Η συνομωσία των μετρίων συναντά την κοινοτοπία του κακού

Χθες το πρωί με πήρε τηλέφωνο το παιδί μου από την ξενιτιά. Κατάλαβα αμέσως πως δεν ήταν καλά, πως έκλαιγε. 

"Τι συμβαίνει μικρή μου?"

"Δεν αντέχω μπαμπά. Προσπαθώ να μην βλέπω τι συμβαίνει, μα όπου να κοιτάξω βλέπω μεγάλες τραγωδίες πλεγμένες όλες μαζί σε μια τεράστια. Βλέπω σκοτάδι. Βλέπω παιδιά σαν κι εμένα, κορίτσια κι αγόρια, που τα γύρισαν κομμάτια και αποκαΐδια σε κουτιά, στους γονείς και τα αδέρφια τους, μπαμπά... Δεν αντέχω... Ήταν όλα τους σαν κι έμενα, θα μπορούσα να ήμουν εγώ"

"Αχ παιδί μου..."

Εκεί έμεινα. 

Γιατί δεν ξέρω τι να πω σε αυτό το παιδί, που μες τη νιότη του και την ευαισθησία του, πονάει. Πονάει για κάθε ψυχή που χάθηκε, για κάθε γονιό που έσβησε σαν άνθρωπος από αυτή του την απώλεια, για κάθε αδερφό κι αδερφή, για κάθε σύντροφο αδικοχαμένου, για κάθε φίλο.

Δεν ξέρω τι να πω σε αυτό το παιδί, σε κάθε παιδί, στο δικό μου, της συντρόφου μου, του φίλου μου, του γείτονα μου, του άγνωστου περαστικού στο δρόμο.Δεν ξέρω τι να πω γιατί δεν ξεχνώ πως πέρασα κι εγώ από κει, από αυτή την απελπιστική φάση της συνειδητοποίησης πως ζω σε μια χώρα που ξέρει μόνο πως να σου ζητά, καθήκοντα κι υποχρεώσεις, να σκύβεις το κεφάλι, να δουλεύεις σκληρά, να πληρώνεις φόρους και ΦΠΑ, να γυρνάς άλλου τη ματιά, να μη φέρνεις αντιρρήσεις, να μην διαδηλώνεις, να μην εξανίστασαι, να μην αντιστέκεσαι, να μην επαναστατείς. 

Σε αντάλλαγμα για αυτές σου τις παραχωρήσεις σου ζητά να δεχτείς πως δε θα πάρεις απολύτως τίποτα πίσω, εκτός από τη βεβαιότητα μιας ανούσιας ζωής που θα καταλήξει σε έναν ανούσιο θάνατο. Πως μια μέρα είναι πολύ πιθανό να σε επιστρέψουν στο σπίτι σου σε ένα σφραγισμένο κουτί, αγνώριστο, καμένο, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Εσένα και τουλάχιστον άλλους πενήντα έξι, όλους θύματα ενός πολέμου που έχει κηρύξει εδώ και πάρα πολλά χρόνια το μέτριο και το λίγο ενάντια στο καλύτερο και στο πολύ.

Ξύπνησα σήμερα και στο μυαλό μου είναι η κοινοτοπία του κακού, της Χάνα Αρεντ και την ίδια στιγμή κι αυτό το τραγούδι, που άκουσα για πρώτη φορά κάπου 11-12 χρόνια πριν. 

 

Θέλω να γράψω, να αναλύσω, να παραθέσω επιχειρήματα και λογική, αλλά και συναίσθημα, μα ειλικρινά δεν έχω πια το κουράγιο, ούτε την υπομονή να μιλάω για τα αυτονόητα.

Έχω μόνο να απευθύνω από δω από αυτό το "βήμα" που έχω μια υπενθύμιση σε όλους όσους ευθύνονται. Μια σοφή παροιμία.

Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες.

Αυτοί που μας κυβερνούν, είναι μια τρομοκρατική οργάνωση.

Μέτριοι και λιγότερο από μέτριοι, κοινότοποι σε βαθμό κακουργήματος.