Τετάρτη, Δεκεμβρίου 05, 2012

Το μεγάλο ποτήρι και η βροχή.

Σε μια προηγούμενη μου ανάρτηση έγραφα για κάποια πράγματα που συμβαίνουν, αν όχι σε όλους, ελπίζω στους περισσότερους από μας, καθημερινά, κάποιες στιγμές, γεγονότα, συνειδητοποιήσεις, επιφοιτήσεις Αγίου πνεύματος, πείτε το όπως σκατά θέλετε, κάποιες στιγμές που μέσα μας κάτι κραυγάζει για αλλαγή, κάτι ζητάει να τελειώνουμε με το παλιό και καλώς να έρθει το καινούριο.

Ναι ξέρω φίλε Γελωτοποιέ, είμαι μάλλον αισιόδοξος να λέω ότι συμβαίνουν στους περισσότερους, αλλά ποιές είναι οι άλλες μου επιλογές? σε ποιούς να πω ότι συμβαίνουν? Στους λιγότερους? μπα πολύ απαισιόδοξο. Στους πιο ψυλλιασμένους? μήπως έχουμε λίγο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας? Δεν είμαι και τόσο βέβαιος πως έχω κάτι που να με ξεχωρίζει απ΄τους λιγότερο ψυλλιασμένους...ίσως είναι θέμα τύχης η συγκυριών...

Αλλά να γυρίσω στο θέμα μου...αν το καταφέρω...

Αυτές οι στιγμές συνειδητοποίησης, ας τις πούμε έτσι, που συνήθως χάνονται για τους περισσότερους από μας, σε ένα κυκεώνα μικροπραγμάτων που μας σερβίρει καθημερινά η καθημερινότητα (υπερβολή δεν λέγεται αυτό η πλεονασμός? όπως και να χει μου αρέσει...) έχω την αίσθηση πως έχουν γίνει περισσότερες και πιο συχνές. Τουλάχιστον για μένα σίγουρα, αλλά αν κρίνω και από τα σχόλια που διαβάζω και το γενικότερο αίσθημα που αφουγκράζομαι στο φατσοβιβλίο και αλλού, συμβαίνει και σε άλλους...

Παλιότερα (εεε..όχι και τόσο παλιά, πριν ένα δύο χρόνια) αναρωτιόμουν γιατί δεν ξεσηκώνεται περισσότερος κόσμος. Η περισσότερο ο κόσμος. είχα καταλήξει τότε σε μια κουλτουροφιλοσοφία την οποία δεν είχα καταφέρει να εκφράσω, και θα κάνω το λάθος να προσπαθήσω να το κάνω εδώ.

Σκεφτόμουν λοιπόν πως ο καθένας μας λειτουργεί στα πλαίσια μιας "σφαίρας αντίληψης και αποδοχής" η οποία σαφώς είναι προσωπική αλλά κάποιες φορές μπορεί να έχει και κάποια (η και αρκετά) κοινά με τις "σφαίρες αντίληψης και αποδοχής" των άλλων.

Αυτή η "σφαίρα' είναι που ορίζει τι μπορούμε να αποδεχτούμε από αυτά που μας πασάρουν οι άλλοι, αλλά και η ζωή η ίδια.

Πχ ένας άνθρωπος που μεγάλωσε μια ζωή με τη "γνώση" πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς πχ ξένες επενδύσεις , η πως το κέρδος τα ορίζει όλα, η πως το χρήμα κινεί τον κόσμο, πως μπορεί ο άνθρωπος αυτός να καταλάβει πως κάποιος άλλος, που έχει μάθει να ζει με λίγα, που ζει σε μια καλύβα ίσως, αλλά χαίρεται τη φύση και συνυπάρχει μαζί της, αντί να την "οργώνει" με το SUV του, δεν χρεάζεται ούτε ξένες επενδύσεις ούτε τίποτα, και πως θα ήταν μια χαρά ακόμη κι αν αύριο ξημέρωνε μια μέρα που δεν υπήρχε κανένα χρηματιστήριο σε όλο τον κόσμο και όλες οι τράπεζες είχαν κλείσει για να μην ξανανοίξουν?

Προσωπικά νιώθω πως δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για την "σφαίρα αντίληψης και αποδοχής" μέσα στην οποία κινείται. Ναι μπορώ να προσπαθήσω να τον βοηθήσω να την διευρύνει, αν το θέλει, αλλά δεν μπορώ να του επιβάλλω σίγουρα τη δική μου ως σωστή. Μπορώ άλλωστε να είμαι σίγουρος πως η δική μου είναι η σωστή? (με τιποτα...)

