Κυριακή, Ιανουαρίου 12, 2014

I'm only human...

Όπως οι περισσότεροι blogger φαντάζομαι. έχω κι εγώ ένα μάτσο "πρόχειρα", αναρτήσεις οι οποίες ξεκίνησαν και δεν τέλειωσαν ποτέ. (αυτό τον πρόλογο τον έχω ξεφτιλίσει...χαχαχα) Αυτή είναι μια από αυτές, μονο ο τίτλος υπήρχε, ίσως να ειχα και κατι αλλο τοτε στο νου μου...αλλά τωρα κόλλησε το παρακάτω...

(εδώ που τα λέμε έχω και άλλα τέτοια "πρόχειρα" στη ζωή μου... πράγματα, αλλά και καταστάσεις τα οποία για τον ένα η τον άλλο λόγο, έμειναν πίσω, έμειναν ημιτελή η ανεκπλήρωτα.
Κάποια από αυτά έχουν γίνει μικρότερα η μεγαλύτερα προβλήματα… μια από τις κλασσικές δικαιολογίες του οποιουδήποτε θα ήταν «υπάρχουν και χειρότεροι από μένα»… «δεν είμαι ο μόνος» κι άλλα τέτοια ανάλογα…
Πόσο δύσκολο είναι συχνά να ακολουθήσουμε οι ίδιοι τις συμβουλές που τόσο απλόχερα και αβίαστα, μοιράζουμε στους άλλους…)

Πρόσφατα ανακοίνωσα, για δεύτερη η μάλλον τρίτη φορά στη ζωή μου, την «αποχώρηση» μου από το Facebook. Είμαι μέσα στο αναθεματισμένο φατσοβιβλίο από τις αρχές του 2008…

Αυτοί που με ξέρουν αρκετά καλά, ξέρουν ότι έχω μια τάση να ξεκινάω να λέω κάτι και λόγω μιας «αίσθησης» μου ότι θα γίνω περισσότερο κατανοητός αν ξεκινήσω από πιο παλιά δίνοντας ένα σχετικό background στα λεγόμενα μου, να πηγαίνω ολοένα και πιο πίσω στην ιστορία… μια κοπέλα που ξέρω (η μαλλον που με ξέρει) θα έλεγε τώρα: “Ωχ πάμε, θα μιλήσει για τους δεινόσαυρους τώρα…”

Και δεν θα είχε άδικο…

Κατάφερα να αποφύγω στη ζωή μου εθισμούς με αλκοόλ, ναρκωτικά και τζόγο… έναν εθισμό όμως με την τεχνολογία και κυρίως με το χάσιμο χρόνου μέσω υπολογιστών, δεν τον απέφυγα.

Το 1997 απέκτησα τον πρώτο μου προσωπικό υπολογιστή και σύνδεση στο ίντερνετ. Είχε προηγηθεί ένας «έρωτας» στο σπίτι ενός φίλου που με φιλοξένησε στην Αθήνα, ενός πραγματικού geek, (με Amiga 500 για όσους γνωρίζουν…)

Τις 31 Αυγούστου του 1997, νωρίς το πρωί, σε ένα σπίτι στην Καλλιθέα, όλοι κοιμούνταν… αργότερα την ίδια μέρα θα παντρευόταν δυο φίλοι μας «γκαρδιακοί»… είμασταν εκεί για το γάμο, όλη η παλιά τρελοπαρέα…

Είπα όλοι κοιμούνταν? Ψέμαααα… όλοι εκτός από μένα… με τραβούσε σα μαγνήτης αυτό το μηχάνημα… αυτό το παράθυρο σε έναν κόσμο απείρως μεγαλύτερο από αυτόν που ήξερα, διαφορετικό, και αν και ίσως δεν το καταλάβαινα ακόμη, τόσο μα τόσο εικονικό…  

Εκείνες τις πρώτες πρωινές ώρες σερφάριζα στο ιντενετ..πρωτάρης.. πέφτω σε μια είδηση…

PRINCESS DIANA DEAD IN CAR CRASH!!!

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν πως είναι κάποια κακόγουστη φάρσα… δεν μπορούσα να το πιστέψω…η Πριγκίπισσα μας..νεκρή…

(Δεν υπήρξα ποτέ οπαδός της Βασιλικής οικογένειας… αλλα η Νταιάνα ήταν κάτι άλλο… μια ελπίδα πως μέσα και στα πιο σάπια υπάρχουν και καλά…)

Μερικούς μήνες αργότερα θα ξεκινούσε η σχέση μου με τους υπολογιστές… και το ιντερνετ και ότι ακολούθησε…

Πέρασα μια φάση με παιχνίδια. Μερικούς μήνες… ευτυχώς ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός σε αυτά και κάποια στιγμή τα παρατούσα. Παρόλα αυτά υπήρξαν μέρες, ειδικά το χειμώνα βέβαια, που σχόλαγα από τη δουλεια και 5-6 ώρες αργότερα ακόμη έπαιζα…

Μετά το κατέβασμα τραγουδιών… άλλη μανία… άλλο παιχνίδι.

