Looking back part two

Συνεχίζω αυτόν τον συνδυασμό "καθαριότητας" και "ολοκλήρωσης" του blog μου...

Κάπου τον Οκτώβριο του 2011, είχα στο μυαλό μου να γράψω για το πως ένιωθα σχετικά με τους φόρους.

Βέβαια τώρα που το διαβάζω μου φαίνεται λίγο αστείο, γιατί αν είχα παράπονο τότε για τους φόρους τι θα έπρεπε να πω τώρα?  LOL...

τέλος πάντων to get it off my chest που λένε, εγώ για χρόνια πλήρωνα φόρους. έκοβα αποδείξεις, πλήρωνα ΦΠΑ, τα πέρναγα όλα, δεν πούλαγα μαύρα...με το σταυρό στο χέρι!!

τότεπ ου με έπιασε το παράπονο έκανα ένα πρόχειρο υπολογισμό τι φόρους έχω πληρώσει...πλησιάζουν το μισό εκατομμύριο ευρώ.

Δεν αισθάνομαι κορόιδο. Εμπιστεύτηκα, όπως με μάθανε, όπως με ψήσανε, όπως κάθε καλός και άξιος πολίτης πρέπει να κάνει το κράτος να μου φερθεί τίμια. Να του δώσω για να μου δώσει. Ανταποδοτικότητα το λένε. Να δώσω ας πούμε 20.000 ευρώ όπως έδωσα φορο εισοδήματος το 2000. Τότε που το εισόδημα μου φορολογήθηκε με 45% σα να μουν κάποιος Λάτσης, και έδωσα και προκαταβολή 50% για την επόμενη χρονιά. (ήταν μές τα 20000, κάντε την πράξη, απλή μεθοδο των τριών για να δείτε τα τρελά κέρδη...)

Και τι πήρα πίσω?

Δεν ζήταγα πολλά. Ένα νοσοκομείο να γεννηθούν τα παιδιά μου, ένα αξιοπρεπές σχολείο να τα μορφώσουμε, μερικούς δρόμους της προκοπής για να πηγαίνουμε στο σχολείο με ασφάλεια, και μερικές ακόμα συνθήκες που κάνουν ανθρώπινη τη ζωή, αξιοπρεπή.

Δεν πήρα τίποτα.

Γιαυτό δεν αισθάνομαι κορόιδο. Μαλάκας αισθάνομαι.



Στις 18/10/2011 έγραφα:

"Κατέβηκες στην πλατεία 25η Μαίου μαζί με πολλούς άλλους. Κάποιος στάθηκε σε ένα πεζούλι πάνω για να ακουστεί κι είπε τον πόνο του. Μάζεψες κι εσύ το κουράγιο σου την επόμενη μέρα και σηκώθηκες κι εσύ, κι είπες και συ τον δικό σου. Μετά από σένα σηκώθηκε μια 19χρονη κοπελίτσα κι είπε τη δική της ιστορία. Πως η γιαγιά της τη μεγάλωσε με τα κλασσικά παραμύθια, "ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα" και πως τώρα πια τελειώνοντας το σχολείο και μπάινοντας απευθείας στις τάξεις των ανέργων, κατάλαβε πως τα παραμύθια είναι ακριβώς αυτό , μόνο παραμύθια...Τις επόμενες μέρες έφερες και τα παιδιά σου. Είναι μικρά, δεν κατάλαβαν και πολλά πράγματα αλλά έκανα πολλούς καινούριους φίλους.
Έψησες μερικούς φίλους να έρθουν κι αυτοί αλλά δεν έκατσαν και πολύ. Ήταν απαισιόδοξοι. "Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει" σου έλεγαν, "η κατάσταση δεν σώζεται", "ο Έλληνας δεν αλλάζει" σου πιπ΄λιζαν το μυαλό και το σθένος. Αλλά εσύ εκεί. Είχες τις μέρες σου. Ήθελες να είσαι συνέχεια εκεί αλλά είχες κι υποχρεώσεις. Κάποιες μέρες τα βάρη της καθημερινής ζωής σε καθήλωναν, δίνοντας σου όμως και μια περίεργη ώθηση να ξαναπάς. Μπήκες και στα σχετικά φόρα και στο facebook, αντάλλαξες πληροφορίες και προσωπικές εμπειρίες, μοιράστηκες σκέψεις, πάτησες χιλιάδες like σε κάθε αντικρατικό σχόλιο, επαναστατικό blog  η κείμενο που σου άρεσε, βρήκες ότι πολλοί άνθρωποι τελικά σκέφτονται σαν κι εσένα. Περισσότεροι από όσοι νομίζεις. Κάποιους(κενό)

Κάποια στιγμή μπορεί και να έφυγες γιατί η πολλή ψυχανάλυση στην έσπασε. Η γιατί άρχισαν να σκάνε μύτη κάποιοι περίεργοι που δεν γούσταρες. Η γιατί άρχισαν να γίνοται πολλές συζητήσεις για δημιουργία κόμματος και σου ρχόταν να ξεράσεις... Αλλά ξαναγύρισες. Η πλατεία σε μαγνήτιζε.

Το καλοκαίρι μπήκε για τα καλά. Έχανες μπάνια για να είσαι εκεί. Σκεφτόσουν συζητούσες,

κάπου κει έμεινα. Τι ήθελα να πω? Δεν ξέρω. Φαντάζομαι τα παραπάνω θα εκφράζουν διάφορους, εκφράζουν κι εμένα...

Η πλατεία μας άφησε χρόνους? Δεν ξέρω. Ελπίζω ότι μια μέρα θα ξανακατέβω εκεί.

Βλέπω ανθρώπους από αυτούς που θυμάμαι εκεί στην αρχή και μου λένε, είχαμε ελπίδα, πιστέψαμε ότι κατι θα άλλαζε, ότι μπορούσαμε να αλλάξουμε κάτι. Σίγουρα δημιουργήθηκαν δεσμοί. Πιστέψαμε σε κάτι. Γίναμε φίλοι. Μας δένει ακόμα κάτι. Εκτιμήσαμε ανθρώπους και καταστάσεις. δεν είμαστε τέλειοι. Άνθρωποι είμαστε. Αγαπάμε, κλαίμε, προσπαθούμε, παλεύουμε, χάνουμε. Αλλά χάνουμε στα χαρτιά...

Να σας παροτρύνω να διαβάσετε και την προηγούμενη ανάρτηση...