Εκεί όμως πιστεύω ότι οφείλεται το πρόβλημα της έλλειψης αντίδρασης σε αυτά που μας συμβαίνουν. Γιατί η "σφαίρα" του καθενός μας, μας βάζει όρια.

Ας πούμε ότι ξεκινάω μια φράση τώρα. Και την ξεκινάω με τις λέξεις "Το ημερολόγιο των Μάγιας"...
Σίγουρα κάποιοι από σας αγαπητοί αναγνώστες, θα πείτε από μέσα σας "ωω θεέ μου, κι εσύ Βρούτε?" και μπορεί και να σταματήσετε να διαβάζετε παρακάτω. όπως κάποιοι άλλοι θα το έκαναν αυτό αν ξεκινούσα με τις λέξεις  "τα chemtrails..." η άλλοι πάλι αν ξεκινούσα λέγοντας "Η Αριστερά..."

Αυτά ορίζουν οι σφαίρες αντίληψης μας. Αν είχα εδώ δίπλα μου τον Τσε Γκέβαρα και του έλεγα "λοιπόν σύντροφε Τσε, το Κεφάλαιο τα έχει ρημάξει όλα, ήρθε η ώρα να πάρουμε τους δρόμους και να στηθούμε στα οδοφράγματα" αυτός θα μάσαγε το πούρο του και θα μου έλεγε "φύγαμε..." Αν πω το ίδιο στην αδερφή μου όμως? Θα μου πει "τρελλάθηκες μου φαίνεται..."

Και την αγαπάω την αδερφή μου...όπως νομίζω θα αγαπούσα και τον Τσε, αν ήταν φίλος μου και είχαμε βρεθεί μαζί αντάρτες στο βουνό...

Ξαναγυρίζω στο θέμα μου...μετά κόπων και βασάνων...

Θυμάμαι στιγμές συνειδητοποίησης από τη ζωή μου. Δεν μιλάω για κείνη τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως η ζωή μου όλη είναι ένας κόκκος άμμου σε μια παραλία, σε ένα πλανήτη που είναι ο ίδιος ένας κόκκος άμμου σε μια παραλία ενός άλλου πλανήτη... α μπα.

Μιλάω για τις στιγμές που συνειδητοποίησα πως υπάρχει πολλή αδικία στον κόσμο και είναι η δική μας φύση αλλά και αδιαφορία που της επιτρέπει την ύπαρξη...

Όταν έμαθα για τον πόλεμο του Βιετνάμ, όταν έμαθα για το κίνημα της ειρήνης, όταν βυθίστηκε το Rainbow warrior, όταν δολοφόνησαν τον Lennon, όταν βυθίστηκε το Exxon Valdez (με τη συνακόλουθη οικολογική καταστροφή), όταν έπεσε ο τοίχος του Βερολίνου, όταν ο νεαρός Κινέζος στάθηκε μπροστά στο άρμα στην πλατεία Τιεν-αν-μεν, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία, όταν άνοιξαν τα σύνορα της Αλβανίας και  άρχισαν να έρχονται όλοι αυτοί οι ΣΤΕΡΗΜΕΝΟΙ άνθρωποι, όταν οι Αμερικάνοι βομβάρδισαν τη Σερβία, όταν είδα τα πρώτα ντοκυμαντέρ του Michael Moore, όταν έμαθα για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι Σέρβοι, όταν έμαθα πως ένα από τα μεγάλα "έργα" του Στάλιν ήταν και ο "δρόμος των κόκκαλων", (βλέπε σημείωση 1) όταν έμαθα λεπτομέρειες για τα σκάνδαλα της Siemens, του Βατοπεδίου, των μεταλλείων στις Σκουριές, του ξεπουλήματος του Ερημίτη, του ποιοί βρίσκονται πίσω από κάθε Κεντρική τράπεζα, όταν διάβασα ένα άρθρο σχετικά με το πως οι τραπεζίτες ορίζουν τις τύχες μας, όταν έμαθα τι λεφτά βγάζουν οι CEOs όταν για να περικόψουν έξοδα απολύουν κόσμο, όταν έμαθα για το πως οι Βολιβιανοί διεκδίκησαν το δικαίωμα στο νερό τους, όταν έμαθα για τους νεκρούς στις γενοκτονίες και τους πολέμους.(βλέπε σημείωση 2)
Όταν είδα το The Green Beautiful, όταν διάβασα το The Collapse of Complex Societies, η κάποια άρθρα του Μπαξεβάνη, όταν είδα κάποια ντοκυμαντέρ του Αυγερόπουλου, όταν διάβασα αρκετά κείμενα από αυτά που καθημερινά βλέπουμε σε fb και bloggers..
Κάθε μέρα μαθαίνουμε καινούρια σκάνδαλα, όχι μόνο γιατί αποκαλύπτονται τα παλιά, αλλά γιατί συντελούνται συνεχώς και καινούρια. Πάνω στην πλάτη μας, η οποία βέβαια δεν αντέχει πια, συνεχίζουν να πλουτίζουν κάποιοι...