Και τα φόρουμ… βρέθηκα κατά καιρούς σε διάφορα από δαύτα, μάλλον από κάποια ανάγκη επικοινωνίας εικάζω, περισσότερο…
Βαδίζοντας προς το 2006, ο γάμος μου ήδη βρισκόταν on the rocks που λένε… Σε ένα φόρουμ μάλιστα κατεγράφη όλη η ιστορία του τέλους του… εν είδη συζήτησης μεταξύ συμπασχόντων…

Και λίγο αργότερα θα γνώριζα τη δεύτερη γυναίκα μου μέσω του ιδίου μέσου, του ίντερνετ…

Κάπου εκεί ήρθε και το facebook
Αλλά και το blogging…

Μπορεί να μην είμαι από αυτούς που αναρτούν κάθε τους σκέψη, παρόλα αυτά κοιτώντας πίσω και με μια δόση περισσότερης καχυποψίας και θέλω να πιστεύω ωριμότητας, θεωρώ πως και εγώ όπως και άλλοι, υπερέβαλλα στο πόσο «εκτέθηκα»…

Σε ένα μέσο το οποίο δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε. Σε ένα μέσο το οποίο δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε ούτε τους εαυτούς μας να διαχειριστούμε…

Τα τελευταία δυο χρόνια μείωσα αρκετά την έκθεση μου για διάφορους λόγους. Ναι είναι υπέροχο που μπορώ να γράψω μια εξυπνάδα, η μια ας πούμε μικρή «σοφία» (γεια σου καλάμι!! Να σε καβαλήσω?) και όλοι σας να πλακωθείτε στα like

Έχει όμως νόημα?

Έχω ακούσει ότι με κάθε like εκκρίνεται μια μικρή δόση σεροτονίνης… με φτιάχνετε λοιπόν… και σας φτιάχνω κι εγώ με  τα δικά μου… τι ωραία…

Ναι είναι κι εργαλείο. Καταρχήν για επαγγελματικούς λόγους ενδείκνυται… και ναι σίγουρα υπάρχουν κι αυτοί που το χρησιμοποιούν με μέτρο… η μειοψηφία είμαι σίγουρος..
(και μεταξυ μας αν ακόμη δεν έχω κλείσει το λογαριασμό μου αυτός ειναι ο κύριος λόγος, ο επαγγελματικός)

Τι ανάγκες καλύπτει? Επικοινωνίας? Επιβεβαίωσης? Μείωσης του αισθήματος της μοναξιάς?



Υποκατάστατο είναι.

Υποκατάστατο για πολλά... διέξοδο επίσης... από κάποια πραγματικότητα που δε μας αρέσει...

Letting off steam... αν ο θυμός, η απογοήτευση, οι καταστάσεις που ζούμε και βλέπουμε, ανεβάζουν την "πίεση" στη χύτρα της ζωής, το facebook αποτελεί μια ακόμα δικλείδα ασφαλείας... επαναστατούμε στα λόγια, και την πράξη άστην για αύριο...

Αλλά και σε ένα άλλο επίπεδο, αντί να μας φέρνει πιο κοντά, μας κρατάει μακριά...

Δεν θέlω like. Δεν θέλω σκούντηματα κι αιτήματα φιλίας. Δεν μπορώ να έχω 648 φίλους, είναι ψέμα.

Θέλω αυτούς τους λίγους και καλούς. Να σας βλέπω, να πίνουμε κάνα κρασί, να μπορώ να σας αγκαλιάζω και να σας φιλάω. Να σας τσιμπάω και λιγο όντας αξύριστος. Κι αμα ζείτε μακριά, να γραφουμε κανα γράμμα και να ερχομαι να σας βλέπω ποτε-ποτε...

Να μιλάμε και να κοιταζόμαστε στα μάτια.

Ανθρώπινα.




ΥΓ Επειδή δεν θέλω να φανώ άδικος, οφείλω να πω πως στο παρελθόν είχα εξαιρετικές επαφές μέσω του ιντερνετ με απίστευτους, όμορφους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ περισσότερο η λιγότερο γνωστούς μου, και σε δύσκολες στιγμές ένιωσα ένα πολύ "ανθρώπινο" χέρι, κι ας ήταν ψηφιακό, να απλώνεται μέσα από τα σύρματα για να αγγίξει το δικό μου... η να ακουμπήσει στον ώμο μου...




Παρόλα αυτά θεωρώ το φατσοβιβλίο ένα "ναρκωτικό"... ελαφρύ ειναι, αν το προσέξεις και το πας με μέτρο παλεύεται...δεν παύει όμως να είναι ναρκωτικό...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου