέατρο, μουσική, γέλιο, παιδιά, αθλητισμός, άμιλλα, συνεργασίες, είναι μερικά από τα πράγματα που προϋποθέτουν μια κοινωνία ανθρώπων και έχουν τη μοναδική δυνατότητα να μας χαρίσουν τα πολυπόθητα χαμόγελα, τις στιγμές χαράς που στοιχειοθετούν μια καλή ζωή. 

Η μπάλα όμως χάνεται όταν ένα μέρος της κοινωνίας κοιτά μόνο το δικό του χαμόγελο και συνειδητά μας αφαιρεί το δικό μας. Ακόμη χειρότερα όταν συνειδητά αφαιρεί από τη ζωή μας τη δυνατότητα να χαμογελάσουμε ποτέ ξανά.

Το έγκλημα δεν έγινε στα Τέμπη. Το έγκλημα επιτελείται δεκαετίες τώρα, συχνά πίσω από κλειστές πόρτες, την ίδια στιγμή όμως και σε κοινή θέα, στις οθόνες των τηλεοράσεων μας, στις στήλες των εφημερίδων, στις υπηρεσίες, στα σχολεία, στα γαμημένα υπουργεία τους.

Στα έξι χιλιάδες χρόνια που υπάρχει ο ανθρώπινος πολιτισμός σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που μια ελίτ, μια μικρή σχετική ομάδα ανθρώπων που έχει την εξουσία στα χέρια της, την καταχράται προς μοναδικό όφελος της. Πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες, θρησκευτικοί ηγέτες και μαφιόζοι, όλοι ένα μεγάλο πάρτι. Κι εμείς, ο λαός, αυτοί που καλούμαστε να πληρώσουμε το λογαριασμό. Ένα λογαριασμό που συχνά πυκνά τον πληρώνουμε με αίμα.

Είναι πονηρή η ελίτ. Μας παίζει τον έναν ενάντια στον άλλον. Μας χωρίζει σε κόμματα, σε ομάδες, υπόσχεται διάφορα, κρεμάει κάθε τόσο και μερικά καρότα μπροστά στους πιο “γαϊδάρους” από μας. Επειδή είναι “λίγοι” απευθύνονται και στο “λίγο” που υπάρχει στον καθένα μας. Πόσοι άξιοι βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας και γίνανε ανάξιοι? Πολλοί. Οι εξαιρέσεις απλά αποδεικνύουν τον κανόνα.

Είχα να δω τόσο κόσμο στο δρόμο από το 2011-12. Μου ερχότανε να κλάψω. Έστελνα φωτογραφίες στο παιδί μου στη ξενιτιά, κι ένιωθα μέσα στα ανακατεμένα και δύσκολα συναισθήματα, βαθιά συγκίνηση και μια περηφάνια, όχι για μένα, αλλά κυρίως για τα παιδιά που άκουγα να βροντοφωνάζουν αυτά που ήθελα να βροντοφωνάξω κι εγώ, μα έχω χάσει τη φωνή μου. Ήθελα να της πω “να παιδί μου, η γενιά σου, μας κάνει ξανά περήφανους!” 

 

Τι έχουμε πάθει ρε γαμώ το κέρατο μου? Δεν είναι ντροπή? Υπήρξαμε κι εμείς παιδιά κι ονειρευτήκαμε για έναν κόσμο καλύτερο. Ο κόσμος δεν άλλαξε. Δεν έγινε καλύτερος. Κι αν είμαστε μοιρολάτρες εύκολα θα πούμε “ε ειναι επειδη δεν αλλάζει”.

Αλλά θα μπορούσαμε να πούμε και το άλλο . “Δεν προσπαθήσαμε αρκετά”

Δεν μπορώ, οδεύοντας στα 56 μου χρόνια, να κοιτάξω τα παιδιά μου στα μάτια και να τους πω να τα παρατήσουν, πως “ο κόσμος δεν αλλάζει, γιαυτό κοίτα την πάρτυ σου”

Επιμένω σε αυτό που μου επιτρέπουν τα ίδια 56 μου χρόνια να έχω μάθει.

Το χαμόγελο είναι η “μπάλα”.

Κι αν το χάσαμε οφείλουμε, πάση θυσία, να το ξαναβρούμε. 

Να μην επιτρέψουμε στους ανάξιους να μας το αφαιρούν.

Ποτέ ξανά.

 

Από σχολείο της Λεμεσού

 

Από τα πρώτα συλλαλητήρια. Οι κρατούντες ξέρουν μόνο από καταστολή. Οφείλουμε να αντισταθούμε, για το μέλλον των παιδιών μας. 

Υπάρχουν λύσεις. Μια από αυτές είναι η πολιτική ανυπακοή. Επίσης μην τους φοβάστε. Θα μας κλάσουν μια μάντρα αρχίδια. Από αυτά που δεν έχουν.