Πως όμως να αλλάξει κάτι αν δεν διευρυνθούν οι σφαίρες αντίληψης μας? Αν δεν καταλάβουμε όλοι το έγκλημα που συντελείται?



Θα ήθελα να είχα ένα τρόπο, κάτι να πω, να εμπνεύσω μιαν αλλαγή. Δεν έχω. Τουλάχιστον όχι τώρα.

Αλλά άκουσα αυτό σήμερα και το θεωρώ μια καλή αρχή...




Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος και την ποσότητα των μικρών η μεγαλύτερων αδικιών που συμβαίνουν, που αφήνουμε να συμβούν και να ορθώσουμε το ανάστημα μας απέναντι σε αυτούς που τις διαπράττουν. Πως θα το κάνουμε?

Πρέπει να πιστέψουμε ο ενας στον άλλον και όλοι μαζί στον εαυτο μας.

Το ποτήρι είναι μεγάλο. Οι αδικίες βροχή. Και οι μόνοι που μπορούν ανοίξουν μια ομπρέλα είμαστε εμείς, κανείς δεν πρόκειται να το κάνει για μας...


Σημείωση 1
Ο "Δρόμος των Κόκκαλων" ήταν ένας δρόμος που διέσχιζε την Σιβηρία. Ένας απλό σχετικά φαρδύς χωματοδρόμος με κάποιες γέφυρες αλλά ακόμη και σήμερα διαλυμένος σε πολλά σημεία από ποτάμια και χιόνια. Με την κατασκευή του, επί Στάλιν, "ασχολήθηκαν", περί τα δύο εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι από τα τριγύρω gulag (στρατόπεδα συγκέντρωσης) οι οποίοι άφησαν τα κόκκαλα τους εκεί. Σε πολλές περιπτώσεις τους έθαβαν μέσα στον ίδιο το δρόμο για αν αποφεύγουν τα πολλά σκαψίματα. Ένας από τους διοικητές του "έργου" είχε πει ότι ο μέσος όρος αντοχής των "εργατών" ήταν 3 μήνες...

Σημείωση 2.
1ος Παγκόσμιος Πόλεμος                  15.000.000 νεκροί
Γενοκτονία των αρμενίων                     1.500.000 νεκροί
Γενοκτονία Μικράς ασίας                        900.000 νεκροί
Τυραννία του Στάλιν                            25.000.000 νεκροί
Μακελειό της Nanjing                              300.000 νεκροί
Ολοκαύτωμα                                       10.000.000 νεκροί
2ος Παγκόσμιος πόλεμος                   73.000.000 νεκροί
Χιροσίμα-Ναγκασάκι                              220.000 νεκροί
γενοκτονία Παλαιστινίων                     2.000.000 νεκροί (προς το παρόν)
"Πολιτισμική επανάσταση" του Μάο 30.000.000 νεκροί
Πόλεμος Βιετνάμ                                7.000.000 νεκροί
Εμφύλιος στο Λίβανο                             300.000 νεκροί
Εισβολή Ισραήλ στο Λίβανο                      25.000 νεκροί
Κατοχή Αφγανιστάν από Ρώσους         1.000.000 νεκροί
Πόλεμος Ναγκόρνο-καραμπάχ                  50.000 νεκροί
Γενοκτονία Βόσνιων-Κροατών                400.000 νεκροί
Γενοκτονία στη Ρουάντα                       1.000.000 νεκροί
Πόλεμος στην Τσετσενία                         300.000 νεκροί
Γενοκτονία Darfur                                    400.000 νεκροί

έκανα και τη σούμα πάνω από 168.000.000 άνθρωποι είναι αυτοί, 168.000.000 ψυχές...

12 σχόλια:

  1. Μπράβο, Πέτρο. Πολύ ολοκληρωμένη δουλειά.
    Και αυτός ο κατάλογος με τους νεκρούς.
    Και το τραγούδι τα λέει όλα.
    Μας έριξες λιγάκι, αλλά καλά μας έκανες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Παύλο! Δεν ήταν τόσο ολοκληρωμένη όσο ήθελα, αλλά τραβά κολλήματα τελευταία κιείπα να το ανεβάσω, να "φεύγει"...αλλιώς κολλάει στα "πρόχειρα"...

      Αλλά αφού το λες εσύ!

      Διαγραφή
  2. Βάλε και τους 110000 Ιαπωνικής καταγωγής του 1942 στις ΗΠΑ... Ψάχνω εδώ και ώρα να βρώ κάτι που είχε πεί ο Καρλίν για τους ανθρώπους που βασανίζουν ομοειδείς τους. Κανένα άλλο ον σε αυτόν τον πλανήτη δεν έχει αυτήν την σαδιστική τάση να βασανίζει ομοειδή, ή μέλη άλλων ειδών... απλά δεν το κάνουν... Μόνο ο άνθρωπος... Είναι ένας λόγος για τον οποίο με τρελαίνει η πεποίθηση μερικών πως ο άνθρωπος είναι ο ανώτερος όλων των πλασμάτων.. Οι παραπάνω αριθμοί αποδεικνύουν αυτό ακριβώς... Στους οποίους θα έπρεπε να κατατάξουμε και πολλές άλλες φυλές που υπέστησαν γενοκτονία όπως ας πούμε οι Αζντέκοι, ή οι Αβορίγινες της Αυστραλίας... Ναί βέβαια... είμαστε ανώτεροι από τα ζώα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. giota kappa σαφώς και είναι πολύ περισσότεροι οι νεκροί...δημιούργησα αυτή τη λίστα από ένα βίντεο για τα μεγάλα εγκλήματα του αιώνα μας. Αυτό που λες είναι πολύ καίριο.
      Ένα άλλο που μου αρέσει πολύ είναι το πως είμαστε το μόνο είδος το οποίο πληρώνει για να ζει στον πλανήτη! Αυτό κι αν είναι μεγάλη επιτυχία!

      Διαγραφή
    2. Καλέ η Ιωάννα είμαι... Που βρήκες το τραγούδι του Γκαϊφύλλια στον τοίχο μου και το πήρες...

      Διαγραφή
    3. Λέω να πάω να παρεισφίσω στην υπέροχη φυλή των Αβορίγινων της Αυστραλίας... Εκεί δεν υπάρχουν χρήματα... http://www.dioptra.gr/page.aspx?itemID=PPG176_1248

      Διαγραφή
    4. Ξαναγύρισα γιατί βρήκα αυτό το υπέροχο βιντεάκι από τον Καρλίν που σου υποσχέθηκα... Δεν είχα ιδέα για το ψεύτικο της υπόθεσης του βιβλίου οπότε ζητώ συγγνώμη. Πάρε τώρα το βιντεάκι που δεν έχει να κάνει με ψέμα αλλά με την ανθρώπινη φύση σ όλο της το μεγαλείο... http://www.youtube.com/watch?v=mllXTbLxmyI

      Διαγραφή
    5. Πολύ καλό! το έψαχνα αλλά έχει τόσα πολλά...

      και γιατί ζητάς συγννώμη βρε? που να ήξερες? κι εμε΄να μου φάνηκε ωραίο και ψάχνοντας να βρω το βιβλίο βρήκα τις "έξτρα" πληροφορίες...

      Διαγραφή
  3. Φίλε Πέτρο το ποστ αυτό είναι απολύτως απαραίτητο να διαδοθεί και θα πράξω τα δέοντα. Ευχαριστούμε που καταπιάστηκες να το γράψεις με αγάπη και καλότητα για την αφύπνισή της ευαισθησίας μας με τα μέσα της λογικής προεόρτια. Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απλά τέλειο ποστ. Πρέπει να το διαβάσουν και να το συνειδητοποιήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι. Προτείνω να το προωθήσουμε οι "συμποσιούχοι" φίλοι όπως μπορούμε, γιατί η βροχή κοντεύει να ξεχυλίσει το ποτήρι.. Μπράβο Πέτρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή