Τρίτη, Ιανουαρίου 20, 2009

Death is not the end....

Δυστυχώς το τραγουδάκι το είχα ήδη βάλει σε προηγούμενη ανάρτηση... και δε λέει να το ξαναβάλω. Θα βρω άλλο. Το σύμπαν συνωμότησε και ο θάνατος μας τριγυρνά αυτόν τον καιρό. Έφυγαν η Kate, ο παππούς, ο Θοδωρής, ο Τζίμης, ο James, καπάκι και η Καίτη σε φρικτές συνθήκες. Την τελευταία δεν την ήξερα προσωπικά, αλλά όμως ήμουν εκεί όταν συνέβη... Την Κυριακή ήταν η κηδεία και εγώ πήγα στο μνημόσυνο της Kate στην Πρέβεζα. Συγχωρούμαι λοιπόν που σκέφτομαι τον θάνατο συνέχεια?

Κάπου σε κάποια προηγούμενη ανάρτηση είχα αναφερθεί σε κάτι που διάβασα σχετικά με μια near death experience. Κάποιος πέθανε (τον χτύπησε κεραυνός) και κατάφεραν να τον επαναφέρουν. Αυτός όμως ένιωθε τόσο καλά, τόσο γαλήνια, που ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να γυρίσει.Αλλά τελικά δεν ήταν στο χέρι του, και έζησε. Η περιγραφή του συμβάντος από τον ίδιο, ήταν τόσο πειστική που με έκανε να νιώσω πολύ καλύτερα για το θέμα. Είχε αυτό που λέμε πειθώ, conviction και με έπεισε. Και νιώθω πως φοβάμαι τον θάνατο κατιτίς λιγότερο.

Αλλά έχουμε και το θέμα του βίαιου θάνατου. Βρέθηκα μπροστά σε έναν τέτοιο. Η εικόνα ενός εμφανώς άψυχου σώματος, εμφανώς επειδή στην θέση που βρισκόταν δεν ήταν δυνατόν να ζει, είναι σοκαριστική. Πέραν της όποιας φρίκης, αυτό που μου φάνηκε χειρότερο ήταν η οριστικότητα αυτού που βλέπεις. Δεν υπάρχει γυρισμός, δεν υπάρχει ελπίδα, δεν θα υπάρξουν επίμονες προσπάθειες να επαναφέρουν στην ζωή. Γιατί η κατάσταση είναι πέρα από αυτά. Γιατί αυτός ο άνθρωπος που περνούσε τον δρόμο πηγαίνοντας στη δουλειά του, από μια ατυχία, μια απροσεξία και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είναι πια απολύτως νεκρός. Ομολογώ πως αυτός ο θάνατος με φοβίζει. Αν μη τι άλλο για τον πόνο που προκαλεί στους εναπομείναντες ζωντανούς.

Την Κυριακή λοιπόν πήγα και σε ένα μνημόσυνο, στην Πρέβεζα. Ήταν της φίλης μου της Kate που πέθανε από καρκίνο τον νοέμβριο. Όπως έζησε η Kate, σεμνά, έτσι ακριβώς ήταν και στον θάνατο. Ανταλλάξαμε μερικά mail πριν πεθάνει όπου προσπάθησα να την κάνω να νιώσει κάπως καλύτερα. Δεν ήξερα τι να πω αλλά κάτι κατάφερα από ότι μου είπε. Στο μνημόσυνο μετά από την απλή τελετή στο εκκλησάκι, πηγαμε να τα πιούμε στην διπλανή ταβερνούλα. Η Kate, εν ζωή, τις γούσταρε τις μπυρίτσες της, και μεις πιστεύω την τιμήσαμε δεόντως. Είχαμε στο τραπέζι μια φωτογραφία της και μας κοιτούσε που μιλούσαμε και πίναμε. Υπήρχε συγκίνηση αλλά και καλή διάθεση. Ήταν όμορφα και αν μας έβλεπε από καπου πιστεύω να ήταν ευχαριστημένη.

Ακολουθεί ένα τραγουδάκι του καταπληκτικού Elton John. Λέγεται " I think i'm gonna kill myself" και προς θεού δεν υποννοώ κάτι!!! Απλά είναι σχετικό. Δώστε βάση στον percussionίστα ο οποίος παίζει το ντέφι λές και είναι η αποστολή του από το θεό στη γη. Το κομμάτι είναι του 1972, και το βρήκα σε μια λίστα των 7 πιο χαρούμενων τραγουδιών σχετικά με τον θάνατο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου