Κοιτώντας πίσω part one

Ξεκίνησα αυτό το blog το 2008. Ένα καημό να γράφω, τον είχα, ήταν κάτι καινούριο, ήταν και λίγο μόδα, να τολμήσω να πω? Ομολογουμένως κιόλας το "κουμπιούτερ" (ξέρετε..αυτό με τα...κουμπιά!)  ήταν κάτι που "έπαιξε" στη ζωή μου...στη δουλειά, στα e-mail, στην αναψυχή (βλέπε παιχνίδια) ακόμη και σε χωρισμό και σε νέα σχέση...

194 Αναρτήσεις.

από τις οποίες 24 στα πρόχειρα, αδημοσίευτες...

εδώ δεν πρόκειται για writer's block. πρόκειται για writer's give up and start something else...

Οι περισσότερες δεν είναι πια επίκαιρες, άλλες είναι πολύ μεγάλες κι έχω χάσει τον ειρμό τους, άλλες ε΄χω ξεχάσει και τι πήγαινα να πω!

πχ έχω μια από 15/5/2011, δηλαδή πριν από το κίνημα της πλατείας! όπου πήγαινα να κάνω κάποιο παραλληλισμό μεταξύ του χώρου του γιώτιγκ, στον οποίο δραστηροποιούμαι και κάποιου άλλου χώρου όπου βασίλευε η απατεωνιά...αλλά δεν ξέρω ποιόν!

η επόμενη από 1/7/2011, γράφτηκε δυο μέρες μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου κατά τη διάρκεια του οποίου ήμουν στο Σύνταγμα...σχολείο...

Ας αναπολήσουμε... και συγχωρέστε μου την αφέλεια...

"Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011,
20:30
Έχουμε επιβιβαστεί στο Αγ. Θεοδώρα για Ηγουμενίτσα και τελικό προορισμό την Πλατεία Συντάγματος. Η δεκαμελής παρέα μας αποτελείται από συμμετέχοντες στις συγκεντρώσεις της Πλατείας Δημαρχείου και σκοπός μας η συμμετοχή στις διήμερες κινητοποιήσεις κατά της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου. Γέλια, αναμνηστικές φωτωγραφίες με το ωραίο μας πανώ, γνωριμίες με συνεπιβάτες, ακόμη και γνωριμίες ανάμεσα μας.
Τρίτη 28 Ιουνίου 2011,
04:40
Άφιξη στο σπίτι ενός από την ομάδα, μετά από σερί οδήγησης με μικρή στάση για καφέ. Πρησμένα ματάκια, στρωματσάδα στο ένα δωμάτιο, κούραση και απορία για το τι θα βρούμε αργότερα στην πλατεία...
09:20
Ξυπνάμε κι ετοιμαζόμαστε. Δεν ξέρω πως, μου έχει μπει η ιδέα ότι θα πάμε απλά να δούμε τι παίζει και θα γυρίσουμε μετά στο σπίτι για να "εξοπλιστούμε" καλύτερα... Αποτέλεσμα? φτάνουμε στην πλατεία και βέβαια δεν έχω ούτε μάσκα ούτε τίποτα, ντυμένος με σανδάλια και βερμούδα σαν να πάω στην παραλία... Τουρίστας διαδηλωτής δηλαδή!
12:00
Άφιξη στην πλατεία μετά από αρκετό περπάτημα, λόγω έλλειψης ΜΜΜ. Πηγαίνουμε στην υποδοχή, όπου μας εξοπλίζουν άμεσα με μικρά φακελάκια αλοιφής κατά των δακρυγόνων, μας ψεκάζουν με διάλυμα Maalox, και μας ενημερώνουν για το τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση που συλληφθούμε. Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε που ήρθαμε... Μας εντυπωσιάζει όμωςη πολύ καλή οργάνωση και το φιλικό πνεύμα
12:30
Αναρτούμε πάνω από την αριστερή είσοδο του Μετρό το πανώ που φέραμε από το νησί. Έτσι για μερικές ώρες (μέχρι να διαλυθεί από τα επεισόδια) βάζουμε και την Κέρκυρα στο χάρτη από πανώ που έχει δημιουργηθεί στην πλατεία. Κρήτη, Καλαμάτα, Κέρκυρα ακόμη και μια σημαία της Κύπρου που γράφει πάνω MAMMA ΜΑΖΙ ΣΟΥ... Ανεβαίνουμε στην πάνω πλατεία και συμμετέχουμε στα συνθήματα. Πάμε μπροστά και κοιτάμε τα ΜΑΤ στα μάτια. Το απόλυτο κενό...
12:45
Αριστερά από το κέντρο της πλατείας υπάρχει ομάδα θερμοκέφαλων που φωνάζουν ιδιαίτερα εμπρηστικά συνθήματα, και σπρώχνονται πάνω στα κιγκλιδώματα. Γύρω μας παντού, απλοί άνθρωποι, καθημερινοί, με αυτοσχέδια πανώ και πλακάτ, αλλά και πι οργανωμένοι από διάφορα κόμματα διαδηλώνουν την οργή τους προς την κατεύθυνση του μονολιθικού κτίριου που είναι η βουλή μας. Το κτίριο σιωπά. Σχεδόν όλα τα παράθυρα είναι κλειστά, κάποια στόρια μόνο μισοκατεβασμένα... Αντίδραση καμιά. Κανείς δεν βγαίνει να μας μιλήσει, να ρωτήσει τι θέλουμε, γιατί είμαστε εκεί.... Γιατί απλούστατα δεν τους ενδιαφέρει. Αυτό που είναι να γίνει, θα γίνει εκεί μέσα.
Και απέξω έχουν τα μαντρόσκυλα...
Επειδή κάπου εδώ χάνω τη χρονολογική σειρά των γεγονότων, αλλά επίσης και δεν μπορούσα να είμαι παντού να παρακολουθώ τα γεγονότα, σας παραπέμπω σε ένα καλό γραμμένο χρονικό.
Κάπου εκεί στις πρώτες φασαρίες έφαγα το πρώτο μου δακρυγόνο... Με μια απλή μάσκα και μπαμπάκι με maalox, έτσουξαν τα μάτια βέβαια, και κατάλαβα τι εστί βερύκοκο...
Μην έχοντας μάσκα της προκοπής και παρέα με κάποιους από την ομάδα που δεν άντεχαν ούτε αυτοί, αποχωρήσαμε από την πλατεία για να επανέρθουμε αργότερα και πιο καλά οργανωμένοι.
Επιστρέψαμε κατά τις 21:30 πάνω στην ώρα για να ακούσουμε τους φοβερούς Tiger Lillies. Η πλατεία είναι γεμάτη ασφυκτικά κι ελλείψη σκηνής είναι αδύνατον να δεις τη μπάντα καλά. Καταφέρνω και τρυπώνω πίσω από τη μπάντα όπου βρίσκω παλιους φίλους που συμμετέχουν στην οργάνωση της πλατείας. Οι Τiger Lillies τελιώνουν αποθεώνονται κι αντικαθιστώντε από μια σειρά ελλήνων καλιτεχνών. Το λέει η καρδούλα τους. Αναγνώρισα τον Γιοκαρίνη και άλλους. Στην περίμετρο της πλατείας αρχιζουν επεισόδια. Οι κρότου λάμψης με έχουν εντυπωσιάσει με τον ήχο τους. Την πρώτη που άκουσα το πρωί νόμισα ότι είχε σκάσει βόμβα, αλαφιάστηκα! Τώρα είναι σκοτάδι, αλλά ένα φωτεινό σύννεφο δακρυγόνων φαίνεται να έρχεται προς το μέρος μας... ΄Οταν έλεγα για τους μουσικούς ότι το λέει η καρδούλα τους το εννοούσα. Τα δακρυγόνα μειώνουν σταθερά το κοινό αλλά αυτοί εκεί. Παίζουν και τραγουδούν χωρίς μάσκες χωρίς τίποτα. Κάποια στιγμή όμως δεν αντέχουν κι αυτοί... Ένα μεγάλο μέρος της πλατείας είναι γεμάτο ΜΑΤ. Κράνη, γκλομπ και τσαμπουκάς. Υπό την συνεχιζόμενη επίθεση των δακρυγόνων, απομακρυνόμαστε και κατευθυνόμαστε στους γύρω δρόμους. Βρίσκουμε την χαμένη παρέα, παρακολουθούμε σαν επαρχιωτάκια πρωτάρηδες που είμαστε την κατάσταση, με ένα σφίξιμο στην καρδιά. Ανέφερα πιο πριν πως υπήρχε μια ατμόσφαιρα πολεμική? Πως αισθάνεσαι καμιά φορά που ξέρεις ότι γίνεται κάτι άσχημο, ας πούμε όταν είσαι κοντά σε ένα ατύχημα και δεν ξέρεις ακόμα τι θα δεις, είσαι λαχανιασμένος κι ας μην έτρεχες... Κάπως έτσι αισθάνομαι. Αφήνουμε πίσω μας τις εχθροπραξίες και κατευθυνόμαστε προς το αυτοκίνητο και το σπίτι...

Κάποιοι πεινάμε αλλά δεν υπάρχει ουσιαστική όρεξη για φαγητό. Θα φάμε για να ικανοποιήσουμε μια ανάγκη επιβίωσης η λιγούρα κι όχι σαν παρέα να κάτσουμε να χαρούμε την παρέα ο ένας του άλλου και μαζί και το φαγητό. Η κατάσταση δεν προδιαθέτει για κοινωνικές σχέσεις πέρα από την όποια ψυχολογική υποστήριξη και το μοίρασμα των εμπειριών της ημέρας. Κάποιοι έβγαλαν και φωτογραφίες...

Στο σπίτι ψάχνουμε να ακούσουμε νέα. μετά κοιμόμαστε βαριά.

Ξημερώνει 29 Ιουνίου. Είναι η γιορτή μου."

Μέχρι εκεί είχα γράψει.

εκείνη την μέρα, της γιορτής μου, θα ζήσω μιαν άλλη φρίκη. Εθελοντής στην "Ομάδα Ψυχραιμίας" έχω πόστο μαζί με μια κοπέλα στην είσοδο του Μετρό. Στα ντου των ΜΑΤ συχνά βρισκόμαστε να κοντεύουμε να τσαλαπατηθούμε. Συνεχώς ψεκάζουμε κόσμο με maalox. Κάποια στιγμή κατεβαίνουν άνθρωποι που μετά βίας στέκονται. Γριούλες, κορίτσια, μεγάλοι άνθρωποι (σαν κι εμένα δηλαδή κι ας μην το παραδέχομαι...) γέροι. Χειαζονται βοήθεια, τους κρατάμε να μην πέσουν και τους βοηθάμε να φτάσουν στο Ιατρείο που βρίσκεται μέσα στο χώρο του Μετρό. Η κατάσταση είναι Π-Ο-Λ-Ε-Μ-Ο-Σ. έτσι απλά.

Κάποια στιγμή χάνω την συνάδελφο από την ομάδα μέσα στον πανικό. ανησυχώ μήπως έπαθε κάτι, την ψάχνω στο σημείο που είμασταν το πρωί και δεν την έχουν δει. Κατεβαίνω να δω μήπως βρίσκεται στο ιατρείο, Ζητάω άδεια να ψάξω.

Μπαίνοντας στο Ιατρείο, βλέπω ότι πρόκειται για κάτι σαν αίθουσα αναμονής. Στα καθίσματα διάφοροι άνθρωποι προσπαθούν να ανακτήσουν την ανάσα τους, οξυγόνα, μάσκες παντού. Άνθρωποι με άσπρα μούτρα, κόκκινα μάτια, μύξες να τρέχουν. ένα πλήθος κλαμμένο.

Ακούω μια φωνή δυνατή. Σηκώνω το κεφάλι, και προλαβαίνω να δω τον γιατρό με τους απινιδωτές στο χέρι, να τους ακουμπά στο στήθος ενός ανθρώπου, και το στιγμιαία άψυχο σώμα να αποκτά ξανά ζωή.

Π-Ο-Λ-Ε-Μ-Ο-Σ σας λέω...π-ό-λ-ε-μ-ο-ς... πόλεμος...

ΥΓ το "ταίρι" μου ήταν μια χαρά. Βρήκε καταφύγιο στα βάθη του Μετρό, μαζί με πολύ άλλο κόσμο...Που ακούστηκε?...εδώ στην Ελλάδα, τη χώρα του γαλανού ουρανού και του καθαρού αέρα, να ψάχνεις να ανασάνεις κάτω απ τη γης...